บทที่18
“คุณทรายครับนี่คุณทัตพลเจ้าของโครงการ.......มาขอเยี่ยมคุณภัครครับ”
ทินกรคงไม่รู้มาก่อนว่า ทัตพลคืออดีตสามีของภัครจิรา และที่สำคัญคงไม่รู้ด้วยว่าเพราะความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนของเขากับคนๆนี้ถึงได้ทำให้ภัครจิราป่วยอยู่แบบนี้
“ฉันได้ยินมาจากซีว่าภัครป่วยแล้วทรายก็มาช่วยดูแลอยู่ที่นี่” เขาพูดออกมาเมื่อวารินเดินเข้าหา ใบหน้าเล็กรีบมองไปที่ชั้นสองอย่างร้อนรนเพราะกลัวว่าธาราธารจะลงมาเห็นและคงอาละวาดบ้านแตกแน่
“ครับ คุณภัครเธอป่วยจริง ๆ แต่ผมคงบอกรายละเอียดอะไรมากไม่ได้ วันนี้ขอร้องให้คุณกลับไปก่อนได้ไหมครับ ผม..”
“ทำไมล่ะทราย ฉันแค่อยากมาเยี่ยมภัครเขาแค่นั้นเองนะ” ทัตพลส่งสายตาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ผ...ผม..บอกอะไรคุณไม่ได้ผม..ผมเองก็...”
“ก็บอกเขาไปสิ ว่าที่คุณแม่ต้องป่วยเป็นอัมพาตอยู่แบบนี้ เป็นเพราะใคร!” เสียงทุ้มดังกังวานมาจากราวบันได ธาราธารยืนมองลงมาด้วยสายตาเกรี้ยวกราดอยู่ที่นั่น
“เพราะเห็นภาพทุเรศๆสกปรกโสโครกของพวกคุณสองคนร่อนกันอยู่บนเตียงไงล่ะ แค่รูปถ่ายมันยังไม่หนำใจถึงขนาดไร้ท์เป็นภาพเคลื่อนไหวมาให้ด้วยแบบนี้ สุดแสนจะโสโครกเลยจริงๆ”
เขาก้าวลงมาเรื่อย ๆ วารินรีบเอาตัวบังทัตพลไว้ทันที น่าเสียดายที่คนข้างหน้าตัวเล็กมากทัตพลจึงมองเห็นลูกชายได้เต็มๆสองตาเป็นครั้งแรก ในขณะที่ธาราธารเองก็เพิ่งเคยเห็นคุณพ่อตัวเองแบบตัวจริง ๆ ชัดๆ เลยก็วันนี้
...ช่างเป็นการพบกันครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำอย่างที่สุด...
“..ธาร..ลูกพ่อ..” ทัตพลพึมพำแผ่วเบา หัวใจเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด วารินได้แต่หันมองอย่างเวทนา
“ใครเป็นลูกคุณไม่ทราบ” เขาก้าวเดินลงมา พูดจาอย่างเย็นชา แฝงรอยยิ้มเย้ยหยันเยี่ยงซาตานร้าย “ลูกคุณก็ต้องอยู่ที่บ้านคุณสิ มาผิดบ้านแบบนี้ระวังเมียจับได้ว่ามีชู้นะ อ้อ! แล้วก็ไอ้คนที่เป็นชู้ด้วยน่ะ ผู้ชายซะด้วยงามหน้าจริง ๆ เลยใช่ไหมมม คุณทัตพล”
ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้กระชากแขนเล็กของวารินให้เข้ามาชนกับตัวเขาแล้วจิกลงบนผมรั้งจนใบหน้าเล็กแหงนหงาย “นี่ไงล่ะชู้ของคุณ คนใช้บ้านผมเองไง ต่ำจริง ๆ นะเอาใครไม่เอามาเอาคนรับใช้บ้านเมียเก่า โครตทุเรศเลยว่ะ”
ธาราธารเน้นถ้อยคำเสียดสีทุกคำพูด วารินเจ็บจนน้ำตาเล็ดยกสองมือจับรั้งมือเขาไว้ไม่ให้กระชากแรงไปกว่านี้ ใบหน้าคมแดงจัดแววตาคุกรุ่น มีแต่ความโกรธเกรี้ยวดุดัน ขณะที่ทัตพลก้าวเซถอยหลังจนขาชนเข้ากับโซฟาอย่างหมดแรง แค่คำพูดทั้งหมดที่ธาราธารพูดมาก็อธิบายเรื่องราวทุกอย่างครอบคลุม คนที่เป็นเหยื่อที่น่าสงสารที่สุดของเรื่องราวก็คือภัครจิรากับวาริน เขาจ้องมองใบหน้าเล็กๆที่เชิดขึ้นอย่างเจ็บปวดเมื่อโดนจิกผมอยู่แบบนั้นแล้วหัวใจกระตูกวูบ
“ธารปล่อยทรายเดี๋ยวนี้ ทรายไม่รู้เรื่องถ้าคิดจะโทษให้โทษ...(พ่อ)...โทษฉันคนนี้แทน” เขาอยากจะใช้คำว่าพ่อแต่รู้ว่าคงไม่มีสิทธิ์จึงได้แต่เปลี่ยนคำพูดในที่สุด
“ไม่ต้องแย่งกันรับผิดหรอก เพราะมันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่อยู่แล้ว น่าสมเพชจริงๆนะ คนอย่างคุณ” ธาราธารเหยียดริมฝีปากเย้ย ผลักวารินกระเด็นไปหาทัตพลอย่างแรง เขารับเอาไว้เกือบไม่ทัน
“ไปสิ! ถ้าอยากจะไปก็เชิญออกไปตอนนี้ได้เลย ไสหัวออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ทั้งคู่เลยไป!!”
