Unseen
14 วันของอาป๊าและน้องขิง
-ในวันที่วารินไม่ว่างและธารต้องไปรับน้องขิงเอง-
“สวัสดีครับครูหนิง ผมมารับน้องธามภ์ครับ”
ที่โรงเรียนอนุบาล วันนี้ธาราธารมีหน้าที่ต้องมารับน้องขิง ตามคำสั่งของวาริน
ฝ่ายนั้นเห็นว่าจะพาดาวไปทำธุระอะไรสักอย่าง
“น้องขิง ป่ะป๊ามารับแล้วครับ ออกมาได้แล้ว” เสียงคุณครูประจำชั้นเรียกเจ้าจอมซนที่กำลังนอนกลิ้งดูการ์ตูนอยู่กับเพื่อน
ๆ เวลาช่วงเย็นก็แบบนี้ที่โรงเรียนจะเปิดการ์ตูนสนุก ๆ ให้เด็ก ๆ
ดูเพื่อรอผู้ปกครองมารับ
“อาป๊า” เจ้าอ้วนวิ่งดุ๊กๆๆเข้ามาหา
มือกลมรีบยื่นกระเป๋าเป้ส่งให้อาป๊าของเขา
“ทำไมวันนี้คุณป๋าไม่มา ทำไมถึงเป็นป๊าที่มารับน้องขิง
คุณป๋าไปไหนครับ” ธาราธารย่อตัวนั่งลงแล้วหอมแก้มกลมไปฟอดใหญ่
“คุณป๋าพาแม่ดาวไปซื้อของ วันนี้ขิงไปเล่นอยู่กับป๊าที่โรงพยาบาลก่อนนะ
แล้วค่ำ ๆ เราค่อยกลับพร้อมกัน”
“ครับผม”
“ป้าพราว ๆ ดูนี่ขิงวาดคุณป้าเตียงโน้น”
ที่โรงพยาบาล หอผู้ป่าวยรวมนรีเวช
ที่ๆเจ้าขิงจินเจอร์มาสิงสถิตอยู่เกือบทุกเย็น
เขายื่นกระดาษเอสี่ที่มีรูปวาดของหญิงคนไข้ท้องโต ๆ
หน้าตาท่าทางตลกส่งให้ป้าพยาบาลดู
“จะให้ป้าพราวชมว่ายังไงครับ บอกว่าขิงวาดสวยนะแบบนี้เหรอ”
“ไม่ใช่ครับ ขิงไม่ได้ให้ป้าพราวชม
ขิงจะให้ป้าพราวช่วยขิงระบายสี”
“ได้ ๆ เดี๋ยวนะป้าพราวหาสีก่อน อยู่ไหนน้า
เอ๋อยู่นี่เอง” ป้าพราวทำท่าหาสีในลิ้นชัก
พอได้มาแล้วทั้งเธอทั้งขิงก็ช่วยกันระบายสีเล่น วันนี้ไม่มีเคสผิดปกติอะไรมาก
ธาราธารแค่มีเวรที่ต้องมาเฝ้าอยู่ถึงสองทุ่มแค่นั้น
คุณหมอธาราธาร
โชติการุณ เชิญที่ ER
ค่ะ คุณหมอธาราธาร
โชติการุณ เชิญที่ ER
ค่ะ'
เสียงตามสายมาพร้อม
ๆ กับโทรศัพท์สายใน มีพยาบาลคนหนึ่งรับแล้วรีบเข้าไปเคาะเรียกเขา ธารรีบคว้าเอาเสื้อกาวน์แล้วเดินออกมา
“ขิงลงไปข้างล่างกับป๊าครับ”
เขาคว้าเอามือน้องขิงแล้วรีบพาพาเดินมุ่งไปที่ลิฟต์
เห็นเขางานยุ่งแบบนี้แต่ไม่ว่าถูกเรียกตัวไปทำที่ห้องไหน
ธารไม่เคยทิ้งขิงไว้นอกสายตาเลย
“เล่นอยู่แถวนี้นะ
ป๊าช่วยชีวิตพี่เขาแปปเดียว”
พอมาถึงห้องฉุกเฉิน
เขาพาขิงไปนั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะทำงานของเหล่าบรรดานักเรียนแพทย์ที่ใช้นั่งถกเคสน่าสนใจต่าง
