เพื่อนแบบนี้ก็มีอยู่ครับ(My friends) *Yaoi* บทที่ 3

บทที่ 3

ผมเดินเข้าไปในโรงอาหารสอดส่ายสายตามองหาไอ้โป้ง มันนั่งรออยู่แล้วครับ โบกไม้โบกมือให้พอได้เห็น  แต่ไอ้คนที่นั่งข้างมันนี่สิ เซ็งครับ แต่ยังไงก็ต้องเดินเข้าไป
 
“ข้าวอะ ไม่ไปซื้อ” ผมแปลกใจครับพวกมันมานั่งรออะไรอยู่

“เดี๋ยวมีคนเอามาให้แดก มึงนั่งรอเฉย ๆ เหอะ” ไอ้โป้งพูดยิ้ม ๆ 

ผมเหลือบตามองไอ้คิมนิดหน่อยก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น คิดไปคิดมาไอ้โป้งมันไปรู้จักไอ้คิมตอนไหนวะ มันก็อยู่กับผมตลอดนี่นา  แต่เวลามันคุยกันเหมือนพวกมันรู้จักกันมาก่อนงั้นแหละ แถมท่าทางไอ้โป้งมันไว้ใจไอ้คิมอีกต่างหาก ไม่ใช่เข้าข้างตัวเองนะครับ แต่ไอ้โป้งมันค่อนข้างดูแลผมดี ถ้าคนที่มันไม่รู้จักมาก่อนมาทำท่าทางกวนตีนผมแบบนี้มันต้องคอยกันให้ตลอดอยู่แล้ว

แต่เมื่อกี้มันปล่อยผมกับไอ้คิมไว้ด้านหลังตลอดตอนเดินมา แถมมันยังเห็นตอนไอ้คิมดึงแขนผมอีกแต่ไม่ได้ว่าอะไร  อืม แปลกครับเดี๋ยวไงคงต้องถามให้รู้เรื่อง

“มาแล้วค่ะ โป้ง”
 
“มาแล้วค่ะ คิม”    

เสียงใส ๆ เข้ามากระทบใบหูขณะคิดอะไรเพลิน ๆ ครับ  เห็นสองสาวสวยวางจานอาหารลงที่โต๊ะ แล้วอึ้งแดกนิด ๆ ครับ  

ไอ้พวกทุเรศศศศศศศศศศศศศศศศศศ  ใช้ผู้หญิงซื้อกับข้าวมาให้แดก

“นี่ของโป้งนะคะ  แล้วนี่ของโน่”  น้องนาวครับสาวคณะบัญชีเด็กไอ้โป้งมัน

“ส่วนนี่ของคิมค่ะ” อื้อ ท่าทางไม่เบาแฮะคนนี้ หนักอกหนักใจชะมัด

“ขอบคุณค่ะฝน” นี่เสียงไอ้คิมครับ  ฟังไม่ผิดหรอกครับ เวลามันพูดกับสาวนะ  โค-ตะ-ระ  เพราะเลยครับ นี่คงเป็นสาวมันอีกเช่นกัน

“อ้าวแล้ว  ไม่ทานกันเหรอครับ”  ผมต้องแสดงมารยาทบ้างสิครับ

“โน่ทานเถอะค่ะ  พวกเราเรียบร้อยกันแล้ว”  แล้ว...มานั่งมองพวกกูแดกนี่นะ

“อ่า   ครับ”

ไอ้สองคนนั่นก้มหน้าก้มตากินไม่ได้สนใจเลย ทำไมต้องมีแต่ผมคนเดียวที่รู้สึกแปลก ๆ อยู่อย่างนี้  ก็สองคนนั่นแฟนมึงไม่ใช่เหรอ มึงทำไมไม่เทคแคร์เค้าบางวะ

“เอ่อ โน่คะ” เสียงนาวดังขึ้นครับ

“ว่าไงครับ” ผมเงยหน้าจากจานมองเห็นฝนกำลังนั่งป้อนน้ำมันอยู่  ไอ้ทุเรศ ป้อกันกลางโรงอาหารเลยนะมึง

“เพื่อนนาว ....เอ่อ...เค้าสนใจโน่ นาวขอเบอร์โน่ให้เค้าได้ไหมคะ” พอจบประโยคปุ๊ปเสียงไอแค๊ก แค๊ก ดังขึ้นทันที ไอ้คิมกำลังสำลักน้ำหน้าดำหน้าแดง น้องฝนมันรีบลูบหลังใหญ่เลยครับ  ผมหันไปมองนิดหน่อย