เขาตวาดลั่นชี้นิ้วไล่อย่างไม่ให้เกียรติ กรามแกร่งบดเบียดจนสั่นมองใบหน้าเล็กของวารินแล้วยิ่งเจ็บใจ ภาพในวีดีโอเคลื่อนไหวเป็นช็อตๆ อยู่ในหัวของเขา คว้าจับของใกล้มือขึ้นมาฟาดลงอย่างระบายอารมณ์ วารินรีบลากทัตพลออกมาด้านนอก
“คุณทัตกลับไปก่อนนะครับผมขอร้อง....ช่วยกลับไปก่อน ไว้เรื่องดีขึ้นเมื่อไหร่ผมจะโทรบอก ถ้าอยากรู้ข่าวคุณภัครโทรมาถามผมได้แต่ขอร้องอย่าเพิ่งมาช่วงนี้เลย” วารินพูดร้อนรนทั้งผลักทั้งดึงให้เขาลงไปที่รถ
“ทรายคงลำบากมากใช่ไหม....ลำบากเพราะฉัน” เขายกมือลูบศีรษะเล็กๆ ปวดร้าวไปถึงขั้วหัวใจกับหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“ผมไม่เป็นไรครับ ผมทนได้คุณไปเถอะนะครับ ผมต้องรีบเข้าไปด้านในแล้ว” มือเล็กดันทัตพลเข้าไปนั่งในรถปิดประตูให้แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน ข้าวของตกเกลื่อนกลาดอยู่ที่พื้น ธาราธารยืนเท้าสะเอวจ้องเขม็งดวงตามีเปลวไฟลุกโชน
“ร่ำลากันจนพอใจไหม ทำไมไม่ตามไปอยู่ด้วยกันเลยล่ะฮึ!” เขาเดินหน้าเข้าหา กระชากแขนเล็กขึ้นมาบีบจนสุดแรงส่งเสียงลอดไรฟันอย่างคั่งแค้น วารินเจ็บจนนิ่วหน้า
“คิดถึงคืนวันเก่าๆกับเขาแล้วเสียดายรึไงทำหน้าแบบนั้น มานี่!”
“ธาร!”
วารินร้องอย่างดังเมื่อธาราธารฉุดกระชากลากไปที่บันได ข้อขาเล็กสะดุดลงที่บันไดขั้นแรกตัวหล่นฮวบลงไปกองอยู่ที่พื้นขณะที่เขายังจับท่อนแขนแน่นไม่ยอมปล่อยแล้วลากถูลู่ถูกังขึ้นไปจนถึงชั้นบน วารินปวดร้าวไปทั้งตัว
“ธารพี่เจ็บ! ใจเย็นๆ”
ธาราธารเปิดประตูห้องตัวเองแล้วเหวี่ยงโครมร่างเล็กเข้าไปด้านในไม่สนใจวารินจะเจ็บหรือไม่ เขาตอนนี้หน้ามืดตาบอดถูกความโกรธแค้นเข้าครอบงำไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเล็กๆของวารินอีกต่อไปแล้ว
“ร่าน! อยู่ที่ไหนเที่ยวแบให้เขาไปทั่ว ให้ท่าคนนี่เก่งนักนะปรนเปรอแบบไหนล่ะเขาถึงได้ติดใจตามมาหาถึงที่นี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยมาเหยียบพอพี่มาอยู่แค่วันเดียวรีบแจ้นมาหา อ้อหรือว่านัดกันเอาไว้ ร้ายไม่เบานี่ พ่อผมก็จะเอา แม้กระทั่งคนสวนบ้านผมก็ไม่เว้นแบบนี้ไม่เรียกว่าร่านธรรมดาแล้วเขาเรียกว่าร่านมาก! สำส่อน!!”
มือแกร่งเข้าบีบคางเล็กแน่นวารินหน้าเบ้เพราะเจ็บปวดสุดทานทน ธาราธารกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้
“ธาร! พี่เจ็บ ปล่อย!”
มือเล็กทุบตีเขาหวังเรียกสติแต่ธาราธารกลับไม่สะทกสะเทือนอะไรเลย เขาลุกขึ้นลากวารินขึ้นมาแล้วเหวี่ยงร่างทั้งร่างโครมลงที่เตียง เขาปลดกระดุมเสื้อลงแล้วเดินหน้าเข้าหาด้วยแววตาที่ลุกโชน วารินถดตัวหนีทันทีมือแข็งแกร่งตรงเข้ากระชากข้อเท้าเล็กเหวี่ยงลงที่กลางเตียง ร่างกายสูงใหญ่ขึ้นคร่อมจนมิดวารินทั้งผลักทั้งถีบในขณะที่เขารวบสองมือเล็กกดลงที่เหนือหัวใช้ท่อนขาแข็งแรงของเขากดทับลงมาที่หน้าขาเล็กจนวารินน้ำตาไหลพรากด้วยความกลัว
“ธาร..อย่าา..”
เสียงร้องไห้หน้าสงสารส่งไปไม่ถึงจิตใจที่ดำมืด ธาราธารจดจ้องใบหน้าเล็กนั่นเหมือนอยากให้มอดไหม้เป็นผุยผง วารินส่ายหน้าทั้งน้ำตาให้กับคนที่หัวใจเย็นชาไร้ความรู้สึกไปแล้ว
“คนต่ำๆแบบพี่มันก็ต้องโดนทำเรื่องต่ำๆแบบนี้ ก็สมควรแล้ว ไม่อยากรู้รึไงว่าพ่อกับลูกใครมันจะถึงใจกว่ากัน ผมจะสงเคราะห์ให้สักครั้ง แล้วก็ไม่ต้องคิดเข้าข้างตัวเองนะว่าผมจะจริงจังจริงใจอะไรด้วยเพราะคนอย่างพี่มันก็เป็นได้แค่ไอ้ตัวอีตัวแก้ขัดเมื่อผมอยากมันก็เท่านั้น ไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด!”
