S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * ตอนที่ 24

# 24 (มหาวิทยาลัยแห่งความลับ) แฝงตัว




“ ไอ้คริส! ”

เสียงตะโกนเรียกดังมากจากด้านล่างทำเอาขายาว ๆ ของคริสตินก้าวลงบันไดแทบไม่ทัน เขาโยนกระเป๋าสะพายไว้บนโซฟาแล้วรีบเข้าไปยกซดน้ำผลไม้ อีกมือคว้าแซนวิชไข่ที่เคนยะตั้งเตรียมไว้ให้  ก่อนจะวิ่งหน้าตั้งออกไปขึ้นรถเก๋งสีดำที่จอดเบิ้ลเครื่องรออยู่ก่อนแล้วที่หน้าบ้าน 

เคนยะในชุดผ้ากันเปื้อนดำขาวลายหัวกะโหลกได้แต่ยืนท้าวสะเอวอมยิ้ม ส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจของคนทั้งคู่

คริสไม่ได้ตื่นสาย

แต่โดนไอ้พี่ฟ็อกซ์ตัวดีมันแกล้งเร่งให้เขารน

“ช้า!  ช้า!  ช้า!  ช้า!  ช้า!”  ฟ็อกซ์เน้นเสียงใส่

“เจ็ดโมงเนี่ยนะช้า”  คริสว่าพร้อมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู 

ชั่วโมงเดียวก็ถึงมหา’ลัยแล้วแท้ ๆ 

“กูไม่ชินกับชุดมึงเลยว่ะคริส” ฟ็อกซ์ละสายตาจากพวงมาลัยหันมามองเขานิดหน่อยเมื่อรถกำลังเลี้ยวออกจากหมู่บ้าน  ปกติแล้วเขาจะสวมกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตกับรองเท้ากีฬา แต่วันนี้สแลคแอนด์เนคไทพร้อมรองเท้าหนังเต็มยศ


“พี่มึงปลุกสามรอบยังไม่ยอมตื่น ต้องเป็นกูใช่ไหมมึงถึงจะกลัวน่ะฮึ!”  ฟ็อกซ์เองยังอยู่ในชุดวอร์มกีฬา เขาไปวิ่งที่สวนสาธารณะเสร็จก็แวะมารับคริสตินที่นี่

“ชอบทำให้เคนเขาเป็นห่วงอยู่เรื่อย”

“หูย  ผมใม่ใช่เด็กสักหน่อย” คริสตินยัดแซนวิชเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ่ย ๆ

“ เมื่อคืนพี่ค้างกับพี่เคน ? ” เสียงพูดยังไม่ชัดเท่าไหร่เพราะของกินเต็มปาก

“อือ”

“มิน่า”

“ทำไม” ฟ็อกซ์ปรายตามอง

“เปล๊า”

ผั๊วะ!!

“เจ็บนะ!” ลงหัวคริสเต็ม ๆ จนเขาต้องยกสองมือเสยผมให้เรียบร้อย

“อย่าทำเป็นรู้ดีให้มันมากนัก  เรื่องของผู้ใหญ่!!!”

โห่!!!! คริสเบ้ปากแสร้งมองออกนอกหน้าต่างรถไปเรื่อย  เรื่องของผู้ใหญ่อะไรกันก็แค่จะบอกว่า มิน่าวันนี้เมนูของเขาจึงมีไข่  ถ้าฟ็อกซ์มาค้างที่บ้านที่ไรเช้าวันต่อมาเคนยะจะทำเมนูไข่ทุกครั้ง

สงสัยจะชดเชยพลังงานที่เสียไป  555++  คริสนึกโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย

“เดี๋ยวตอนเย็นกูไปรับ ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงให้โทรแจ้งก่อน เข้าใจนะ”

“พี่ฟ็อกซ์” คริสนึกอะไรบางอย่างออก 

“ทำไมพี่ไม่ให้ผมขับรถไปเองล่ะ เล่นมากำหนดเวลาแบบนี้แล้วมันจะสืบอะไรสะดวกได้ยังไงกัน”

จะว่าไปแล้วเขาเองก็เพิ่งรู้เมื่อคืนตอนที่เคนยะบอก ว่าซาโต้กับเดฟจะเอารถมอเตอร์ไซด์ไปกันเอง ส่วนเขานั้นฟ็อกซ์จะรับส่งให้

“ก็แค่ช่วงแรก สักสองสามวันกันคนสงสัย” คริสถึงบางอ้อ พยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ อาจเพราะเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ซาโต้และเดฟต้องเข้าแทรกชั้นเรียน เพราะงั้นคงจะต้องมีละครตบตาให้แนบเนียนขึ้นไปอีก

“หกโมงเย็นเดี๋ยวกูมารับ” 

รถจอดลงหน้าตึกแรกที่ไม่สูงมากนัก เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาก็จะเจอพอดี  ‘อาคารอธิการบดี’

“ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเดี๋ยวโทรบอก” 

คริสตินพยักหน้ารับแล้วลงจากรถมา  เขามองตึกสองชั้นครึ่งที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับผลักบานประตูกระจกสีดำเดินเข้าไปอย่างรู้จุดหมาย

เมื่อวานสุรชัยซักซ้อมมาให้เป็นอย่างดี 

.
.
.
.