“อ้าว ทำไมไม่ขอกับไอ้โป้งล่ะครับ”  ผมตอบพร้อมรวบช้อนเก็บ

“นาวขอแล้วแต่โป้งไม่ให้ แอบไปกดดู แต่ไม่เห็นมีชื่อโน่อยู่ในเครื่องเลย”  

ผมแอบขำในใจครับ นาวจะไปเห็นได้ยังไงล่ะ เพราะไอ้โป้งมันเมมชื่อผมด้วยคำว่า My sweety ครับพี่น้อง ผมเคยแซวมันครับว่าเห็นกูเป็นลูกมึงตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ

“อืม งั้นเอาเบอร์เพื่อนนาวมาดิ เดี๋ยวผมยิงไปให้”  ขณะนาวกำลังยื่นโทรศัพท์ให้ผมดูเบอร์

เคร้ง !!!    เสียงรวบช้อนกระแทกจานดังสนั่นโต๊ะเลยครับ 


“กูอิ่มแล้ว  มึงจะลุกได้ยัง”  ไอ้คิมถามเสียงเครียด เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ตอนนี้พวกมันสองคนลุกขึ้นออกมายืนรอผมอยู่แล้วครับ 

“โน่  ปะ กูรีบ  ขอตัวนะครับสาว ๆ” ไอ้โป้งพูดพร้อมกับยัดโทรศัพท์คืนที่มือนาว แล้วมันก็ลากผมออกไปทันทีเลยครับ

.............

....

“เดี๋ยวดิวะโป้ง  กูยังไม่กินน้ำเลยนะเว้ย” ผมยื้อแขนออกมาจากมือไอ้โป้งแล้วแวะซื้อน้ำแดงที่ซุ้มหน้าโรงอาหาร

“พวกมึงไปก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”   ผมอารมณ์เสียครับ เป็นงี้หลายทีละ ไม่ใช่ผมไม่รู้นะ ว่าไอ้โป้งมันหวงผม  แต่คนที่คาดไม่ถึง คือไอ้บ้าคิมนั่นต่างหาก แมร่งง แถมแสดงออกซะโจ่งแจ้งเลย

มันเป็นบ้าอะไร เพิ่งรู้จักกันแค่อาทิตย์เดียวแท้ ๆ 

“ตกลงมึงจะไปพร้อมกูมั๊ย” กำลังยืนดูดน้ำอยู่ดี ๆ เสียงบ้า ๆ นี่ก็กรอกลงข้างหูกูอีก นี่มันกำลังชวน หรือกำลังขู่ผมกันแน่ แล้วมึงจ้องกูเนี่ยนะ ไม่ได้ดูสายตาคนข้าง ๆ เล้ย

ไอ้โป้งแม่งก็กำลังคุยกับพี่รหัสมันครับ เข้ามาทักทายกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  ไหนว่ามึงรีบ(วะ)

“เอ้ออออออออออออออออออออ”  ตัดรำคาญไม่อยากมีเรื่องครับ

.........

.......

“เอาโทรศัพท์มึงมาดิ๊” ไอ้คิมพูดขึ้นขณะเรากำลังเดินขึ้นตึกครับ ส่วนไอ้โป้งมันบอกจะตามมาทีหลัง

“ทำไม”

“ยืมหน่อยของกูแบตหมด นัดสาวไว้”

“อ่ะ”  ผมยื่นโทรศัพท์ให้มันแล้วเดินเข้าห้องครับ เบื่อแม่งเอาแต่ใจ  ก่อนจะหันกลับมาบอกมันว่า 

“อย่าโทรนานนะมึง !  เปลือง”  เห็นมันกำลังกด ยุกยิก ๆ อะไรลงไป 

สักพักมันเดินกลับมายื่นโทรศัพท์คืนให้ผมครับ

“อ้าว ทำไมเร็วอ่ะ” ผมเพิ่งนั่งลงเองมันก็เดินตามเข้ามาแล้ว

“กูเมม  เบอร์กูไว้ให้แล้ว”

“เอาจริงดิ”

“อืม”

“กูขอมึงเหรอสัส”  ยิ่งพูดยิ่งหยาบครับผมอ่ะ

“พูด ดี - ดี กับกูครับโน่” มันพูดเน้นทีละคำ แล้วอมยิ้มออกมาหน่อย ๆ 

............................

