S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * ตอนที่ 17

# 17 

เสียงเพลงสากลดังสลับสับเปลี่ยนไปเรื่อย ช่วงเวลากลางคืนที่แสนยาวนานยังไม่ผ่านพ้นไป

คืนนี้เป็นคืนวันเสาร์ วันที่เป้าหมายคนที่สองจะต้องโผล่ตัวมาถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด

คริสตินและซาโต้เข้ามาที่  Candy Gaybar  เรียบร้อย

บรรยากาศบาร์ยังคึกคักเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน นักเต้นคนแล้วคนเล่าเปลี่ยนหน้าทยอยกันขึ้นไปโชว์

ไม่ว่าจะมีใครอีกสักกี่คนที่ต้องจากไป การดำเนินชีวิตของคนข้างหลังก็ยังคงอยู่ 

ชีวิตของคนกลางคืน คนที่ต้องสร้างความบันเทิงให้กับผู้อื่นอยู่เสมอ แม้ว่าในใจจะเศร้าหรือขมขื่นเพียงไหน แต่ใบหน้าที่ฉายโชว์นั่น ต้องยิ้มร่าอยู่เสมอ

เพราะนี่ก็คืองาน  คนเรามี ‘งาน’ ที่ต่างกันออกไป

“เหม่ออะไรครับน้องคิต” เสียงทุ้มของเม่นถามขึ้น คริสไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่าย แค่ส่งยิ้มบางกลับไปให้ก็แค่นั้น สีหน้าเม่นในคืนนี้ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดรอยยิ้มที่ส่งให้คริสนั้นดูเป็นยิ้มแห้ง ๆ เหมือนคนกำลังฝืนยิ้มไม่มีผิด

คริสตินมองบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนข้าง ๆ ทำโน่นทำนี่ไปเรื่อย สายตาผู้หมวดหนุ่มสะดุดลงที่มือซ้ายสวยสะอาดของเม่นทันทีที่เห็นรอยถลอกอะไรบางอย่างที่ด้านหลังฝ่ามือ มันเป็นรอยคล้ายรอยครูดช้ำอะไรบางอย่างตรงข้อนิ้วจนมีแผล

น่าแปลก...คนที่เป็นบาร์เทนเดอร์ส่วนใหญ่จะดูแลสุขภาพนิ้วมือให้สะอาดดูดีอยู่ตลอดเวลา ไม่น่าจะทำให้เกิดแผลขึ้นมาได้ ยกเว้นเป็นเหตุสุดวิสัยจริง ๆ 

“สวิง แก้วครับ”


เสียงทุ้มนุ่มที่จู่ ๆ ดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวเรียกให้คริสเงยหน้าอัตโนมัติ ซาโต้เดินมานั่งลงที่หน้าบาร์เหล้าในขณะที่คริสกำลังก้มลงไปวุ่นวายอยู่กับการหมุนปิดฝาแก้วเช็คที่เม่นเพิ่งส่งมาให้

เมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าคู่หูตัวดีคริสจึงได้แต่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าอีกฝ่ายมีอะไรถึงได้เดินลอยชายมาถึงหน้าบาร์ได้แทนที่จะรออยู่ที่ฝั่งนักเต้น

แก้วสวิงถูกเลื่อนส่งให้คนตรงหน้า โดยไม่มีแม้แต่คำพูดตอบกลับ น้ำสีในแก้วใสกระเพื่อมไปมาค่อนข้างแรงซาโต้มองดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่หายโกรธ ตั้งแต่ออกมาจากโรงแรมก็ยังไม่ยอมพูดจากับเขาเลยสักคำ 

ชายหนุ่มเหลือบมองที่นาฬิกาข้อมือของตน 5 ทุ่มตรงแล้ว  สามชั่วโมงกว่า ๆ ที่ยังไม่มีเสียงตอบโต้อะไรเลยจากคนขี้โวยวายตรงหน้า ซึ่งผิดวิสัยยิ่ง

