# 16 ถ่านไฟเก่า...คุกรุ่นจริงหรือ??
เราหลับกันไปทั้ง
ๆ อย่างนั้น ผมสะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีคือหนาวมาก
ขยับผ้ามาห่มเลยนึกได้ว่าไม่ได้นอนอยู่ที่ห้องตัวเองนี่หว่า
ผมเลยเอื้อมมือไปว่าจะกอดมัน แต่ก็ต้องรีบลืมตา คือไม่มีพี่เอย์นอนอยู่ข้างเลย
ที่นอนคือว่างเปล่ามาก ผมรีบลุกขึ้นนั่งขยี้ตานิดหน่อย
มองดูที่ห้องน้ำไม่มีแสงไฟลอดออกมาผมลุกขึ้นเดินมองหามันกลัวว่าจะเป็นอะไร ในห้องน้ำไม่มีจริงด้วยผมเลยเปิดออกมาข้างนอก
“.........เลยอ้วนแบบนี้ไง”
“เอย์อ่ะแบบนี้นาก็เขินแย่อ่ะดิ มาหาว่านาอ้วนได้ไง รูปเนี๊ยะมันเสื้อหลายชั้นใส่โค๊ดด้วยไงเลยดูเหมือนอ้วน”
“แต่แก้มนี่ยุ้ยเลยนะ กินดีอยู่ดีเนอะคนเรา”
“บ้าเอย์อ่ะ นาเขินนะอย่ามาว่ากันแก้มยุ้ยดิ งอนจริงนะบอกไว้ก่อน”
“ต้องให้เอย์ง้อ?”
“อยากง้อป่ะล่ะ เอย์ก็เงี๊ยะชอบทำนาโกรธเสร็จแล้วก็สะใจ แกล้งนาแล้วรู้สึกดีงั้นดิ่”
“หึหึหึหึ”
ผมยืนฟังมันคอลวีดีโอคุยอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อ นานะ เธอส่งยิ้มให้มันตลอดการสนทนาเดี๋ยวทำหน้างอนเดี๋ยวก็หัวเราะร่า ขณะที่พี่เอย์พูดตอบโต้ไปเบา ๆ แต่น้ำเสียงก็ฟังดูแล้วสบาย ๆ ผมมองจากตรงนี้ไม่เห็นหน้ามันแต่คิดว่าคงมีรอยยิ้มแต่งแต้มไว้ไม่ผิดแน่
ไม่รู้ว่านานกี่นาที
รู้แต่ว่าจากยืนนิ่ง ๆ ผมต้องเอนหลังพิงผนังไว้ ยกสองมือกอดอก
เขาว่ากันว่าคนที่กอดอกคือคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง จริงไหมนะ?
“นาเฝ้ารอมากเลยนะ
เดี๋ยวอีกแค่อาทิตย์เดียวเราก็เจอกันแล้วนามีเรื่องจะพูดกับเอย์เยอะแยะเลย
เอย์รอที่จะเจอนาเหมือนกันใช่ไหมคะ เราสองคนยังมีความรู้สึกดีๆให้กันเหมือนเดิมใช่ไหม”
“...........”
“เอย์คะ?”
“นาครับเอย์บอกไปแล้วนี่ ตอนนี้เอย์มีคนที่เอย์....
“อ๊ะ! เอย์เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งพูดค่ะ เสียงอันวาร้องไห้เดี๋ยวนาขอตัวไปดูก่อนนะคะ เราค่อยคุยกันอีกนะ บายค่ะ”
พี่เอย์คุยเสร็จแล้ว มันนิ่งไปสองสามนาที ก่อนลุกขึ้นแล้วหันตัวกลับมา เจอผมจ้องหน้ามันอยู่
“ออกมานานหรือยัง” ท่าทางมันตกใจไม่น้อย ในมือนี่กำโทรศัพท์ไว้แน่นเลย
แต่ผมยืนนิ่งไม่พูด
“โทษทีนะไปนอนต่อเถอะ
ดึกแล้ว” มันดึงผมให้เข้าห้องไปด้วยกัน แต่ผมยื้อแขนออก จ้องหน้ามัน ตรง ๆ เลยนะคือผมต้องการคำอธิบายว่ะ
“หมาปิงอย่าดื้อดิ
ตีสี่แล้วเข้านอนเร็ว” มึงรู้ด้วยเหรอว่าตอนนี้ตีสี่แล้ว
“ผมให้โอกาสพี่แค่ครั้งเดียว”
ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบมาก คือมันฟังแล้วนิ่งไปเลย
“...............”
“อธิบายมา”
“ปิง”
“แน่ใจนะว่าจะไม่พูด”
“กูเคยบอกมึงแล้วนี่
เขาเป็นเพื่อนกู แค่เพื่อน”
“โอเคครับผม”
ในเมื่อคุณอยากตอบแบบนี้ก็ได้เลย
น้องปิงจัดให้เลยครับพี่เอย์
ผมเป็นแบบนี้แหละอย่ามาว่าผมไม่มีเหตุผลนะคือพี่เอย์แม่งไม่เคลียร์ว่ะ
คำตอบมันต้องชัดเจนกว่านี้ดิ่วะ เพื่อนเหี้ยไรนั่งคุยโทรศัพท์กันดึกๆดื่น ๆ
แทบทุกคืน นานมากอีกต่างหาก เพื่อนสนิทท้องติดกันล่ะมั้งนะ
ผมเดินหัวเสียเข้าไปในห้องคว้ากางเกงคว้าเสื้อของผมขึ้นมาใส่
คือเปลี่ยนให้เร็วที่สุด มันเดินตามเข้ามายืนมองผมนิ่ง ผมเดินไปหยิบเอากระเป๋า ช่างหัวมันสิ
ผมไม่อยากมองหน้ามันเลยตอนนี้
“ไปไหน” มันถามหน้าตาตื่นเมื่อเห็นผมกำลังเปิดประตูออกไปแล้ว
“โทษทีพี่
ผมเพิ่งนึกขึ้นได้วันนี้ต้องพาคุณนายเธอไปตลาดแต่เช้า” แน่นอนว่าผมแก้ตัว
เรื่องจริงก็คือพี่เอย์ไม่เคลียร์ ผมไม่พอใจคำตอบพี่ว่ะ ไม่ใช่ว่าผมจู้จี้หรืออะไรแต่คือความรู้สึกมันไม่ใช่อ่ะ
ผมอยากได้คำอธิบายโดยละเอียดคือที่มันมากกว่าสองคำนั้น
“ปิงตอนนี้ตีสี่”
ตีสี่แล้วไงครับ คนโมโหจะตีไหนกูก็ไม่สนหรอก