...........

เช้านี้อากาศดีฝนตกโปรยปรายเล็กน้อย ผมถือโอกาสตื่นซะสายเลย เพราะวันนี้วันหยุด หาอะไรเบา ๆ จากในตู้เย็นกิน เก็บกวาดห้องนอนนิดหน่อย ส่วนอื่น ๆ ของห้องผมมีแม่บ้านมาทำให้ครับ ยกเว้นห้องนอน ผมไม่อนุญาตให้เข้ามา

ครึ้มอกครึ้มใจหยิบกีต้าร์โปร่งตัวโปรด (ที่จริงมีตัวเดียวครับ) ขึ้นมาเกลาเล่นไปเรื่อยเปื่อย........อืม....เพลงนี้เกลายากเหมือนกันแฮะ......ผมเปิดหนังสือพลิกหาเพลงอื่นไปเรื่อย 

####ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา ทำให้แววตาฉันเห็นความสดใส  #### ไม่ต้องตกใจครับเสียงโทรศัพท์ผมเอง เสี่ยวมะ ผมชอบพี่ป๊อดครับ

“ว่าไงครับเฮีย”  ไอ้พี่บ้ามันโทรมาจากฮ่องกง ได้ยินข่าวว่าพาหญิงใหม่มันไปช็อป เฮียเจ้าชู้มากครับมันคุมบริษัทช่วยป๊ากับม๊า อายุห่างจากผม 7 ปี  มันรูปหล่อแถมใจดีมีกะตังค์สาว ๆ เลยชอบ เวลาที่มันไปเที่ยวกับไอ้โป้งนะ อื้อหือสาว ๆ นี่ แทบจะคลานมาซบลงที่ตักเลยครับ

< มึงจะเอาไรเปล่าวะ เฮียอยู่สนามบินกำลังจะกลับ >

“ไม่อะ เฮียสนุกปะล่ะ”  

< เออ  กระเป๋ากูออกลูกมาอีก 3 ใบเว้ย    เดี๋ยวเฮียซื้อน้ำหอมไปฝาก กลิ่นเดิมใช่ป่ะ >

“อืมครับ... แล้วเจอกันเฮีย  จะเล่นกีต้าร์ต่อและ” ผมตัดบทครับขี้เกียจพูดอ่ะ

< เดี๋ยว ! พรุ่งนี้มึงจะกลับบ้านปะ กูจะให้ป้าแก้วทำหมูทอดกระเทียมไว้ให้ > หึหึ นี่ล่ะครับพี่ผม ผมดีใจนะที่มันเป็นคนแบบนี้ ไม่ต้องดีอะไรมากมาย แต่ไม่เคยไม่ใส่ใจผม ตอนนี้ป๊ากับม๊าไปคุมงานอยู่ที่สิงคโปร์ก็มีมันนี่ล่ะครับ ผู้ปกครองจำเป็นของผม

“ยังไม่รู้เลย ถ้าไปเดี๋ยวคืนนี้โทรบอก  ....แค่นี้ก่อนนะเฮียสายซ้อนอ่ะ”  ผมรีบกดดูเบอร์ครับเผื่อเป็นไอ้โป้ง วันนี้แม่งหายเงียบไปเลย ไม่รู้ตื่นรึยัง ไหนมันบอกว่าสาย ๆ จะมารับไปกินข้าว

คิม!  

มันโทรมาทำไม

“ไร”  ผมกดรับครับ  

< มึงอยู่ไหน >

“อยู่ห้อง”

< ห้องอยู่ที่ไหน >

“ทำไม”

< จะไปหา >

“มาหาทำไม”

< อย่ากวนตีน >    เอ๊า ! ผมต้องบอกมันไหมครับเนี่ย

“แล้วมึงอ่ะ”  ผมถามมันบ้างครับเรื่องอะไรจะตอบ

< อยู่ห้องไอ้โป้ง >

“มึงมีธุระกับกู”

< อืม >

“เดี๋ยวกูไปหาเอง มึงรออยู่นั่น”  ผมต้องสั่งมันครับไม่ใช่ให้มันมาสั่งผม    มึงหรือจะสู้กูได้

< มึงไม่ต้องมา >

“ทำไมวะ” ผมเริ่มอารมณ์เสียแล้วครับอะไร ๆ ไม่เป็นไปอย่างที่ผมคิด

< ไอ้โป้งมันเอากับเมียมันอยู่  หรือมึงอยากดู  >

“....” หืมม  ไอ้โป้ง  เอาอีกแล้วนะมึง  มึงลืมกู........