“กี่ชั่วโมงครับ” จู่ ๆ ซาโต้พูดขึ้น 

คริสที่ทำท่าไม่สนใจแต่ก็ได้ยินคำพูดของคู่หูอย่างชัดเจน ‘มันพูดอะไรวะ กี่ชั่วโมงอะไรของมัน’

ขณะยังคิดอะไรไม่ทันออก เสียงทุ้มของซาโต้ก็ดังขึ้นอีก

“ว่าไงครับ ลิมิตความโกรธจะอยู่ที่กี่ชั่วโมง”

บ้าเอ้ย  ถามอะไรของมันออกมาได้ คนโกรธใครจะไปนั่งนับว่าอีกกี่ชั่วโมงถึงจะหาย  คริสตินก้มหน้าก้มตาใช้ผ้าผืนเล็ก ๆ เช็ดถูเคาน์เตอร์อย่างแรง ตวัดสายตาโกรธขึ้นมอง แต่ดั้นสบเข้ากับอีกฝ่ายที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้วพอดี แถมใบหน้านั้นยังส่งยิ้มทะเล้นมาให้เขาอีกด้วย

“ 3 ”  คริสกระแทกเสียงใส่   ‘ปากหนอปากจู่ ๆ ตอบมันไปทำไมไม่รู้’ ซาโต้ยิ้มร่าเมื่อคนตรงหน้ายอมพูดกับตนแล้ว

ลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามานั่งร่วมด้วยเยอะขึ้น แต่แปลกที่ซาโต้ยังไม่เข้าไปแต่งตัวที่หลังร้าน

“ซาม่อน ไม่ไปเตรียมตัวล่ะ มีโชว์คิวไหน” เม่นที่กำลังเทคแคร์แขกที่นั่งอยู่อีก 2-3 คนถามขึ้น

“เดี๋ยวไปแล้วครับ ง้อคนบางคนอยู่” ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ ยกแก้วสวิงขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจากนั้นกระโดดลุกจากเก้าอี้ 

“ขอบคุณนะครับที่เลี้ยง แสดงว่าหายโกรธผมแล้วนะ” ชายหนุ่มโน้มตัวข้ามเคาน์เตอร์เข้ามาพูดใกล้ ๆ คริส จนหน้าผากเกือบแตะกัน ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแต้มสีขึ้นมาหน่อย ๆ 

ดีที่ยังมีเสียงของคนข้าง ๆ อย่างเม่นเบรกเอาไว้ “อะแฮ่ม  ทำงานก่อน ทำงาน แฟนเราน่ะง้อเมื่อไหร่ก็ได้ ใช่ไหมครับน้องคิต” คราวนี้หน้าตาท่าทางของเม่นปรับเข้าสู่สภาพปกติเรียบร้อย ไม่อมทุกข์เหมือนเมื่อสักครู่เลยสักนิด  

สามคนคุยกันสักครู่ซาโต้ก็ขอตัวเข้าไปที่หลังร้าน แต่ก่อนไปเขาไม่ลืมกระซิบย้ำบอกคริสตินเรื่องเป้าหมายรายที่สองอีกครั้ง 

และแล้วช่วงสเปเชี่ยลไทม์ของวันนี้ก็วนมาถึง  แม้ว่าในวันนี้จะไม่มีนักเต้นที่ชื่อ ‘น้องหนึ่ง’ แล้ว ทุก ๆ นาทีที่ผ่านไปเหมือนกับคืนวานและคืนก่อน ๆ หน้านั้น มีนักเต้นคนใหม่ขึ้นมาแทนที่ เสียงกรี๊ดเสียงแซวยังดังอยู่ไม่ขาดปาก อีกหน่อยไม่นานผู้คนก็จะลืมเรื่องราวของ ‘น้องหนึ่ง’ ไปจนหมดสิ้น 

