เพื่อนแบบนี้ก็มีอยู่ครับ(My friends) *Yaoi* บทที่ 6

บทที่6

"พลอยครับ  ผมคิดถึงพลอย"

!!!!!!!!!!!!!!!


ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากมัน ผมได้แต่สมเพศตัวเองยิ่งนัก น่าจะเป็นน้ำตาหนึ่งหยด ค่อยไหลลงมาที่หางตาซ้าย ในขณะที่ใบหน้าของผมยังคงเรียบเฉย น้ำลายถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก จ้องมองเข้าไปในดวงตาของมันด้วยความน้อยใจ....หัวใจผมกำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ........ดวงตามันเริ่มเบลอ ๆ เหมือนคนกำลังจะหลับ มันใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาผมออกอย่างระมัดระวัง คล้ายคนรักที่ทะนุถนอมมากมาย....


ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาหลังจากนั้น มันล้มตัวลงนอนลงข้าง ๆ  กดจูบลงบนขมับผมอย่างแผ่วเบา กระชับวงแขนกอดผมไว้เหมือนกลัวว่าจะหายไปจากมัน  ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง ผมได้ยินแต่เสียงเข็มนาฬิกาดังอยู่ที่หัวเตียง


เหลือบตาขึ้นไปมองมองดู มันหลับไปแล้วครับ....หลับไปโดยที่กอดผมไว้

.....และคงกำลังคิดว่านอนกอด ‘พลอย’ ของมันอยู่.......

.....

......


เมื่อแสงแดดยามเช้าสาดทอเข้ามาถึง เสียงนกร้องจิ๊บ จิ๊บๆ อยู่ริมระเบียง  รู้สึกได้ถึงความหนักอึ้งบริเวณหน้าอก มองเห็นวงแขนของคนที่กำลังหลับอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าที่ถูกสร้างขึ้นมาสวยงามราวกับรูปปั้น คิ้วเข้มเรียงตัวสวย ลับกับสันจมูกโด่งและริมฝีปากสีส้มที่เชิดขึ้นเล็กน้อย เพิ่งได้สังเกตใบหน้านี้ชัด ๆ เป็นครั้งแรก 


ผมขยับตัวออกเบา ๆ ด้วยความอึดอัด จับแขนของมันยกขึ้นจากตัวผม แต่มันกลับกระชับตัวผมเข้าใกล้ยิ่งกว่าเดิม ผมเลยรู้ครับว่ามันเองก็ตื่นแล้ว


“คิม  กูร้อน ตื่นแล้วก็ลุกสิวะ”

“อืม  เร่งแอร์มั๊ย”   มันคิดบ้าอะไรของมันครับ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย

“ลุกเถอะ ต้องออกแต่เช้านะมึง เดี๋ยวไม่ทันเรียนบ่าย”   มันไม่มีปฏิกิริยาครับยังคงนอนหลับตานิ่งต่อไป 


“คิม”


“ขอ 10 นาที”     


ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนทุกอย่างยังชัดเจนอยู่ในใจผม  ไม่รู้มันจำอะไรได้บ้างรึเปล่า แต่สำหรับผม  ผมจะเก็บมันไว้ เก็บมันให้ลึกที่สุดเท่าที่ผมจะเก็บซ่อนมันไว้ได้

ผม........

“เป็นอะไร หืม ” เสียงแผ่ว ๆ กระซิบอยู่ที่ห้างหูขณะที่คนพูดยังคงหลับตานิ่ง

“มึง.. เรื่องเมื่อคืน”

“เรื่องเมื่อคืน  ทำไม”

“...กู....รู้สึกไม่ดีเลยว่ะ”


“ยังไง? ” คราวนี้มันลืมตาเลยครับ เท้าแขนขยับตัวขึ้นแล้วจ้องมาที่ผม

“...ร..เรา...จูบกัน...ม. มึง..จูบกู ”

“ อือฮึ  แล้วไง? หรือว่ามึงก็ไม่ได้จูบกู ” มันมองหน้าผมแล้วอมยิ้ม


“ต..แต่มึงเป็นคนเริ่มก่อน” ผมเถียง


“งั้นมึงก็เอาคืนดิ  คราวนี้กูให้มึงเป็นคนเริ่ม ตอนนี้เลยไหม” มันพูดแล้วยักคิ้วให้ สายตาหยั่งเชิงผมเต็มที่


“เราจะได้เสมอกันไง” พูดจบมันหัวเราะใหญ่เลยครับ ไม่รู้ตลกห่าอะไรนักหนา ผมน่ะอายแม่งจะแย่อยู่แล้ว  ผมผลักมันออกแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำทันที ไม่อยากสนใจอะไรแล้ว ปล่อยมันบ้านั่งยิ้มอยู่คนเดียว


.....

....

....


ขากลับมันให้พนักงานขับเรือมาส่งครับ มันไม่ยอมขับเองเห็นบอกว่าอยากพักสายตานอนไม่ค่อยอิ่มและต้องขับรถเข้ากรุงเทพต่ออีก ผมบอกจะขับให้มันก็ไม่ยอม  หลังจากขึ้นรถมาผมก็หลับมาตลอดทางเลยครับรู้สึกตัวอีกทีอ้าวเกือบถึงแล้ว ไอ้คิมจอดรถส่งผมที่ลานจอดรถของคอนโดผมดูนาฬิกาตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว วันนี้มีเรียนบ่ายด้วย ไม่อยากสายหรอกครับรีบออกจากรถโดยไม่ตองล่ำลาอะไรกันเลย


หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็รีบขับรถไปมหาลัยทันทีโทรหาไอ้โป้งมันบอกว่ารอผมอยู่ที่ร้านอาหารหลัง ม. เรียบร้อย พอผมไปถึงร้านก็ลงมือทานทันทีครับไอ้โป้งมันสั่งไว้ให้เรียบร้อย หลังจากนั้นเราสองคนก็ขับรถตรงไปที่ตึกเรียนเพราะสายมากแล้ว


อาจารย์เพิ่งเข้าได้แป๊ปเดียวไอ้คิมเดินขออนุญาตเข้ามาในห้อง มันเดินตรงมานั่งข้างไอ้โป้งเลย....ไม่รู้มันสองคนคุยอะไรกันครับ หงุงหงิง หงุงหงิง เดี๋ยวๆก็หันมามองผมแล้วก็หัวเราะเบา ๆ แล้วก็หันไปคุยกันต่อ  ห่าเอ้ย! นินทากูอยู่แน่เลย  ผมไม่อยากร่วมวงเสวนากับพวกมันหรอกครับ ตั้งใจเรียนของผมต่อไปดีกว่า .....?....