< มันไม่ได้ลืมนัดมึง เดี๋ยวกูไปรับเอง >    มันรู้ได้ไงครับว่าผมคิดอะไรอยู่

“อืม   กูอยู่....... เดี๋ยวมาถึงแล้วมึงโทรขึ้นมาละกัน” ผมเฟลนิด ๆครับไอ้เหี้ยโป้งแม่ง! ครั้งแรกเลยนะครับที่มันฝากผมกับคนอื่นแบบนี้น่ะ
..........

......

ผมแต่งตัวสบาย ๆ เลือกเสื้อฮูดสีดำแขนกุดกับกางเกงกีฬา 5 ส่วน พร้อมผ้าใบหุ้มข้อสีดำคู่เก่ง  นั่งเตรียมตัวไว้ก่อน กะว่าจะชวนมันออกไปกินอะไรข้างนอกดีกว่า ไม่อยากให้มันขึ้นมาบนห้อง สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมรีบรับแล้วตกลงกับมันนิดหน่อย มันโอเคครับ  ตอนนี้ผมเลยมานั่งอยู่ในรถมันเรียบร้อย

ดีเหมือนกันจะได้คุยเรื่องหัวข้อโปรเจคของพวกเราด้วย ต้องเตรียมตัวไว้แต่เนิ่น ๆ วิชานี้เป็นงานหลัก ผมไม่อยากเสียใจทีหลังครับ

ไอ้คิมมันเปิดเพลงเบา ๆ ฟังสบาย ๆ ในรถครับ เสียแต่ว่าเป็นเพลงฝรั่ง เพราะครับแต่ผมแปลไม่ค่อยออกหรอก  ก็นะ.....แบบนี้คงเป็นมันล่ะมั้ง      ผมเหลือบตามองมันเล็กน้อย วันนี้มันหล่อมากครับ เสื้อยืดสีแดงช้ำ ๆ เข้ารูป กับเดฟสีเข้ม สร้อยคอ(คล้ายของผู้หญิง) เชือกผูกข้อมือ   นาฬิกาก็แมร่ง พร้อพ ครบเลยครับมันอ่ะ เซทผมตั้ง ๆ คล้าย ๆ ไอ้โป้ง แถมมันยังใส่จิวเล็ก ๆ ที่หูอีก หน้าก็โคตรขาวตัดกับแว่นกันแดดของมันฉิบหาย  ห่าเอ้ยยย ผมไม่เท่อย่างพวกมันบ้างวะ.....โคตรฟุ้งซ่านเลยกู!

นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตอนนี้รถจอดข้าง ๆ ทาง  ผมงงเล็กน้อย   เอ้า มันจอดทำไมอ่ะ?    เห็นมันเอื้อมมือขึ้นไปเปิดช่องเก็บของเล็ก ๆ บนเพดานรถ (แอคคอร์ดรุ่นนี้มีครับ)  พร้อมหยิบอะไรเล็ก ๆ บางอย่างออกมา

“หันมานี่ดิ๊” มันเรียกผม

ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่หันไปหามันอย่างว่าง่าย กำลังสงสัยไม่หายแต่ก็ได้คำตอบแล้วครับ ว่าสิ่งที่มันหยิบมาคืออะไร  ปากมันคาบสิ่งนั้นไว้ แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือสองมือรวบผมด้านหน้าของผมขึ้นอย่างแผ่วเบา แล้วค่อย ๆ ผูกผมจุกด้านหน้าให้ผมอย่างระมัดระวัง  ตอนนี้ใบหน้าผมห่างจากใบหน้าของมันแค่คืบ  ใจผมเต้นดังมากครับ ไม่เคยเป็นอะไรอย่างนี้เลย มันเกิดอะไรขึ้น ผมตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนได้จูบผู้หญิงครั้งแรกอีกครับ 

“ผมมึงทิ่มตา  เดี๋ยวจะมองกูไม่ถนัด  หึ หึ”  มันผูกให้เสร็จดีดหัวเหม่งผมหนึ่งที  แล้วหันไปขับรถต่อ

ระหว่าเราไม่มีเสียงอะไรต่อไปสักพักครับ ผมยังค่อนข้างอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่ แต่ในที่สุดคนที่ทำลายความเงียบนั้นลงก็คือมัน

“โน่ !" 