ๆ มีเอ็กซ์เทิร์นสามสี่คนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับอาจารย์”
บรรดานักศึกษาแพทย์จะเรียกเขาว่าอาจารย์
“หมออนุรักษ์เดี๋ยวเข้าไปกับผม
ไปดูเคสนี้กัน คุณเคยถามผมเรื่องเคสทำแท้งใช่ไหม” ขณะที่ถามเขาเดินนำหมออนุรักษ์เข้าไปด้านในแล้ว
“เอ๊ะ
แต่ว่าเมื่อกี้ผมไปสอบถามอาการเบื้องต้นน้องเขาบอกว่าตกบันไดมานะครับ”
“งั้นเหรอ
เดี๋ยวมาดูกันนะว่าเธอตกบันไดมาจริงหรือเปล่า”
นี่คือความต่างของประสบการณ์
ที่อนุรักษ์จะต้องเรียนรู้อีกหลายปีกว่าจะอ่านคนไข้ออกให้ได้อย่างเขา
ธาราธารปล่อยให้น้องขิงเล่นอยู่กับบรรดานักเรียนแพทย์สองสามคน
เขาเอาแค่อนุรักษ์เข้าไปช่วยเคสด่วนรายนี้คนเดียวเท่านั้น
สรุปคือเธอแอบไปทำแท้งที่คลินิกเล็กๆมา สุดท้ายตกเลือดเลยรีบมาโรงพยาบาล
พอหมอมาสอบถามอาการเธออายเลยบอกว่าตกบันได
ธาราธารใช้เวลาไม่นานในการตรวจอาการ
ยังดีที่เด็กไม่เป็นอะไรมากตกเลือดธรรมดาแต่ไม่มีอะไรกระทบถึงเด็กในครรภ์ เขาจึงให้ญาติเธอยื่นเรื่องเป็นผู้ป่วยในเพื่อส่งต่อให้เธอได้คุณกับคุณหมออีกท่านเกี่ยวกับความพร้อมของการดูแลบุตรในครรภ์เธอต่อไป
“ขิงครับ
ป๊าเสร็จแล้วนะ”
“หลับไปแล้วครับอาจารย์
น่าจะเหนื่อย บ่นว่าหิวผมเลยให้กินขนมปังพอกินเสร็จหลับปุ๋ยเลยครับ”
“ขอบใจมากนะที่ช่วยดูให้
เดี๋ยววันหลังเราไปกินเที่ยงด้วยกันหมอเลี้ยงเอง”
เขาว่าแล้วช้อนตัวน้องขิงอุ้มพาดบ่าไว้
พาขึ้นไปที่วอร์ดนรีเวชรวมอีกครั้งเมื่อดูว่าไม่มีอะไรน่าห่วงประกอบกับมีหมอเวรอีกท่านเข้ามาเปลี่ยนแล้วเขาจึงพาน้องขิงกลับบ้าน
“แง้ๆๆๆๆ
ฮือๆๆๆๆ อาป๊า อาป๊ะ ฮือๆๆ ขิงจะหาคุณป๋า ขิงกลัว ฮือๆๆ แง้ ๆ ๆ”
จู่
ๆ ระหว่างขับรถกลับบ้าน ขิงที่น้อนหลับห่มผ้าอยู่ที่เบาะหลังร้องไห้งอแงขึ้นมา
ธาราธารรีบมองหาที่จอดแล้วตีไฟรถจอดลงที่ข้างทาง
“อาป๊า
ฮอึกก ฮือๆๆ ขิงจะหาคุณป๋า น้องขิง ฮอึกก
ฝันร้าย”
“โอ๋ๆๆ
ไม่ร้องนะครับ ขิงเก่งนะเดี๋ยวถึงบ้านแล้ว อยู่กับป๊าก่อน
เมื่อกี้คุณป๋าโทรมาตอนนี้ถึงบ้านแล้วรอน้องขิงอยู่เลย” ธารเอื้อมมือไปอุ้มเจ้าตัวเล็กเข้ามากอด
“ฮื้อๆๆ