ลมเย็น ๆ โชยพัดจนกิ่งไม้รอบ ๆ ตึกเอนไหว


สองหนุ่มหล่อกับรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ ‘ไอมิ้น’ เลี้ยวโค้งเข้ามาจอดลงที่ลานจอดรถหน้าตึก IT-1  ชายคนซ้อนก้าวขายาว ๆ ลงมายืนรออยู่ที่ด้านข้าง ทรงผมสีสนิมที่เคยเซตตั้งอยู่ทุกวี่ทุกวันกลับเปลี่ยนเป็นสีดำหวีถูกระเบียบแถมด้วยแว่นสายตากรอบหนา  เนคไทสีเทาถูกรูดขึ้นสุดจนติดคอหอย  เข็มขัดนักศึกษาที่คาดทับชายเสื้อนั้นสอดใส่อย่างเรียบร้อย รองเท้าหนังครบชุด  เขากระชับกระเป๋าสะพายที่คาดบ่าไว้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย 

ต่างไปจากชายหนุ่มคนขับอย่างสิ้นเชิง เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปล่อยชายออกมาอย่างชุ่ย ๆ พอ ๆ กับ เนคไทที่ผูกไว้ก็เหมือนไม่ได้ผูก แขนเสื้อพับขึ้นโชว์นาฬิกาข้อมือสุดเท่ ส่วนทรงผมนั้นอย่าได้พูดถึง จากสีดำธรรมชาติถูกเปลี่ยนเป็นสีสนิมพร้อมเซตให้ตั้งขึ้นแบบลวก ๆ แว่นสายตาสีชาที่เคยสวมใส่ถูกถอดออกโชว์ดวงตาสีน้ำเงินเข้มอย่างไม่แคร์ใด ๆ ทั้งสิ้น

คุณฉุยเดฟ & แบดบอยซาโต้

“อ่ะ  ถือให้กูด้วย” ซาโต้ยื่นสมุดเล่มบางที่หยิบออกมาจากใต้เบาะส่งให้เดฟด้วยท่าทียียวน 

“เพื่อความสมจริง เร็วดิ!”

“ไว้ถึงทีกูบ้างนะไอ้ซาโต้!” 

เดฟกระชากสมุดไปถือไว้แบบไม่เต็มใจ   เขากัดฟันกรอด ๆ คิดแค้นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าภายในห้องพิสูจน์หลักฐาน คอร์นกับสุรชัยเล่นตลกอะไรกันสักอย่างเปลี่ยนลุคให้เขากับซาโต้หน้ามือเป็นหลังมือ  จับเขาฉีดสเปรย์สีผมแต่งตัวซะเฉิ่มฉุยเชยแหลกได้ขนาดนี้  ในขณะที่ไอ้ซาโต้ตัวดีได้ลุคแบดบอยความเป็นตัวเขาไปแบบเต็ม ๆ  

จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง!  รู้แต่ว่าตอนนี้คับแค้นใจอย่างที่สุด!

“เล่นให้สมบทบาทหน่อยสิครับคุณเพื่อน หึหึ”  ซาโต้โน้มตัวเข้าหาแบบใกล้ ๆ  เขาเปลี่ยนได้แม้กระทั่งน้ำเสียงและท่าทาง เดฟเองก็ยังทึ่งอยู่หน่อย ๆ 

“เสร็จงานนี้กูเอาคืนแน่” เดฟเดินนำออกไปพร้อมคำรามในลำคออยู่คนเดียว ซาโต้ที่ดันได้ยินอมยิ้มมุมปากพร้อมกอดเอาคอแข็งขืนอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ส่วนสูงพวกเขาเท่ากันเด๊ะ

“แล้วมึงคิดว่ากูชอบนักรึไงฮึไอ้เดฟ!  ไม่คิดล่ะว่ากูเองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกัน”

จะว่าไปแล้วสุรชัยกับคอร์นก็เหลือเกินจู่ ๆ ทำไมต้องให้พวกเขาสลับท่าทีกันแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้

“นี่เธอ! นักศึกษา”

เสียงเรียกเด็ดขาดจากด้านหลังทำเอาซาโต้และเดฟที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดหันกลับมามองพร้อม ๆ กัน

“เธอเรียนอยู่คณะนี้ ??” หญิงวัยกลางคนในชุดสูทกระโปรงสีน้ำเงินเข้มร้องทัก ที่ด้านหลังเธอมีผู้ชายคนหนึ่งเดินตามมาด้วย

“แต่งตัวให้มันถูกระเบียบของมหาวิทยาลัยบ้าง ดูเพื่อนเธอเป็นตัวอย่าง อย่าทำตัวให้มันนอกคอกมากนัก เสื้อแสงเอาเข้าข้างในให้มันเรียบร้อย” เสียงเนี๊ยบจากอาจารย์หัวหน้าภาควิชา IT ผู้ซึ่งกำลังเดินนำคริสตินข้ามตึกมาที่ภาควิชาของตนเอง ร่ายยาวเข้าใส่หน้าซาโต้อย่างดัง

แต่คริสไหนเลยจะสนใจในจุดนั้น ผู้หมวดหนุ่มขยี้ตาสองสามครั้งอย่างไม่แน่ใจนักกับสิ่งที่ตนเองเห็น 

ดวงตากลมจับจ้องอยู่ที่สองหนุ่มอย่างไม่อยากเชื่อ

แสงสะท้อนจากจิวเล็ก ๆ ที่ต่างหูของซาโต้กระทบเข้านัยน์ตาคริสอย่างจัง เขาจึงเอียงหน้าหลบนิดหน่อย

พวกนี้เล่นตลกอะไรกัน!!!

ไม่เพียงแต่ซาโต้เท่านั้น เดฟเองยิ่งแล้วใหญ่ มองดูยังไง้ยังไงก็ขัดลูกหูลูกตากับกับผมดำถูกระเบียบที่เชยแสนเชย

“ไปๆ ขึ้นเรียนกันได้แล้ว เข้าสายแบบนี้แย่จริง ๆ เลย” 

เดฟค้อมศีรษะทำความเคารพอย่างอ่อนน้อมขณะที่ซาโต้ก้มหัวให้นิดหน่อยพอเป็นพิธี แถมยังยักคิ้วส่งให้คริสตินอีกด้วย น่าเสียดายคนที่มองเห็นการกระทำของเขาไม่ใช่แค่คนเดียว 

“ยังมาทำเป็นยักคิ้วหลิ่วตาอีก นี่เขาเป็นอาจารย์เธอนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่น!”  