น้ำตาทะลักทะลายออกจากตาดวงน้อย วารินเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนตอกหมุดลงกลางหัวใจ คำพูดของเขามีแต่จะประหัตประหารให้ตายลงทีละน้อย ธาราธารแสยะรอยยิ้มร้ายออกแรงกดร่างเล็กให้จมลงที่เตียงกว้าง มือแกร่งตรงเข้ากระชากเสื้อยืดตัวเล็กขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี
“ธาร! อย่า...ได้โปรด!” วารินเบิกตากว้างตกใจสุดขีดเมื่อเขากระชากเศษเสื้อที่เหลืออยู่ออกทั้งหมดแล้วเหวี่ยงปลิวหวือออกไปที่ปลายเตียง หน้าอกเปลือยสีผิวน้ำนมเหมือนผิวเด็กๆลอยเด่นอยู่ต่อหน้าเขา
“หึ มิน่าล่ะถึงได้ติดใจกันนัก เดี๋ยวคอยดูเอาเองแล้วกัน ว่าพ่อกับลูกใครมันจะอึดแล้วก็ทานทนกว่ากัน” สิ้นคำพูดเสียดสีดูแคลนใบหน้าคมซุกลงที่ซอกคอขาวเนียนทันที เขาไม่ได้ปราณีวารินแม้แต่น้อยทั้งกัดทั้งดูดขบเม้มจนวารินสะดุ้ง มือเล็กทั้งผลักทั้งตีทั้งทุบ วารินดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากร่างกายสูงใหญ่ที่กดทับอยู่ เขาขบกัดจนขึ้นรอย ลามลงมาที่ยอดชูชันสีสวยแล้วครอบริมฝีปากดูดดึง
“ธาร! เจ็บอย่า อ๊ะ...” วารินสะดุ้งขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เขาครอบครองอยู่เนิ่นนานกว่าจะย้ายไปอีกฝั่งขณะที่คนตัวเล็กนอนสะอึกสะอื้นอย่างหมดอาลัย
“บอกว่าอย่าแต่ร่างกายพี่มันไม่ใช่อย่างนั้นนี่นะ”
เขาละใบหน้าออกมามองด้วยสายตาโลมเลียปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความเย้ายวนบนเรือนกายนี้มิอาจมีสิ่งใดที่ทำให้เขาสนใจได้อีก มือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของวารินร่างเล็กถดตัวถอยหนีทันที
“อย่านะ! พอแล้ว ธารพอได้แล้ว!” เสียงเล็กๆสั่นเครือส่งสายตาอ้อนวอน ธาราธารมองดูร่างสีขาวนวนเนียนเบื้องล่างกวาดตาไปทุกสัดส่วนเขาเริ่มปลดตะขอกางเกงวารินออก
“ธาร! ไม่เอา!” วารินสะดุ้งตาเบิกกว้างร้องขอเขาเสียงสั่น มือเล็กที่เพิ่งถูกเขาปล่อยให้เป็นอิสระทั้งทุบทั้งตีคนตัวโตที่คร่อมอยู่ด้านบน
“อย่าทำ! พอแล้วไม่เอานะ!” วารินร้องเสียงหลงเขากระชากกางเกงลงไปกองอยู่แทบเท้าแล้วถีบให้หลุดลุ่ยลงไปที่ปลายเตียง ลากร่างเล็กเปลือยเปล่าเหวี่ยงให้นอนขวางกลางเตียงสีขาวนุ่ม วารินจุกจนตัวงอ เสื้อเชิ้ตนักศึกษาของเขาลงไปกองอยู่ที่พื้น เขาปลดหัวเข็มขัดแล้วเดินหน้าเข้าหา
ขณะเขาถอดกางเกงออกวารินเห็นหนทางรอดสุดท้ายลุกวิ่งลงจากเตียงเกือบจะถึงประตูอยู่แล้วแต่มือใหญ่เอื้อมมากระชากร่างเล็กปลิวหวือเข้าซบกลางหน้าอกกว้างของเขา วารินดิ้นจนสุดแรงทั้งทุบทั้งตีจนธาราธารสุดจะทนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วเหวี่ยงโครมลงที่เตียงอีกครั้ง เขาไม่รอช้าร่างกายกำยำเปลือยเปล่าตรงเข้าหา วารินตาเบิกกว้างตกตะลึงเมื่อได้เห็น ‘เนื้อแท้’ ทุกสัดส่วนของเขาเต็มสองตา
“ชอบใช่ไหม รูปร่างแบบนี้ไงที่ใครๆก็อยากได้กัน เห็นแล้วคงจะอยากโดนตอกแรง ๆ ล่ะสิท่า” เขาพูดจบไม่รอช้าขึ้นทาบทับลำตัวเล็กทันที วารินถูกรวบไว้ทั้งสองมือ
“อื้ออ...” เขาฉกจูบบดบี้กลีบปากบางด้วยความเร็วแรงและดุดันจนวารินร้องไม่ออก ลิ้นร้อนที่ดุนดันเข้ามายิ่งกว่าคนหิวโหยหื่นกระหายหยาบคายและจาบจ้วง เขาเลื่อนมือมาบีบคางเล็กให้อ้ารับทุกสัมผัสวารินรีบทุบตีเขาทันที
“ไม่!..ฮึกก..อื้ออ ออกไป!” เสียงเล็กๆอู้อี้ ทั้งทุบทั้งตี จิกข่วนสารพัดแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร วารินน้ำตาไหลนองเจ็บระบบในปากไปหมด ใบหน้าเล็กเชิดหาอากาศหายใจอย่างยากเย็นแก้มนวนเนียนมีแต่รอยน้ำตา
