Unseen1 (ธารทราย)
ในคืนที่ฝนฟ้าคำรามอย่างหนัก และคืนนั้นเองที่เขานอนกอดวารินไว้แน่น
ธาราธารต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกทั้งที่เพิ่งหลับไปได้แค่ชั่วโมงกว่าๆเท่านั้น เมื่อเสียงที่แว่วเข้ามาในโสตประสาทปลุกเขาขึ้นมา มือข้างหนึ่งปัดป่ายลูบคลำไปยังที่นอนข้างกายตน จำได้ว่าเมื่อคืนเขาลงโทษวารินหนักมาก ทั้งทิ้งไว้ข้างทางคนเดียวมืดๆ กลับมาก็จับผูกติดกับเสาที่หน้าบ้านตากฝน จนท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายตัวรุมๆเขาจึงพาขึ้นมาเช็ดตัวบนห้อง ในที่สุดก็ตัดสินใจนอนกอดไว้ทั้งคืน
ทว่าบัดนี้ข้างกายสัมผัสเพียงความว่างเปล่า เขาถึงกับหายง่วงเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว รีบกดสวิทไฟที่หัวเตียง
“พี่ทราย!”
วิ่งผลุนผลันไปที่ห้องน้ำด้วยความร้อนใจ เมื่อเสียงอาเจียนของอีกฝ่ายดังแว่วเข้ามา วารินกำลังยืนหน้าซีดคล้ายคนจะเป็นลมอยู่หน้าอ่างล้างหน้า เขาปราดเข้าหาทัน มือหนาประคองไหล่เล็กช่วยลูบแผ่นหลังบาง ขณะอีกคนโก่งคออ้วกน้ำดีสีเหลืองออกมาไม่หยุด เขาวิ่งออกไปเทน้ำใส่แก้วแล้วมาส่งให้ดื่ม วารินบ้วนปากเกาะขอบอ่างไว้อย่างแน่นหายใจหอบด้วยความเหนื่อย เขารีบเอามืออังดูที่หน้าผากและซอกคอเพื่อวัดไข้
“พี่ตัวร้อนนะ เวียนหัวมากไหม” พลางคิดในใจเรื่องเมื่อคืนคงเพราะถูกฝนนานเกินไป รีบเดินออกไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กเข้ามาชุบน้ำบิดจนหมาดแล้วเช็ดลงที่ใบหน้ารวมถึงซอกคอ วารินบ่ายเบี่ยงหันหน้าหันตัวหนีรวมทั้งยกแขนกันไว้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะลงไปนอนข้างล่างแล้ว”
“อย่าดื้อได้ไหม อยู่เฉยๆ”
เขาขยับมือมาอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์หน้ากระจก สอดผ้าเช็ดตัวหมาดๆเข้าไปเช็ดแผ่นหลังบางเพื่อระบายความร้อน เมื่อเขาเลื่อนมือจะมาปลดที่กระดุมมือเล็กๆของวารินตะครุบไว้ทันที
“อย่าธาร!”