“คร้าบๆ  ขอโทษคร้าบบบ” ซาโต้ยกมือขอโทษลากเสียงซะยาว ท่าทางยียวนกวนตีนเป็นที่สุด 

“ลากเพื่อนเธอขึ้นเรียนได้แล้วนายแว่น!  หมอนี่แย่จริง ๆเลย” 

เดฟที่สงบปากสงบคำไว้รีบดึงแขนซาโต้ให้ขึ้นตึกไปโดยเร็ว เขาไม่ลืมที่จะโค้งทำความเคารพอย่างนอบน้อมอีกครั้ง

สมบทสมบาทเป็นบ้า คริสนึกในใจขณะเดินขึ้นตึกตามหัวหน้าภาควิชาของตนไป

. .

“เดฟ  มึงว่าคริสน่ารักป่ะวะ”   จู่ ๆ คนที่เดินข้างกันก็ถามขึ้น 

ตามตารางเรียนที่ได้มาพวกเขามีเรียนบรรยายในช่วงบ่ายของวันนี้ด้วย  และเนื่องจากเกินเวลาเรียนไปมากแล้วเพราะงั้นเด็กนักศึกษาที่ตึกนี้จึงบางตาลงไปมาก


“ ....ธรรมดา  ”  เดฟลังเลนิดหน่อยก่อนจะตอบออกมา

หืมม   ซาโต้หยุดเท้าลงแล้วหันมามองเพื่อนซี้อย่างพิจารณา

“มึงพูดว่า ‘ธรรมดา’  แล้วเมื่อวานใครกันที่ประกาศตัวจะจีบหมอนั่นกลางห้องนิติเวชน่ะ”  ซาโต้ลดเสียงให้เบาลง

“ก็....แค่พูดเล่นๆ” เดฟตอบผ่าน ๆ แสร้งมองโน่นมองนี่ไปเรื่อย   “หน้าตาแบบนั้นกูไม่สนใจหรอก”   

“แน่ใจนะ!” ซาโต้ขึงตาจ้องเพื่อนอย่างคาดคั้น  

“บอกกูมาก่อนที่มึงพูดวันนี้กับพูดเมื่อวานอันไหนกันแน่ที่มึงพูดจริง”  

“...........”  

“ท่านเดฟครับ!”

“ไว้คุยกันวันหลัง”  กูว่าแล้ว

“ จบงานนี้กูจะเคลียร์กับมึง เหี้ยเดฟ! ” 

ซาโต้ผลักหัวเดฟเบา ๆ(มั้ง) ไปหนึ่งที เดฟรีบประคองแว่นตัวเองไว้ ถ้าหากมือไม่เร็วพอแว่นตาที่สวมอยู่อย่างไม่ชินคงได้ตกร่วงไปแล้ว  ขณะกำลังจะเอามือโบกลงที่หัวเพื่อนคืนเขาเองก็ต้องชะงักค้าง



“เดี๋ยว! เลิกเล่นก่อน”  ซาโต้ร้องห้าม  เดฟชักมือกลับแทบไม่ทันเมื่อสายตาของทั้งคู่พลันสังเกตเห็นเด็กนักศึกษาชายหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเลี้ยวจากมุมตึกอีกฟาก จะเข้าห้องที่พวกเขากำลังจะมุ่งไป



“แยกกันนั่งตามที่ตกลงกันไว้ มึงไปกลุ่มเด็กเรียนกูจะเข้ากลุ่มกับพวกหลังห้องเอง”  ซาโต้พูดเบา ๆ 



สองหนุ่มรีบสาวเท้าตามให้ไวเพื่อจะได้เกาะกลุ่มเข้าเรียนโดยไม่โดดเด่นนักและเมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง ซาโต้กวาดสายตาหาที่นั่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับตนเอง เดฟเองก็เช่นเดียวกัน



ที่หลังห้อง  เด็กกลุ่มนั้นเมื่อสักครู่ 



ท่าทางไม่ธรรมดาออร่าความเลวออกมาชัดเจนมาก ซาโต้เดินตรงเข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับเด็กพวกนั้นทันที ขณะที่เดฟแยกไปนั่งอีกฟากของห้องด้วยท่าทางเรียบร้อยสุด ๆ 



ตามหลักการแล้ว ถ้าจะสืบหาจากกลุ่มที่แปลกแยก เปอร์เซ็นต์การได้ข้อมูลจะสูงกว่ามาก



“พวกมึงเพิ่งมาเรียน ??”



นั่งเรียนไปได้ไม่นานนัก เสียงจากคนข้าง ๆ ก็ดังขึ้น  ซาโต้เหล่มองนิดหน่อย ‘เข้าทางพอดี’ 



“อืม” เขาตอบรับไปแบบส่ง ๆ กระดิกขาทำทีเหมือนไม่ใส่ใจอะไร 



“มิน่า กูไม่เคยเห็น”



ซาโต้แสร้งหมุนปากกากระดิกเท้าเล่นไปเรื่อย




เด็กกลุ่มนี้มีอยู่ 4 คน ผู้ชายสามผู้หญิงหนึ่ง ชายสองคนในนั้นส่วนสูงไม่น่าเกิน 178 cm ผิวสองสี คนหนึ่งผมดำอีกคนผมแดง ทั้งคู่เจาะหูทั้งสองข้างสวมนาฬิกาข้อมือหรู ที่คอสวมโซ่เงินเส้นโต หน้าตาโดดไปทางเด็กเลวทั้งคู่  ชายคนที่สาม ตัวเล็กผิวขาวสวมแว่น ที่คอก็สวมสร้อยเงินเส้นโตเช่นเดียวกันเขากำลังกดเล่นแท็บเล็ตไม่ได้สนใจใครเลย  และที่ข้าง ๆ ชายคนแรกมีผู้หญิงร่างเล็กผมทองยาวท่าทางเปรี้ยวจัดนั่งกดโทรศัพท์มือถือเล่นอยู่ 




ซาโต้เริ่มพิจารณาการแต่งตัวและท่าทางของตนเอง  เขาไม่ต่างกับคนกลุ่มนี้มากเท่าไหร่ อาจจะเข้าเป็นพวกด้วยได้ไม่ยาก



นั่งไปได้แค่ไม่นาน จู่ ๆ เดฟก็หอบตำราเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ว่างข้าง ๆเขา  ซาโต้ได้แต่หันไปมองไม่รู้เกิดอะไรขึ้น



แต่ก็ยอมรับการตัดสินใจของเพื่อน เด็กกลุ่มนี้ชักจะมีปัญหาซะแล้ว



สัญชาตญาณเดฟขึ้นชื่อว่าเหนือกว่าทุกคนในหน่วย เพราะงั้นแบบนี้.....