สายตาของชายหนุ่มสะดุดลงที่มุมหนึ่งของร้าน แป๋วนั่งอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ในมือถือแก้วเหล้าโยกเล่นไปมา สีหน้าแสดงออกถึงความเศร้าหมอง แป๋วไม่ได้ถูกเจ้าหน้าที่กักตัวไว้แต่อย่างใดเหตุผลอย่างหนึ่งอาจเป็นเพราะเคนยะพี่ชายของเขา เหตุการณ์และสถานที่แห่งนี้เลยยังดำเนินอยู่ได้ต่อไป คดีจะต้องปิดให้เร็วที่สุด จะต้องไม่มีใครต้องสังเวยชีวิตให้กับไอ้ฆาตกรโรจจิตอีกเป็นรายที่ห้า

“บรั่นดี!” เสียงหนักแน่น ทรงพลัง แสดงออกถึงคำสั่งที่ชัดเจน เรียกให้ทั้งคริสและเม่นที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับงานเงยหน้าขึ้นมารับออเดอร์ทันที

“สวิงนะครับ” คริสตินพูดตอบรับอัตโนมัติเมื่อเห็นว่าลูกค้านั่งอยู่ตรงหน้าเขาพอดิบพอดี ในขณะที่เม่นกำลังชงเหล้าให้แขกอีกท่านอยู่

พอตอบออกไปแล้วคริสก็นึกขึ้นมาได้ บรั่นดีในความหมายของลูกค้าอาจไม่ใช่สวิงก็ได้เพราะไอ้ซาโต้บ้าดันสั่งสวิงเมื่อกี้นี้แท้ ๆ ทำให้เขาติดปากยี่ห้อนี้ไป ผู้หมวดหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นกะว่าจะถามซ้ำอีกครั้ง


แต่....


ลูกค้าคนนี้กำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่ เผลอสบตาไปนิดแต่ต้องชะงักเนื่องจากสะดุดกับใบหน้านั้นเหลือเกิน...


ใช่แล้ว!  ศิริชัย คงศรี สัตวแพทย์หนุ่มผู้ต้องสงสัยรายที่สองนั่นเอง


คริสตินอมยิ้มแทบจะกลั้นอาการดีใจไว้ไม่อยู่เมื่อจู่ ๆ เหยื่อก็เดินเข้ามาให้ล่อถึงที่ ‘ว่าแต่จะล่อแบบไหนกันล่ะ’ คริสรีบก้มหน้าพยายามคิดหาวิธี


“เพิ่งมาทำใหม่เหรอ ไม่รู้ใจกันเลยนี่”  ศิริชัยโปรยยิ้มหวานเชื่อม


“หือ....อ่า ฮะใช่ฮะ?” คริสตินงงเล็กน้อย อ้ำๆอึ้งๆ ไปแบบไม่ตั้งตัว สายตาเริ่มกวาดมองหาตัวช่วย ‘ไอ้บ้าซาโต้มันไปไหนของมันวะ! งานอ่อยเหยื่อมันต้องทำไม่ใช่รึไง’ ขณะกำลังเครียดสายตาก็เหลือบไปเห็นคู่หูตัวแสบยืนกอดอกมองเขาอยู่ไกล ๆ ชูนิ้วโป้งยกไลท์ส่งให้อีกต่างหาก ‘ไอ้ห่า! มึงเดินมาเก็บเหยื่อมึงไปสักทีสิวะ อย่าบอกนะว่าต้องเป็นหน้าที่กูน่ะ’

“ผมดื่มแต่เฮนเนสซี่นะ ไม่เอาสวิง” เสียงทรงพลังด้านหน้าเปลี่ยนเป็นเสียงเบานุ่มอ่อนหวานมาพร้อมสายตาสุดออดอ้อน ‘ไอ้หมอบ้านี่ก็นั่งจ้องกูอยู่ได้นะมึง  มึงจะจ้องกูให้เปลี่ยนเป็นแมวเลยรึไง’