กูจะกลับ จะกลับตอนนี้แล้ว ผมเปิดประตูแล้วเดินออกมา ก้มลงใส่ผ้าใบของผม
รองเท้าแม่งเหี้ยใส่ยากต่อไปกูจะลากแตะมาเลย
มันยืนนิ่งเลยคงกำลังมองผมอยู่
คือคุณดูแค่นี้ถ้ารู้ว่าผมไม่พอใจแล้วก็อธิบายมาดิ มันก้าวเข้ามาผมรีบคว้าลูกบิดประตูไว้
“ปิง” มันดึงแขนผม
ผมเงียบมันเองก็ไม่พูดอะไรต่อ
รู้แต่ว่าตอนนี้เราสองคนยืนจ้องหน้ากันอยู่ คือผมอยากให้มันอธิบายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนผมจะออกไป
ผมโอเคนะถ้ามันจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนพิเศษของมันทั้งที่มันเพิ่งจะร้องเพลงงี่เง่าหรือเอ่ยเลิฟยูบ้า
ๆ นั่นกับผม ผมก็แค่รอฟังอยู่ว่ามันจะพูดจะอธิบายอะไรบ้างไหมทำให้มันเคลียร์ดิวะ
ทำให้มันชัดเจน ผมคนนี้ไม่มีสิทธิ์รู้เหรอว่ายัยนานะอะไรนั่นสำคัญหรือเป็นอะไรกับมันแค่ไหน
“พี่เอย์ปล่อยครับ”
ผมยื้อแล้วสะบัดมือออก คราวนี้มันไม่ดึงธรรดาแล้ว มันกระชากตัวผมเข้าไปทั้งตัว
ผมเลยผลักไหล่มันอย่างแรง คือมันแรงมากจนมันเซถอยหลัง
“เชื่อใจกูได้ไหม”
มันโพล่ออกมา
สายตาคืออ้อนวอนมากเหมือนอยากให้ผมเชื่อใจมันอย่างที่มันกำลังพูด
“เชื่อใจกูสิ
มึงไม่เชื่อใจกูเหรอ” ผมพยายามข่มใจรอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อจากนี้
แต่ยอมรับว่าคำพูดของมันดับอารมณ์เดือดผมได้นิด ๆ ถึงแม้ไม่ใช่คำอธิบาย
แต่ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่ถ้าหากพูดขอให้ใครสักคนเชื่อใจแล้ว แสดงว่าผมบริสุทธิ์และจริงใจจริง
ๆ
“เขาชื่อนานะ
เป็นผู้หญิงคนแรกของกู...................................................................เราจบกันนานแล้ว”
เราจบกันนานแล้ว
ความหมายก็คือ......ครั้งหนึ่งเคยคบกัน รักกัน
และ
เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของกู
ความหมายก็คือ......คนๆนั้น ที่พี่เอย์เคยเอ่ยคำว่า ‘รัก’ ด้วย
วันนั้นที่สะพานพุทธ...
“พี่ไม่เคยบอกรักใครเลยเหรอ สักครั้งก็ไม่เคยจริงอ่ะ”
“บอกผมได้ไหมครับ ถ้ามันเป็นเรื่องอดีตแล้วผมไม่ว่าอะไรหรอก”
“มีแค่คนเดียว เขาเป็นผู้หญิงคนแรกของกู”
คำที่แม้แต่ผม...ก็ยังไม่เคยจะได้
“เชื่อใจกูได้ไหม”
ถ้าเป็นคุณ....จะทำยังไงครับ ส่วนผมยืนนิ่งตายอยู่ตรงนั้นแหละ คือผมคิดอะไรไม่ออกเลย
ณ ตอนนี้
“เขาจะกลับมาวันเสาร์นี้ กูจะให้มึงไปรับเขานะ หน้าที่มึง” ผมมองหน้ามันอย่างไม่อยากจะเชื่อ มันคืออะไรเหรอจะให้ผมคนนี้ไปรับผู้หญิงคนที่เคยคบกับมัน หรือก็คือแฟนเก่า
มันกำลังอยากจะทำอะไร นี่มันคิดว่าผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลยหรือไง มันก็น่าจะรู้อยู่แล้วถ้ามันใช้คือผมขัดไม่ได้
สรุปคือผมต้องไปรับยัยนานะอะไรนี่ใช่ไหม
ผมจ้องหน้ามัน
“พี่แม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะ” ผมผลักมันออกอีกรอบคราวนี้มันกอดผมไว้แน่นเลย
แน่นมาก ผมหันหน้าหนีทันทีพร้อมกับส่ายหัวปฏิเสธเรื่องราวที่กำลังรับรู้
ผมไม่เข้าใจ
“มึงจะรู้ทุกอย่าง
ในวันที่เขากลับมา เชื่อใจกู”
ถ้าถามผมว่า ผมเชื่อใจมันแค่ไหน
ผมเชื่อระดับนึงเลยนะ แต่คืออยากให้มันแค่อธิบายอะไรแค่ไหนกับผู้หญิงคนนั้นคือขอความชัดเจน ส่วนที่มันบอกว่า ‘เขาเป็นแค่เพื่อน’ ผมเชื่อมันไหม
ตอบได้เลย ไม่ครับ เพราะผมเองก็เป็นผู้ชาย ผมรู้สิถ้าแค่เพื่อนธรรมดาไม่จำเป็นต้องมานั่งคุยยิ้มบ้าบอไร้สาระกับเขาแบบนี้หรอกแถมยังวีดีโอคอลคุยกันดึกดื่นขนาดนี้
ผมไม่เถียงเรื่องเวลาบ้านเขาบ้านเรา แต่คือมันใช่เรื่องเหรอ
พอมารู้ว่ามันกับเขาเคยคบกันมาก่อนผมถึงได้กระจ่าง
ตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียว............แม่งถ่านไฟเก่าเตานี้ร้อนระอุมากมายจริง
ๆ แผดเผาถึงหัวใจผมนี่เลย
สุวรรณภูมิ เสาร์
10.30 น.
