S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * ตอนที่ 25(ต่อ)

อุณหภูมิภายนอกลดต่ำลงกว่าเมื่อวานมาก  



ทันทีที่ก้าวขาออกมาจากตึกที่สอน  คริสตินก็สัมผัสได้ถึงความชื้นของอากาศผ่านปลายจมูกโด่ง เพิ่งหายจากหวัดมาไม่นานก็รู้สึกแสบโพรงจมูกขึ้นมาอีกแล้ว



นึกถึงเมื่อตอนเช้า  พอตื่นขึ้นมาซาโต้ก็หายตัวไปแล้ว เคนยะบอกว่าหมอนั่นต้องออกไปรับเดฟเพื่อเข้าไปลงเวลาและตรวจงานที่หน่วยฯ  เพราะงั้นจึงไม่กล้าปลุกเขาเนื่องจากเห็นว่ายังเช้าเกินไป 



คริสมีสอนวันนี้เป็นวันแรก  เป็นวิชาที่ไม่ได้ยากเย็นอะไร แค่ความรู้พื้นฐานด้านคอมพิวเตอร์เท่านั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้วสำหรับเขา ช่วงเช้าเตรียมงานสอนนิดหน่อยก่อนที่จะลุยสอนจริงในเซคชั่นบ่าย  พอเสร็จเขาก็โดนเรียกให้ไปพบท่านอธิการและท่านผู้รับใบอนุญาต  จะว่าไป ตอนสัมภาษณ์งานเมื่อวานมีแค่คณบดี กับหัวหน้าฝ่ายบุคคลเท่านั้น



โชคเข้าข้างเขาจริง ๆ จะได้เจอตัวเป็น ๆ ของคุณหญิงภาวี โสดา แถมยังพ่วงท่านอธิการบดี คนที่กำลังมีข่าวว่ากิ๊กกั๊กกันอยู่อีกต่างหาก



ตัณหาช่างไม่เลือกวัยแท้ ๆ 



“อา-จารย์”



เสียงเรียกเจื้อยแจ้วจากด้านหลังทำให้เขาต้องหยุดเท้าแล้วหันกลับไปมอง กลุ่มเด็กนักศึกษาหญิงที่เพิ่งเข้าเรียนในเซคชั่นที่เขาสอนเมื่อสักครู่นั่นเอง



                “อาจารย์น่ารักจังเลยค่ะ อาจารย์จบจากที่ไหนเหรอคะ”
              
               “อยากรู้จักอาจารย์มากกว่านี้จะทำยังไงดีนะ”
             
               “อาจารย์มีแฟนรึยังคะ เมื่อเช้าใครมาส่งเอ่ย”
             
              “อาจารย์พักอยู่แถวไหนเหรอคะ คอนโดหรือว่าหอพัก”
            
             “อาจารย์ไปทานข้าวเย็นกับพวกหนูไหมคะ พวกหนูเลี้ยงเอง”



และอีกมากมายหลายคำถามส่งประดังประเดมาให้ คริสตินไม่รู้จะตอบยังไงได้แต่เกาศีรษะแก้เขิน พร้อมส่งยิ้มหวานไปเท่านั้นเอง



จะว่าไปเคยมีคนบอกว่าเวลายิ้มเขาเหมือนเคนยะมากอยู่เหมือนกัน มิน่าล่ะเด็กพวกนี้ถึงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ คุยกันจอแจอยู่พักหนึ่งเด็ก ๆ นักศึกษาก็ยกมือไหว้เขาแล้วขอตัวแยกออกไป



คริสเดินข้ามตึกตัดผ่านแผ่นหินทางเดินระหว่างแปลงดอกไม้ที่ด้านข้างก่อนถึงตัวตึกอธิการ เขาสูดจมูกเอาอากาศหอมสดชื่นอีกครั้ง  ยิ่งวันนี้ไม่มีแดดเลยยิ่งทำให้ความบริสุทธิ์ของอากาศแถวนี้มีมากขึ้นไปอีก สวนดอกไม้กับคุณลุงภารโรงคนเดิมที่นั่งพรวนดินอยู่เงียบ ๆ ไม้ดอกรายรอบสวยงามมากจริง ๆ คริสอดไม่ได้ที่จะเดินออกนอกทางเดินไปบ้าง  เขาเกือบจะเด็ดมันแล้วถ้าไม่มีเสียงเรียกจากคนด้านหลังดังมา



“แถวนั้นมดเยอะเดินกลับมาดีกว่ามั้งครับ!”



