ตอนที่ 24 จบภาค 1
PART โป้ง
ผมลากขาเข้าห้องด้วยหัวใจที่แทบไม่มีเหลือ...
ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดิมที่โน่ชอบนอนเล่นเป็นประจำ
ยกสองมือขึ้นเสยผมอย่างช้า ๆ ความคิดถูกไล่เรียง............
“.....ในที่สุดแกก็ต้องมาหาฉันจนได้หลานรัก เชื่อรึยัง ว่าอาคนนี้ทำได้จริง ๆ อย่างที่พูดนะ”
“.....ในที่สุดแกก็ต้องมาหาฉันจนได้หลานรัก เชื่อรึยัง ว่าอาคนนี้ทำได้จริง ๆ อย่างที่พูดนะ”
“เงื่อนไขล่ะ”
“ไม่ยาก แค่แกเลิกกับเด็กนั่นแล้วไปเรียนต่อซะ ฉันจะให้คนตามดูเด็กนั่นว่ามันเลิกกับแกแล้วจริงรึเปล่า ส่วนเรื่องเรียนจะเป็นที่ไหนนั้นแกค่อยเป็นคนเลือกเอง”
“ไม่ต้องตามโน่ ถ้าผมรับปากแล้วผมจะทำให้คุณอาก็รู้จักผมดี”
“ก็ได้...ถ้าแกยืนยันอย่างนั้น”
“แล้วจะคืนทุกอย่างให้ครอบครัวเค้าตอนไหน”
“จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าแกเลิกกับมันแล้วจริงและไม่มีการติดต่อกันอีก”
“ ถ้าผมไม่ทำ ? ”
“ครอบครัวมันล้มละลายแน่ แกก็รู้อยู่แล้วเรื่องหนี้สินนั้น ถ้าแกไม่ตกลงไปพรุ่งนี้ พวกมันจะต้องขายหุ้นที่เหลือทั้งหมดออกมาชำระค่าทดแทนให้กับเรา ฉันบีบพวกมันจวนตัวจนหมดปัญญาแล้วล่ะมันถึงต้องส่งลูกชายมาแบบนั้น”
“........”
“แกคงคิดว่าฉันร้ายมาก แต่รู้ไว้นะว่าฉันทำเพื่อแกโป้ง อย่าทำให้เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของเด็กอย่างพวกแกต้องกระทบกระเทือนถึงธุรกิจแบบนั้น ถ้าแกหวังดีกับคนของแกจริงก็จงไปซะ ดีที่สุดแล้วสำหรับทางนั้น ยอมรับข้อเสนอของอา นี่ ตั๋วเครื่องบิน” ตั๋วกระดาษที่ปริ้นมาอย่างดีถูกเลื่อนมาไว้ตรงหน้า
ผมหยิบเอามาพับใส่ลงกระเป๋ากางเกง
“คุณอาต้องรักษาสัญญาด้วย”
“หึ แกไม่มีทางเลือกอยู่แล้วโป้ง”
....
...
....
...
ผมลุกขึ้นสวมผ้ากันเปื้อน เปิดเอาของสดทั้งหมดในตู้เย็นออกมาวางเรียงไว้ ผมจะทำอาหารมื้อนี้ให้โน่เป็นวันสุดท้าย จะทำแต่ของที่โน่ชอบ จะต้องให้โน่กินให้อร่อยที่สุด
เราจะต้องห่างกัน....ผมจะต้องไป.....
ผมจะไม่ยอมทำให้ครอบครัวของคนที่ผมรักต้องล้มละลายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้
ทุกอย่างจะเกิดจากผมและครอบครัวของผมไม่ได้
“เฮียไม่ต้องบอกโน่นะ เรื่องนี้ขอให้ผมเป็นคนจัดการเอง ขอร้องครับผมไม่อยากให้โน่คิดมาก อย่าถามถึงเหตุผลทุกอย่าง ผมคุยกับคุณอาให้แล้ว” นี่คือคำพูดที่ผมบอกกับเฮียนิวพี่ชายของโน่ไว้
.....
.....
“โป้ง!”
เสียงเรียกดังเข้ามาพร้อม ๆ กับตัวคนที่ถลาเข้ามาหาผมด้วยหน้าตาที่ตื่นเต้นสุด ๆ ทรงผมที่ตัดมาใหม่น่ารักสดใสเข้ากับหน้าตาการ์ตูนของมันมากจริง ๆ แถมยังเล่นสีน้ำตาลอ่อน
สี ที่ผมเคยบอกกับมันว่า อยากให้มันทำมาตลอด....
“ตัดผมใหม่เหรอครับโน่” ร่างกายยังไม่ขยับทั้งที่อยากคว้าตัวมันมากอดซะเดี๋ยวนี้แต่ก็ทำไม่ได้ ในมือที่กำมีดอยู่กำจนปวดไปหมด ทุกอย่างต้องข่มเอาไว้
“กูหล่อใช่ป่ะ?” เสียงมันช่างน่ารักจริง ๆ ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองขึ้นไป กลัวน้ำตาตัวเองจะไหลออกมาถ้าเห็นหน้ามันชัด ๆ
“โน่ไปอาบน้ำก่อนนะ กูเตรียมน้ำไว้ให้มึงแช่ด้วย เดี๋ยวออกมาคงเสร็จพอดี” ความหมายของผมคือผมมีเรื่องจะคุยกับไอ้คิม แต่สำหรับโน่คงหมายถึงเรื่องอาหาร
“จริงนะ งั้นไปอาบน้ำเดี๋ยวออกมา”
ผมเดินเข้าไปหาไอ้คิมหลังจากได้ยินเสียงมันปิดประตูห้องเรียบร้อย
“คิม”
มันเงยหน้าขึ้นมามองเป็นเชิงถาม
“กูจะเลิกกับไอ้โน่”
มันลุกขึ้นทันทีที่ผมพูดจบ
“อะไร!? มึงพูดอะไร”
“กูจะไปนอก ไปเรียนต่อ ไม่อยากให้มันต้องรอกูอีก”
“ทำไมต้องตอนนี้ ? แล้วทำไมต้องเลิกกัน ?”
