เธออยู่สูง
แสนไกลจากตรงนี้....
ฉันเข้าใจดี.....เราต่างกัน....
.....แค่รออยู่ตรงนั้น......
จะปีนขึ้นไปหา.....ไม่ต้องลอยลงมา
อยู่บนฟ้านั่นแหละดี....เป็นดาวประดับฟ้า
รอคนรักจริงคนนี้....ต้องมีสักวัน จะไปให้ถึงที่ตรงนั้น
ไปอยู่เคียงข้างเธอ...........
ดอกฟ้ากับหมาวัด (Out of reach)
“น้อง ๆ ออเดอร์หน่อย”
“ได้เลยครับพี่”
“ส้มตำ
ไก่ย่าง ปลาเผา ไส้กรอกอีสาน แกงหน่อไม้ หมกเห็ด ปลานึ่งแจ่ว แล้วก็ข้าวเหนียว 6 อ้อต้มยำไก่บ้านด้วยถ้วยนึง”
“พี่เอาตำอะไรแบบไหนอ่ะ”
“ตำลาวปูปลาร้า
จัดเต็มเผ็ดสลบ ขอไปฟื้นโรง’บาลเลยนะ”
คนสั่งพูดต่อแบบขำ
ๆ เด็กมหาลัยกลุ่มนี้มากัน 6 คน ชายล้วน ตัวใหญ่ทั้งนั้นต้องต่อโต๊ะถึงจะนั่งได้พอดี
“เฮ้ย
เอาตำไทยมาให้ไอ้เอย์ด้วยดิวะ มึงดูหน้ามันซะก่อน
ลากมาเป็นสารถีได้ทั้งทีสั่งตำไทยให้คุณชายเอย์ตั้นด้วยสิ”
หนึ่งในนั้นแทรกขึ้น
ผมกวาดตามอง ดูว่าใครน่าจะคือคุณชายเอย์ตั้น คนที่น่าจะรับประทานอาหารอีสานไม่ค่อยเป็น คนแบบนี้มีอยู่ทุกที่ ความจริงอาจจะชอบมาก
ชอบมากๆ ชอบที่สุด ชอบที่สุดเลย แต่ทำทีเป็นดัดจริต ผมไม่กินปลาร้าครับ ดิฉันกินส้มตำปลาร้าไม่เป็นค่ะ
ยี้เหม็น
“เอองั้นเอาตำไทยกับซกเล็กเพิ่มอย่างละจาน”
เสียงคนสั่งคนเดิมยังดังต่อเนื่อง ทำเอาผมที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ
หลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“โอเคครับรอไม่เกินสิบนาที”
“เดี๋ยวก่อน”
ไอ้คนที่นั่งหน้าบูดอยู่หัวโต๊ะเรียก มันนั่นแหละน่าจะชื่อคุณชายเอย์ตั้นอะไรนั่น
“ครับ”
“มีข้าวผัดกุ้งรึเปล่า”
“??????” มันถามหาข้าวผัดกุ้ง?
ที่ร้านส้มตำอีสานแม่ตะนาวศรี?
มันจะไปมีได้ยังไงวะ!