“กูกำลังอยากได้เงิน” ซาโต้พูดขึ้นหลังจบคาบ เขาลุกขึ้นยืนขวางหน้าเด็กหนุ่มที่โกรกผมแดง ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นผู้นำของคนในกลุ่มนั้น



ลองเสี่ยงดวงกันดู



“มีงานพิเศษดีๆ ใช่ไหมล่ะ ให้กูทำด้วยสิ” 



คนทั้งสี่ไม่ได้สนใจอะไร เหยียดมองมาหน่อย ๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ซาโต้เองก็ไม่ได้เซ้าซี้ เขาม้วนหนังสือเล่มบางเสียบเข้ากับกระเป๋ากางเกงด้านหลังแล้วเดินเลี้ยวออกมาที่หน้าห้องโดยมีเดฟเดินตามมาติด ๆ 



ขณะเท้ากำลังจะก้าวพ้นขอบประตูก็เจอท่อนขาแกร่งของใครบางคนยื่นมาดักทางไว้    เดฟทำท่าทางหวาดกลัวใช้มือกระตุกชายเสื้อซาโต้เบา ๆ แล้วหลบอยู่ด้านหลัง  



ความจริงเขาสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้ว



“หกโมงเย็นวันนี้ ที่ท้ายอาคารพละ”  เด็กหนุ่มคนเดิมพูดขึ้น สายตามองผ่านไหล่แกร่งของซาโต้ไปที่เดฟ เขาเหลือบลงไปมองมือที่กำลังกำชายเสื้อคนข้างหน้าอยู่แน่น  ซึ่งเดฟเองแกล้งทำให้มันสั่นนิดหน่อย   



รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นอย่างเย้ย ๆ แล้วทั้งกลุ่มก็เดินหายลงไปจากตึกทันที



.
.
.



เสียงคนคุยกันในห้องน้ำ



คริสตินเดินออกทางประตูหลังห้องพักอาจารย์กำลังจะตรงไปล้างมือที่ห้องน้ำ ได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบคุยกันทางฝั่งห้องน้ำหญิง เขาจึงชะงักเท้าลงเมื่อจับความมีพิรุธของเสียงได้



“เธอไม่สังเกตรึไง แปลงดอกไม้นั่นน่ะ” เสียงเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
“ฉันว่ามันแปลก ๆ อยู่นะ ไม่แน่ว่าอาจเกี่ยวข้องกับเด็กพวกนั้นก็ได้” เธอยังพูดต่อไม่หยุด
“นี่เธออย่าเอาเรื่องนี้มาพูดซี้ซั้วสิ ถ้ามีใครผ่านมาได้ยินจะลำบากเอานะ” อีกฝ่ายตอบกลับไป
“ก็มันสงสัยนี่  ฉันว่าต้องใช่ล้านเปอร์เซนต์  แล้วก็นะ ที่สนามนั่นก็ด้วย” 
“สนามอะไร”
“ก็สนาม.........” 



พอดีกับมีอาจารย์ท่านหนึ่งเดินผ่านมา คริสจึงต้องทำทีเดินเลี้ยวเข้าไปที่ฝั่งของห้องน้ำชาย ในใจกำลังคิดประมวลผลข้อมูลทั้งหมดที่ได้ยินเมื่อสักครู่ 



แปลงดอกไม้อะไรกัน ? สนามอะไรกัน ?  มันจะเกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขากำลังสืบอยู่รึเปล่า???? 



นาฬิกาข้อมือบอกเวลา บ่ายสี่โมงสามสิบนาทีเป็นเวลาเลิกเรียนของเซกชั่นรอบบ่าย  กว่าจะขอตัวกลับบอกลาเพื่อน ๆ อาจารย์ด้วยกันก็ปาเข้าไปเกือบ ๆ จะห้าโมง คริสเดินออกมาที่หน้าตึก กำลังจะข้ามฝากไปที่ตึกอธิการเพื่อลงเวลากลับและรับตารางสอนสำหรับวันพรุ่งนี้



“โอ๊ย!!”



ชนเข้าอย่างจังกับเด็กหนุ่มสูงโปร่งคนหนึ่ง เขาแทบล้มลงแต่ยังดีที่มือแข็งแรงของคนที่ชนจับเขาเอาไว้ได้  คริสจับบ่าตัวเองด้วยความเจ็บ ‘เด็กอะไรกระดูกแข็งจริง ๆ ’ เขาอดที่จะคิดไม่ได้เมื่อมองคนด้านหน้าอย่างพิจารณา



“ ขอโทษครับ  เอ่อ  อาจารย์ ? ” เด็กหนุ่มเอียงศีรษะทำหน้าสงสัยเป็นเชิงถาม



สูง ผอม ขาว หน้าตาดี แต่ไม่มีเครื่องประดับอะไรที่โดดเด่นเลย



“ไม่เป็นไร คราวหลังเดินระวังหน่อยละกัน”  



 “คุณสอนอยู่คณะนี้เหรอครับ ?”