หลังเลิกเรียนฟ้าเดินเข้ามาหาไอ้โป้ง เหมือนกำลังตกลงอะไรกันบางอย่าง ผมกับคิมก็เลยออกมายืนรอหน้าห้อง โทรศัพท์มันสั่นตลอดมันเลยต้องเอาขึ้นมากดรับคุยไปสักพักไอ้โป้งก็เดินออกมาพร้อมกับกลุ่มของฟ้า มันพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วเราทั้งหมดก็เดินตามกันลงตึกไปครับ

ต่างคนต่างแยกไปที่รถของตัวเอง ผมกับไอ้โป้งเดินมาเอารถทางเดียวกัน ส่วนไอ้คิมแยกไปอีกทางเห็นมันบอกว่าจอดไว้ริมถนนเพราะมาสายที่จอดเลยเต็ม(สมน้ำหน้ามันครับ ฮ่า ฮ่า)

“เดี๋ยวคืนนี้กูไปรับ” จู่ ๆ ไอ้โป้งก็พูดขึ้น ขณะที่ผมกำลังเปิดประตูจะขึ้นรถ ผมหันมองหน้ามัน

“คืนนี้ไปเที่ยวกัน” มันว่างั้น


“ที่ไหนวะ”


“3Z”


“ทำไม ?   มึงอยากเที่ยววันนี้? ”


“เมื่อกี้ฟ้าเค้ามาชวน บอกจะพากูไปศึกษางานที่ผับ ตลกป่ะ”


“ศึกษาห่าอะไรของพวกมึง” ผมแปลกใจครับ


“เออ......พวกกูว่าจะทำโปรเจคเกี่ยวกับผับว่ะ”


“เชี่ยโป้ง  พวกมึงเลือกโปรเจคแบบนี้เนี่ยนะ”


“โน่ครับ พวกกูยังไม่ส่งหัวข้อหรอก ก็แค่ไอเดียของฟ้าเค้าน่ะ  เอาไม่เอายังไงเดี๋ยวค่อยบอกเค้าละกัน”


“กูว่ามันแม่ง ๆ ว่ะโป้ง ฟ้ามันชอบมึงป่ะวะ” 


“คิดไรมาก ! ก็แค่สาวชวนไปเที่ยวกูก็ไปออกบ่อย เอาเป็นว่า 4 ทุ่มกูไปรับมึงละกัน” พูดจบมันดันหลังผมขึ้นรถเบา ๆ ปิดประตูให้ แล้วใช้นิ้วชี้เคาะกระจกสองสามที ผมเลยต้องกดเลื่อนลงมาถาม


“ไม่โกรธนะครับโน่”

“ไร้สาระว่ะมึง” ผมพูดแล้วผมถอยรถออกจากซองเลย ขับตรงกลับห้องรู้ สึกง่วงมากแล้วก็เหนื่อยด้วย ดีนะวันนี้มีเรียนแค่วิชาเดียว


พอกลับถึงห้องผมโยนกระเป๋าไว้ที่โซฟาล้มตัวลงนอนบนเบาะนุ่ม ๆ ที่เรียงเอาไว้บนพื้นหน้าทีวีทันที หลับมันทั้งชุดนักศึกษานั่นล่ะครับ ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวเย็น.....

.....

....

รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที  เฮ้ย ! เกือบสี่ทุ่มแล้ว นึกถึงเรื่องนัดของไอ้โป้งขึ้นมาได้ผมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทันที หยิบเสื้อผ้าที่ใส่สบาย ๆออกมา ผมไม่ชอบแต่งอะไรวุ่นวาย วันนี้แค่เดฟดำกับเชิ๊ตลายสก็อตพับแขนก็น่าจะพอ ขออีกนิดเปลี่ยนจิวที่หูทั้งสองข้างเลย เล็กกว่าอันเดิมนิดหน่อย สวยมาก ได้มาตอนไปสยามกับไอ้โป้งครั้งล่าสุดครับ


กำลังคิดจะรวบผมมัดเป็นจุก  นึกถึงหน้าไอ้คิมขึ้นมาได้(มันเคยบอกว่าชอบให้มัดจุกครับ)  ไม่ผูกแมงแล้ว เผื่อมันมา  ผมไม่อยากให้มันมอง ตัดสินใจรวบผมครึ่งนึงมัดไว้ที่ด้านหลังให้มันชี้ ๆ ดีกว่า  ผมแต่งตัวเรียบร้อยไอ้โป้งโทรมาพอดีผมบอกไม่ต้องขึ้นมารออยู่ข้างล่างเลย


พอไปถึงที่ผับ รถโคตรเยอะอ่ะ! สงสัยเพราตอนนี้ดึกแล้ว สาว ๆ หน้าผับเดินกันให้ว่อน นุ่งน้อยห่มน้อยหน้าตาแม่งสวย ๆ กันทั้งนั้น กำลังมองเพลิน ๆ .....