ผมจอดรถแอบๆซ้อนๆคันแม่งแหละ
คือวันนี้เป็นเห้ไรไม่รู้รถติดเยอะแบบสุดๆอ่ะ
ตอนแรกกะเวลาไว้ว่าจะต้องมาให้ถึงก่อนประมาณสักสิบห้านาทีนะ
แต่ไปไงมาไงไม่รู้ผมเลทไปเป็นครึ่งชั่วโมงทั้งที่ถึงแล้วแท้ ๆ
แต่กว่าจะรอขับขึ้นมาได้
ก็หวังหรอกว่าคุณนานะอะไรนั่นจะยังคงตรวจโน่นนี่นั่นกว่าจะได้ออกมาเผลอๆป่านนี้ยังไม่ได้กระเป๋าเลยเหอะ
คึคึ แอบแช่งสุดขีด
ไหนว่าพี่เอย์บอกว่าเธอนัดไว้ที่ประตูสาม
เอ๊ตรงไหนหว่า นี่ก็ชั้นสองนะ ผมกวาดสายตาหาคือก็เห็นแต่รูปที่อยู่ในมือถือใช่ไหม
ก็คิดว่าน่าจะจำได้
เมื่อเช้าคุณชายให้ผมไปส่งมันที่มหาลัยแต่เช้าเห็นว่าวันนี้อาจารย์นัดคุยเรื่องพิธีเกี่ยวกับนิสิตอะไรสักอย่างผมก็ไม่ค่อยได้ฟังมากมัวแต่อารมณ์ดีบ้าบอร้องเพลง
ตอนไปส่งมันนั่นแหละ คือหลังจากที่เรามีเรื่องกันคืนนั้นพวกคุณคงสงสัยใช่ไหมวันนั้นผมกลับเลยหรือว่าอยู่กับมันต่อ
กลับเลยสิครับ! ผมจะอยู่ต่อทำไม คนยิ่งกำลังโมโหมาทำเป็นบอกว่า
เชื่อใจกูๆ ฮึ
ถึงผมจะมองโลกในแง่ดีแค่ไหนแต่การกระทำกับคำว่าให้เชื่อใจของมันสวนทางกันว่ะ
เรื่องที่เราไม่เข้าใจจะให้ยอมรับและเข้าใจกันได้ด้วยคำว่า เชื่อใจกุของมันคำเดียวนี่
ผมคงต้องคิดใหม่ก่อน แต่อีกนิดสำหรับวันนั้นก็คือ มันนั่นแหละที่ไปส่งผมถึงที่บ้าน
แม่ตกใจใหญ่เห็นผมเข้าบ้านเกือบตีห้า
ผมเลยรีบบอกว่าจะพาแม่ไปตลาดไงคุณนายกลายเป็นไปขอบใจมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ซะงั้น
อิพี่เอย์แม่งยังฉีกยิ้มส่งให้ผมอีก
และหลังจากวันนั้นมาผมไม่ไปหามันอีกเลย
เป็นมันนั่นแหละที่ต้องแวะไปหาผมที่สนามบอลบ้างที่ร้านบ้างที่บ้านบ้างจนกระทั่งเมื่อวานผมถึงเข้าไปเก็บห้องให้มัน
เดี๋ยวคุณแฟนเก่ามาเยี่ยมแล้วจะอายเขา หล่อนจะว่าได้ว่าแฟนใหม่ดูแลเอย์ไม่ดี คึคึ
ผมก็ยืนนึกโน่นนี่ไปเรื่อยมองหาเธอไปด้วย
อ๊ะ เจอแล้ว
คนสวยอยู่โน่น ว๊าวอะไรกันวะใช่แน่เหรอนั่น?? ผมเพ่งตามอง อึ้งนิดๆ
ก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วลองทักเธอดู
“สวัสดีครับ
เอ่อใช่คุณนานะหรือเปล่าครับ”
“ใช่จ้า
น้องคือ ปิงใช่ไหม”
“ครับ พี่เอย์ให้มารับพี่น่ะครับ”
ที่ข้าง ๆ
เธอมีหญิงวัยกลางคนสวยมากเหมือนกันยืนอยู่ด้วย ผมเลยยกมือขึ้นไหว้
น่าจะเป็นคุณแม่ของเธอมั้งนะ
“อ้อจ๊ะๆ
พี่เอย์โทรบอกพี่แล้ว ไปกันเลยนะ ไปค่ะแม่”
แล้วผมก็ช่วยเข็นรถแทนเธอ
กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่มากสองสามใบกับถุงกระดาษสวย ๆ คงซื้อของฝากมาเยอะ
แต่มีอย่างหนึ่งนะที่คุณยังไม่รู้.....สิ่งที่ทำให้ผมตาค้างยิ่งกว่าค้างตอนที่เดินเข้ามาใกล้
ตอนแรกคิดว่าดูผิดซะอีก
“แอร๊ๆ หม่ามี๊
แอ้ๆ คิคิคิคิ หนุกๆ แอร๊ๆ”
“อันวา
อย่าซนลูกเดี๋ยวตกนะพี่ปิงเข็นรถแบบนี้อันวาชอบใช่ไหมครับ”
ใช่แล้วครับ
คุณนานะเธอมาพร้อมกับคุณแม่และลูกชายของเธอที่หน้าตาโคตรของความหล่อและน่ารัก อายุน่าจะราวๆสักสามขวบได้มั้ง น่ารักน่าชังมากๆ คือผมก็เข้าใจนะเธอสวยมากขนาดนี้ไม่แปลกที่จะมีลูกหล่อแต่คือพ่อพันธุ์คงจะหน้าตาไม่แพ้ใครเลยใช่ไหมถึงได้ออกมาลงตัวเป็นน้องอันวาคนนี้
ถึงผมไม่ค่อยจะโลกสวยกับเธอนัก
แต่ผมยิ้มให้เด็กนะ น้องน่ารักมากจริง ๆ
“คิกๆๆๆ”
เสียงน้องอันวาหัวเราะร่า ท่าทางมีความสุขมากมาย ขณะที่คนเข็นรถอย่างผมกำลังมโนไปโคตรไกลยิ่งกว่าจรวดยึดครองดวงจันทร์
ลูกใครวะ?
หน้าโคตรคุ้นเลย ยิ่งตอนผมกำลังขนกระเป๋าขึ้นหลังรถนะ คุณนานะเธออุ้มน้องไว้
น้องหันมายิ้มให้ผมด้วย ใจผมนี่ปวดหนึบๆเลย แม่งเอ้ย
รอยยิ้มนั้น....คือเหมือนมากกกกกกกก
“ปิงเป็นรุ่นน้องเอย์เหรอคะ
หรือว่าเป็นญาติกับเอย์” เธอถามขึ้นขณะที่ผมขับออกมาแล้ว สะดุดใจกับคำถามนิดนึง นั่นสินะผมเป็นอะไรกับพี่เอย์กันแน่
“เปล่าครับ ผมเป็นแค่เด็กที่พี่เอย์จ้างเอาไว้ทำความสะอาดห้องทำอาหารแล้วก็ขับรถให้บางครั้งน่ะครับ”
“อ้อเหรอ
พี่ก็ว่าอยู่เอย์ไม่มีน้องชายนี่นะ แล้วก็ถ้ามีรุ่นน้องที่สนิทสนมกัน เขาต้องเล่าให้พี่ฟังอยู่แล้ว
ว่าแต่ปิงมาทำงานกับเอย์นานรึยังจ๊ะ”
“เพิ่งมาทำครับ”
ผมตอบไปไม่อยากลงรายละเอียด มองเธอผ่านทางกระจกหลัง
“คิคิทำอาหารด้วยเหรอ
รายนั้นน่ะกินยาก เดี๋ยวนี้ก็คงยังกินยากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนหรอก เอย์ตั้นน่ะกินอะไรไม่ค่อยเป็นหรอกนะเมื่อก่อนมีแต่ให้พี่ทำไข่ทอดให้กิน
ถ้าไม่ใช่อาหารที่ชอบนะก็จะไม่ยอมกินเลย แต่ถ้าเป็นของที่เขาชอบเขากินได้เป็นปี ๆ
ไม่มีเบื่อเลยแหละ ปิงว่าไหม”
“อ่า ครับ” ผมตอบกลับไปแบบเรียบ ๆ โทษเธอไม่ได้สินะ
เธอไม่รู้นี่ว่าผมกับพี่เอย์คบกัน พูดจานี่คือแสดงความเป็นเจ้าของคุณชายชัดมาก
ถึงจะเป็นเรื่องเมื่อก่อนก็เถอะ
“เอ๊
แล้ววันนี้เอย์เขาติดธุระมากเหรอถึงได้ให้ปิงมารับพี่แบบนี้อ่ะคะ”
“ครับใช่”
“อืมม เย็น ๆ
คงจะกลับถึงห้องมั้งเนอะ เขาบอกปิงว่าไง สักห้าหกโมงน่าจะกลับมารึยังจ๊ะ”
“ครับ ก็น่าจะ”
คือผมเมินมาก ไม่อยากฟังอินี่พูดแล้วว่ะแม่ง ขออนุญาตหยาบคายเหอะ
คือผมก็รู้นะว่าเธอไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรกับพี่เอย์แต่เธอจะมาพูดเรื่องแบบนี้เพื่อ??