“ครับใช่ ผมเพิ่งมาวันนี้เป็นวันแรก พรุ่งนี้คงได้เริ่มสอนจริงจังล่ะนะ แล้วนายล่ะเรียนอยู่คณะนี้เหรอ” 



“ถึงว่าทำไมไม่เคยเห็นคุณเลย   ยินดีต้อนรับนะครับ  อา-จารย์”  เด็กนั่นพูดยิ้ม ๆ ไม่ได้ตอบคำถามของคริส  ขาสูงยาวก้าวเดินเลี่ยงออกไปแถวลานจอดรถข้างตึกอธิการ



คริสตินได้แต่กลอกตานึก นักศึกษาพูดกับเขาว่า ‘คุณ และ ยินดีต้อนรับ’ เนี่ยนะ มันแปลก ๆ ยังไงบอกไม่ถูก เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา คริสจึงรีบวิ่งเข้าไปที่ระเบียงของตัวตึกแล้วกดรับ ปลายสายเป็นหัวหน้าหนุ่มหน้าอ่อน โทรมาแจ้งว่าวันนี้ให้เขาหารถกลับเอง เป็นเพราะประชุมด่วนในช่วงเย็นที่กรมฯ เคนยะเองก็วุ่นอยู่กับคดียาเสพติดคดีใหม่ที่เพิ่งได้รับมาเมื่อวาน เพราะงั้นวันนี้ให้หาทางช่วยเหลือตัวเองไปก่อน



“บ้าชะมัด! ให้เอารถมาเองซะก็หมดเรื่อง”  คริสสบถคนเดียวเบา ๆ ก่อนเดินเข้าไปยังภายในตัวอาคาร



.
.
.



“นัดกูออกมาทำไม”



เมื่อเวลาหกโมงเย็นมาถึงซาโต้และเดฟก็ตรงมารอพบเด็กพวกนั้นที่ท้ายอาคารพละศึกษาทันที น่าแปลกที่ไม่มีเด็กนักศึกษาอื่น ๆ มาเล่นกีฬาแม้แต่คนเดียว  เขาสองคนเตร่อยู่แถวสนามฟุตบอลหลังมหาวิทยาลัยก่อนหน้าจะแวะมาที่นี่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก



“หรือว่ามีงานพิเศษจะให้ทำจริง ๆ” 



 “กูไม่ไว้ใจพวกมึง”  เสียงเข้มจากนักศึกษาผมแดงคนเดิมดังขึ้น เด็กหนุ่มเดินเข้ามาจ้องหน้าซาโต้ตรง ๆ การแต่งตัวทุกอย่างยังคงเดิมยกเว้นแต่กระดุมเสื้อถูกปลดให้ต่ำลงอีกสองเม็ดเผยให้เห็นรอยสักรูปอะไรบางอย่างรำไรอยู่แถวเนินหน้าอกซ้าย  



“พวกมึงจู่ ๆ ก็ย้ายเข้ามาเรียนพร้อมกันทั้งที่ไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกัน แล้วยังมาขอเข้ากลุ่มกับพวกกู มันไม่แปลกไปหน่อยรึไง” เสียงทุ้มพูดไปพร้อมกับเดินวนไปรอบตัวเขาสองคน



เด็กพวกนี้ยกกันมาทั้งกลุ่ม ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มแยกไปยืนอยู่อีกฝั่งไม่ไกลนักกดโทรศัพท์มือถือเล่นเหมือนเดิม คนที่เล่นแท็บเล็ตก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเล่นไม่เปลี่ยน แต่คนผมดำที่เห็นเมื่อตอนที่เข้ามาหายตัวไปไหนแล้วไม่รู้



“นั่นสินะ  กูก็แค่อยากมีเงินเอาไว้ใช้เล่น ๆ เห็นพวกมึง ท่าทาง.....”  ซาโต้ตั้งใจเน้นคำ พร้อมจ้องฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่วางตา  



“ท่าทางจะเป็นคนแบบเดียวกันก็เท่านั้นเอง ก็เลยวิ่งเข้าหา”



ไม่รู้ทำไมเขาถึงสังเกตได้ว่าเด็กหนุ่มที่กำลังเล่นแท็บเล็ตอยู่เงยหน้ามองดูเขาแวบหนึ่ง 



“พวกมึงก็รู้ คนประเภทเดียวกัน มันจะดึงดูดกันได้ง่าย ๆ ใช่ไหมล่ะ” ซาโต้ยังพูดต่อ  



“บอกความสัมพันธ์พวกมึงมาซะ!”  จู่ ๆ เด็กนั่นเดินไปหยุดลงต่อหน้าเดฟแล้วกระชากคอเสื้อที่ผูกเนคไทไว้อย่างเรียบร้อยเข้าหาอย่างแรง



เดฟแสร้งไอ แค่ก แค่ก แค่ก  ดันแว่นแต่ไม่สบตาทำท่ากลัว  ซาโต้จึงรีบเบี่ยงตัวขึ้นมาบังพร้อมกระชากมือหนาของอีกฝ่ายออก



“ญาติ!  พวกกูเป็นญาติกัน”



“ตอแหล!  ถ้ากูพิสูจน์ได้ว่าพวกมึงไม่ใช่ญาติกันล่ะ  แสดงความจริงใจออกมาหน่อย ไหนมึงบอกว่าอยากเข้ากลุ่มกับพวกกูไง” 



ซาโต้ลังเลนิดหน่อย  “ที่จริงก็ไม่อยากบอกเรื่องนี้สักเท่าไหร่หรอกนะ”   เขาตัดสินใจดึงเอาเดฟเข้ามากอดคอไว้



“แต่ในเมื่อพวกมึงอยากให้กูแสดงความจริงใจ  งั้นก็ช่วยไม่ได้”  เดฟเหล่ตามองเพื่อนซี้ในระยะใกล้ อยากรู้ว่าจะใช้แผนอะไรต่อไป 



ซาโต้กลอกตา





“มันเป็นเมียกูเอง!”





ห๊าา!!!!!!!!   พ่องมึงสิไอ้ซาโต้!!   เดฟอึ้งแตกสุดขีดขณะที่ซาโต้ยังนิ่ง  ส่วนไอ้เด็กพวกนั้นก็หันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แม้แต่ผู้หญิงที่ยืนกดมือถืออยู่ยังเงยหน้าขึ้นมามอง



“กูจะรู้ได้ไงว่ามึงพูดจริงไม่ได้โกหกพวกกู”



ถ้าตอนนี้เสียงกัดฟันของเดฟจะดังมากพอ เจ้าพวกเด็กสี่คนนี้คงจะต้องได้ยินกันบ้างแล้ว เขาพยายามควบคุมลมหายใจรวมทั้งสติให้นิ่งที่สุด



จู่ ๆ มาถูกลูบคม  แบบนี้ต่อยกันให้ตายไปเลยดีกว่า แสดงบทชายรักชายน่ะเขาไม่ว่าหรอกเพราะเขาเองก็เป็นอยู่แล้ว



แต่นี่อะไร!!  ทำไมมึงไม่บอกว่ามึงเป็นเมียกู ทำไมต้องบอกว่า กูเป็นเมียมึงด้วย ไอ้ซาโต้!!!! 