“เฮ้ย  เหี้ยคิมมันมาแล้วนี่หว่า จอดไว้ข้าง ๆ รถมันเลยดีกว่า แต่ไกลว่ะ แม่ง” มันบ่นครับแต่มันก็ตั้งลำจอดได้อย่างสวยงาม ผมชอบตอนไอ้โป้งถอยรถนะ ท่ามันอย่างเท่อ่ะ


“มึงชวนมัน? ” ผมถามครับ

“อือ   เห็นมันบอกว่าจะพาเพื่อนมันมาด้วยว่ะ”

ตอนนี้พวกเราเข้ามาด้านในกันแล้วครับ เมื่อกี้ตอนอยู่บนรถฟ้าโทรมาหาไอ้โป้งถามว่าเราใกล้ถึงรึยังแล้วบอกโซนที่นั่งกับมันไว้ครับ เราเดินตรงไปที่โซนนั้นทันที เห็นกลุ่มของฟ้าประมาณ 3-4คนนั่งอยู่    ข้าง ๆ เป็นไอ้คิมกับเพื่อนของมันอีก 2 คน ผมกับไอ้โป้งเดินไปถึงก็นั่งลงแบบสบาย ๆ  มีเด็กเข้ามาชงเหล้าให้พวกผมทันที ฟ้าเปลี่ยนที่เดินมานั่งลงข้าง ๆ ไอ้โป้งแล้วหันมาพยักหน้ายิ้มให้ผม  ผมยกแก้วขึ้นจิบเบา ๆ เสียงเพลงตอนนี้เร่งจังหวะขึ้นนิดหน่อย แต่ไม่ได้รุนแรงอะไรมาก


สังเกตดูหลายโต๊ะลุกขึ้นเต้นบ้างประปราย ผมมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเด็ก ๆ พนักงานเดินเข้าออกโต๊ะพวกผมเป็นว่าเล่น ฟ้ากอดแขนไอ้โป้งไม่ยอมปล่อยเลยครับ 

หมดกันเพื่อนกู....


สายตาผมเลื่อนไปเรื่อย ๆจนมาถึงจุดที่ไอ้คิมมันนั่งอยู่ ก็รู้นะครับว่ามันกับไอ้โป้งเด่นมากอ่ะ (ที่จริงต้องรวมผมด้วยนะ อิอิ) วันนี้มันหล่อมากครับ เสื้อเชิ๊ตสีดำแขนสั้นตัวเล็ก ๆ แต่ดันติดกระดุมไปจนถึงคอหอย (มึงจะแปลกไปถึงไหน) มันไม่เซ็ทผมตั้งเหมือนทุกครั้ง แต่หวีปัดด้านข้างลงมาปิดหน้าผากไว้ คิ้วคม ๆช่างลับกับดวงตากลมโตของมันมาก แล้วยังปากเชิด ๆ ของมันอีก(ปากมันสวยมากครับ สีส้ม เชิดขึ้นหน่อย ๆ ดูแล้วน่าจูบชะมัดเลย ไม่งั้นวันนั้นผมจะเคลิ้มเหรอ)


เห็นมันนั่งไขว่ห้างเอนหลังคุยกับเพื่อนอย่างสบายอารมณ์ สังเกตดูบนโต๊ะด้านหน้ามัน เศษกระดาษชิ้นเล็ก ๆ เพียบ หน้าโต๊ะผมกับไอ้โป้งก็มีนะครับ เบอร์โทรศัพท์เต็มไปหมด  แต่ผมไม่สนใจครับนั่งฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อย สักพักไอ้คิมมันลุกขึ้นไปแล้วครับ ตรงไปที่โต๊ะสาวที่ส่งสายตาให้มันนานแล้วเห็นยืนคุยกันได้ไม่นาน ไอ้คิมยกแก้วของเธอคนนั้นกระดกรวดเดียวจบ ยืนคุยกันต่อนิดหน่อยน่าจะแลกเบอร์กัน เสร็จแล้วมันก็เดินกลับมา

“โน่ครับ มึงเมา ? ทำไมเงียบ” เสียงไอ้โป้งครับมันพูดขึ้นถูกเวลามากมาย ฉุดผมให้ตื่นจากภวังค์


“กูปวดเยี่ยวว่ะ ไปห้องน้ำก่อน มึงไปป่ะ” ผมลุกขึ้นครับ เห็นไอ้คิมเดินกลับมาที่โต๊ะพอดี ผมไม่มองหน้ามันครับเดินสวนออกไปเลย ได้ยินแต่เสียงไอ้โป้งแซวมันดังจากด้านหลัง “แจ๋วว่ะมึง”


ตอนนี้เริ่มเข้าเพลงช้า บรรยากาศสบาย ๆ ผมออกมาจากห้องน้ำเห็นไอ้โป้งยืนรออยู่พวกผมเดินเลี่ยงไปทางที่ไม่ค่อยมีคน  ไอ้โป้งเดินตามอยู่ด้านหลัง พอถึงโต๊ะ    นั่งต่อไปได้สักพัก มีน้องพนักงานถือแก้วเครื่องดื่มมาส่งให้ผม  ชี้ไม้ชี้มือบอกให้รู้ว่ามาจากโต๊ะไหน ผมรับแก้วไว้แล้วมองไปครับ....เธอเดินเข้ามาแล้วครับ.....โคตรเอ็กซ์เลย


“หวัดดีค่ะ หนิงค่ะ” สาวสวยแต่แรงส์ นั่งเบียดตัวนั่งลงข้าง ๆ ผม


“ครับ  โน่ครับ”ผมแกล้งไม่สนใจ ยกแก้วขึ้นดื่ม


“โน่มาที่นี่ครั้งแรกเหรอคะ  หนิงไม่เคยเห็นเลย” เธอช้อนตามอง


“ครับ” ขาเรียวสวยยกขาขึ้นมาไขว่ห้าง ขณะที่มือเอามาวางไว้บนขาของผม


“หนิงเรียนที่.....โน่ละคะ”


“ม.......ครับ”