เมื่อเขาละใบหน้าออกมาสายตาสบประสานนิ่งงันเขายิ้มราวกับผู้มีชัย กระซิบติดริมฝีบางเฉียบ “ถึงใจไหม กับคนร่านๆแบบพี่” ยิ้มของเขาคือรอยยิ้มที่เหี้ยมเกรียมยิ่งกว่าซาตานร้าย วารินน้ำตาไหลพรากๆกัดกรามเล็กไว้แน่นไม่มีทางยอมเปิดให้เขาเข้ามาได้อีกแน่
“อย่าคิดว่าจะต่อต้านผมได้ คนอย่างผมถ้าได้เกลียดแล้วเกลียดจนวันตาย!” เขาจับคางเล็กเชิดขึ้นแล้วบีบแน่นจนสุดแรงวารินครางอย่างเจ็บปวดใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน
“จะร้องทำไมกัน! จะต่อต้านทำไม! ทีกับพ่อผมเห็นดิ้นพราดๆเข้าหาเหมือนตายอดตายอยากมาจากไหน ผมเองก็ไม่ได้ไร้ประสบการณ์นักหรอกนะ พอจะตอบสนองให้พี่แบบหนักๆได้อยู่ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า” เขายังตอกย้ำด้วยรอยยิ้มที่กระตุกเอาใจดวงน้อยให้หล่นฮวบไปทั้งดวง ยิ้มที่เหี้ยมโหดเหมือนจะฆ่ากันลงบนแท่นประหารนี้ให้จงได้
“ดีใจซะนะที่คนอย่างผมอุตส่าห์ลดตัวยอมเกลือกกลั้วกับพี่ขนาดนี้”
เขาเหวี่ยงหมอนใบโตปลิวหวือออกไปให้พ้นขอบเขตของเตียง กระชากผมนิ่มจนใบหน้าขาวให้แหงนเงยพร้อมฝังใบหน้าคมคายซุกไซ้ลงไปกวาดเอาความหอมหวานของซอกคอขาวเนียน วารินร้องไห้อย่างหมดอาย เจ็บสุดแสนน้ำตาไหลแล้วไหลอีกไม่เหลือสภาพของคน ปล่อยให้ร่างใหญ่โตทำตามแต่ใจโดยหมดแรงจะต่อต้านสิ่งใดแล้ว ธาราธารลากไล้ริมฝีปากขึ้นไปครอบครองใบหน้าขาวเนียนเขาจูบลงทุกที่ทุกส่วน ตีตราเป็นเจ้าของทุกตารางนิ้วบนร่างกายที่เขาทั้งหลงใหลและชิงชัง วารินนอนน้ำตาไหลพราก
เขาเหวี่ยงหมอนใบโตปลิวหวือออกไปให้พ้นขอบเขตของเตียง กระชากผมนิ่มจนใบหน้าขาวให้แหงนเงยพร้อมฝังใบหน้าคมคายซุกไซ้ลงไปกวาดเอาความหอมหวานของซอกคอขาวเนียน วารินร้องไห้อย่างหมดอาย เจ็บสุดแสนน้ำตาไหลแล้วไหลอีกไม่เหลือสภาพของคน ปล่อยให้ร่างใหญ่โตทำตามแต่ใจโดยหมดแรงจะต่อต้านสิ่งใดแล้ว ธาราธารลากไล้ริมฝีปากขึ้นไปครอบครองใบหน้าขาวเนียนเขาจูบลงทุกที่ทุกส่วน ตีตราเป็นเจ้าของทุกตารางนิ้วบนร่างกายที่เขาทั้งหลงใหลและชิงชัง วารินนอนน้ำตาไหลพราก
ร่างเล็กบิดแอ่นเมื่อเขาลากลิ้นร้อนละเลงดูดดึงอยู่ในส่วนชูชัน มือใหญ่ขยำกำบดบี้เม็ดสีสวยอีกข้าง “อ๊าา....” เสียงหวานครางกระเส่าไม่รู้ตัว วารินเผลอโอบรอบคอเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาขึ้นมาจูบลงที่ริมฝีปากสวยอีกครั้งและอ้อยอิ่งอยู่เนิ่นนาน บดเบียดร่างกายส่วนล่างเข้ากับหน้าขาขาวเนียน มือแกร่งลากไล้โคนขาขาวไล่ไปจนถึงสะโพกสวยวารินบิดกายอย่างเสียวสะท้านขนลุกซู่ไปทั้งตัว “อาา” ธาราธารปวดหนึบแทบอยากระเบิดออกมาเสียตอนนี้ แค่เห็นคนที่อยู่ในอ้อมกอดบิดกายเร่าร้องมันเรียกความเสน่หารัญจวนจากใจเขาได้ทั้งหมด เขาใช้สองขาแยกขาเรียวให้แยกอ้าออก เลื่อนตัวลงไปครอบครองลงที่ส่วนที่ชูชันท้าทายสายตาเขาอยู่
“อ๊าา..ฮ..อื้มม” วารินครางฮือส่ายหัวอย่างสุดเสียวเมื่อเขาเริ่มไล้ลิ้นเข้าที่หัวสีชมพูนิ่ม เขาไม่เคยปรนเปรอให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นแต่กับวารินเขาห้ามใจตัวเองไม่ได้จริง ๆ แค่ได้มองใบหน้าเล็กส่ายไปมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วร้องครวญครางในลำคอมันทำให้เขาย่ามใจ
เขาลากไล้เลียรูดรั้งด้วยริมฝีปากจนธารรักร้อนแตกออกเป็นสายวารินเสียงกระเส่าจิกหัวเขาจนสั่น ปลายเท้าเล็กจิกแน่น เขาไม่รอช้าปาดน้ำสีขาวลากลงมาที่ช่องทางสีสวยปราการด่านสุดท้าย กดนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะใบหน้าหวานเหยเกทั้งสุขสมและเจ็บปวดเมื่อเขาเพิ่มนิ้วเป็นสองและสามวารินร้องลั่นประท้วง จนเขาต้องขึ้นมาจูบปิดริมฝีปากสั่นระริกนั่น