“ถ้างั้นดูนี่” จบคำพูดซาโต้ปลดหัวเข็มขัดออกเตรียมรูดซิป เดฟที่ตกใจขึ้นไปอีกรีบเอามือมาคว้าจับแขนเขาไว้แน่น



“มึง-จะ-ทำ-เหี้ย-ไร!”  เดฟเปล่งเสียงเข้มลอดไรฟันด้วยหน้าตาที่เริ่มดูไม่ได้แล้ว



“ที่รักเฉยเหอะ”  ซาโต้ยังตอบหน้าตายทำไม่รู้ไม่ชี้   พร้อมดำเนินการกับกางเกงตัวเองต่อไป



ขณะที่อีกคนแทบคลั่ง! 



ผ่านไปสักพัก
 


ที่แท้เขาจะเปิดโชว์รอยสักบริเวณต่ำริมขอบกางเกงในให้เด็กหัวแดงนั่นดู  



เดฟเห็นอย่างนั้น ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ 



“เมียกูก็มี”



หืมม ?!



“แต่มีข้อแม้อยู่หน่อยถ้ามึงอยากจะดูต้องแลกกับการได้เข้ากลุ่ม กูเองก็อยากใช้เงินเร็ว ๆเหมือนกัน” 



ตอนนี้ขนาดเด็กที่นั่งเล่นแท็บเล็ตอยู่ยังลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ ๆ  ฝ่ายนักศึกษาหญิงผมยาวเองก็เดินเข้ามาด้วยเช่นกัน



“ที่รักเปิดซิ” ซาโต้หันไปสั่งเดฟ



เอาแล้วไง!



เดฟกำลังใช้หัวคิดอย่างหนัก รอยสักตรงนั้นของเขาน่ะ ‘มีแน่’ ไม่ใช่ปัญหาเลย  



แต่ที่หนักใจอยู่ตอนนี้ก็คือคำที่เขาสักเอาไว้



เดฟร่ำร้องในใจเสียงสั่น เมื่อนึกอะไรบางอย่างออก  สีหน้าเหยเกพิลึกพิลั่นแสดงออกมาอย่างควบคุมไม่ได้แล้ว



ไอ้ซาโต้กูจะฆ่ามึ้ง!!!!  



“เร็วดิ!”  ซาโต้เริ่งยิก ๆ 



เดฟตัดสินใจ สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เอาก็เอาวะ!  ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว  จบคดีนี้เขาจะเอาคืนไอ้คนข้าง ๆ เป็นเท่าตัวกันเลย  คอยดู!



ในที่สุดรอยสักปริศนาก็ถูกเผยออกมาเรียบร้อย เดฟทอดสายตาหมดอาลัยขณะที่ซาโต้ยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม



แน่ล่ะสิ!  มึงจะไปเดือดร้อนอะไร?!!!!!!!!!!!




Stats : 47         (รอยสักของซาโต้) 


Stats : 49         (รอยสักของเดฟ) 





จริง ๆ แล้วมันคือรอยสักจำนวนสถิติการยิงปืนในเวลา 1 นาทีต่อจุดตายของเป้าหมาย  



แต่ความหมายของเด็กพวกนี้คือการเก็บสถิติ  รุก / รับ ของทั้งสองคน



มันน่าอายไม่ใช่รึไง  ห๋าาา!!!! 



โดยเฉพาะที่มึงบอกว่า กูเป็นเมียมึงอ่ะ!!! สถิติรับของกูตั้ง 49 เลยนะ! ฮึ่ม!!



“แม่งเจ๋งว่ะ!  พวกมึงเกรียนกันจริง ๆ เล่นสักขนาดนี้ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว 555+++ โอ๊ยยกูขำ ”  ไอ้เด็กหัวแดงพูดขึ้น พร้อมหัวเราะร่าขำจนต้องกดท้อง  ไม่ต่างไปจากไอ้เด็กแท็บเล็ตเห็นหน้าตานิ่ง ๆ แบบนั้นยังอมยิ้มส่ายหน้าแล้วกลับไปนั่งที่เดิม ส่วนเด็กผู้หญิงเองใช้สายตามองเดฟอย่างไม่อยากเชื่อ



กูไม่แคร์- กูไม่แคร์- กูไม่แคร์   เดฟท่องวนอยู่ในใจ



“กูไม่บอกใครรับรอง!   ถึงกูจะแน่แค่ไหนกูก็ไม่กล้าเปิด มึงแม่งเจ๋งเหี้ย ๆ เลย ผัวมึงยังสู้มึงไม่ได้อ่ะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอ๊ยยฮาฉิบหาย”  เด็กนั่นยังหัวเราะไม่หยุด 



เดฟเองก็ยังท่องวนเวียนอยู่ในใจตลอด กูไม่แคร์- กูไม่แคร์- กูไม่แคร์   สักพักหนึ่งเจ้าของแท็บเล็ตพยักหน้าเหมือนส่งสัญญาณอะไรสักอย่าง  ซาโต้กับเดฟรู้ได้ทันทีว่าเด็กแว่นคนนี้คงมีตำแหน่งสูงกว่าเด็กผมแดงนั่นแน่ เผลอ ๆ อาจมีความสำคัญมากก็ได้ 



“เชื่อกูแล้วใช่ไหมที่นี้” ซาโต้ถามขึ้น



ไม่มีคำตอบอะไรมีแต่รอยยิ้มพิลึกเท่านั้นที่ส่งมาให้  แต่จู่ ๆ เดฟกลับรู้สึกถึงรังสีเย็นวาบที่ด้านหลังด้วยสัญชาตญาณอันมีเกินตัวมาแต่ไหนแต่ไร เขาสะบัดข้อมือกำลังจะปัดของบางอย่างออกแต่ซาโต้ที่จำเป็นต้องเร็วกว่าเป็นฝ่ายปัดออกไปให้แทนแล้วใช้อีกมือหนึ่งคว้าจับข้อมือเดฟไว้



โครมมม!! 