“ออกไปด้านนอกมั๊ยคะ ตรงนี้เสียงดัง หนิงไม่ค่อยได้ยิน อยากได้ยินเสียงโน่ชัด ๆ ” เธอทำหน้าอ้อน ๆ ครับ น่ารักดีแฮะ พูดจบลุกขึ้นเลยครับแถมดึงมือผมให้ลุกตามไปอีก ผมก็ลุกสิครับจะช้าอยู่ทำไม   แต่เสียงที่ด้านหลังดังขึ้นก่อน “ไปไหนวะโน่” ไอ้โป้งครับมันคว้ามืออีกข้างของผมไว้


“ข้างนอกแป็บ ไม่เป็นไรมึงรออยู่นี่”


“เดี๋ยวกูไปด้วยดี....”ไอ้โป้งยังพูดไม่ทันจบเลยครับ ตอนนี้คิมมันมายืนขึ้นจ้องหน้าผมแล้ว “ไปดิ เดี๋ยวกูไปด้วย” มันพูดแล้วเดินออกมาเลย


ผมเลยเดินออกไปกับหนิงอย่างเซ็ง ๆ เราสองคนหนิงและผมออกมายืนคุยกันอยู่ด้านหน้าของผับ คนยังเยอะอยู่เลยครับ ส่วนไอ้คิมเหรอครับเห็นยืนคุยอยู่กับผู้ชายอีกคนอยู่ใกล้ๆท่าทางรู้จักกันมาก่อน  หนิงหน้าแดงมากเลยครับตาก็เยิ้ม ๆ ด้วยคงเพราะฤทธิ์แอลกอฮออล์ เราคุยกันไปได้สักพัก เธอก็เข้ามากอดผมไว้ ปลายจมูกไซ้อยู่ที่คอผมนี่แหละ สองมือคล้องคอแล้วดึงตัวผมลงไป  กำลังจะได้จูบแล้วครับถ้าไอ้บ้าคิมมันไม่สะเหร่อเข้ามายกแขนหนิงออกจากคอผม


“ขอโทษนะครับหนิง  นึกได้ว่าโน่มีธุระด่วน”มันพูดแล้วดึงผมออกจากตรงนั้นเลยครับ ผมที่งงๆอยู่ถูกทั้งดึงทั้งลากแม่งอย่างเซ็ง หันกลับไปมองเห็นหนิงยืนอึ้งแดกไปแล้ว.....

“เดี๋ยวดิ !  มึงเป็นไรวะ ปล่อยกูสิเว้ย” มันไม่ปล่อยครับยังลากผมเดินต่อไป

“คิม!  มึงเกินไปนะ มึงไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะเว้ย กูก็อยากเป็นเหมือนกัน”   หยุดแล้วครับถึงรถมันพอดี

“อยากเหรอ  เดี๋ยวกูช่วย ไม่ต้องรบกวนคนอื่นหรอก” มันจับผมยัดเข้ารถ

“มึงบ้าไรเนี่ย!  กูไม่ไปนะเว้ย ไอ้โป้งยังอยู่ข้างในเลย” ประตูถูกปิดใส่หน้าผมครับอย่างแรงอ่ะ  เห็นมันเดินอ้อมมาขึ้นอีกฝั่งผมรีบเปิดรถลงเลยครับ มันเดินย้อนกลับมาแล้วกระชากตัวผมไปติดกับรถ

“อยากมากขนาดนั้น?” มันตะคอกสายตาแม่งสุด

“.....”

“ขึ้นไปนั่งดี ๆ เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้โป้งให้” มันเปิดรถออกแล้วดันผมเข้าไปครับ คราวนี้ผมไม่พูดอะไร ผมโกรธมันไม่พอใจมากมันคิดบ้าบออะไร รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว มันกดโทรศัพท์หาไอ้โป้งพูดกันแป็บเดียวก็วาง


มันขับรถเร็วมาก เราเงียบกันไปตลอดทาง ไม่มีกระทั่งเสียงเพลงจากเครื่องเล่น.....จนกระทั่งมันตีไฟจอดรถเทียบที่ริมถนน


“มึงจำที่กูถามมึงได้มั๊ย” มันพูดออกมาหน้านิ่งมากเลยครับ


“.....”


“โน่”


“กูไม่ใช่ตัวแทนของใครหรอกนะคิม”

“มึงคิดว่ากูไม่รู้ ?  กูถามตัวเองมาตลอดว่ารู้สึกยังไงกันแน่กับมึง...เมื่อกี้กูได้คำตอบเต็ม ๆ เลยว่ะ” มันพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าผมเลยครับ


“ก็แค่กูหน้าเหมือน......แฟนเก่ามึง     ถึงขนาดต้องมาขอคบกูเลยเหรอวะ” ผมเริ่มน้อยใจนิด ๆ ครับ


“.....ทำไมคิดงั้น” คราวนี้มันหันมาจ้องผมเลยครับ


“แล้วให้คิดไง  เมื่อคืนมึงก็บอกกูเอง......มึงจำได้รึเปล่า มึงเรียกกูว่าพลอยด้วยนะเว้ย”


คราวนี้มันจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับไม่พูดอะไรเลย ผมไม่อยากมองมันครับเลยหันหน้าไปอีกทาง


มันค่อย ๆ ยกมือมันขึ้นมาครับ ประคองสองมือเข้ากับใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา  


“ มองหน้ากูโน่.....แล้วตอบกูมา เมื่อคืนมึงเสียใจมากเหรอ ”

“.......” ผมไม่ตอบครับ ผมพูดไม่ออก ทุกคำที่อยากจะพูดถูกหยุดอยู่ที่ริมฝีปากทั้งหมด ผมกัดฟันไว้แน่นเลยครับ

“เสียใจที่ถูกกูจูบ หรือเสียใจที่กูเรียกมึงเป็นพลอย”


“......”


“โน่ครับ” 


“คิม   มึงฟังนะ เราสองคนเป็นผู้ชายแล้วเราก็เป็นเพื่อนกัน แค่นี้กูก็รู้สึกผิดต่อทุกอย่างแล้ว มึงอย่าทำให้กู....อื้ออ..”