ถามนั่นถามนี่เพื่อ?? แฟนเก่ามึงๆอยากรู้มึงโทรถามกันเองดิวะ หรืออยากจะให้ผมรู้ว่าเธอกับพี่เอย์สำคัญต่อกันอยู่มาก
ถ้าสำคัญมากจริงมันต้องโทรบอกบอกดิว่ามันจะไปไหนกลับตอนไหนอะไรแบบไหน
มาหลอกถามผมอยู่ได้ จิ๊!
ว่าจะเหยียบให้แรง
ๆ แล้วแม่งแต่สงสารเด็กกับคุณแม่ของเธอผมเลยประคองคันเร่งให้สม่ำเสมอ เธอถามเรื่องพี่เอย์จากผมอีกสองสามอย่าง
เมื่อเห็นว่าผมทำท่าไม่ค่อยใส่ใจ
เธอเลยหันไปสนใจลูกเธอที่อยู่บนตักคุณแม่ของเธอแทน ตลอดทางที่ขับรถ
เธอคุยโน่นคุยนี่กับลูกเธอตลอดเจออะไรก็บอกก็สอน ผมมองเธอผ่านทางกระจกหลังอีกครั้ง
ดูๆไปแล้วผมว่ามันมันน่ารักมากเลยนะถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นแฟนเก่าพี่เอย์ ไม่สิ
ผมไม่มีปัญหากับแฟนเก่าพี่เอย์
แต่ผมมีปัญหาตรงที่ว่าเธอกำลังพยายามรื้อฟื้นอะไรขึ้นมาอีกรึเปล่า คำพูดคำจาที่คุยผ่านมาที่ผม
คือผมพอจะมองอะไรๆออกอยู่หรอก
“ขอบใจมากนะจ๊ะปิง”
พอถึงบ้านเธอผมก็ช่วยยกกระเป๋าเข้าไปให้ บ้านหลังใหญ่ ที่ถูกปิดตายเอาไว้มั้งนะ
ก็เห็นมันเงียบๆแปลกๆนี่ ต้นไม้ก็ขึ้นรกเชียว
“บอกเอย์ด้วยนะเดี๋ยวตอนค่ำๆ
พี่จะแวะไปหา เอย์ยังอยู่ที่คอนโดเดิมใช่ไหม แถวสาทรน่ะจ๊ะ”
“ครับใช่”
“ว่าแล้ว
รายนั้นรักใครก็รักเดียวใจเดียวเปลี่ยนยาก เหมือนห้องนั้นแหละ พอพี่บอกว่าชอบนะซื้อเลยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น”
เธอบอกเล่าด้วยหน้าตาที่อิ่มเอมไปด้วยความสุขเมื่อพูดถึงเรื่องเก่าล้าสมัย ขณะที่ผมยืนฟังหน้าชา
ทั้งที่ไม่มีลมหนาวโกรกผ่านเข้ามาเลยสักนิด ผมปั้นยิ้มให้เธอและบอกขอตัวกลับก่อน
ยังครับยังตอกกลับอะไรไม่ได้
เพราะไม่รู้ว่าพี่เอย์อะไรกับเธอมากน้อยแค่ไหน อย่างน้อยเขาคือเพื่อนกัน
หรือถ่านมันคุจนลุกโชนแล้วอันนี้ผมไม่รู้
ยังอยากจะลองเชื่อมันดูก่อนเพราะฟังแต่คำพูดของเธอทำให้ผมโมโหมันอยู่แบบนี้
เดี๋ยวผมจะฟังทางมันด้วย เอาไว้ให้พวกเขาสองคนเจอกันแล้วที่นี้ผมจะรู้เลย
คงมีการตัดสินใจอะไรสักอย่างจากผม
ผมไม่ใช่นางเอกในละครหลังข่าวนะ
ผมดื้อและไม่ยอมใครง่าย ๆ ด้วย บอกไว้เลย
“จ้างั้นเดี๋ยวเจอกันนะ ฝากบอกเอย์ด้วย”
“ครับผม”
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นก็มายืนอยู่ที่ห้องพี่เอย์แล้ว
ห้องที่เธอคนนั้นบอกผมว่าเธอเป็นคนเลือก ผมกวาดตามองไปรอบ
ๆ ห้อง ห้องที่ตลอดสี่ห้าเดือนมานี้ ผมทำหน้าที่เก็บกวาดทำความสะอาดดูแลทุกเรื่อง
จริงสินะ งานของผมคือเด็กทำความสะอาดห้องของพี่เขา พักหลังมาหน้าที่ผมแกว่ง ๆ
ไปนิดหน่อยเพราะผมต้องเมนเรื่องอาหารการกินให้มัน อีกทั้งความสัมพันธ์ของพวกเราที่คุณเองก็คงรู้
ๆ กันอยู่
ผมจะไม่ลืม
ผมคอยย้ำกับตัวเองอยู่ตลอด ทุกอย่างต้องมีอดีต ไม่ว่าจะเป็นสถานที่หรือคน
ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยมีใครผมไม่ใช่คนโสตบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอะไรนั่นหรอก
พี่เอย์บอกว่าให้ผมเชื่อใจมัน
ขณะที่แฟนเก่าของมันเฝ้ารื้อฟื้นเรื่องเก่าเข้ากรุมาเล่าให้ผมฟัง
ผมจะเลือกเป็นคนโง่หรือคนฉลาด คนโง่จะเจ็บปวดไปกับคำพูดในอดีตที่คอยทิ่มแทง
ผมห้ามปากเธอไม่ได้นี่ เธอจะพูดอะไรถ้าเก็บเอามาคิดทุกเรื่องผมไม่แย่เหรอ ผมเลือกที่จะเป็นคนฉลาดได้ไหม
ผมจะนำเรื่องราวในอดีตมาปรับปรุงแก้ไขให้ช่วงเวลาในปัจจุบันของเราดีขึ้น พี่เอย์บอกว่าตอนนี้มันจบกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว
ถ้าผมเลือกที่จะเชื่อมันผมจะผิดมากไหมนะ...
ผมยืนเงยหน้ามองผนังกระจกที่ทั้งยาวและกว้าง
วันนี้ผมกะว่าจะเช็ดกระจกทั้งหมด ถึงมันจะกว้างและยาวมากแต่ผมจะทำ หน้าที่ผม ๆ จะทำให้ดี
เช็ดให้สะอาดเลย ผมจะต้องทำงานของผมต่อไป เวลาผมเครียดผมชอบทำงานไม่ก็ไปเล่นกีฬา
ผมไม่รู้หรอกกว่าพี่เขาจะยังอยากให้ผมอยู่ทำงานที่นี่ต่ออีกหรือเปล่า ผมยืนอยู่ที่จุดนี้จะขวางหูขวางตาใครเขาบ้างไหม
ตอนนี้คุณนานะเธอกลับมาแล้วมีลูกชายน่ารักมากมายกลับมาด้วย
เด็ก ที่จะเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของผม
ถ้าหากน้องอันวาเป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริง ๆ ผมจะหลีกทางให้มันเอง
ถ้าหากคุณได้มาเห็นหน้าตาน้องแล้วคุณจะรู้สึกไม่ต่างกับผมเลย
....น้องอันวาหน้าเหมือนพี่เอย์มากเลยครับ
แม้แต่ทรงผมยังเป็นทรงเดียวกับมันเป๊ะเลย....