คริสถึงกับสะดุ้ง เขารีบมองไปที่ต้นเสียงทันที 



‘ทร’  เด็กที่เดินชนกันเมื่อวานและยังไปส่งเขาที่กลางทางเมื่อคืน แถมวันนี้ยังรักษาคำพูดว่าจะเข้าเรียนเซคชั่นที่เขาสอน ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น เด็กบ้านี่ยังไม่ยอมเรียกเขาว่าอาจารย์ซะอีก!



คริสรีบสาวเท้ากลับไปที่จุดเดิม  อยากจะตีมือตัวเองนัก เกือบจะเด็ดไปซะแล้วดอกไม้สวย ๆ แบบนั้น เจ้าของเขาอาจจะหวงมากก็ได้



“กำลังจะไปไหนเหรอครับ คริส! ”  เจ้าเด็กนี่จะไม่ยอมเรียกเขาว่าอาจารย์จริง ๆ สินะ



“ดอกไม้สวยดีนะ เผลอเดินมาได้ยังไงก็ไม่รู้” คริสยิ้มตาหยี เผลอลูบผมแก้ตัวเก้ ๆ กัง ๆ 



“เปล่า ผมหมายถึงคุณกำลังจะขึ้นตึกนี้เหรอถึงได้เดินมาแถวนี้”  ทรหันไปมองคุณลุงภารโรงคนนั้นแวบหนึ่ง ประกายสายตาแปลก ๆ โผล่ขึ้นมาแต่เด็กหนุ่มก็เก็บมันเข้าที่เหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว



“อะ....อ๋อใช่  ผมต้องขึ้นพบท่านน่ะ” คริสว่าแล้วเริ่มเดินต่อ เขาหันไปมองที่แปลงดอกไม้นั่นอีกครั้ง



แต่คุณลุงภารโรงหายตัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้



“ทีหลังเดินระวังหน่อยนะครับ ถ้าเป็นไปได้อย่าไปสนใจมันเลยดอกไม้นั่นน่ะ  ไม่มีอะไรน่าดูหรอก”



หืม ?



“เมื่อเช้าน้องชายคุณมาส่งเหรอ”  เหมือนทรกำลังรู้ว่าเขาคิดอะไรบางอย่างในใจ  เด็กหนุ่มชวนเปลี่ยนเรื่องทันที



“น้องชายขับรถมาส่งพี่ชายถึงที่ทำงานแบบนี้  ท่าทางจะหวงพี่มากสินะครับ”  



เห็นด้วยงั้นเหรอ ?



เมื่อเช้าฟ็อกซ์มาส่งเขาที่หน้าตึกอธิการแต่เช้า  ด้วยความรีบร้อนเขาทำโทรศัพท์มือถือตกไว้ที่ข้างเบาะฟ็อกซ์จึงเดินเอาเข้ามาให้ถึงด้านใน ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเด็กนี่จะมามหาวิทยาลัยเช้าขนาดที่จะเห็นฟ็อกซ์ได้ 



ที่สำคัญ! ขนาดเด็กนี่ยังมองว่าฟ็อกซ์เป็นน้องชายเขา คิดดูว่ามันน่าโมโหแค่ไหน! ฮึ่ม!! เชื่อไหมว่าเขาเคยยืนส่องกระจกดูใบหน้าตัวเองแล้วเทียบกับใบหน้าของฟ็อกซ์ เขาโตแบบปกตินะแต่ไอ้พี่ฟ็อกซ์ต่างหากที่ใบหน้ามันเหมือนรูปปั้นไม่มีผิด มีแต่ผมเท่านั้นที่ยาวขึ้นอย่างอื่นไม่ได้โตขึ้นเลยแม้แต่น้อย เหมือนจะหยุดการเจริญเติบโตมาตั้งแต่เขาเรียนมัธยมอยู่ด้วยซ้ำ



พี่เคนก็ด้วยอีกคน รู้สึกช่วงนี้ออร่าใสวิ้ง ๆ อยู่เป็นประจำ สองคนนี้เขากินอะไรกันทำไมดูสดใสอย่างกับเด็กมัธยมไม่มีผิด