มันก้มลงมาปิดปากไม่รอให้พูดจบ รุนแรงและรวดเร็ว บดขยี้ลงไปเหมือนมันปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกมาที่ริมฝีปากและปลายลิ้นของมัน ผมหลับตาลงยอมให้มันทำตามความต้องการอยู่สักพักจนกระทั่ง....... 

“ครั้งสุดท้ายนะที่กูจะให้มึงทำแบบนี้ด้วย” เสียงผมคงสั่นแหละครับ  


ใบหน้าที่ห่างแค่คืบ  กับสายตาที่จ้องกันอยู่พักใหญ่

“...........”

ถนนช่วงดึกแบบนี้เงียบมาก ร้านรวงต่าง ๆ ถูกปิดลงเกือบหมดเห็นแต่ร้าสะดวกซื้อชื่อดังเท่านั้นที่แสงไฟยังส่องสว่างอยู่  รถแอคคอร์ดสีดำโฉบผ่านบนถนนอย่างแรง และเร็ว คาดว่าน่าจะมาจากอารมณ์ที่ยังควบคุมไม่ได้ของคนขับ สายตาที่มองตรงไปด้านหน้าดูแข็งกร้าว ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาอีกเลยตั้งแต่ตอนที่หยุดรถเมื่อกี้

รถหยุดลงที่ลานจอดรถของคอนโด......แต่....ไม่ใช่คอนโดของผม


“....ต้องให้กูทำยังไง” เสียงต่ำ ๆ ของมันทำลายความเงียบทั้งหมดที่มี


“......พิสูจน์สิ”


“ยังไง”


“ความจริงใจของมึง”

เงียบ

“หึ”

รถถูกถอยออกจากซองอย่างเงียบ ๆ ขับเลี้ยววกกลับไปทางเดิมแต่ความเร็วลดลงจากเดิมเกือบเท่าตัว..... ร้านสะดวกซื้อร้านนั้นยังคงเปิดอยู่ มัดกดเปิดเพลงจากเครื่องเล่น เสียงเพลงเบา ๆ กับบรรยากาศแบบนี้ อาจทำให้ใครบางคนหลับไปได้ง่าย ๆ 


ใช่ครับผมหลับตาลง คิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างผมกับมัน ช่วงเวลาแค่ 3 สัปดาห์เท่านั้นที่เรารู้จักกัน  ความรู้สึกมากมายได้ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ในใจผม


ผมไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำไมผมถึงเลือกที่จะหยิบยื่นโอกาสให้กับมัน คนเย็นชาที่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของใคร แต่จู่ ๆ ก็มาทำดีกับผมเพียงเพราะผมหน้าเหมือน คนรักเก่า ของมัน

....

....

“โน่  ตื่นเร็ว ถึงแล้ว” ผมงัวเงียเล็กน้อย  รู้สึกมึน ๆ   คิมมันตามขึ้นมาส่งผมที่ห้อง พอเปิดเข้าไปเห็นไอ้โป้งนั่งดู TV อยู่แล้ว

“พวกมึงไปไหนกันมาวะ ช้าแม่ง....มึงกินไรรึยังเนี่ย” ประโยคแรกมันบ่นครับ แต่ประโยคสุดท้ายเนี่ยคงจะถามผม เพราะเดินเข้ามาหาผมทันทีเสยผมด้านหน้าของผมขึ้น ส่งสายตาไปต่อว่าอีกคนแล้วดึงผมเข้ามาดีๆ โป้งมันรู้ใจผมดีครับถ้าวันไหนเราไปเที่ยวกันดึก ๆ แบบนี้ ก่อนกลับมันจะพาแวะกินอะไรอุ่น ๆ รองท้องทุกครั้งครับ

“ค้างที่นี่เลยดีกว่า” ไอ้คิมครับพูดไปกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อย

ส่วนไอ้โป้งเดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็นแล้วหยิบอะไรบางอย่างยัดใส่ไมโครเวฟ ผมนั่งดูทีวีรอที่โซฟาก็รู้ล่ะครับว่ามันกำลังหาอะไรให้ทานอยู่

“อ่ะ  กินซะ  เสร็จแล้วค่อยไปอาบน้ำ” ถ้วยถูกวางลงบนโต๊ะหน้าทีวี ผมรับมากินโดยไม่ได้พูดอะไรหอมมากครับ(โจ๊ก CP ฮ่าฮ่า)  

“กูเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว วันนี้ไม่ให้แช่นานนะครับโน่ ดึกแล้ว” ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ตาจ้องทีวีอย่างเดียว ตอนนี้กำลังนั่งมองเกิร์ลกรุ๊ป อยู่ครับ เพลงก็ใช้ได้นะ


ส่วนไอ้คิมเหรอครับ มันนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวท่าทางสบายสุด ๆ เลย


“คืนนี้มึงค้างที่นี่ใช่ป่ะ ?” เสียงไอ้โป้งถามมันครับ


“อืม”


“งั้นเดี๋ยวกูกลับ ให้ไอ้คิมมันนอนเป็นเพื่อนมึง”   ห่าโป้ง!  กูไม่ใช่เด็กนะเว้ย ทำไมต้องมีคนมานอนเป็นเพื่อนกูด้วย


“ไม่ต้อง!กูนอนคนเดียวได้”


“ใครจะปลุกมึง ตอนเช้า กูขี้เกียจตื่นมาโทร”


“โป้ง!” เสียงผมตะโกนใส่มัอย่างดังเลยครับ เราเถียงกันอย่างนี้ประจำแหละ


“อย่าดื้อโน่ อิ่มแล้วก็เข้าไปอาบน้ำ กูคุยกับไอ้คิมแป็บเดี๋ยวกลับเลย” มันลุกขึ้นถือถ้วยโจ๊กจะไปล้างให้ อีกมือก็ดันหลังผมให้เข้าไปในห้องโยนผ้าช็ดตัวใส่หัวผมรับเกือบไม่ทัน ไอ้โป้งบ้า!