เสียงเก้าอี้พลาสติกกระเด็นหล่นกระทบพื้น



เดฟตั้งสติได้ก่อนรีบทำทีเป็นมายืนหลบอยู่ด้านหลังซาโต้ ชายหนุ่มดันแว่นสายตาแล้วมองลอดออกมา  เป็นเด็กหนุ่มผมดำคนที่หายไปเมื่อสักครู่



ที่แท้พวกมันเตรียมการมาแล้ว



“เล่นเหี้ยอะไรของพวกมึง” ซาโต้ถามหน้าเครียด



“ใช้ได้นี่หว่า ปกป้องเมียตัวเองก็ได้ด้วย”  



เด็กหนุ่มผมดำยื่นบุหรี่ให้เขามวนหนึ่งแล้วตัวเองก็จุดขึ้นมาด้วยท่าทางสบาย ๆ  ซาโต้กระชากมาแบบไม่เต็มใจนักจากนั้นคาบไว้ที่ปากแล้วก้มลงไปต่อไฟจากปลายมวนของเด็กนั่น



ควันสีหมอกถูกพ่นออกมา  เดฟตากระตุกนิดหน่อยเมื่อจมูกที่ไวอยู่แล้วจับกลิ่นได้ว่ามันไม่ใช่แค่บุหรี่ธรรมดา



เขากลัวว่าซาโต้จะเผลอไอแล้วสำลักควัน  ปกติเพื่อนเขาคนนี้แม้กระทั่งบุหรี่ธรรมดาก็ไม่ค่อยได้แตะอยู่แล้ว แต่นี่มันเป็นบุหรี่พิเศษ...



บุหรี่ยัดไส้กัญชา.....นั่นทำให้เขายิ่งกังวล



แต่ซาโต้ยังนิ่ง ยืนพ่นควันจาง ๆ สองสามครั้งก่อนทิ้งส่วนที่เหลือกว่าครึ่งมวนลงข้างตัวแล้วใช้เท้าบี้จนแหลกละเอียด



“กูไม่เล่นของพวกนี้ อ่อนไป” บอกเป็นนัยว่าเขาเองก็รู้



“พวกมึงผ่านการทดสอบแล้ว พรุ่งนี้ที่ผับ ZERO กูจะให้มึงพบลูกพี่กูได้”  เด็กนั่นเดินเข้ามากระซิบซาโต้ใกล้ ๆ 



“ลูกพี่พวกมึงเป็นคนยังไง” 



“ใจดีน่ะสิ  แถมยังหล่อด้วย” ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มที่ไม่เคยปริปากพูดเลยเป็นฝ่ายชิงพูดออกมา



“มึงไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก แค่อย่าไปสายก็พอ” มือแกร่งตบลงที่บ่าของซาโต้สองที 



“สีตามึงสวยว่ะ”



“ก็แค่คอนแท็ค” ซาโต้ว่านิ่ง ๆ



หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็เดินออกจากตัวอาคารไป เดฟรีบยัดหมากฝรั่งลงที่ปากเพื่อนด้วยความเร็ว ซาโต้ไอโขลกออกมาสองสามทีก่อนวิ่งไปหาก๊อกน้ำใกล้ ๆ แล้วบ้วนทุกอย่างในปากทิ้งออกมา



"ไหวไหม" เดฟที่มองเพื่อนจ่อปากกับก็อกน้ำถามขึ้น



"กลิ่นแรงเป็นบ้า!"



"เอาน่า ดีกว่ากลิ่นศพไม่ใช่รึไง"



"ไอ้พวกเด็กบ้าเอ้ย!"  ซาโต้สบถ เขารีบล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกดูข้อความเข้าที่เรียกมาตั้งแต่เมื่อสักครู่ แต่ยังไม่มีโอกาสได้รับ  



คริส!

.
.
.
.
.

“ส่งผมตรงนี้แหละ  ขอบใจนะนายธนินทร” คริสตินหันไปกล่าวของคุณเด็กหนุ่มคนขับ  



เด็กหนุ่มผิวขาวสูงโปร่งคนที่เดินชนกับเขานั่นเอง



“บอกแล้วไงให้เรียกผมแค่ทรเฉย ๆ” เด็กนั่นพูดแต่ยังไม่ยอมปลดล็อครถให้เขา



เด็กมหาวิทยาลัยปี 1 แต่ขับรถยุโรปทรงหรู ขัดกับท่าทางการแต่งตัวที่ดูธรรมดามาก ๆ 



หลังจากคริสตินได้รับโทรศัพท์จากฟ็อกซ์ว่าวันนี้ให้หาทางกลับเอง เขาก็ถือโอกาสเดินสำรวจรอบตึกอธิการบดีและตึกภาค IT อยู่สักครู่   ซึ่งก็ไม่มีอะไรนอกจากแปลงดอกไม้สวยงามมากมายเหลือเกินปลูกประดับประดาอยู่โดยรอบ  ท่าทางเจ้าของมหาวิทยาลัยนี้จะชอบดอกไม้จริงอย่างที่เขาล่ำลือกัน



มีคุณลุงภารโรงที่เฝ้าคอยพรวนดินรดน้ำอยู่ไม่ห่าง โดยเฉพาะด้านข้างตึกอธิการนั้นถึงขนาดต้องเปิดเพลงเบา ๆ ให้แปลงดอกกุหลาบสวยงามแปลงหนึ่งฟัง เมื่อเขาลองสอบถามดูก็พบว่า ท่านผู้รับใบอนุญาตซึ่งก็คือ คุณหญิง ภาวี โสดา  เป็นคนรักดอกไม้มาก เพราะฉะนั้นจึงต้องดูแลกันเป็นพิเศษ 



หลังเดินสังเกตโน่นนี่ไปเรื่อยเขาก็ออกไปรอแท็กซี่อยู่ที่มุมหนึ่งของถนน จู่ ๆ รถเก๋งยุโรปคันนี้ก็โฉบลงมาจอดลงต่อหน้าเขา และตอนนี้ก็กำลังส่งเขาลงที่หน้าซอยเล็ก ๆ ซอยหนึ่งไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก



“นายเป็นนักเรียนนี่ จะให้เรียกชื่อเล่นมันดูยังไง ๆ อยู่นะ เอาเป็นว่า....”