คริสตินฝืนโปรยยิ้มไปสุดแรง มือไม้ก็ชงเหล้าไปด้วย

“ฮะ  ขอโทษนะฮะ” ต้องใช้คำพูดให้ดูน่ารักสไตล์ ‘น้องหนึ่ง’

แก้วเหล้าถูกเลื่อนส่งให้อย่างสุภาพ ไม่มีแม้แต่แรงกระเพื่อมของน้ำสี ‘สุภาพแบบนี้กูทำเพื่อมึงเลยนะ ไอ้หมอสัตว์!(สัตวแพทย์) ได้ข่าวว่ามึงน่าสงสัยที่สุดในบรรดา ขอให้เป็นมึงทีเถ้อ กูจะได้ปิดคดีเร็ว ๆ ให้มันจบ ๆ ไปสักที’ 

ฝ่ามือหนานั้นประกบลงที่มือเรียวของคริสตินจัง ๆ ผู้หมวดหนุ่มรีบชักมือกลับ คริสเหลือบมองไปที่จุดที่ซาโต้ยืนอยู่อีกครั้งเหมือนขอความช่วยเหลือ แต่ชายหนุ่มตรงนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้

‘ทิ้งกูนะมึงนะ คืนนี้คอยดูเลย ฮึ่ยย’ คริสตินเริ่มทำตัวไม่ถูก 

“ประหม่าอะไรครับ หืมม พี่ใจดีนะ บอกชื่อให้รู้ได้รึเปล่าเอ่ย” เต็ม ๆ สองรูหูคริสเลย ผู้หมวดหนุ่มหันไปมองเม่นนิดหน่อย ตอนนี้ชายหนุ่มก็กำลังโดนลูกค้าแต่งสาวคนหนึ่งม่ออยู่เช่นกัน 

แบบนี้คงเป็นเรื่องปกติสินะ คริสสูดลมหายใจยาวเพื่อเรียกสติและความกล้า

เอาวะ...มึงจีบมาเลยเดี๋ยวกูรับมุกเอง

“คิตฮะ ผมชื่อคิตตี้ แล้วพี่ล่ะฮะบอกผมบ้างได้ไหม”  ทิ้งน้ำหนักเสียงให้ดูน่ารักเข้าไว้ เหมือนกับที่เคยเห็นน้องหนึ่งคุยกับแขก  

คริสเม้มปากตาหยีฝืนยิ้มตอบคำถามนั้นไป

ศิริชัยไม่ตอบอะไรกลับมา เขาเพียงนั่งมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวานฉ่ำ กระดกแก้วจิบไปเรื่อยเพลงแล้วเพลงเล่า ไม่แม้แต่จะหันไปดูโชว์เลยแม้แต่น้อย สายตาจ้องจับอยู่ที่คริสตินไม่วางตา 

เวลาดำเนินไปได้สักครู่...

“สวิงครับ” ซาโต้นั่งลงแล้ว 

ชายหนุ่มเลือกเก้าอี้ว่างที่ใกล้กับเหยื่อมากที่สุดแต่ก็ยังโดนคั่นไว้โดยแขกอีกคน เขายักคิ้วส่งให้คริสไปที

น้ำสีถูกเลื่อนส่งให้อย่างแรง  ‘หึหึ’ ซาโต้ได้แต่นึกขำในใจ

“น้องคิตอยากได้ตังค์ใช้เยอะ ๆ ไหมครับ ” จู่ ๆ เสียงแกร่งด้านหน้าก็ถามขึ้น ผู้หมวดหนุ่มชะงักเล็กน้อยแต่ก็ส่งยิ้มหวานกลับไปให้ในทันที พร้อมผงกศีรษะเบา ๆ ทำทีเป็นเขินอาย 

“พี่อยากดูคิตตี้เต้นนะ พี่ต้องจ่ายเยอะแค่ไหนน้าา” 