.....

.....

ผมอาบน้ำเรียบร้อยเดินออกมาเห็นคิมมันยังนอนอยู่ที่เดิมครับ ลองเข้าไปถามมันดู


“มึงจะค้างจริงเหรอคิม” 


มันไม่ตอบครับแต่ลุกขึ้นทันที “เดี๋ยวกูไปอาบน้ำ ยืมกางเกงมึงละกัน”  เดินเข้าห้องไปเลยครับ


ผมเดินตามเข้าไปเปิดเครื่องคอมฯ ตีดอตไปตามเรื่อง ได้ยินเสียงน้ำหยุดลงแล้วครับ  สักพักมันเดินออกมา ในสภาพบ็อคเซอร์ตัวเดียว มีผ้าขนหนูผืนเล็กคลุมไว้บนหัว แล้วเดินตรงไปนั่งลงที่เตียง

“ง่วงแล้วเมื่อไหร่จะนอน”


“มึงนอนก่อนเลย กูยังไม่ง่วง  เดี๋ยวกูหรี่ไฟให้” ผมลุกไปหรี่ไฟที่หน้าประตู


“เช็ดผมให้ก่อนดิ  หัวเปียกงี้นอนไงอ่ะ” 


“ไม่เอาอ่ะ มึงเช็ดเองดิ” ผมนั่งเล่นของผมต่อไป


“โน่ครับ”


“.....”


มันเดินมาพับหน้าจอลงเลยครับกวนตีนสุดๆ จ้องหน้าผมอีกต่างหาก ไอ้ห่า ! แม่งเอาแต่ใจโคตร...


“เออก็ได้! เอามาดิ” ผมเดินตามมันไปนั่งลงที่เตียงครับกระชากผ้าขนหนูมาถือไว้ ส่วนมันนั่งลงข้างล่าง แกล้งเช็ดผมให้มันแรงๆเอาให้หัวโยกมันไม่ด่านะได้ยินแต่เสียงหัวเราะชอบใจ ผมเลยหมออารมณ์แกล้งต่อเช็ดไปดี ๆ


“มึงไม่หนาวรึไงใส่แบบเนี่ย” ผมถาม


“แล้วมึงอ่ะ!  ไม่เห็นต่างกับกู”


“ของกูมันขายาวเว้ย มึงอย่า”


“พอแล้วล่ะ นอนเถอะ...นะ...วันนี้ง่วงแล้ว” มือมันเอื้อมขึ้นมาจับมือผมไว้เบา ๆ


“........เออออออออ เดี๋ยวกูปิดคอมก่อน” ตามใจมันละกันครับ วันนี้ผมก็เหนื่อยจริง ๆ น่ะแหละ


เราสองคนนอนแยกกันคนละฝั่งของเตียงเลยครับ ผมเอาหมอนข้างอันใหญ่มากๆที่อยู่หน้าทีวีมาวางกั้นไว้แล้วบอกมันว่าแบ่งเขต เห็นมันยิ้มครับท่าทางตลก ๆ มันคงงงกับสิ่งที่ผมทำ 

เดินไปปิดไฟแล้วกลับมานอนลง ดึงผ้าห่มที่ต้องใช้ร่วมกับมันขึ้นมาห่มไว้นิดหน่อย....ขณะกำลังจะหลับรู้สึกว่ามีคนดึงผมเข้าไปกอดไว้เบา ๆ....ปลายจมูกซุกลงมาที่ซอกคอผมอย่างนุ่มนวล "กูไม่อยากให้ใคร มาทำแบบนี้กับมึง" 

ไม่มีคำพูดอะไรต่อจากนั้น ผมได้ยินแต่เสียงลมหายใจที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนมันจะหลับไปแล้ว

Tbc.

S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * บทที่ 8

# 8


เมื่อรู้ว่าหนึ่งในสองหนุ่มจะพาเด็กมาสมัครงาน การ์ดตัวโตเลยเดินนำทางเข้ามาให้

หนทางที่แสนมืด....กับเพลงจังหวะช้า ๆ ที่ดังลั่นบาร์  โต๊ะส่วนใหญ่ยังคงว่างอยู่อาจเป็นเพราะยังไม่ดึกมากนัก

ชายหนุ่มรูปร่างดีสองสามคนกำลังโยกย้ายสะโพกวาดลวดลายเป็นเกลียวคลื่นเลื้อยไล้อยู่กับเสาสีเงินวาว บนเคาเตอร์แคบ ๆ ทั้งสองฝั่ง

กางเกงในตัวจิ๋วสุดเซ็กซี่อวดรอยนูนเด่นชัด  ขนหน้าทองรำไรบวกกับแผงหน้าอกกว้างที่เปลือยเปล่า รวมถึงรองเท้าบูตหัวแหลมๆนั่น


‘เหี้ยแล้วไหมล่ะกู’ 


คริสหน้าเหวอ กลืนน้ำลายอึก ๆ หยุดชะงักขืนตัวสุดกำลัง นำให้ซาโต้ฉุกใจนึกบางอย่างขึ้นมาได้


“พี่ครับผมขอพาเด็กผมเข้าห้องน้ำแป็บ”  ซาโต้พูดขึ้น  หลังจากพยายามดันตัวคริสให้เดินตามการ์ดเข้ามาด้านใน

“ดื้อนิดหน่อยน่ะครับพี่”


“อืม ๆ เข้าใจ ๆ ถ้าเสร็จแล้วให้เดินไปตรงโน้นนะ มาม่าซังอยู่ที่เคาท์เตอร์นั่น” การ์ดชี้ทางให้คริสกับซาโต้ดูจากนั้นก็ปล่อยให้ทั้งคู่เดินเข้าห้องน้ำไป


พอแยกเข้าห้องน้ำมาได้คริสก็เปิดฉากใส่คู่หูทันที   


“ไอ้ซาโต้ ที่มึงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไงวะ ใคร!! มึงจะพาใครมาสมัครงาน ไหนมึงบอกกูมาซิ เรามาสืบคดี.....”  