“ฮ..อื้ออ.ธาร..”ธาราธารย้ำเข้าออกอยู่อย่างนั้นเมื่อถูกจุดกระสันวารินเกร็งและร้องลั่นขึ้นมาอีกสองแขนเรียวกอดคอเขาไว้จนแน่น เขาจ้องมองใบหน้าเหยเกด้วยความสุขสมโน้มตัวลงมากระซิบชิดริมหู “เอาที่ใหญ่กว่านี้ไหม อยากได้ไหม หืมม” วารินส่ายหน้าทั้งร้องปฏิเสธทั้งอยากได้ปนมั่วกันไปหมด
“อ๊าา..ธารอย่าแกล้งได้โปรด” เสียงหวานครางกระเส่าสั่นพร่าจนเขาแทบระเบิดออกมาเขาขบกรามอย่างอดทน
“อยากได้ต้องทำยังไง ไหนลองบอกผมซิ” ปลายนิ้วร้ายยังคงหยอกล้ออยู่ไม่หยุดวารินตัวสั่นสะท้านใบหน้าเล็กๆส่ายไปมาอย่างเอาแต่ใจ
“ธารอย่าแกล้งกัน พอแล้วออกไป!” แม้ปากจะบอกให้ออกไปแต่ร่างกายกลับต่อต้านอยากรับเขาเข้ามาปานจะขาดใจ วารินร้องไห้หนักไม่เข้าใจหัวใจตนเอง ธาราธารเห็นเขาเป็นแค่ของไร้ค่าหวังจะทำให้เจ็บปวด ตีค่าเขาเป็นแค่คนร่านๆไร้ค่าเป็นที่ระบายอารมณ์แต่เขากลับรักคนๆนี้เข้าแล้ว หัวใจดวงน้อยสะอึกสะอื้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อหน้า
เขาถอนนิ้วออกไปใช้ขาแกร่งแยกสองขาเล็กให้อ้ากว้างแทรกฝังตัวตนของเขาเข้าไป ขยับเข้าทีละนิด วารินกรีดร้องดังลั่นกอดเขาจนแน่น “อ๊าา..ธารไม่เอา! ออกไป! อื้ออ..” ธาราธารก้มลงมาจูบปิดปากเมื่อเห็นว่าเสียงเล็กเริ่มครางกระเส่าอย่างลืมอาย เขาค่อยดันเข้ามา ดันเข้ามา ขณะที่วารินส่ายหน้าหนีจากปากของเขาแล้วร้องเพื่อระบายความเจ็บปวด ธาราธารใหญ่ จนเกินไป วารินเจ็บจนน้ำตาพรากลงสองแก้มมือเล็กจิกลงที่นอนหนานุ่มอย่างสุดเหลือของความเจ็บ เขาจับสองมือมากอดคอเขาไว้ขณะเผลอยกมือลูบหัวเล็กๆนั่นริมฝีปากฉกวูบลงอีกครั้งแต่คราวนี้กลับอ่อนโยนไม่ป่าเถื่อนเหมือนครั้งแรก เขาดันเข้ามาได้จนจมมิดแท่งขณะที่คนตัวเล็กกรีดร้องเสียงลั่น ร่างกายเหมือนถูกจับฉีกแยกธาราธารจับใบหน้าเล็กล็อกแล้วจูบซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน
“อย่าเกร็ง” เสียงทุ้มแหบสั่นพร่า เขาแทบจะระเบิดเมื่อถูกบีบรัดจากช่องทางคับแคบ ร่างกายใหญ่เริ่มเคลื่อนไหวช้า ๆ เขาตัดสินใจถอนออกทั้งหมดแล้วค่อยใส่กลับมาใหม่วารินหายใจโล่งได้ไม่ถึงสองวินาทีด้วยซ้ำก็กลับมากรีดร้องลั่นอีก
“อ๊าา...ธาร..” ไม่มีอะไรจะต้องอายอีกแล้วเสียงหวานครางกระเส่าเนื้อตัวสั่นเทิ้มร้าวระบมไปทั่วทั้งกาย ธาราธารเริ่มเปลี่ยนจังหวะให้เร็วขึ้นอีกนิดโน้มตัวลงกอดคนข้างล่างไว้แน่น เขาไม่รู้ทำไมคราวนี้ตัวเองไม่ใช้ถุงยางอนามัยทั้งที่ทุกทีไม่เคยขาด รู้แต่เพียงว่าเขาอยากสัมผัสทุกส่วนของคน ๆ นี้เขาอยากครอบครองอยากฝากรอยรักไว้ทุกสัดส่วนบนร่างกายนี้
“ฮ..อื้อ..อ๊าา ธาร” วารินครางกระเส่า เขายันตัวขึ้นเกี่ยวท่อนขาขาวข้างหนึ่งขึ้นมาพาดไว้บนบ่าแล้วจัดการกระแทกกายลงไปวารินร้องลั่นปัดป่ายมั่วไปหมด มือเล็กจิกลงบนที่นอนกว้างธาราธารจ้องมองใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างสุดที่จะทนเขาซู้ดปากข่มอารมณ์อย่างหนัก
“ซี๊ดส์ อ่าา..” รู้สึกว่าร่างกายไม่ไหวแล้วจะแตกเสียให้ได้ เขารีบถอนกายออกแล้วพลิกจับคนตัวเล็กคว่ำหน้าลงที่เตียงรั้งสะโพกขาวเนียนให้ลอยเด่นต่อหน้าต่อตาสอดแทรกแก่นกายร้อนดั่งเปลวเพลิงกระแทกกระทั้นลงไป วารินที่คุกเข่าอยู่ซบหน้าลงบนที่นอนอย่างแสนเจ็บปวดและเสียวกระสันจนสุดจะกลั้น แท่งร้อนที่กลางลำตัวตั้งชูชันมีน้ำเยิ้มๆไหลออกมา มือแกร่งเข้าจิกผมที่ยาวเคลียไหล่ให้ใบหน้าแหงนเงยแล้วโน้มตัวเข้าหาเชยคางเล็กขึ้นมาจูบปิดเสียงร้อง เขาทั้งดูดและกัดอ้อยอิ่งอยู่เนิ่นนานกว่าจะยอมละออกมา ยกขาขาวข้างหนึ่งขึ้นตั้งชั้น สะโพกสอบเคลื่อนไหวเข้าออกอย่างชำนาญวารินใบหน้าเหยเก เสียงเนื้อหนังกระทบกันให้ลั่น ร่างเล็กร้องครางไม่เป็นภาษาเมื่อธาราธารหลับตาพริ้มเร่งจังหวะซอยให้ถี่ยิบเข้าไปอีกและความอดทนไม่เหลือรอดอีกต่อไปธารน้ำรักแตกออกมาเป็นรอบที่สองโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้แตะต้องรูดรั้งเลยด้วยซ้ำ