สงสัยต้องไปขอมากินบ้างแล้ว



“ฮัดชิ้ว!” คริสตินจามออกมาเบา ๆ  เขาใช้มืออีกข้างที่ว่างจากแฟ้มงานถูจมูกตัวเองไปมา  อากาศเย็นมากจริง ๆ เมื่อเช้าดันลืมคว้าเสื้อคลุมมาซะนี่



“เอาของผมไปใส่ก่อนสิ” ทรว่า พร้อมพาดเสื้อคลุมของเขาที่ถือไว้ลงที่บ่าบางของคริส 



“เฮ้ย ไม่เป็นไร” คริสรีบเบี่ยงไหล่ดึงเสื้อออกแล้วหันมองซ้ายขวา ดีที่เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว คนจึงค่อนข้างน้อย อีกทั้งทางเดินนี่ก็ไม่ค่อยมีใครใช้เดินตัดผ่านมากนัก



“ปฏิเสธทำไม คุณหนาวไม่ใช่เหรอ”



“ไม่ดีหรอก” 



“ใส่ซะ!”



“แต่ว่า....



“คริสดื้อกับทุกคนแบบนี้รึเปล่า!” 



เด็กอะไรทำตัวเอาแต่ใจจริง ๆ   คริสถอนใจเบา แต่สุดท้ายก็ต้องรับไว้อย่างช่วยไม่ได้เพราะโดนอีกฝ่ายแย่งเอาแฟ้มงานไปถือแล้วใช้สายตาสั่งให้เขาสวมเสื้อตัวนั้นอย่างเอาแต่ใจ



“เดี๋ยวผมเดินขึ้นไปส่ง” 



ทำไมต้องมาตามติดเขาแบบนี้ด้วยนะ กว่าคริสจะชักแม่น้ำร้อยกว่าสายมาตะล่อมให้เจ้าเด็กนี่กลับไปได้เขาก็ใช้เวลามากอยู่เหมือนกัน  หลังจากนั้นคริสรีบพุ่งขึ้นชั้นสองเพื่อเข้าพบคุณหญิงและท่านอธิการบดีตามเวลา  ใช้เวลาเพียงไม่นานนักบทสัมภาษณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็จบไป คริสตินเดินลงบันไดมาที่ชั้นล่าง ดวงตากลมกวาดมองไปทั่วตึก เจ้าหน้าที่กลับกันเกือบหมดแล้ว คงเลยเวลางานมาพอสมควร



เขานั่งอยู่ในห้องนั้นนานแค่ไหนกัน



ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย หนึ่งในนั้นคือเรื่องของ ‘ทร’ น่าแปลกที่เด็กคนนี้มีรูปหลากหลายอิริยาบทตั้งอยู่เต็มห้องคุณหญิงโสภา คนดังคนนั้น



สองคนนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงอะไรกันแน่



“เสร็จแล้วเหรอครับ ? ” 



เสียงคุ้น ๆ ดังขึ้นเรียกให้คริสตินหันเข้าหาที่มาของเสียงทันที   ทรเดินออกมาจากมุมหนึ่งของตึก ดักทางเขาไว้ ความจริงแล้วเด็กหนุ่มนั่งรอคริสตินอยู่ที่ชั้นล่างยังไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วยซ้ำ 



“ทำไมนายยังไม่กลับอีก  เย็นมากแล้วนะ” 



“ท่านว่ายังไงบ้าง”



“ท่าน ?” 



“พูดอะไรแปลก ๆ บ้างรึเปล่า”



หืม??



“นายกับท่านเกี่ยวข้องกันยังไง” ถามออกไปตรง ๆ เลยแล้วกัน



ทรหันมามองคริสอย่างแปลกใจแวบหนึ่ง “ทำไมถึงมีรูปนายที่ห้องท่านเต็มไปหมด”



“........” ทรไม่พูดอะไรต่อ เขายังก้าวเดินไปเรื่อย



“ทร!”



“จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ ?” ทรหยุดแล้วหันมาจ้องหน้าคริส  “อยากรู้ขนาดนั้นเลย?”