ซาโต้รีบใช้มือปิดปากคริสพร้อมลากเดินไปชะโงกดูห้องน้ำเล็ก ๆ ที่เหลือจนแน่ใจแล้วว่ามีเพียงพวกเขาสองคน  ชายหนุ่มจึงวางใจยืนเท้าสะเอวต่อหน้าผู้หมวดหนุ่มคู่หู


“ฟังนะครับคริส ตอนนี้เราทำงานเพราะงั้นอย่าคิดอะไรมาก การแฝงตัวเป็นงานที่ไม่ใช่ว่าใครที่ไหนก็จะทำได้  เราต้องทำให้แนบเนียนเพื่อล่อตัวฆาตกรออกมาให้ได้   เอ้านี่!! ใส่ซะ  ตุ้มหูเพชรแบบที่มันชอบ เหยื่อทุกรายต้องใส่ ส่วนเสื้อกล้ามไว้เวลาโดนออฟออกไปค่อยเปลี่ยนก็ได้ เดี๋ยวผมจะหามาให้ เตรียมไว้แล้วใต้เบาะรถ”


 เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันพูดอะไรของม้านนนนนน!!!!  พูดเองเออเองไปหมดทุกอย่าง  แล้วผมไปตกลงตอนไหนว่าจะทำแบบที่มันคิดวางแผนไว้ แล้วตุ้มหูนี่ก็อีกมันควักออกมาจากกระเป๋ากางเกงแสดงว่าเตรียมไว้ก่อนหน้าแล้ว    เสื้อกล้ามที่บอกว่าเตรียมไว้แล้วนั่นก็อีก


หรือว่า....


เมื่อเช้า.....ที่ 3 คนนั้น(เคน-ฟ็อกซ์-ซาโต้)คุยกันตอนทานข้าว......


บ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  


คิดจะให้กูเป็นอะโกโก้ชายยยยย...  ใครจะไปทำอะไรแบบนั้นก้านนนนนนนนนน


“ดะ...ดะ...เดี๋ยวนะซาโต้  กูไม่ยอมนะเว้ยยย   มึงเล่นพูดเองเออเองแบบนี้กูก็แย่สิ ถามกูสักคำก่อน ถามกู๊!!!” คริสพูดเสียงสั่น หน้าหรา คำสุภาพอะไรนั่นเลิกนึกถึงไปนานแล้ว


“จะกลัวอะไรล่ะ ผมก็อยู่ด้วยทั้งคน ออกไปกันเถอะ เดี๋ยวเขาสงสัยเอา”


“ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ  กูไม่ยอมนะ” คริสตินส่ายหน้าจนปากสั่น


“คริส นี่คืองานนะครับอย่าดื้อสิ”


“ก็แล้วทำไมต้องเป็นกูล่ะ  ทำไมไม่เป็นมึงบ้าง!!!!”  


เออใช่.. เป็นมันก็ได้นี่หว่า ไม่จำเป็นต้องเป็นตัวเขาเลยสักนิด 


“....ก็....คริสก็ลองดูหน้าตัวเองกับหน้าผมสิ” 


ห๊ะ!!


พอซาโต้พูดแบบนั้นทำให้ผู้หมวดหนุ่มต้องเบนสายตาไปที่กระจกบานใหญ่โดยอัตโนมัติ

???

“ก็แล้วไงล่ะ หน้ากูกับหน้ามึงก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ มึงเองก็เจาะหู ผมมึงกับกูก็ยาวพอ ๆ กัน หุ่นก็ใกล้เคียง ผิวมึงก็เนียนด้วย กูว่ามึงน่ะแหละน่ากินกว่ากูซะอีก หล่อก็หล่อ เท่ก็เท่  ผู้หญิง เอ้ย!!ผู้ชาย เอ้ย!! กะ..เกย์ที่ไหนเห็นก็ชอบทั้งนั้นแหละ”  


ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่คริสก็รู้สึกกระดากปากอยู่ไม่น้อย ไอ้การจะมองสำรวจผู้ชายด้วยกันแล้วสรุปออกมาเป็นฉาก ๆ แบบนี้  คนทั่วไปเขาทำกันซะที่ไหน พาลให้หน้าเกิดแดงขึ้นมาอีก 


ซาโต้ได้แต่หัวเราะ หึหึ ยิ้มรับการวิจารณ์รูปร่างหน้าตาตนเองจากคู่หูที่ตอนนี้หน้าแดงแป๊ดเหมือนลูกตำลึงไม่มีผิด


“ก็เพราะว่าผม ‘หล่อ’  น่ะสิ”   ห๋า!!!! มึงนี่ช่างกล้าพูด  เป็นเอามากนะมึงนะ  หลงตัวเอง! 


“ดูรูปมาตั้งหลายรอบแล้ว คริสจำไม่ได้เหรอครับ เหยื่อแต่ละรายน่ะหน้าตาค่อนไปทาง....เอิ่ม....‘น่ารัก’ แล้วคริสก็   คือ ก็ ‘น่ารัก’ ตามนั้นแหละ” 


ซาโต้กระพริบตาปริบ ๆ กว่าจะเค้นคำพูด ‘น่ารัก’ ออกมาได้ 


เอ๊ะ!! นี่มึงชมกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย หรือกำลังชมศพ   แล้วเปรียบเทียบกูกับศพเนี่ยนะ  กูคงน่ารักตายห่าล่ะมึง!