“ไอ้เอย์! ร้านแบบนี้จะมีได้ไงล่ะวะมึงนี่”
“มึงเฉยเหอะ กูกินไม่เป็นสักอย่างนะที่มึงสั่งมาอ่ะ
ข้าวผัดกุ้งถือว่าอาหารชาวบ้านที่สุดแล้ว ไหนบอกกูจะพาไปกินร้านอาหารบ้านเรือนไทยไง
แล้วนี่อะไร ร้านอาหารลาว ๆ”
โหยยยมันพูดคำว่าร้านลาว ๆ
เบาก็จริงแต่โคตรจะเน้นคำ เห็นใส่ชุดนักศึกษาสถาบันชื่อดังซะโก้หรู
แต่ชอบดูถูกคนแบบนี้ไม่ไหวเลยจริง ๆ ผมเริ่มจะเดือดหน่อย ๆ จ้องหน้าไอ้คนชื่อเอย์เขม็ง ข่มใจ
จะว่าไปมันหน้าตาเหมือนใครวะ
เหมือนเคยเห็น คุ้นหน้าสุดๆ น่ารำคาญว่ะไอ้พวกคนหล่อแม่งหน้าโหลแบบนี้แหละเหมือนดาราคนนั้นคนนี้ไปหมด
“ก...ก็กูอยากให้มึงใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาบ้างไรบ้าง"
"ขอบใจ"
เสียงไอ้คุณชายประชดเพื่อนมัน
"น้อง คือมีอะไรไทย ๆ ไหม
แบบว่าเพื่อนพี่มัน....คะคือ...กินยาก”
หือ.....ไทยๆ? ผมนึกถึงผัดไทยกุ้งสดห่อละ 40 บาทที่เพิ่งซื้อเข้ามาทันที กะว่าจะกินก่อนออกไปเตะบอล
แต่ถ้า..........คึคึ อยากมาว่าร้านสุดที่รักของท่านแม่กูดีนัก
“มีผัดไทยกุ้งสดได้รึเปล่าครับ
ผมสั่งร้านข้าง ๆ ให้ได้ คิดค่าข้ามร้านนิดหน่อย”
“เออๆเอามาเลย
เรานี่ใจดีกว่าที่คิดนะ ไอ้เอย์มึงโอเคใช่ไหมผัดไทย
แดกได้นะ”
“เออ” มันกระแทกเสียงใส่เพื่อนมัน
“จานละ 460 นะครับพี่” เอากับกูเซ่!
“ห๊ะ!?” เพื่อนมันร้องออกมาอย่างดัง
แน่นอนว่าผมบวกลบคูณหารแล้วเรียบร้อย
ค่าหมั่นไส้คน คิดแพงหน่อย
“เอาไม่เอาล่ะ”
ผมทำทีเป็นเสียงเข้ม ขยับเสื้อช็อปเด็กช่างที่สวมอยู่
เพราะวันนี้ยังไม่ได้แวะที่ไหนพอเลิกเรียนปุ๊ปก็แวะมาช่วยที่ร้าน
เลยกลายเป็นว่ามีเด็กเทคนิควิ่งวุ่นรับออเดอร์อยู่ในร้านอาหารอีสานเล็ก ๆ
“กุ้งล็อบสเตอร์เหรอน้องแพงเป็นบ้า มึงเอาป่ะไอ้เอย์” ผมทำท่าไม่ได้ฟังที่พวกเพื่อนมันว่าประชด
“เอาดิ
แค่สี่ร้อยกว่าบาท เศษตังค์!” คิ้วผมกระตุกทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘เศษตังค์’ ของมัน
“เออๆงั้นเอาก็เอาวะ”
“ได้เลยครับ
จัดให้แบบด่วน ๆ รอแปปปปปปปปเดียวจริงๆ”
ขอเวลาเทแป็บเอิ๊ก
ๆ กำไรเหนาะๆครับท่าน มันจะว่าเศษตังค์หรืออะไรผมไม่รู้หรอก
แต่เงินแค่สี่ร้อยกว่าบาทของมันผมกินอิ่มไปหลายวันละกัน
เชิญพวกคุณกินให้อร่อยเลยนะขอรับ ผมเทผัดไทยในห่อลงจานที่คิดว่าสวยที่สุดในร้านอย่างเร็ว