“ไม่เป็นไรนี่ ก็แค่ถามไปเรื่อยเปื่อย ถ้านายไม่อยากบอกก็ช่างเถอะ”  คริสตินแสร้งเบนสายตาออกไปด้านนอก  เขาคงใจร้อนไปหน่อยเดี๋ยวเสียเรื่องกันพอดี  ท้องฟ้าเริ่มครึ้ม อากาศก็เย็นลงมาก หน้าหนาวแบบนี้หกโมงเย็นดูเหมือนทุ่มสองทุ่มเลย  



คริสทำทียกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู



“ท่านเป็นคุณป้าของผม เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน”



ป้างั้นเหรอ ?



อาจจะดีก็ได้ถ้าจะสืบอะไรจากเจ้าเด็กนี่ 



“นี่ก็เย็นมากแล้ว  งั้นแยกกันตรงนี้เลยดีกว่า  เดี๋ยว....เอ่อ...เดี๋ยวน้องผมจะมารับ แล้วนายจะกลับยังไงล่ะ หรือว่าต้องรอท่าน” คริสแสร้งทำทีไม่ถามอะไรให้มากความ เขาเปลี่ยนเรื่องทันที แต่ในคำพูดยังแฝงไปด้วยการตักตวงนิดหน่อย



“ไม่เกี่ยวกันหรอก มีคุณลุงโชคไปส่งท่านอยู่แล้ว”



คุณลุงโชคงั้นรึ



“คุณลุงคนสวนไง คนที่ดูแลต้นไม้ให้ท่านน่ะ” คนสนิทสินะ  



“อาจา------รย์”  จู่ ๆ นักศึกษาหญิงสองคนก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา คริสตินมองซ้ายมองขวาอย่างสงสัยว่าเรียกใคร เขายังไม่ชินกับคำว่าอาจารย์สักเท่าไหร่ แล้วแถวนี้มีแค่เขากับทรแค่สองคนเท่านั้น



“น้องชายอาจารย์มารับแล้วค่ะ จอดรถอยู่ที่หน้าตึกแน่ะ” เด็กสาวคนหนึ่งรีบพูดขึ้นแบบหอบ ๆ 



คริสตินกำลังนึก ๆ อยู่ว่าเด็กพวกนี้รู้ได้ยังไงว่าจะมีใครมารอรับเขา



“ก็น้องคนที่ขับเลคซัสดำ หน้าตาหล่อ ๆ ตัวสูง ๆ ผมตั้ง ๆ ที่มาส่งอาจารย์เมื่อเช้าไงคะ”   อ๋อที่แท้ก็เห็นเมื่อเช้าตอนมาส่งนี่เอง 



“อ๋อครับ ขอบคุณมาก” คริสตินพยักหน้าเบา ๆ ผู้หญิงสมัยนี้ไวจังวุ้ยย 



“นั่นไงเดินเข้ามาแล้ว ว๊าย! ใสเสื้อสีเขียวด้วย สงสัยวันนี้มีเรียน รด. แน่เลย ” 


เด็กสาวสองคนหันไปกรี๊ดกร๊าดกันเสียงดังเมื่อมองไปเห็นฟ็อกซ์เดินเข้ามายืนรอแถว ๆ ระเบีบงด้านใน นี่ขนาดเห็นไกล ๆ นะดูใกล้ ๆ มันหล่อกว่านี้เป็นเท่าตัว



“ถ้างั้นผมไปนะ ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อน” คริสตินหันไปบอกทรแล้วส่งยิ้มให้ พร้อมมองตามเด็กสาวสองคนที่ทำทีเดินเฉียดไปแถว ๆ ที่ฟ็อกซ์ยืนอยู่แล้วเรียบร้อย   



“ไปล่ะ” คริสยกมือบอกลา



“เดี๋ยว” ทรเดินเข้ามาคว้าท่อนแขนบางนั้นไว้แน่น  “คืนนี้ว่างไหม” 



“ ทร ? ” 



“ไปกับผมที่หนึ่ง.........นะ!”   สีหน้าจริงจังแบบนั้น  



“ไปไหน”




“ ผับ ZERO ”




ผับ ZERO งั้นเหรอ ??  


.


.


.



ที่เดียวกับที่เด็กกลุ่มนั้นนัด ซาโต้กับเดฟเลยนี่!



Tbc.