ธาราธารไม่สนใจผ้าปูเตียงจะเปื้อนหรือไม่ เขาจับวารินพลิกกลับนอนลงที่เตียงกว้างร่างเล็กๆหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนไม่ต่างกับเขาที่อกแน่นฟิตกระเพื่อมขึ้นลงด้วยจังหวะการหายใจที่กระชั้นถี่ กายร้อนสอดแทรกลงอีกครั้งแล้วประคองคนตัวเล็กขึ้นมาในท่านั่ง จับสองแขนเรียวคล้องคอเขาไว้ขณะที่สองมือของเขาประคองสะโพกกลมกลึงให้รับจังหวะการเคลื่อนกายเข้าออกของเขา เสียงพั่บๆๆๆดังรัวไปทั้งห้อง วารินครางฮือซบใบหน้าเล็กลงที่อกกว้าง เสียงเนื้อหนังกระทบกันทำให้เขาแทบเป็นบ้าความรัญจวนของเสียงครางอย่างสุขสม ธาราธารจูบปิดปากคนตัวเล็กอย่างแสนจะสุขเขาไม่เคยปรนเปรอให้ใครมากขนาดนี้มาก่อนวารินเป็นคนแรกและจะเป็นคนสุดท้าย
เคยมีคนบอกว่าบทรักของเขาทั้งดุดันรุนแรงและแสนจะอึด เป็นครั้งแรกรู้สึกสงสารคนตรงหน้าขนาดนี้ ทั้งรักทั้งแค้นจนอยากจะกดกอดให้ตกตายไปด้วยกันคิดได้อย่างนั้นเขายิ่งบดเบียดสะโพกแรงเข้า เตียงแข็งแรงสั่นสะเทือน น้ำเสียงหวามไหวร้องครางอย่างสุขสม เขากะจะเอาให้เสร็จท่านี้แต่วารินเหนื่อยจนตัวทรุดนอนหงายลงไปเขาจึงโน้มตัวลงไปกอดเกี่ยวสองขาเรียวไว้ด้วยท่อนแขนแกร่งกระหน่ำสะโพกซอยลงไปจนใบหน้าเล็กบิดเบี้ยวส่ายไปมาด้วยความรัญจวนใจ เขามิอาจอดทนต่อการบีบรัดอีกต่อไปแล้วเงยหน้าครางในลำคออย่างสุขสม
“อ่าาา...อืมม” ธารารักสีขาวขุ่นร้อนฉีดพรั่งพรูเข้าใส่ร่างที่นอนกระตุกบิดเร่า ๆ อยู่เบื้องล่าง
“อ๊าาส์...” วารินเสร็จพร้อมเขาอีกครั้งและเป็นครั้งแรกที่เขาก้มลงมาตระครองจูบอย่างรักใคร่หลงลืมความคับแค้นที่สุมอยู่ในอกไปจนหมด ธาราธารจูบฝังรอยรักลงไปที่เรือนผมหอมจูบซ้ำย้ำๆลงมาจนถึงริมฝีปากสวย เขารักคน ๆ นี้หมดทั้งหัวใจไม่มีใครคนไหนที่จะมาพรากคนๆนี้ไปจากเขาได้อีกแล้ว วารินเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ เขาจะไม่ยอมยกให้ใครหน้าไหนทั้งสิ้น ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนอนข้าง ๆ หายใจหอบถี่มองดูคนตัวเล็กที่นอนหายใจรวยรินไม่ได้ต่างกันเลย
ใครว่าเขาไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่เขาทำ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลร้าวลึกยิ่งกว่าสิ่งไหน ภาพที่คนตัวเล็กข้างกายก่ายกอดอยู่กับพ่อของเขาแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง ซ้ำร้ายภาพของภัครจิราที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงยังเข้ามาย้ำถึงสถานะของเขากับคนข้าง ๆ ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดมองใบหน้าเล็กด้วยแววตาเกลียดชัง คว้าเสื้อที่โดนเขาฉีกจนขาดวิ่นปาลงใส่ใบหน้าสวย วารินปรือตามองอย่างเหนื่อยอ่อน
“ลุกขึ้น!” เขาว่าเสียงดัง ตรงเข้ากระชากข้อมือเล็กที่บัดนี้ขึ้นรอยเป็นสีแดงช้ำ
“อย่ามาทำเป็นสำออยลงไปนอนในที่ของพี่ได้แล้ว ห้องคนใช้โน่น! แค่ผมยอมลดตัวลงไปนอนด้วยนี่ก็มากเกินพอแล้วอย่าคิดฝันไปไกลนะ คนอย่างพี่มันก็เป็นได้แค่ไอ้ตัวอีตัวบำเรอกามให้ผมแค่นั้นแหละไม่มีวันได้เป็นตัวจริง คนที่ลอบเป็นชู้กับผัวคนอื่นคิดว่าจะมีใครเขารักจริงรึยังไง ลุกขึ้น! ออกไปได้แล้ว! ไป!!”