ลองเขี่ย ๆกุ้งตัวเล็ก ๆ ในจานดูมีอยู่สามสี่ตัว แหม่...จะเอาอะไรมากวะกับผัดไทยห่อละแค่สี่สิบบาท
คึคึคึ
“ปิงเก็บตังค์โต๊ะสามลูก”
เมื่อเวลาผ่านไปประมาณสิบนาที ผมลุกไปเก็บตังค์โต๊ะสามข้าง ๆ โต๊ะเด็กมหา’ลัยที่กินผัดไทยมหาโหดโต๊ะนั้น
“ไอ้น้องห้องน้ำอยู่ไหนวะ”
สองคนลุกขึ้นหันซ้ายหันขวาหาห้องน้ำ ไอ้คุณเอย์นั่นก็ลุกกับเขาด้วย
“โน่นครับพี่หน้าทางเข้าห้องครัว”
ผมชี้ ๆ ทางให้ พอเคลียร์เงินโต๊ะสามเสร็จ
ต้องเข้าไปเอาหม้อแกงหน่อไม้มาเติมให้แม่อีก
ผมเลยต้องเดินผ่านไอ้คุณชายที่ยืนรอคิวอยู่หน้าห้องน้ำเล็ก ๆ ทางเข้าห้องครัว
“ขอทางหน่อยครับ”
ผมบอกมันขณะในมือถือหม้อแกงหน่อไม้สีดำร้อน ๆออกมา มันหันมามองแล้วรีบหลบทันที
ตัวมันสูงใหญ่ ขณะที่ผมก็ใช่ว่าจะตัวเล็ก เบียดๆกันอยู่แถวหน้าประตูห้องน้ำแคบ ๆ หม้อแกงก็ร้อน ๆ
“เฮ้ย
อะไรเนี่ยมันกระเด็นนะ เดินให้มันดีๆสิวะ”
มันสบถขึ้นอย่างดัง
ขณะที่ผมแกล้งโยกตัวนิดหน่อยพอให้น้ำแกงในหม้อกระเด็นไปถูกเสื้อมัน
ก็มันทำท่ารังเกียจทำไม
แกงหน่อไม้ถึงจะดำ ถึงจะลาว หน้าตาไม่สวย แต่มันก็เป็นกับข้าวนะ
ผมหมั่นไส้มันเลยแกล้งไปนิดหน่อย ตอนนี้มันรีบไปดึงกระดาษทิชชู่ มาเช็ด ๆ
แถวแขนเสื้อ พร้อมเบ้หน้าสุดฤทธิ์
โถ่เอ้ยไอ้คุณช้ายยย
คงจะเหม็นแหละ เพราะแกงหน่อไม้มันใส่ปลาร้าด้วยนี่นา เหอะๆ สมน้ำหน้า!
“ขอโทษนะครับ
เดี๋ยวผมเช็ดให้”
“ไม่ต้อง!”
มันรีบปัดมือผมออกขณะที่ผมทำท่าจะเอาผ้าขี้ริ้วเก่า ๆ ไปเช็ดที่แขนเสื้อมันให้ หน้าตามันเหมือนคนขยะแขยงผมเต็มที่
“แต่ผมทำมันกระเด็นใส่เสื้อพี่
ผมควรจะรับผิดชอบ ให้ผมเช็ดให้เถอะครับ”
“ไม่ต้อง
อย่ามาใกล้” เพื่อนมันเดินออกมาพอดี มันรีบแทรกตัวเข้าไปล้างแขนเสื้อมั้ง
ผมเห็นแว๊บ ๆ
“มีอะไรกัน”
เพื่อนมันถาม
“คือผมทำแกงกระเด็นใส่เสื้อพี่เขาน่ะครับ
ท่าทางจะโกรธ แฮ่ ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก
เดี๋ยวพี่จัดการเอง เพื่อนพี่มันเป็นงี้แหละ โทษทีนะอย่าไปถือล่ะ”
“ครับ
พี่นี่คนละแบบกับเขาเลยนะครับ” ดูเป็นคนดีจัง
“คนละแบบอยู่แล้วล่ะ
นั่นน่ะเขาคุณชาย ลากมาด้วยได้ก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย เก็บตังค์เลยไปพวกพี่มีเรียนอีกตอนเย็น”
พี่เขาว่าแล้วเดินไปที่โต๊ะ
ผมเดินตามออกมาไม่นานนักไอ้คนที่อยู่ในห้องน้ำก็เดินหน้าบูดตามออกมา