“ กูบอกมึงไม่ได้ เป็นเรื่องของบ้านกูกับบ้านมัน มันลามเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้ยังไงกูก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ทำไม ครอบครัวมึงรู้ แล้วเค้าไม่เข้าใจ?”
“..........”
“งี่เง่าว่ะโป้ง มึงคิดอะไรของมึง”
“กูตัดสินใจแล้ว เหตุผลที่บอกมึงแล้วก็บอกมันไม่ได้ มึงดูแลมันด้วย” ผมล้วงมือเข้าไปที่กระเป๋าเสื้อ ส่งกระดาษที่ถูกพับไว้อย่างดีให้กับมัน
“กูจะไปพรุ่งนี้ ฝากดูโน่ด้วย ข้อมูลของมันทุกอย่างกูเขียนกับมือตัวเองอยู่ในกระดาษแผ่นนี้ อย่าให้มันเห็น ช่วย...ดูแลหัวใจของกูด้วย”
“มึงบ้ารึเปล่าโป้ง ครอบครัวอะไรของมึง ทำไมมึงไม่ไปคุยกับพวกเค้าดี ๆ มึงจะทำร้ายมันมึงรู้ตัวรึเปล่า”
“มึงช่วยออกไปรอที่หน้าประตู กูจะคุยกับมันเอง มันคงขับรถกลับไม่ไหวกูกลัวมันเตลิด ขอเวลากูคิม ขอร้อง แล้วกูจะติดต่อมาหามึง”
“โป้ง”
“รีบออกไป”
ผัวะ!!
“ขอบใจเพื่อน กูทำเพราะจำเป็นจริง ๆ”
ผัวะ!!
“ขอบใจเพื่อน กูทำเพราะจำเป็นจริง ๆ”
“มึงอย่ากลับมาทวงของ ๆ มึงคืนก็แล้วกัน ถ้าวันไหนมึงกลับมา กูจะไม่ยกมันให้มึงอีกแล้ว ทำเกินไปแล้วจะทิ้งมันไปแบบนี้” มันพูดแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสีย
“อะไรโป้ง มีอะไรกัน” โน่วิ่งออกมาจากห้องสวนกันกับไอ้คิมพอดี
“อะไรโป้ง มีอะไรกัน” โน่วิ่งออกมาจากห้องสวนกันกับไอ้คิมพอดี
“โน่ครับทานข้าวกันเลยนะ วันนี้กูทำแต่ของโปรดมึงทั้งนั้นเลย” ผมบรรจงตักข้าวให้มัน ทั้งต้องกัดฟันข่มน้ำตาไว้
อยากเข้าไปกอดมันใจแทบขาด อยากกอดเป็นครั้งสุดท้าย....
อยากเข้าไปกอดมันใจแทบขาด อยากกอดเป็นครั้งสุดท้าย....
ทำไม่ได้ ไม่สามารถทำได้...
อย่าร้องไห้ที่รัก
ทุกอย่างเพื่อวันข้างหน้าของเรา...
ผมจะเติบโตขึ้นและกลับมา....
ไม่ว่ามันจะยังรอผมอยู่หรือไม่
ผมจะกลับมาทวง คำว่า เพื่อน ของผมคืน
อย่างน้อย...สำหรับคน ๆ นี้
แม้แต่คำว่า เพื่อน ก็มีค่าที่สุดแล้ว....
ขอโทษที่ปิดบัง
ขอโทษที่โกหกทุกอย่างแม้กระทั่ง...หัวใจตัวเอง........
ขอโทษที่ทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับมึง “กูจะไม่ไปไหน จะอยู่กับมึงกูสัญญา”
อย่าร้องไห้ครับ...คนดี
“รอกูได้ไหมโน่ รอวันที่กูเติบโตขึ้น....แล้วกูจะกลับมาหามึง” คำ ๆ เดียวที่ผมอยากจะตะโกนบอกมันเหลือเกิน แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา จนกระทั่งมันเปิดประตูแล้วเดินก้าวออกไป.....
........
“รอกูได้ไหมโน่ รอวันที่กูเติบโตขึ้น....แล้วกูจะกลับมาหามึง” คำ ๆ เดียวที่ผมอยากจะตะโกนบอกมันเหลือเกิน แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา จนกระทั่งมันเปิดประตูแล้วเดินก้าวออกไป.....
........
เสื้อสูทถูกวางลงบนพนักวางแขน ที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสแบบนี้บรรยากาศช่างเงียบเหงา..วังเวง....
เสียงเปียโนดังคลอเคลียอยู่เบา ๆ
แม้จะมีเพื่อนร่วมทางอยู่บ้าง แต่จิตใจว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูก
สิ้นเสียงประกาศแว่วมา...
บอกให้รู้ว่าเครื่องไต่ระดับได้ที่แล้ว
เอนตัวลงที่พนักพิง...แล้วหลับตาลงช้า ๆ
.....จุดมุ่งหมายที่แสนไกล.......
......แต่หัวใจยังอยู่ที่นี่....
กูรักมึง....โน่
รอ...กู
แล้ววันหนึ่ง....ไม่นาน.....กูจะกลับมาหามึง
อดทนไว้ครับ...ที่รักของโป้ง......
“รักโน่...ตลอดไป”
“รักโน่...ตลอดไป”
COMPLETE SEASON 1 (มีต่อภาค 2 ภาคโต)
Tbc.