ถ้าคิดในแง่ดีเลยนะ เธอคงมีครอบครัวที่ครบสมบูรณ์รออยู่ที่โน่นสามีติดงาน
ตอนนี้เธอพาลูกกับคุณแม่ของเธอกลับมาเที่ยวเมืองไทย
โทรหาพี่เอย์เพราะจะบอกว่าดีใจที่จะได้กลับมาแล้ว
พี่เอย์คือเพื่อนสนิทที่สุดของเธอกับสามีถึงแม้จะเป็นแฟนเก่าแต่ตอนนี้ความสัมพันธ์คือแค่เพื่อนเท่านั้นจริง
ๆ
แต่สิ่งที่ผมคิดนั้นมันจะจริงแน่เหรอ??
ความเป็นไปได้กับเซ้นส์ตอนนี้คือศูนย์
คงไม่มีผู้หญิงที่มีลูกมีสามีคนไหนมานั่งคอลวีดีโอกับแฟนเก่าทุกวี่ทุกวัน ๆ
ละเป็นครึ่งๆชั่วโมงแบบนี้ โทรหากันตลอด เด้งไลน์ แชตออน คอลวีดีโอ คือทำแม่งทุกอย่างอ่ะแหละเท่าที่ผมเห็นแบบผ่าน
ๆ วันนั้นนะ
กริ๊กก
เสียงประตูเปิดออก ผมที่กำลังยืนเช็ดกระจกอยู่รีบหันไปดู
พี่เอย์กลับมาแล้ว ผมถึงได้ยกนาฬิกาขึ้นดู ทำงานเพลินไม่รู้เลยว่าจะเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว
“ปิง”
มันเรียกและยืนมองผมอยู่ที่ประตูไม่ยอมเดินเข้ามาด้านใน ผมเลยลงจากเก้าอี้
คือกำลังปีนเช็ดกระจก ผมเลยเดินเข้าไปหามัน มันจ้องผมนิ่งเลย
“มีอะไรครับ” ความหมายของผมก็คือพี่เอย์ทำหน้าอะไรของมันวะ
ผมยิ่งกำลังเครียดเรื่องผู้หญิงของมันอยู่ อย่าบอกนะว่าต้องให้ปลอบใจมันอีก
“หิวข้าว
ทำให้กินหน่อยดิ” มันเดินเข้ามากอดหลังผมซุกหน้าอ้อน
คือมันสูงกว่าผมใช่ไหมเพราะงั้นตอนนี้มันเลยยืนถ่างขาออกหน่อยๆ ผมรู้สึกตลกนิดๆเหมือนกัน
“อาจารย์นัดประชุมเช้าแล้วมีเรียนเพิ่มด้วย
กูยังไม่ได้กินอะไรเลยเหอะ หิวมาก” ผมรีบเบี่ยงตัวออก
คือเหงื่อผมเยอะมากเพราะกำลังทำงานอยู่
“พี่เอย์อย่าเล่นสิครับ
แล้วนี่กลับมายังไงทำไมไม่โทรให้ผมไปรับล่ะ”
“เพื่อนมาส่ง
ไอ้ฟิวส์ไงที่เราไปงานแต่งพี่มันที่อัมพวาน่ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้พี่เอย์เดินเข้าไปด้านในมันทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
“หอมจัง
กลิ่นอะไรน่ะ”
“น้ำยาเช็ดกระจกน่ะครับ
ผมทำความสะอาดอยู่”
ผมตอบมันเสร็จเห็นมันหัวเราะหึหึแล้วยังมีอมยิ้มหน่อย
ๆ ก่อนคว้าหมอนอิงขึ้นมากอด ผมเลยถามว่าพี่เอย์หัวเราะอะไร ดู๊ดูมันตอบ
“ก็ตอนกูเข้ามาน่ะ
มึงยืนอยู่บนเก้าอี้เช็ดกระจกอยู่ใช่ไหม”
“ครับใช่”
เออแล้วไงวะ
“ก็ดูรูปร่างมึงจากด้านหลังแล้วแบบ
คือกูแบบ.....” มันทำหน้าหื่น
กลืนน้ำลายอึกใหญ่ในลำคอ ผมงี้อยากจะบีบคอฆ่ามันนัก
คนยิ่งกำลังซีเรียสแหมมาทำเป็นไม่รู้ร้อนอยู่ได้
“งั้นพี่ลองขึ้นไปเช็ดดูบ้างสิครับ”
“ทำไม”
“ผมจะได้นั่งมองรูปร่างพี่บ้าง
ดูซิว่าผมจะมีความรู้สึกแบบเดียวกับพี่ไหม จริง ๆ พี่ก็เซ็กซี่ดีมากเลยนะ
ผมนี่เด็ก ๆ เลยรูปร่างเทียบพี่ไม่ได้สักกะติ๊ด” คราวนี้ผมทำหน้าหื่นใส่มันบ้าง
ทำท่าจะกดคร่อมมัน พี่เอย์รีบลุกขึ้นเลยทันที ผมเลยนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
“หมาปิงหิวแล้ว
ทำอะไรมากินเร็วเข้า” มันเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก เดี๋ยวคงเข้าไปเปลี่ยนชุด
“พี่เอย์อยากกินอะไรล่ะครับ
กิน ‘ไข่ทอด’ ดีไหม” ผมลุกขึ้นจ้องหน้ามัน
ถามคำถามที่แฝงไว้ซึ่งความนัย เพราะวันนี้คุณนานะเธอบอกมาว่าพี่เอย์ชอบให้เธอทำไข่ทอดให้มันกิน
มันชะงักนิดหนึ่งด้วยนะหันมามองหน้าผม แต่ก็เปลี่ยนแววตากลับมาเป็นปกติได้เร็วมาก
“ข้าวผัดกุ้งนะ”
พูดแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง ผมจัดการเก็บเก้าอี้ที่ยกมาปีน เก็บอุปกรณ์เช็ดกระจกที่ผมรื้อออกมา
แล้วเข้าไปในครัวล้างมือให้สะอาดทำอาหารให้คุณชายตามออเดอร์
เออผมก็สงสัย
พี่เอย์แม่งชอบกินข้าวผัดกุ้งเหรอวะ ทำไมคุณนานะเธอไม่เห็นพูดถึงเลย
“โอ้ว น่ากิน”
คุณชายออกมาในชุดใหม่สะอาดเรียบร้อย มันนั่งลงแล้วก้มลงดมกลิ่นหอม ๆ
ของอาหารจานอร่อย ยิ้มร่าเชียว วันนี้ผมใส่มะเขือเทศให้มันเยอะมาก
ส่วนจานของผมเน้นผักวันนี้รู้สึกต้องการความสดชื่นของวิตามินเพราะอย่างนั้นผมจึงเน้นผักมากกว่ากุ้งและข้าว
“มึงเบื่อไหมปิง”
“ครับ?” ผมเงยหน้าถามมัน เราสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน
พี่เอย์ตักกุ้งในจานมันส่งมาให้ผม
“เบื่อไหมที่อยู่กับกูแบบนี้
กูมันน่าเบื่อไหม”
“พี่เอย์?”