“พันสองร้อยยี่สิบบาทครับพี่ ผมลดให้ยี่สิบบาทละกันถือว่าขอโทษที่ทำเสื้อเพื่อนพี่เปื้อน”
ใจผมหล่อใช่ไหมล่ะครับ จริง ๆ บวกเกินไว้แล้วล่ะนะ หึหึ ไอ้คนนึงล้วงจ่าย
ปากมันเจ่อแดงไปหมด คงเผ็ดส้มตำที่มันสั่งเองว่าให้เผ็ดจนไปสลบที่โรงบาลล่ะมั้ง ส่วนไอ้คุณชายเอย์ตั้นตวัดสายตามองผมอย่างโกรธ ๆ
ก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มส่วนสูงของมัน มันสูงกว่าผมนิดเดียวจริง ๆนะ
“ต้องให้กูขอบใจมึงไหม
กลิ่นปลาร้ายี่สิบบาทของมึงกลบกลิ่นน้ำหอมขวดละหมื่นสองของกูซะมิดเลย”
มันพูดแล้วเดินกระแทกไหล่ผ่านผมไป
ผมเบะปากใส่ นี่ขนาดมันว่าปลาร้ากลบกลิ่นน้ำหอมมันนะ
ตัวมันน่ะยังหอมผู้ดีได้ขนาดนี้....แหวะ จะอ๊วกเหม็นกลิ่นน้ำหอมคนรวยว่ะ
“ขอบคุณมากนะครับ
ขอบคุณที่มาอุดหนุน โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับพี่ ๆ ”
รอยยิ้มการค้าถูกแจกให้อย่างที่เคยทำในทุก
ๆ วัน ก่อนจะเดินเอาเงินมายัดลงในถังข้าง ๆ ครกส้มตำของแม่
โดยไม่ลืมหักค่ากำไรผัดไทยเอาไว้ 420 บาทเป๊ะ! มองตามออกไปที่หน้าร้านรถบีเอ็มสีขาวคันโก้เร่งเครื่องออกตัวไปอย่างแรง
“เออมีไร” มีโทรศัพท์เข้าพอดี
ผมกดรับ พร้อมเตรียมไปรับออเดอร์กลุ่มลูกค้าใหม่ที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ลูกพี่จะมาตอนไหนอ่ะ
สนามพร้อมคนพร้อม”
“ไอ้เหี้ยบาสกูต้องช่วยคุณตะนาวศรี(แม่)เธอเก็บร้านก่อน
พวกมึงเตะกันไปก่อนดิเดี๋ยวกูตามไป” ของหนักๆให้ผู้หญิงยกได้ซะที่ไหน
“ให้ไอ้วุฒิมันไปรับลูกพี่ป่ะ”
“ไม่ต้อง! มอไซด์กูมีเดี๋ยวเจอกัน
แต่วันนี้ขอกลับเร็วสองทุ่มครึ่งพี่ซีซ่ากูฉายนะเว้ย”
ผมติดละครครับ
ละครหลังข่าว ไม่ใช่ว่าผมชอบดูเนื้อหาน้ำเน่าอะไรแบบนั้นนะ
แต่บังเอิญละครเรื่องนี้ ‘ซีซ่า’ ไอดอลที่ผมชื่นชอบเขาแสดงเป็นพระเอกนี่นา ก็นะผมก็แค่อยากหล่อและดูดีให้ได้อย่างเขาอ่ะ
ผมคนธรรมดานะ ชื่นชอบดารามันก็ปกติไม่ใช่เหรอ
“โอ๊ะลูกพี่ ขามาแวะซื้อโค้กเข้ามาด้วยดิ โหลนึงนะ”
“พ่องดิ
กูไม่มีตังค์เว้ย ซื้อได้แค่สามป๋อง พวกมึงไปแบ่งกันกินเอาเอง” ถ้ามันอยู่ใกล้ ๆ
ผมจะโบกหัวมันไปแรง ๆ สักที
“อ่ะจ๊ะ
เดี๋ยวรอ ลูกพี่ปิงขับรถดี ๆ นะครับ อย่าให้ป๋องโค้กพวกผมร่วงนะ”
“หมาบาสนึกว่าจะห่วงกู
แค่นี้เว้ยกูทำงานก่อน คุณนายมองตาเขียวแล้ว”
Tbc.
เรื่องนี้นาน ๆมาที ฝากพี่เอย์กับน้องปิงไว้กับทุกท่านด้วยนะคะ