“ผมอยากให้คุณเรียกแบบนั้น คริส ”   ทรตั้งใจไม่ใช้คำว่าอาจารย์ เขาจ้องตาเน้นคำว่าคริสอย่างหนักแน่น  



“ ถ้างั้นก็....ขอบใจนะ  ทร ”  คริสตินว่า  พร้อมชี้ ๆ บอกให้รู้ว่าให้ปลดล็อคให้ด้วย  ประตูฝั่งเขายังเปิดไม่ออก



“เอื้อมมาเปิดเองดิ”  ทรตอบยียวน  คริสได้แต่ส่ายหน้าที่เจอเด็กปีนเกลียวเข้าให้แล้ว นี่ขนาดยังไม่ได้เข้าสอนด้วยซ้ำ  เขาเอื้อมมือไปกดปลดล็อกที่ประตูฝั่งคนขับ ลมหายใจร้อนของธารเป่ารดลงแถว ๆ ซอกคอเขาโดยไม่รู้ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ  ทำเอาคริสรีบกดรีบชักมือกลับโดยเร็ว 



“พรุ่งนี้ผมจะเข้าเรียนเซคชั่นที่คุณสอนนะ”



หลังมองส่งไฟท้ายรถคันโก้จนหายลับไปจากสายตา คริสตินจึงเดินย้อนขึ้นไปอีกฝั่งหนึ่งของซอยเพื่อรอใครบางคน  



ใช้เวลาไม่นานนัก ‘ไอมิ้น’ ก็จอดลงตรงหน้าเขาอย่างแรง  ซาโต้ที่ไม่ได้สวมหมวกกันน็อคใช้สองมือเสยผมให้เข้ารูป กับคนซ้อนอย่างเดฟที่ตอนนี้ถอดแว่นสายตาออกเรียบร้อยเขาดึงเนคไทให้ต่ำลงมาหน่อย ทั้งสองคนกำลังจ้องมาที่คริสตินที่ยืนพิงตู้โทรศัพท์แล้วกดมือถือเล่น



ตามเวลาที่นัดหมายกันไว้  ข้อความที่ส่งไปบอกก่อนหน้า  



“ให้กูนั่งไหน” คริสเดินเข้ามาใกล้แล้วถามขึ้น



“นั่งนี่แล้วกัน” เดฟก้าวลงมาหลีกทางให้คริสเข้าไปนั่งตรงกลาง  แต่ซาโต้ที่ไวกว่าคว้าจับแขนบางนั้นไว้



“มานั่งนี่” เขาพูดพร้อมก้าวลงมาแล้วดึงคริสตินให้ขึ้นนั่งเป็นคนแรก



“มึงจะให้กูขับ ?”  คริสหันไปถามซื่อ ๆ 



“ผมขับสิ”



ผั๊วะ!!



“คิดมากนะมึงเนี่ย” เดฟโบกหัวเพื่อนอย่างแรง



“กูไม่ไว้ใจมึง!  คริสนั่งนี่ถูกต้องแล้วครับ” ซาโต้เลือกใช้น้ำเสียงที่แตกต่าง  เขาตบเกียร์แล้วเบิ้ลรถทำท่าจะออกตัว โดยมีคริสตินนั่งอยู่ในอ้อมกอดเขาที่ด้านหน้า



“จะขึ้นมารึเปล่าครับท่านสารวัตร” ซาโต้แค่นเสียงขัดใจ  ใจจริงแล้วเขาอยากขับกินลมกับคริสสองคนมากกว่า



นี่แน่!   โบกอีกสักทีแล้วกระโดดขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์คันโตของเพื่อนซี้





ของ ๆ เพื่อนเขาไม่เคยคิดจะแย่งอยู่แล้ว  ว่าแต่....มึงอย่าเผลอก็แล้วกัน หึหึ




‘ไอมิ้น’ แล่นโฉบไปบนท้องถนนด้วยความเร็วกำลังดี  แสงไฟสีส้มจากโคมที่ทอดตัวเป็นแนวยาวสะท้อนเงาของชายสามคนที่นั่งเรียงกันอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง  วันนี้แสงไฟสว่างไสวเป็นพิเศษ หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่เคยได้นั่งมันในเวลากลางคืนแบบนี้ก็เป็นได้



แรงขับเคลื่อนอันทรงพลัง นำเอาสายลมเย็นเข้าปะทะใบหน้าขาวให้เย็นขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว 



อากาศยังคงหนาวเย็นเหมือนเช่นทุกวัน  คริสตินกอดกระชับกระเป๋าสะพายเข้ากับหน้าอกให้แน่นขึ้น  วันนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อคลุมมา ซาโต้โน้มตัวให้ต่ำลงอีกหน่อย  เป็นเพราะรถใช้ความเร็วคงที่ แขนซ้ายที่ว่างอยู่ในตอนนี้จึงสวมเข้าที่เอวคนด้านหน้าได้แบบเต็ม ๆ ซาโต้ใช้คางเกยเข้าที่หัวไหล่ขวาของคนในอ้อมกอดถ่ายทอดลมหายใจอุ่นเข้าให้อย่างตั้งใจ



คนที่นั่งมองอยู่ด้านหลังได้แต่ส่ายศีรษะแล้วอมยิ้มบาง



อย่าถามว่าความรู้สึกเขาตอนนี้เป็นยังไง




เพราะเขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน


Tbc.