มันลุกจากฝั่งตรงข้าม เดินมานั่งลงข้างผม
“ต่อไปเวลาจัดโต๊ะให้วางจานของเราสองคนไว้แบบนี้นะ”
มันเลื่อนยานของตัวเองวางไว้ข้าง ๆ จานผม
พูดง่าย ๆ คือวางไว้ฝั่งเดียวกัน
“ทำไมครับ พี่ไม่อยากเห็นหน้าผมเหรอ” ผมถามยิ้ม ๆ
“ใช่ กูโคตรกินข้าวไม่ลงเลยเวลาที่ต้องมองหน้ามึงไปด้วย”
ผมจ้องหน้ามันคาดโทษแบบสุดๆเลย ขณะที่มันน่ะกลั้นขำจนต้องเอามือกุมท้อง
ผมรู้ความหมายของมันนะ และมันก็รู้ที่ผมถามนั่นคือผมแกล้ง
“พี่เอย์นั่งดี ๆ สิครับ
พี่จะกินข้าวแน่ไหมเนี่ย” มันพิงหัวอยู่ที่ไหล่ผม คือท่าทางของมันตอนนี้เหมือนงูที่กำลังเลื้อย
ๆ เบียดๆผมอ่ะ
“ไม่เอา กูอยากกินท่านี้”
“เออถ้างั้นต่อไปผมจะให้พี่กลับไปนั่งฝั่งเดิมนะ
ไม่ต้องมานั่งใกล้เลย”
“ช่างดิ กูย้ายมาเองก็ได้
ถึงมึงเอาจานกูไปตั้งไว้ตรงไหนกูก็จะถือกลับมาวางไว้ข้างมึงเหอะ”
“ผมก็ลุกหนีสิ จะยากเหรอ”
“กล้านะ เดี๋ยวนี้กล้าเถียงกูเนอะ”
“โอ๊ยยยยยพี่เอย์อย่าทำผมพี่
คิกๆๆ ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยผมจั๊กจี้ พี่โอ๊ย ฮ่าๆๆ อย่าทำ” อิพี่เอย์แม่งแย่มาก
มันจี้เอวผมเอาจนผมตัวงอเป็นกุ้งเลย สุดท้ายมันก็รวบเอวผมไว้
คือตกลงนี่เรายังกินข้าวกันอยู่เหรอ มานั่งกอดกันบนโต๊ะกินข้าวแบบนี้
“ย้ายมาอยู่กับกูสักทีสิ”
มันเท้าคางลงที่ไหล่ผม ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที
เพราะคำพูดแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนั้น
ถึงจะเคยชวนกันแล้วแต่คือผมไม่คิดว่าจะได้ยินอีกครั้ง
แล้วคือวันนี้ผมไปรับแฟนเก่ามันมาด้วย เออจริงสิ
ผมก็ลืมบอกไปเลยทำโน่นทำนี่จนเพลิน มันเองก็ไม่เห็นถามถึงคุณนานะอะไรนั่น
“พี่เอย์ครับ
พี่ไม่ถามถึงแฟนพี่รึไง”
“ถามเรื่องอะไร
แฟนกูก็นั่งอยู่นี่ไง”
“อย่าเล่นดิ
แฟนเก่าพี่น่ะ คุณนานะ ผมไปส่งเธอเรียบร้อยตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“แฟนเก่าก็บอกแฟนเก่าดิ่
มึงพูดแค่แฟนกูจะรู้เหรอ” พี่เอย์กวนตีนรู้ทั้งรู้ผมหมายถึงใคร
“พี่เขาสวยดีนะครับ”
“อือ”
มันยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ผมจะละตัวออกจากมันแต่มันไม่ยอม ผมเลยนั่งอยู่แบบนั้นต่อไป
“แล้วพี่จะไม่ถามอะไรผมหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะ
ส่งแล้วก็แล้วไปดิ ” ผมหันมองหน้ามันอีกครั้งแล้วตัดสินใจลุกขึ้น รวบเก็บจานข้าวของเราสองคน
พี่เอย์ทำไมไม่ถามถึงเด็กคนนั้นเลยวะ น้องอันวาเด็กที่หน้าตาเหมือนมันมากขนาดนั้น
หรือผมควรจะบอกมันไหมว่าน้องเขาก็กลับมากับคุณนานะด้วย
หรือมันไม่เคยรู้เรื่องเด็กเลย ผมก็คิดโน่นนี่นั่นบลา ๆๆ
คือผมยอมรับว่าผมคิดมากจริงนะ
“พี่เอย์ครับ
เดี๋ยวคุณนานะเธอจะแวะมาหาพี่นะครับ เธอฝากผมมาบอกพี่ด้วย ผมลืมไปเลยเห็นว่าโทรหาพี่หลายครั้งแล้วแต่พี่ปิดเครื่อง”
“งั้นเหรอ” มันพูดตอบกลับมาสั้น
ๆ จริงๆคือผมโกหกผมจำได้แหละขี้เกียจบอกมัน
“เดี๋ยวงานเสร็จแล้วผมจะกลับเลย
พี่มีอะไรจะใช้ผมอีกรึเปล่าครับ”
“ทำไมวันนี้กลับเร็ว”
คือพี่เอย์ชิวมาก ทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเลย มันกำลังอ่านนิตยสารอะไรสักอย่างอยู่ใกล้
ๆ ผม ไม่ยอมลุกออกไปนั่งแถวทีวี ปกติคือทุกครั้งถ้ากินข้าวกันเสร็จแล้วพี่เอย์จะไม่นั่งแช่อยู่ที่โต๊ะเลยนะ
“เตะบอลกับเพื่อน”
ผมโกหก
จะให้ผมอยู่ดูมันคุยกับแฟนเก่ามันงั้นเหรอ
แค่เจอคุณนานะคนเดียวผมจะเจ็บไปทั้งใจแล้วขืนอยู่เห็นตอนมันคุยกันตัวต่อตัวแบบเป็น
ๆ ชัดเจนไม่ผ่านมือถือเหมือนวันนั้น
ผมไม่ได้โลกสวยนะเผื่อเดินเข้าไปลากอีนั่นเหวี่ยงไปนอกห้องเดี๋ยวผมจะกล้ายเป็นตัวร้ายไป
“อย่าเพิ่งกลับได้ไหม”
มันเดินเข้ามาหา ผมสะดุ้งนิดนึงคือกำลังล้างจานอยู่แล้วคิดโน่นนี่ไปเพลิน ๆ
ที่สำคัญคือผมล้างจานแค่สองใบแต่ล้างนานมากเลย พี่เอย์ขยับเข้ามาใกล้ มันเลื่อนมือเข้ามาหยิบจานในมือผมไป
ผมมองหน้ามัน มันเอาจานสองใบนั้นไปล้างต่อให้ เสร็จแล้วก็เสียบเข้าช่องวางไว้ มือใหญ่ของพี่เอย์สอดเข้ามาแกะสายผ้ากันเปื้อนที่ผูกไว้ข้างหลังเอวผมออกให้
ลักษณะของเราตอนนี้ก็คือมันสวมกอดผมไว้ดี ๆ นี่เอง
“อยู่กับกูนะ
มึงต้องไม่หนีสิ”
คือผมเงียบนะ
ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันก็น่าจะรู้อยู่แล้ว่าผมไม่สบายใจ ผมไม่เข้าใจอย่างเดียวว่าทำไมมันไม่ชัดเจนกับคำอธิบายให้ผมมากกว่านี้
ผมจ้องหน้ามัน
“แล้วเด็กกลับมาด้วยรึเปล่า”
จู่ ๆ พี่เอย์เอ่ยประโยคนี้ขึ้น ใจผมนี่เต้นตึกตักเลยนะ
พี่เอย์พูดถึงน้องอันวาแล้ว
“กลับครับ”
คือตอนนี้ปวดหนึบไปทั้งใจเลย
นึกถึงหน้าน้องแล้วมองหน้ามัน คือคำว่าเหมือนมากๆ ยังอธิบายได้ไม่ดีพอเอาแบบนั้นเลยก็ได้
“น้องน่ารักมากเลยครับ”
ผมพึมพำ ไมรู้จะพูดอะไรต่อแล้วจริง ๆ ไม่อยากจะคิดอะไรล่วงหน้าไปก่อน พี่เอย์เงียบไปมันจ้องหน้าผมนิ่งเลย
“เดี๋ยวผม // เด็กคนนั้นน่ะ........”