วารินน้ำตาไหลพรากลงสองแก้มอย่างร้าวรานประคองกายเปลือยเปล่าลุกขึ้นอย่างน่าเวทนา น้ำสีขาวขุ่นผสมกับสีแดงช้ำของเลือดไหลลงที่โคนขาขาวหยวก มือเล็กๆกอบกุมเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นยิ่งกว่าผ้าขี้ริ้วไว้ในอ้อมอก ก้มลงหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่อย่างขมขื่น ธาราธารมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่แหลกสลายไม่มีชิ้นดีเขาเหมือนโดนมีดกรีดเฉือนลงที่กลางใจ ส่วนลึกในหัวใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดจ้องมองคนตัวเล็กเงียบ ๆ วารินเองก็เงียบไม่พูดจาอะไรเลยมีแต่น้ำแต่น้ำตาเท่านั้นที่ไหลลงมาเหมือนไม่มีวันจะหยุด เขาก้าวเข้ามาหวังประคองร่างเล็กที่สั่นเทิ้มนั่น ทว่าก็ต้องหยุดชะงักไว้กลางทาง
...อย่าไปหลงเชื่อ การกระทำไร้เดียงสาแบบนั้นความจริงร่านแค่ไหนในวีดีโอก็ฟ้องอยู่...
ร่างเล็กทรุดฮวบกองลงที่พื้น เขาปราดเข้าประคองอย่างลืมตัว วารินผลักไสเขาทั้งที่จมมิดอยู่ในอ้อมกอดร่ำไห้ปานจะขาดใจ ร่างกายเล็กๆสั่นเทิ้มอย่างน่าสงสาร ธาราธารข่มกรามแน่นบดกรอดจนเป็นสันนูนเพื่อห้ามหยาดหยดน้ำตาที่กำลังจะร่วงตกลงมา
“ออกไป ออกไปให้พ้น! คนเลว! อย่ามาแตะต้องกัน ธารไม่มีสิทธิ์! จะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว ออกไป! อย่ามาแตะต้องกัน!” ร่างเล็กทุบตีเขาด้วยกำปั้นที่แสนจะอ่อนแรงกับหัวใจที่สุดแสนชอกช้ำ ร้องไห้จนไม่รู้ว่าจะหยุดลงได้อย่างไร
“ไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นเหรอ ต้องให้บอกไหมว่าผมตีตราตัวพี่ไว้ทุกตารางนิ้วแค่ไหนแล้ว” เขาบีบเข้าที่คางเล็กอีกครั้ง หัวใจถูกกระตุกวูบด้วยคำว่า ‘ไม่มีสิทธิ์’ ถ้าตัวเขาไม่มีสิทธิ์แล้วใครหน้าไหนกันที่จะมีสิทธิ์
“อย่าคิดมาลองดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทุกคืนให้ขึ้นมารอผมที่นี่ ทำให้ผมพอใจเสร็จแล้วก็ไสหัวกลับไปนอนที่เรือนคนใช้เหมือนเดิม คนร่าน ๆ มันต้องโดนแบบนี้แหละถูกต้องแล้ว มานี่!”
เขาลุกขึ้นทันทีลากคนตัวเล็กไปโยนไว้ในอ่าง เปิดน้ำทั้งเย็นทั้งร้อนใส่อย่างไม่แคร์ วารินดิ้นพราดๆ เขาก้าวเข้ามานั่งลงข้าง ๆ กอดรัดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนแน่น มือหนาปลดตะขอกางเกงคนตัวเล็กลงอีกครั้งวารินเบิกตาตื่นตะลึงดิ้นจนสุดแรงเท่าที่ร่างกายจะทำได้ขณะที่ธาราธารกระชากกางเกงทิ้งออกไปอย่างไม่ใยดีจับวารินหันหน้าเข้าหาตัวแล้วลุกล้ำเข้ามาที่ช่องทางด้านหลังด้วยมือ วารินเจ็บร้าวจนร่างกายสั่นเทิ้มไปหมดเขากดศีรษะคนตัวเล็กลงที่บ่าขณะที่อีกมือกวาดต้อนเอาคราบคาวโลกีย์ที่เขาเป็นคนฉีดพ่นลงไปออกจากช่องทางรักใบหน้าเล็กแดงซ่านร้อนฉ่าก้มหน้าแน่นอยู่ที่บ่ากว้าง
เขากระชากผมนิ่มให้ใบหน้าแหงนเชิดแล้วบดจูบลงไปอีกครั้งร่างเล็กถูกจับให้นอนอยู่บนร่างกายของเขา สองคนแลกจูบกันอยู่เนิ่นนาน เขาลืมตัวครางเสียงต่ำออกมาด้วยความรัญจวนขณะที่ท่อนแขนเรียวยกขึ้นกอดรอบคอเขาไว้อย่างไม่รู้ตัวเช่นกัน ธาราธารหลับตาพริ้มสอดมือเข้าตามกลุ่มผมของคนตรงหน้าขณะที่สะโพกเริ่มบดเบียดกันอีกครั้ง น้ำในอ่างกระเพื่อมเป็นสาย แต่ทว่าทุกอย่างกลับมาสู่ความจริงอีกครั้งเมื่อเขาเลือกที่จะนึกไปถึงภาพงี่เง่าในวีดีโอนั้นอีก เขาเลื่อนตัวลงใต้น้ำแล้วกดหัววารินลากลงมากับเขาขณะที่ริมฝีปากยังจูบแน่นไม่ยอมปล่อย วารินตาเหลือกเมื่อถูกดึงลงก้นบ่อ ร่างเล็กดิ้นจนสุดแรงขณะที่เขากอดรัดไว้ไม่ให้โผล่หน้าขึ้นมาพ้นน้ำได้ วารินเหมือนคนจะขาดใจมือไม้ปัดป่ายขาเล็กเตะถีบแต่ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันเกินไปธาราธารยังจูบปิดปากเขาแน่นอยู่แบบนั้นนานจนกระทั่งเหมือนร่างเล็กๆจะหยุดนิ่งทุกๆอย่างธาราธารจึงกระชากเขาสองคนโผล่ขึ้นสู่ผิวน้ำรับอากาศเบื้อบนอีกครั้งวารินอ้าปากหอบเอาอากาศทั้งหมดที่จะคว้าได้เข้าสู่ปอดอย่างรวดเร็วหายใจถี่และรัวด้วยความหวาดกลัวน้ำตาไหลนองลงมาอีกครั้ง