“ไม่เอาอ่ะ  ไม่ยุติธรรม ยังไงกูก็ไม่ยอม แน่จริงมึงกับกูเดินไปให้มาม่าซังเขาเลือกเอาเลยดีกว่า ว่าจะเอาใคร แล้วอีกคนที่เหลือค่อยเป็นฝ่ายคุมสถานการณ์ เด็กส่งเด็กเสิร์ฟแบบนี้โอเคไหม”    


แบบนี้แหละ คิดว่าคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่ายแล้ว คริสตัดสินใจพูด


ซาโต้รีบหันหน้าไปอีกทาง  ครุ่นคิดหนักขมวดคิ้วแน่นจนสักพักก็หันกลับมา


“เอางั้นก็ได้…แต่ถ้าโดนเลือกแล้วคริสห้ามตุกติกนะครับ ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไปนะ งานคืองานแยกแยะด้วย” 


ชายหนุ่มเองก็เริ่มเครียด แต่เขาค่อนข้างมั่นใจว่ายังไงซะคนหน้าหวาน ๆ อย่างคริสคงเป็นที่ต้องการของตลาดเกย์ร้านนี้มากกว่า(มันจะมีอะไรผิดพลาดไหมเนี่ย??)


“เออน่า  กูไม่ตุกติกหรอก ถ้าเค้าเลือกกูน่ะนะ ต่อให้แก้ผ้าเต้นกูก็จะทำ ว่าแต่มึงเหอะ ถ้าโดนเลือกแล้วห้ามตุกติกละกัน” 


คริสพูดหลบตา พลางตบลงที่บ่าคู่หูโดยที่ความคิดชั่วร้ายเริ่มไหลเวียนอยู่ในหัว  


เขาค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าตัวเองจะไม่โดนเลือกแน่นอน เหตุเพราะ.......

เพราะ.........

“งั้นออกไปกันเลยนะครับ   อ้อ!  อีกอย่างหนึ่ง อย่าพูดมึงกูกับแขกนะครับคริส มันไม่น่ารัก  งานแบบนี้รู้นะว่าต้องทำอะไรยังไง” 

เห...ฟังมันพูดเข้า  อย่างกับว่ามาม่าซังจะเลือกเขางั้นแหละ มึงมั่นใจขนาดนั้นเร้อออ ไอ้ซาโต้...

“เอ้อออ รู้น่า มึงเหอะ! เตือนตัวเองไว้ก็แล้วกัน” คริสต่อยท้องคู่หูเบา ๆ สีหน้าเปื้อนรอยยิ้มเมื่อนึกถึงแผนชั่วร้ายที่ตนคิดได้


“ไม่มีปัญหาหรอกครับ ผมรู้หน้าที่ตัวเองดี งานเป็นงานอยู่แล้ว  เราออกไปกันเลยนะ” ซาโต้ว่าแล้วเดินนำออกไป   


แต่


“เดี๋ยวก่อนซาโต้” คริสรีบรั้งแขนอีกฝ่ายไว้ ซาโต้ได้แต่หันมาเลิกคิ้วเป็นเครื่องหมายคำถาม 


“มึงไม่สวมแว่นล่ะ เดี๋ยวพวกนั้นเห็นสีตามึงขึ้นมาก็กรี๊ดกร๊าดกันหรอก    เฮ้ย ๆๆๆ อย่ามองกูแบบนั้น  กูหวังดีนะเนี่ย หวังดี!!” 

แต่...อย่าได้คิดว่าเขาจะหวังดีอย่างที่พูดจริง ๆ นะ หึหึ

เมื่อซาโต้ได้ยินคู่หูพูดออกมาแบบนั้น คิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ 

‘ตกลงอยากโดนเลือกหรือไม่อยากโดนเลือกกันแน่   คิดจะให้เขาสวมแว่นแบบนั้น  ท่าทางมันก็เหมือนพวกเด็กเรียนน่ะสิ  มันจะไปถูกใจมาม่าซังบาร์เกย์ได้ยังไงก้านนนน’  

ซาโต้คิดไปยิ้มไปถึงความไร้เดียงสาของอีกฝ่าย   แต่จะว่าไปเขาเองก็ลืมสวมแว่นจริง ๆ ซะด้วยสิ อาจเป็นเพราะมืดแล้วเลยไม่คิดว่าจะมีใครมาสังเกตสีตาคู่สวยของเขา


มือแกร่งค่อย ๆ ล้วงหยิบแว่นที่เสียบไว้ที่กระเป๋าเสื้อออกมาสวมอย่างบรรจงพร้อมเหลือบมองไปที่กระจกตรวจเช็คความเรียบร้อย 


‘หึหึ ท่าทางเหมือนพวกนักเรียนแพทย์แบบนี้มาม่าซังที่ไหนเขาจะอยากได้ก้านนนนนน พลาดแล้วครับคริสคร้าบ’ ซาโต้คิดในใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ

“อ่ะเรียบร้อย ทีนี้ไปกันได้ใช่ไหม หึหึหึหึ” ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะจนแทบบ้า ท้องคัดไปหมด

“ขำอะไรของมึง !?” คริสถามหน้ายู่ทำท่าสงสัย ‘เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวได้ขำไม่ออกแน่’

“เปล่านี่” ซาโต้กลอกตาผ่านเลนส์ใสสีชาอ่อน กลั้นขำจนปวดท้องไปหมด


“อื้ม  งั้นไปกันเลย”  ผู้หมวดหนุ่มพูดอย่างอารมณ์ดี พร้อมเอื้อมมือไปเอี้ยวเอาคอของอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้โดยไม่ได้ขอด้วยซ้ำ







ในใจพลันนึกไปถึงตอนรอตรวจบัตรที่หน้าผับ






ประกาศรับสมัครงานใบจิ๋ว




เขียนแปะเอาไว้ว่า 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ รับสมัครด่วน นักเต้น หนุ่มหล่อ รูปร่างหน้าตาดี ถ้าสวมแว่นตี๋ ๆ จะพิจารณาให้เป็นพิเศษ ”




เอิ๊ก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 



ขอโทษจริง ๆ ว่ะ ซาโต้



กูขอโทษ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Tbc.