ขิงจะหาคุณป๋า ขิงฝันร้ายฝันว่าสิงโตจะมากินขิง อาป๊าปลอบ ๆ ทำแบบคุณป๋าทำ ฮอึกก
ฮื้อๆ ทำๆ ขิงกลัว ปลอบขิงหน่อยครับ”
“โอ๋ๆๆไม่ร้องๆ
ทำแบบไหนคุณป๋าปลอบขิงแบบไหนครับบอกป๊าสิ เดี๋ยวป๊าทำให้ จะทำให้เหมือนเลยนะ เงียบ
ๆ ไม่ร้อง”
“ทำแบบนี้
คุณป๋าทำแบบนี้” เจ้าจินเจอร์ยื่นปากที่มีแต่น้ำหูน้ำตาขึ้นมาจูจุ๊ปริมฝีปากของเขา
จากนั้นก็ขบๆดูด ๆ แถวริมฝีปากเล่น ธารตกใจผงะหัวถอยออกห่างนิดหน่อย
“ขิงทำอะไรครับ
ทำไมเล่นแบบนี้”
“ขิงชอบเล่นแบบนี้ เวลาคุณป๋าทำแบบนี้ขิงมีความฉุก”
หืมม ทำแบบนี้กับลูกด้วยเหรอเนี่ย ?? เดี๋ยวกลับไปแล้วน่าดูเลย
คืนนี้อย่าหวังว่าจะรอดนะครับพี่ทราย หึหึ
“อาป๊าครับ ขิงกลัวสิงโต อาป๊าจูบขิงหน่อย”
มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยน เขาจูบลงที่ผมนิ่มแผ่วเบา
ก่อนเลื่อนริมฝีปากลงมาจูบประทับลงที่ปากกลมเล็ก
“ป๊ารักขิงนะครับ
ขิงเป็นผู้ชายเพราะฉะนั้นเราจะไม่กลัวนะ สิงโตอยู่แค่ในความฝันเอง
ถ้าขิงกลัวแล้วใครจะปกป้องอชิล่ะครับ ไหนขิงเคยบอกว่าขิงไม่กลัวอะไรเพราะขิงจะเข้มแข็งเพื่อปกป้องเพื่อนไง”
เขาจำได้นะเจ้าขิงเคยบอกเขาไว้อย่างนั้น
อชิคือคนที่ขิงอยากปกป้องที่สุด
“.......อื้มครับ ขิงไม่กลัวแล้วขิงจะเข้มแข็ง
ไว้เวลาอชิกลัวขิงจะได้ปลอบใจอชิได้ ขิงเก่งที่ฉุด”
“ใช่แล้วครับ ขิงเก่งมาก ผู้ชายอย่างเราจะอ่อนแอไม่ได้
เดี๋ยวป๊าออกรถต่อเลยนะเราจะได้ไปถึงบ้านกันสักที” เขาว่าแล้วเริ่มเคลื่อนรถออกไปอีกครั้ง
“ครับผม ขิงจะคอยวันที่ขิงได้จูบปลอบใจอชิ ฮิฮิ
ขิงอยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ จัง ขิงจะทำให้อชิมีความฉุก”
เจ้าตัวกลมนั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากคนเดียวที่ด้านหลังคล้ายกำลังจินตนาการอะไรอยู่สักอย่าง
ธาราธารปรับกระจกเพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ ยิ้มกว้าง เขาเองก็มีความสุขมากแล้ว
หวังว่าเจ้าตัวเล็กคงไม่ได้กำลังจินตนาการว่ากำลังจูบกับน้องอชิคนนั้นอยู่หรอกนะ
เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริง ๆ
#โทษตัวเองเถอะนะธาร
*****************************************************
Unseen
>>> Tbc.