“คนใจร้าย ฮึกก..ใจร้าย..” เสียงสะอื้นดังออกมาอย่างเจ็บช้ำ ความกลัวและความเสียใจไหลอาบลงมาด้วยความร้าวระทม
“จำเอาไว้นะ ตัวพี่เป็นของผม เป็นของผมเท่านั้น! ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว!” ฉับพลันที่พูดจบ เขาพลิกคนตัวเล็กให้หันหน้าไปอีกฝั่งวารินคว้าจับขอบอ่างไว้แทบไม่ทัน เขาบดเบียดแทรกกายร้อนลงมาที่ด้านหลัง ร่างเล็กกรีดร้องดังลั่นขณะที่น้ำกระเพื่อมถี่ ธาราธารกดสะโพกเล็กจนแนบแน่นแล้วสวนเข้าออกเป็นจังหวะ เสียงผิวเนื้อกระทบกันอยู่ในผิวน้ำดังลั่นสะท้านไปทั้งห้อง วารินครางฮือเมื่อเขาโน้มตัวลงจูบซับที่แผ่นหลังทุกที่ทุกตารางนิ้วบนร่างกายไม่มีส่วนไหนเล็ดลอดจากมือ ปากและลิ้นของเขาที่ทำงานสัมพันธ์กันดีไม่มีที่ติ วารินครางออกมาอย่างสุขสมปนขมขื่นขณะแก่นกายเริ่มกระตุกด้วยความเร่าร้อนอีกหน มือใหญ่เอื้อมจากด้านหลังเข้ารูดรั้งขยับสะโพกสอบแนบเป็นจังหวะเดียวกัน
“ซี้ส..อ่าา...” เขาซู้ดปากดังลั่นสุขสมจนแทบสำลัก ขณะวารินปล่อยธารรักข้นคลั่กจากการถูกรีดแล้วรีดอีก ออกมาอีกรอบทรุดฮวบลงที่ขอบอ่างเหลือแต่อีกคนเท่านั้นที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหมดความอดทนแล้วเช่นกันธาราธารชักกายร้อนออกมาอย่างร้อนรน มันแข็งและร้อนราวไฟลวกมือหนาจิกผมอีกคนให้หันใบหน้ามาแล้วรีดเร้นเอาลาวาขาวขุ่นร้อนพุ่งเป็นสายเข้าใส่ที่ใบหน้าขาวเนียน “อ่าา....”
“เป็นไง? มีตรงไหนอีกไหมที่บ่งบอกว่าผมไม่มีสิทธิ์ในตัวพี่” เขากระซิบถามชิดริมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำรักคาวโลกีย์ วารินน้ำตาไหลพรากลงสองแก้ม ร้าวรานไปทั้งร่างกายและหัวใจ เขากระชากสายฝักบัวลงมาแล้วกดราดรดลงศีรษะเล็กชะล้างคราบโลกีย์กดแชมพูเพื่อชโลมเส้นผมให้อีกคน วารินนั่งก้มหน้านิ่งแขนเรียวเล็กกอดตัวเองอย่างหนาวสั่น เขาลุกขึ้นแล้วดึงเอาคนตัวเล็กลุกขึ้นมายืนข้างกัน ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ถูกโยนคลุมให้ขณะที่เขายืนมองด้วยสายตาเย็นชา วารินค่อยเดินออกมาด้านนอกสั่นเทาอย่างกับลูกนกเพราะแอร์หนาวมาก ร่างสูงใหญ่เดินไปกระชากเสื้อเชิ้ตที่แขวนอยู่ในตู้โยนใส่คนตัวเล็กอีกครั้ง
“ใส่ซะ เดี๋ยวลงไปข้างล่างมันจะอุจาดลูกตาคนอื่นเขา” เขาพูดด้วยสีหน้าที่เลือดเย็น ขณะวารินสำลักความเสียใจออกมาอีกหน ความทรมานล้นปรี่แล่นเข้ามาจุกในอก เขาไม่ได้เห็นค่าเลยสักนิด น้ำตามากมายไหลออกมาอีกครั้ง
“ดาว! ขึ้นมานี่ซิ” ร่างสูงใหญ่เปิดประตูห้องออกไปแล้วตะโกนเรียกอย่างดัง เขาเรียกซ้ำอีกครั้งพักเดียวดาวก็มายืนอยู่ที่หน้าประตู
“พากลับลงไปที่ห้อง แล้วเธอก็ขึ้นมาเก็บเตียงฉันจัดการปูผ้าผืนใหม่ให้เรียบร้อย” เขาสั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเป็นเรื่องปกติขณะที่วารินทั้งเจ็บทั้งอายจนอยากจะหายไปให้พ้น ๆ ดาวรีบปราดเข้ามาประคองร่างเล็กที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่ที่เตียง ค่อยพยุงลงไป
“พี่ทรายนอนนะเดี๋ยวดาวขึ้นไปจัดการที่นอนให้คุณธารแป็บเดียว” ดาวห่มผ้าให้คนตัวเล็กมองดูด้วยความสงสารแล้วจึงปิดประตูลงให้ วารินน้ำตาทะลักทันทีที่ภายในห้องมืดสนิท เจ็บร้าวไปทั้งกายปวดลึกไปทั้งใจ หัวใจของธาราธารทำด้วยอะไรกันทำไมถึงโหดร้ายกับเขาเช่นนี้ นึกถึงคืนวันเก่าๆที่เขาพร่ำบอกคำว่ารัก
“รักนะ ผมรักพี่”
“รักธารเหมือนกัน”
.........ไม่มีอีกแล้วคืนวันเช่นนั้น.......ไม่รักกันแล้วหรืออย่างไร..........
Tbc.