"หืม?" ผมหันมอง

"มึงกับไอ้โป้งคบกัน ?”

“อืม  ก็คบกันอยู่”

เอี๊ยดดดด !!!  มันเบรกรถแล้วหักลงจอดข้างทางเลยครับ  ผมโคตรตกใจอ่ะ

“แบบไหน!?”  แล้วมึงจะซีเรียสไปทำไมไม่ทราบ  ยังจะมาจ้องหน้ากูอีก

“อะไรแบบไหน”  ผมแกล้งถามโง่ ๆ กะกวนมันเล่น

"โน่ !”  มันขึ้นเสียงครับเป็นบ้าอะไรไม่รู้  หน้าตาแม่ง............เออตอบก็ได้วะ

“พวกกูคบกันมาตั้งแต่ ม. 4 มันเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่กูมี”  ไง  พอใจมึงยัง

“มันไม่ใช่แฟนมึง ?”

“ไอ้เชี่ยคิม ! กูกับไอ้โป้งไม่ใช่เกย์ มึงอย่ามาเหมา”  ผมโคตรตกใจกับคำถามเหี้ย ๆ ของมันเลยครับ  ไม่ต้องให้มันพูดต่อหรอก ผมอยากจะพูดอีกหน่อย  “มึงดูเลยนะ กูมีทุกอย่างเหมือนมึง กับไอ้โป้ง กูแมนทั้งแท่งเว้ย”  รมณ์เสียว่ะแม่ง

“กูไม่เห็นมึงคบใคร” เอาเข้าไปมันยังพูดต่อ

“กูก็ไม่จำเป็นต้องคบให้มึงเห็น”

“สรุปมึงไม่มีแฟน”

“เออ”    อะ...อ้าว ! ผมหลงกลมันจนได้ หันไปมองเห็นมันยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีที่หลอกถามผมได้ครับ

“งั้นมึงมาคบกับกู” อยู่ดี ๆ มันก็พูดขึ้นมาครับ   เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อน.. เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ ใครคบกู  กูคบใคร    ผมเลิกคิ้วถามมันอีกครั้งอย่าง งง ๆ

“อืม  ตามนั้นแหละ  ได้มะ?” มันพูดหน้าตายครับ

!!! ไอ้เชี่ยคิม มึงเป็น... !!!!  ผมแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนมากครับ ถึงไม่ได้พูดออกมามันเองก็คงจะรู้  ผมไม่ได้รังเกียจนะครับ แต่ผมไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเองแบบนี้ เพราะผมก็เป็นผู้ชายครับแบบแมน ๆ เลย ผมเคยมีแฟน เคยนอนกับผู้หญิง ตัวผมก็สูงเท่า ๆ กับมัน  แล้วสาว ๆ ก็ยังบอกว่าผมหล่อแถมยังเท่  แต่นี่มันอะไร! มีผู้ชายมาขอคบกับผม....ตอนนี้ผมกำลังอึ้งแดกเลยครับ หลุดเข้าไปอีกแล้วครับ หลุมดำขนาดใหญ่ยักษ์

“โน่   โน่ !”  ผมได้ยินตรงคำสุดท้ายมั้งครั้ง   “ไรวะ ถึงขนาดใบ้แดกเลยเหรอมึง ป๊อดว่ะ” ดูสิครับมันยังส่งคำพูดถากถางผมมาอีก  ได้ยินข่าวว่ามึงกำลังขอคบกะกูอยู่ไม่ใช่เหรอสัส

“เชี่ยคิม  มึงเป็นเกย์เหรอวะ?”  ถามออกไปแล้วครับ ผมถามออกไปแล้ว

“อืม”  มันรับคำในลำคอเบา ๆ  “กูได้หมด”  แม่งงงงงงงงง หน้าตายฉิบหาย

ตอนนี้มันเริ่มขับรถต่อไปแล้วกว่าจะแทรกออกไปได้ช่วงบ่ายแบบนี้รถทำไมเยอะจังนะ

“มึงยังไม่ได้ตอบคำถามกูนะ  ว่าไง  ได้มะ มาคบกัน”

“....”