ติ๊ดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกริ่งที่หน้าห้องดังขึ้นขัดจังหวะทุกอย่าง
ผมที่กำลังจะบอกว่าจะกลับแล้วขณะที่พี่เอย์กำลังจะพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนั้น
“เดี๋ยวผมไปเปิดให้นะครับ
หรือว่าพี่เอย์จะ....
“คืนนี้มึงต้องค้างที่นี่นะ”
มันแทรกคำพูดผมขึ้นทันที
“ห้ามทิ้งกูไปเข้าใจไหม”
ผมมองมันนิดนึงแล้วตัดสินใจเดินเลี่ยงไปเปิดประตู คุณนานะมากับน้องอันวาจริง ๆ
ด้วย หนุ่มน้อยน่ารักเปลี่ยนชุดมาแล้วหล่อเหลามากๆ หน้าตาเหมือนเด็กเกาหลีเปี๊ยบ เธอยิ้มกว้างให้ผมขณะที่จูงน้องอันวาเดินเตาะแตะๆ
เข้ามาข้างใน
“เอย์!”
เธอเรียกมันเสียงดัง ปล่อยมือลูกชายพุ่งเข้าหามันทันที ตอนนี้น้องอันวาจึงยืนอยู่กับผมขณะที่เธอเข้าสวมกอดพี่เอย์แบบเต็มตัว
“คิดถึงเอย์จัง
นากลับมาแล้วค่ะ เอย์ดีใจไหมคะ” เขาว่ากันว่าผู้หญิงหน้าด้านมักไร้ยางอาย
นี่อย่าว่าผมปากจัดด่าผู้หญิงนะ
แต่ที่นี่คือเมืองไทยใช่ไหมแล้วเธอกอดมันแบบนั้นคือดีใจมากเหรอ คือผมนี่อดทนจนถึงที่สุดเลยนะ
ยืนจ้องหน้ามันที่มองมาที่ผมอย่างเจื่อนสุด ๆ เออ เอาดิวะมือมึงน่ะถ้ายกขึ้นมากอดตอบอีนี่นะผมกลับตอนนี้บอกเลย
ผมมองมันตาเขียว ทั้งสายตาทั้งความคิดผมโฟกัสอยู่ที่สองคนนั้นมากจนกระทั่งน้องอันวากระตุกมือผมเบา
ๆ ผมถึงได้รู้สึกตัวว่ายืนจ้องสองคนนั้นนานแล้ว ผมก้มลงไปอุ้มน้องขึ้นมา
“เอย์คิดถึงนาไหม
เอย์ดีใจไหมคะนากลับมาหาเอย์แล้วนะ”เธอถามซ้ำกอดมันไว้แบบเต็มตัวมาก
พี่เอย์มองผมไม่วางตาเลยเช่นกัน ในที่สุดมือของมันก็ยกขึ้นมาลูบหลังผู้หญิงคนนั้นแล้ว
ผมงี้หน้าชาไปหมดเลยปวดหนึบไปทั้งหัวใจ
เออเอากับกูสิมึงสองคนรังแกกูขนาดนี้เลยใช่ไหม โคตรของความเจ็บอ่ะ
“จุ๊บ
คิดถึงนะเอย์ตั้น คิคิคิ
เป็นสัปดาห์ที่ยาวนานมากจริง ๆ นารอวันนี้มาตลอดเลยค่ะตอนนี้ได้กอดเอย์แล้ว”
คำพูดและการกระทำแสลงหูที่ผมไม่อยากเห็นและไม่อยากจะดูแต่เสือกเห็นและได้ยินแม่งทุกอย่าง
เธอถอดอ้อมกอดออกจากมันแล้วเดินเข้ามาหาผมหน้าตายิ้มแย้มยื่นมือเข้ามารับน้องอันวาไป
“อันวา
มานี่ลูกมาไปหาแด็ดดี้เอตั้นกันนะ”
และนี่คือคำพูดที่ทำให้หัวใจผมแตกสลายลงไปที่พื้นเลย
ถึงผมโง่แค่ไหนผมก็รู้นะว่าแด็ดดี้หมายถึงอะไร
ผมยืนนิ่งมองภาพพี่เอย์อุ้มน้องอันวาแล้วยิ้มอบอุ่นกับเด็ก ขณะที่ข้าง ๆ กัน ผู้หญิงคนนั้นยืนยิ้มร่าอย่างมีความสุข
แล้วผมคนนี้ล่ะ
ผมยังจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อ??