โหยยยย ไอ้เหี้ยย! มึงอย่าได้หวัง 

“คิคิ คิตเต้นไม่เป็นหรอกฮะ อายคนเขาเปล่า ๆ แต่....ถ้า......” คริสตินตั้งใจทิ้งหางเสียงเป็นคำถามเพิ่มความเอียงอายเข้าไปอีก ฮึ่มม เพื่องานๆๆ ท่องไว้ เหลือบมองไปที่ไอ้ซาโต้เห็นมันนั่งกลั้นขำจนตัวงอ สาธุ ขอให้มันสำลักเหล้าทีเถ้อ

“แต่ถ้าอะไรครับ หืมม” ไอ้ห่านี่ก็ม่อกูจัง 

“....ก็.....ถ้าเต้นให้พี่ดูคนเดียวก็ไม่แน่นะฮะ คิคิคิ” คริสพูดพร้อมเลื่อนแก้วเหล้าใบใหม่ส่งให้คนตรงหน้า พร้อมหรี่ตาให้ท่าเล็กน้อย 

“หึหึ น่ารักจังครับ ทำไมเราเพิ่งเจอกันก็ไม่รู้” หมอศิริชัยพูดจบปุ๊บก็หันตัวกลับไปดูโชว์ทันที นั่นทำเอาคริสถึงกับหน้าชาพยายามนึกว่าตัวเองพูดอะไรผิดออกไปรึเปล่า อยู่ดี ๆ ไอ้หมอนี่มันจะหันหลังให้ทำไม มองไปทางไอ้คู่หูตัวดีอีกทีเห็นมันกำลังนั่งจ้องเขาอยู่แล้วอย่างนิ่ง คราวนี้สายตาเริ่มออกแววโหด ๆ ไงไม่รู้สงสัยจะโกรธที่ทำให้เป้าหมายจู่ ๆ หันหลังให้แบบนี้

โถ่เว้ยยย  เอาก็เอาวะ  

ชายหนุ่มเอื้อมมือออกไปกะว่าจะไปแตะตัวเรียกคุณหมอให้หันกลับมาคุยต่อ แต่เป็นจังหวะเดียวกับอีกฝ่ายหันมาพอดี แก้วเหล้าในมือหนาปะทะเข้ากับฝ่ามือของคริสอย่างจัง เหล้าในแก้วหล่นและหกราดแขนเสื้อชายหนุ่มจนเปียกไปหมดลามไปจนถึงหน้าตัก คริสรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ขณะที่เม่นรีบกุลีกุจอเข้ามาเช็ดเหล้าและเก็บเศษแก้วที่เคาน์เตอร์ให้อีกคน

“เดี๋ยวผมพาไปล้างนะฮะ” คริสเดินอ้อมออกมาด้านนอก ศิริชัยยิ้มให้เขาเล็กน้อย หน้าตาดูอ่อนโยนถึงที่สุดแฝงไว้ด้วยสายตาสุดเจ้าชู้  พร้อมกับพยายามส่ายหน้าให้รู้ว่าตัวเองไม่ถือสาอะไร

“เดินไม่ไหว พยุงพี่หน่อยสิ” ส่งเสียงออดอ้อนแบบนั้นแต่ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ คุณหมอเอื้อมมือมากอดเอาลำคอขาวคริสตินไปแนบไว้ทันที นั่นทำเอาชายหนุ่มถึงกับหน้าถอดสี เบนสายตาหาซาโต้เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไอ้คู่หูตัวดีได้แต่นั่งหรี่ตามองเขา มันยิ้มเยาะเย้ยรึเปล่าเขาเองก็ดูไม่ออก‘มึงจำไว้เลย คืนนี้กูเอาคืนแน่’ เขาทั้งประคองไอ้คุณหมอทั้งกัดฟันให้ไอ้ซาโต้