“โน่ ครับ”

“ไม่ได้!  เพราะมึงเป็นเพื่อนกู”

“เพื่อนแบบนี้หายากนะมึง ไม่รีบๆคว้าเอาไว้อ่ะ”

“เพื่อนแบบที่หวังเกินเพื่อนเนี่ยนะ”


“อืม  หรือมึงไม่เคยเจอ”   หึ เคยสิวะ   แต่ผมไม่ตอบมันหรอกครับ ตัดบทไปเลยดีกว่า

Tbc

S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * บทที่ 5

# 5


หลังจากขึ้นมาเซ็นรับเอกสารที่หน่วยพิสูจน์หลักฐานเรียบร้อย ทั้งคริสและซาโต้นั่งถกเรื่องคดีกับจ่าสุรชัยอย่างออกรส 

ใช้เวลาสักพักใหญ่ผู้หมวดหนุ่มจึงขอตัวขึ้นไปที่ห้องทำงานของตัวเองซึ่งอยู่ที่ชั้นสี่ ซาโต้เองก็ตามขึ้นมาด้วย  

คริสนึกบางอย่างขึ้นมาได้  จึงกระตุกชายเสื้อของคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าเบาๆ 

“ครับ ?” ซาโต้หันกลับมาถาม

คริสกำลังจะพูดเรื่องที่จะให้ไปส่งอยู่แล้ว ถ้าเสียงโทรศัพท์ของอีกฝ่ายไม่ดังขึ้นมาซะก่อน  ซาโต้กดรับและแยกตัวไปคุยอยู่ราวระเบียง 

คริสยักไหล่เดินเลี่ยงเข้าไปในห้องเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงาน 

จนสักพักเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จเจ้าของชายเสื้อที่เขากระตุกไปเมื่อกี้ก็เข้ามาโบกไม้โบกมือขอตัวกลับก่อน  

คริสเดาได้ทันทีเช่นกันว่าคงเป็นหมอเจด้าที่โทรมาตาม เพราะนี่ก็จวนค่ำแล้ว

เป็นอันว่าโครงการไหว้วานคู่หูไปส่งบ้านต้องพับเก็บไปก่อน 

ผู้หมวดหนุ่มนั่งอ่านและเช็คเอกสารรายงานต่าง ๆ ของคดีนี้อยู่สักพักใหญ่ ๆ  พลางในหัวรู้สึกหลอน ๆ ไปกับภาพช็อตต่าง ๆ ของทั้งสามศพที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะแล้วด้วย  

นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว 

มิน่าล่ะรู้สึกท้องโหวง ๆ เขายกมือลูบท้องเบา ๆ กะว่าคงต้องหาอะไรกินก่อนกลับ  

เนื่องจากวันนี้เคนยะต้องกลับดึกแน่อยู่แล้ว อย่าได้พูดเรื่องกับข้าว ที่แม้แต่การหุงข้าวเขายังทำไม่เป็นเลย อิอิ   

เมื่อรวบเก็บข้าวของพร้อมปิดอุปกรณ์ไฟฟ้าทุกอย่างเรียบร้อย   คริสโกยภาพถ่ายที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะลงเป้  กระเป๋าสะพายถูกพาดขึ้นที่ไหล่ พร้อมกับตัวคนที่เดินมุ่งหน้าลงจากตึกทันที

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น วันนี้ต้องหารถกลับเอง 

โถ่!!!!! เมื่อเช้าไม่น่าโดนไอ้พี่ฟ็อกซ์หิ้วมาเลยรู้งี้ขับรถมาเองซะก็ดี แต่โรคกลัวรถติดทำเอาเขากลายเป็นคนขี้เกียจ   
ตั้งแต่ทำงานมาก็อาศัยรถเคนบ้าง ฟ็อกซ์บ้างมาตลอด รถตัวเองแทบจะจอดตายอยู่ที่บ้าน 

ขณะกำลังเดินออกไปด้านหน้าสำนักงานฯ เพื่อหวังเรียกแทกซี่สักคันมาใช้บริการ   

BMWสีตะกั่วคันวาวเลี้ยวสวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว (ไหงรถมันช่างเงาดีแท้ ยิ่งต้องกับไฟถนนสีส้ม ๆ แบบนี้ ท่าจะส่งขัดทุกวันล่ะมั้ง)
 