“เอย์ตั้น”
เสียงเล็กน่ารักของอันวาดังขึ้น พี่เอย์ยิ้มอ่อนก่อนจูบลงไปที่แก้มนิ่มนั้นเบา ๆ
ถ้าผมจะก้มลงโกยเศษใจที่แตกสลายของผมแล้วพามันกลับบ้าน มันจะดูตลกรึเปล่าวะ หึหึ
ขนาดกำลังเศร้าผมก็ยังมีอารมณ์ขันนะบอกเลย
ผมเดินเข้าไปในครัวอย่างไร้ความรู้สึกหน้านี่ชามาก
เทน้ำใส่แก้วแล้วถือออกมาวางไว้ให้ครอบครัวของเขาตามมารยาท
ขออนุญาตใช้คำว่าครอบครัวเลยก็แล้วกัน ตอนนี้คืออะไรๆมันชัดเจนแล้ว
ผมก็ต้องปลงครับ ทำใจ ช่างหัวมัน เออผมเสียใจแล้วจะทำไงล่ะ
ผมไม่สะบัดตูดออกไปในทันทีหรอกอย่างน้อยทำหน้าที่ผมให้เสร็จ
ผมวางน้ำให้เขาเสร็จพยายามเลี่ยงไม่มองครอบครัวสุขสันต์ที่กำลังยิ้มหัวเราะกับลูกชายของพวกเขาอยู่
ผมเดินเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าออกมา
คงถึงเวลาที่ผมจะกลับแล้วจริง ๆ
“ไปไหน”
มันลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผมทันทีปล่อยน้องอันวาลงไว้กับเธอ
คือตอนนี้ผมยืนอยู่แถวหน้าประตูแล้ว ไม่อยากตอบเลยครับแต่ผมจำเป็นต้องตอบ
แต่ขอไม่มองหน้ามันละกันนะช่วยเข้าใจผมด้วยเถอะ
“ผมทำงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ
จะกลับแล้ว” คือผมโกรธมากนะโกรธมากจริง ๆ
บอกเลยว่าโคตรโกรธ คือคุณไม่คิดอธิบายอะไรให้ผมคนนี้ฟังเลยเหรอ
ผมมันโง่โคตรของความโง่ในสายตาคุณเลยใช่ไหม
ไรวะทำไมผมถึงเจ็บปวดแบบนี้ผู้ชายผู้หญิงหาง่ายจะตายเลิกกับคนนี้ไม่ถึงวันผมก็หาคนใหม่ได้แล้วเชื่อดิ
ทำไมผมต้องมาเสียใจบ้าบอแบบนี้ด้วย ผมไม่เคยเหอะ
เพราะผมไม่ค่อยจริงจังกับใครเวลาเลิกกันทีผมจึงไม่เคยคิดอะไรมากเลย แต่ครั้งนี้ทำไมถึงต่างวะครับ
ไอ้พี่เอย์แม่งเหี้ยมันทำผมเจ็บปวดได้ขนาดนี้เลย ฮึกก ผมร้องไห้แม่งแล้วแต่มันไม่เห็นน้ำตาผมหรอกผมจะกลืนมันกลับลงไปข้างใน
แค่เงยหน้านิดเดียวมันก็ไหลย้อนกลับลงไปแล้ว โคตรของความเจ็บ
คุณไม่ลองมายืนมองพ่อแม่ลูกเขานั่งเล่นหัวเราะยิ้มไปด้วยกันบ้างล่ะ
“พี่-แม่ง-เหี้ย!”
ผมด่ามัน คือผมสุดที่จะเก็บต่อไปได้แล้ว แต่ไม่ได้พูดดังอะไรหรอก เอาแค่ให้มันได้ยินคนเดียวนั่นแหละ
แค่เน้นคำแบบสุดๆ ตาผมคงแดงแล้วหล่ะครับ จมูกก็คงไม่ต่างกันเพราะผมกลั้นเอาไว้ได้เต็มที่แล้ว
มันยืนมองผมนิ่งเลยเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างของมันอยู่
ขณะที่สายตาผมคนนี้มองมันให้เหมือนกับผมกำลังต่อว่ามันอยู่ คำพูดที่อยากพูดที่สุดอีกคำเลย
ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอพูดเลยละกัน
“โคตรใจร้ายกับผมเลย” น้ำตาผมร่วงลงกลางใจ
ผมไม่เคยร้องไห้ให้คนที่ผมคบแม้แต่คนเดียว มันก็ควรจะเป็นหนึ่งในนั้น
คนอย่างมันไม่มีวันได้เห็นน้ำตาของผมคนนี้หรอก
แค่แววตาต่อว่าของผมที่ส่งไปให้มันตอนนี้ก็ทำให้มันหน้าเสียมากแล้ว
พี่เอย์กระชากแขนผมเข้าหาตัวทันทีทำท่าจะกอดแต่ผมยื้อไว้
มันจึงดึงผมให้เดินตามมันเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงดังปัง!
ที่หลังประตูนั่น
“คิดอะไรอยู่”
มันจ้องหน้าผม ผมเองก็จ้องหน้ามัน
“คิดว่าพี่เหี้ยมากไง”
พี่หลอกคนอย่างผมได้ขนาดนี้ พี่แม่ง ผมพยายามนะพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อยเลย
กลัวว่าจะเผลอชกหน้ามัน บังอาจมาถามว่าผมคิดเรื่องอะไรอยู่
มึงไม่มาเป็นกูบ้างล่ะเจอแบบนี้มึงจะคิดอะไร เออกูก็อยากรู้เหมือนกันนะ
“มึงด่ากูว่าเหี้ยสองครั้งแล้วปิง”
“น้อยไปนะผมว่า”
“ปิง!”
“ผมไม่ขอโทษนะบอกเลย
เรื่องของเราน่ะให้มันจบลงตรงนี้วันนี้แหละ
ผมยินดีด้วยนะลูกเมียพี่กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาขนาดนี้ น้องอันวาน่ารักมากจริง
ๆ ผมชอบน้องนะ แต่บอกตรงๆอีกอย่างละกัน ผมโคตรเกลียดเมียพี่เลยว่ะให้ตายเหอะ
ส่วนพี่ ผมจะยกให้พี่เป็นผู้ชายที่เลวที่สุดที่ผมเคยเจอมาเลย
เพื่อนผมนะยังไม่มีใครเลวได้ขนาดพี่เลย มีความสุขมากๆนะครับ
ครอบครัวสุขสันต์กันไปอย่าได้มีอะไรมาแผ้วพานนะ เลือกทางนั้นแล้วก็ขอให้โชคดี
แต่ถ้ามีอะไรขึ้นมาผมก็ขอให้พี่ยอมรับทางที่พี่เลือกให้ได้ก็แล้วกัน”
คือผมด่ามันประชดมันจนเหนื่อย
พูดจบปุ๊บผมถอนหายใจโล่งเลย พี่เอย์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแหละมันจ้องผมไม่วางตา
“ใจเย็นลงแล้วใช่ไหม”
มันถาม
“หึ”
แม่งคำถามงี่เง่า กูจะกลับตอนนี้แล้วบอกเลย ผมเตรียมจะเดินออกไป
“มึงนี่มันแสบจริง
ๆ นะ ด่ากูทั้งที่ยังไม่รู้ความจริงอะไรสักอย่าง มานี่!”
มันดึงแขนผมให้เดินออกไปกับมัน ผมรีบคว้ากรอบประตูเอาไว้ สะบัดแขนเพื่อให้หลุดออกจากมัน
คราวนี้พี่เอย์กระชากผมเลย
“พี่ปล่อยผม”
ผมโวยวายเริ่มตะคอกมันแล้ว ทั้งมือทั้งเท้าคือขึ้นหน่อย ๆ มันจะลากผมไปไหน
“ปิง
อย่าดื้อ”
“พี่แหละปล่อย
อย่ามายุ่งกับผม ที่รักของพี่ครอบครัวของพี่รออยู่ข้างนอกโน่นเชิญออกไปหาสิ
พี่จะมายุ่งกับผมทำไม”
“ให้ตายเหอะ มึงนี่มันที่สุดของเด็กดื้อจริง
ๆ” ผมไม่ยอมออกไปกับมัน
มันคว้าเอวผมเอาไว้คืออุ้มกอดไว้เลยผมเตะขาปัดป่ายมั่วไปหมด
ผมรู้แต่ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ผมจะกลับ
“ปล่อยผม!!”
“เงียบแล้วฟัง อันวาไม่ใช่ลูกกู!! เด็กนั่นเป็นลูกของ.....
ก๊อก ๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ
“เอย์คะ เป็นอะไรหรือเปล่า เอย์.....”
Tbc.