เสียงเล็กสั่นเครือรั้งมือเขาไว้แน่นในดวงตาสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว ธาราธารชะงักทันที
“ไม่ทำหรอก อย่ากลัวนะ ผมแค่จะเช็ดตัวให้”
เขาจ้องตาเพื่อสื่อให้รู้ว่าเขาพูดจริง แค่อยากจะเช็ดตัวให้ไ ม่ได้มีความคิดที่จะทำอะไรมากไปกว่านั้นเลย ไม่อยากจะให้วารินกลัวเขา
วารินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งจ้องดวงตาคมแน่นิ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจคลายมือออก ปล่อยให้เขาปลดกระดุมเสื้อตนเองลงแล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แต่โดยดี
เผลอมองใบหน้าคมที่บัดนี้คิ้วขมวดเคร่งเครียด กำลังค่อย ๆ ลูบผ้าลงบนผิวกายเขาอย่างเบามือ มันช่างแตกต่างไปจากเมื่อตอนที่เขาโกรธเกรี้ยวยิ่งนัก มือร้ายนั้นกระชากลากดึงเขาอย่างที่ไม่แคร์เลยว่าจะเจ็บหรือไม่ แล้วทำไมตอนนี้ต้องมาทำดีด้วย....ทำไม
ธาราธารค่อยติดกระดุมเสื้อให้จนครบทุกเม็ดแล้วจ้องมองดวงหน้าเล็ก “ดีขึ้นไหม” เขาถามเสียงเบา โน้มหน้าผากของเขาเข้าไปชิดหน้าผากเล็ก วารินรีบเลี่ยงออกทันที
“เดี๋ยวพี่จะลงไปข้างล่างแล้ว หลีกทางให้ด้วย”
วารินเลื่อนตัวลงจากเคาน์เตอร์ ก้มหน้าหลบสายตาขอให้เขาหลีกทาง แต่อีกฝ่ายมีหรือที่จะสนใจ จับเอาแขนเล็กแล้วดึงออกมาจากห้องน้ำ พามานั่งลงที่เตียง
“ยังคลื่นไส้อยู่หรือเปล่า” เขานั่งยอง ๆ ลงที่พื้นเงยหน้าถามเสียงเบาขณะที่สองมือจับฝ่ามือคนตัวเล็กไว้ไม่ยอมปล่อย
วารินส่ายหน้าเบา ๆ บอกให้รู้ว่าไม่เป็นไร หากแต่ใบหน้านั้นยังคงซีดอยู่มาก เขาลุกขึ้นเดินไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะใกล้ ๆ หยิบเอายาลดไข้กับยาแก้อาเจียน พร้อมเทน้ำใส่แก้วยื่นส่งให้
“อย่าดื้อ ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายผมเอาเรื่องพี่แน่” วารินเงยหน้ามองเขาทันที ในที่สุดรับเอายามาทานอย่างว่าง่าย
“นอนที่นี่แหละ มีอะไรก็เรียกผม”
เขาจับบ่าเล็กให้นอนลง ห่มผ้าให้แล้วตัวเขาก็ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ กอดคนตัวเล็กไว้แน่นจูบลงที่ขมับเบา ๆ วารินที่แกล้งหลับตาไปแล้วค่อย ๆ แอบลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพื่อมองดูเขาแต่ต้องตกใจเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมที่ยังจ้องมองตนเองอยู่เช่นกัน
“มีอีกวิธี แก้ตัวร้อนให้หายได้เร็วนัก อยากลองดูรึเปล่า?” เขากระซิบ วารินเองก็อยากรู้ในสิ่งที่เขาพูด
“อะไร? ทำยังไงเหรอ??”
“จูบลดไข้ไง เคยได้ยินไหม หึหึ แค่ผมสอดลิ้นเข้าไปพี่ก็ถ่ายทอดความร้อนของพี่ส่งกลับมาให้ผม แบบนั้นจะทำให้พี่หายตัวร้อนได้ไวนะ สนใจจะลองไหม หึหึ”
พอได้ยินเขาว่าอย่างเจ้าเล่ห์แบบนั้น วารินรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาชิดถึงใบหน้าเล็กทันทีเหลือไว้แค่ลูกตา คอยกลอกกลิ้งไปมาเพื่อจ้องมองเขาไว้ กลัวว่าเขาจะทำอย่างที่ว่าจริง ๆ
“ถ้าไม่ยอมหลับตานอนดี ๆ ผมจะทำให้พี่เหนื่อยจนหลับไปเองเลยดีไหม หืมม”
ดวงตากลมรีบหลับลงอย่างรวดเร็วไม่กล้าจ้องมองเขาอีก แว่วเสียงฟ้าฝนยังคำรามอยู่ด้านนอก วารินค่อยสติหายไปที่ละน้อย ในที่สุดก็หลับไปกับอ้อมกอดใหญ่ของเขา
***************************************
Unseen >>>>Tbc.