รถหยุดลงกระทันหันก่อนที่กระจกสีปรอทจะถูกเลื่อนลงพร้อมหน้าคนขับที่ชะโงกมาอีกฝั่ง


ไอ้ห่า!!!!!  กูก็นึกว่ารถใคร สวยแม่ง


แต่เอ๊ะ!! มันขับรถใคร 


“ทำไมเพิ่งกลับ” ซาโต้ถามหน้าตื่น

อ้าวววว กูจะกลับตอนไหนทำไมมึงต้องตกใจขนาดนี้ด้วย

“ก็....เพิ่งอ่านเอกสารเสร็จ แล้วนายกลับมาทำไม ไม่ได้ออกไปแล้วหรอกเหรอ”

“กลับมาเปลี่ยนรถน่ะ แล้วไงล่ะ จะไปรอแท็กซี่ด้านหน้าเหรอ”

“อือ  ก็งั้นแหละ”  เปลี่ยนรถอะไรของมันวะ

“อ๋อ วันนี้เคนยะไม่อยู่สินะ” ซาโต้กลอกตาพยักหน้าหงึกๆทำท่าเหมือนพูดกับตัวเอง  

เฮ้ยๆ พี่เคนเขาเป็นถึงสารวัตรนะ นี่มึงไม่เคยเรียกคำนำหน้าใครเลยใช่ไหมเนี่ย  คริสนึกพร้อมมองคนที่กำลังเดินลงมาจากรถ อ้อมมาหาเขา

“รอนี่ได้ไหม เข้าไปเปลี่ยนรถแป็บเดียว เดี๋ยวออกไปส่ง” คริสหันซ้ายหันขวา ก็ยังดีที่อุตสาห์ถามกัน แต่ใจคอมึงจะให้กูยืนรออยู่กลางสนามหญ้าเปลี่ยว ๆ แบบนี้รึไงวะ   (ความจริงก็ไม่เปลี่ยวเท่าไหร่หรอก ด้านข้างตึกมีสนามบาสและสนามตะกร้อ รวมถึงสนามเปตอง  ที่พวกเจ้าหน้าที่ ๆ อยู่เวรช่วงดึก ๆ กำลังเล่นกันอยู่ )

“ไม่เป็นไร นั่นไงแท็กซี่มาแล้ว” ผมว่าหนีมันออกไปตอนนี้เลยก็ดี แอบรำคาญเหมือนกัน ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งไปส่งแฟนมาแล้วไหงตอนนี้จะไปส่งกูต่อล่ะ กูไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย

“งั้นขึ้นมา เดี๋ยวผมเอาคันนี้ไปส่งก็ได้ เร็ว ๆ อย่าลีลา รถเข้ามาต่อก้นแล้วเห็นไหม”  

มีรถเข้ามาจริง ๆ คริสจึงรีบก้าวขึ้นไปอย่างเร่งด่วนเดือดร้อนซาโต้ต้องผงกหัวขอโทษขอโพยรถคันที่กำลังจ่อตูดอยู่เป็นพัลวัน


ขับกันออกมาได้สักระยะคริสจึงเอ่ยถามขึ้น

“คันนี้รถนาย ? ”

“ครับ” 

คนขับตอบง่าย ๆ พร้อมกดเปลี่ยนเพลงไปด้วย ดีเหมือนกันเพลงร็อคเขาไม่ค่อยชอบฟังอยู่แล้ว อยู่ด้วยกันแค่วันเดียวอย่ามาทำเป็นรู้ใจหน่อยเล้ยยย  หึหึ

“ยิ้มอะไร”  

หือ...เขาเผลอยิ้มออกไปเหรอ โด่!!! ก็ดันกดถูกเพลงที่ชอบพอดีนี่หว่า

“เปล๊า...เพลงเพราะดี”

“อ้าวเหรอ  งั้นปิด” พูดปุ๊ปมันก็กดหยุดเพลงเฉยเลย เอ๊า! ไอ้นี่!!!!

“เปิดเลย ๆ จะฟังต่อ” คริสพูดพร้อมยื่นมือจะกดเล่นเพลงต่อ เดือดร้อนซาโต้ต้องปัดมือป้องกัน

“อะไร จะแกล้งรึไง”  คริสพูดคิ้วขมวด หน้าเริ่มงอเหมือนเด็ก ๆ 

“นิดหน่อยเอง แค่อยากรู้ว่าคู่หูตัวเองนิสัยเป็นยังไง หึหึหึ” 

“เออ งั้นกูไม่ฟังแล้ว หมดอารมณ์” 

ผู้หมวดหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่างชมวิวมืด ๆ ข้างทาง แต่เสียงเพลงโปรดก็ดังขึ้นมาทันทีอีกครั้ง

“ชอบแกล้งดีนักนะมึง เพิ่งรู้ว่าเป็นคนแบบนี้”  

หึหึหึ   มีแต่เสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ส่งกลับมาให้ เรียกให้คริสต้องหันกลับมามองใบหน้าคมด้านข้างที่กำลังขับรถอยู่อีกครั้ง  พลันก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้

“เออจริงสิ เมื่อกี้บอกว่าจะเข้าไปเปลี่ยนรถ   ทำไมกันล่ะ”

“ว่าจะเอามอ’ไซด์กลับน่ะ พรุ่งนี้ต้องแวะไปรับคนบางคนแต่เช้าขี้เกียจขับรถยนต์ เบื่อรถติด”

“ใคร ?”

“ไม่รู้ใคร แต่ฟ็อกซ์ให้ไปรับที่บ้านเคนยะ” 

อา........คงเป็นผมเองแหละ

ไอ้พี่ฟ็อกซ์มันคงคิดจะให้เจ้าซาโต้มารับเขาไปทำงาน   ตัวเองจะได้ไปส่งพี่เคนโดยไม่มีใครคอยขัดขวางนั่นเอง

แหม...แผนล้ำนะ  ไอ้ฟ็อกซ์!

“อ้าว แล้วทำไมไม่เอาคันนี้ไปซะเลย ขับไปขับมาไม่เหนื่อยรึไง”  กูก็อยากนั่งนะบีเอ็มน่ะ ลำโพงนุ้มนุ่มหู(จริง ๆ ผมใช้ CRVอยู่  ส่วนพี่เคนก็เลคซัสดำครับ ลำโพงรื่นหูกว่าบีเอ็มนิดหน่อย ผมว่านะ สำหรับไอ้พี่ฟ๊อกซ์นะเหรอ มันใช้เลคซัสเหมือนพี่เคนเลยครับแต่ของมันเป็นสีตะกั่ว สีเดียวกับเจ้าซาโต้เปี๊ยบ แถมมีมอ’ไซด์คันใหญ่หน้าตาก็เหมือนกับของเจ้าซาโต้อีก  แต่จอดทิ้งไว้ที่ทำงานนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าใช้ตอนไหน)

“ไม่ล่ะ คันนี้เอาไว้ไปส่งพวกผู้หญิง จะให้เกาะมอ’ไซด์หน้าถ่อลมไปได้ไง กระโปรงก็สั๊นสั้น ” 

โห ช่างคิดเนอะ ทีกูหน้าถ่อลมไปถึงชลบุรีมาเมื่อเช้านี้มึงจะเคยคิดบ้างรึเปล่า...

“คริสเป็นผู้ชาย ไม่เหมือนกัน” ซาโต้พูดขึ้นอย่างกับอ่านความคิดอีกคนหนึ่งออก

 เราเงียบกันไปได้สักพัก จนเกือบจะถึงทางเลี้ยวที่จะต้องยูเทิร์นรถ

“พรุ่งนี้เตรียมตัวไว้ด้วยนะครับ ” จู่ ๆ ซาโต้ก็พูดขึ้น พร้อมเปลี่ยนสายตามองมาที่กระจกมองข้าง   ถึงซอยเลี้ยวเข้าหมู่บ้านเขาพอดี

“ทำไม  จะไปไหน” คริสถาม   

ซาโต้ขมวดคิ้ว ละสายตาจากหน้ารถหันมามองเขานิดหน่อย “ไหนว่าอ่านรายงานจบแล้วไง”

“ก็อ่านจบแล้ว ทำไมล่ะ ” 

“งั้นก็ต้องรู้สิ พรุ่งนี้เราจะเริ่มทำงานกันแล้ว อาจจะต้องอยู่ที่นั่นหลายวันหน่อย”  

ใช่จริง ๆ ด้วยเขาเองก็เพิ่งนึกออก  คริสเอียงศีรษะใช้ความคิด

“แล้วสายก็แจ้งข่าวเข้ามาเรียบร้อยเมื่อกี้นี้เอง มีเพื่อนมายืนยันศพผู้ตายแล้ว สถานที่ทำงานของเหยื่อทั้งสามราย”



“ที่ไหน”





“บาร์เกย์    พัทยาใต้ซอย 112 ”



“หืม  บาร์เกย์ ?”



“เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ พรุ่งนี้เราจะไปที่นั่นกัน”

Tbc.