ในที่สุดก็เดินกันมาจนถึงห้องน้ำ ถึงจะรู้ทั้งรู้ว่าคนที่ตัวเองประคองอยู่แกล้งทำเป็นเมาแต่คริสตินก็ต้องแกล้งโง่ปล่อยเลยตามเลย ผู้หมวดหนุ่มถลกแขนเสื้ออีกฝ่ายขึ้นช่วยล้างคราบแอลกอฮอล์ที่เลอะตามหน้าอก แขนเสื้อ ลามไปจนถึงหน้าขา

ไฟในห้องน้ำไม่ได้มืดสลัวเหมือนด้านนอก คริสตินสังเกตได้ทันทีว่าใต้ชายเสื้อแขนยาวที่ถูกที่เลิกสูงขึ้นมีรอยเขียวช้ำคล้ายรอยถูกมัดและเสียดสีอย่างหนักอยู่ที่ข้อมือนั่น 

คริสยังคงใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดคราบเหล้าที่หกรดให้อีกฝ่ายให้อย่างลืมตัวขณะใจกำลังนึกถึงแต่เรื่องรอยที่ข้อมือนั่น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายดันตัวเขาจนถอยมาชิดติดผนังเรียบร้อย รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังของตนก็ชนเข้ากับผนังกระเบื้องเย็น ๆ ซะแล้ว

สายตาหมอหนุ่มจ้องมองมาที่คนตรงหน้าอย่างหวานฉ่ำ คริสเผลอสบเข้าจนได้

“หาเรื่องใส่ตัวรึไง จู่ ๆ ก้มลงไปเช็ดตรงนั้นน่ะครับ” ฝ่ามือหนาลูบเข้าที่สะโพกคริสแบบเต็ม ๆ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง รีบตะปบมืออีกฝ่ายไว้

“ดะ.....เดี๋ยวฮะ”  

ไอ้เหี้ยนี่ก็แรงดีชะมัด มึงจะรัดกูแน่นไปไหนครับ

“ไม่รอแล้ว พี่ทนไม่ไหวแล้วครับ” ใบหน้าคมนั้นจะโน้มลงมาถูกคริสอยู่รอมมะร่อแล้ว

“ไม่เอาฮะ ไม่ใช่ที่นี่ ”  คริสตินพยายามชวนออกนอกเรื่อง  ในที่สุดก็ผละตัวออกห่างได้ แต่ก็ยังหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ดี 

“ถ้างั้นเราเจอกับพี่ข้างนอกได้ใช่ไหมครับ หืม” 

คริสแสร้งยิ้มเอียงอายพร้อมผงกหัวงึกๆเบา ๆ แต่นั่นทำให้อีกฝ่ายพบว่าเขาช่างน่ารักเหลือเกินจึงดึงรวบเอาเข้าไปกอดไว้แบบเต็ม ๆ มืออีกครั้ง คริสตินคิดจะดิ้นแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“อย่าบอกเจ๊เปรี้ยวนะ ห้ามบอกใคร ๆ ด้วย เดี๋ยวโดนหักเปอร์เซ็นต์พี่ไม่รู้ด้วยนะครับ” 

โอ้ยยยย คำพูดที่กูรอคอย คริสได้แต่นึก 

“ฮะ  ผมไม่บอกใครหรอก ว่าแต่เราจะเจอกันที่ไหนดีล่ะฮะ ผมอยากเจอกับพี่เร็ว ๆ” 

“น่ารักอีกแล้วครับคิตตี้ ทนอีกวันนะ พรุ่งนี้พี่ติดเวรที่โรงพยาบาล เป็นวันจันทร์ดีไหมครับ”

คริสตินทำท่านึก วันไหนก็ได้แต่ขอให้เร็วที่สุดเป็นพอ ถ้าเขาพอจะเป็นเหยื่อล่อคนต่อไปได้วันไหนก็ไม่มีปัญหา 
   

ถ้ามันเป็นฆาตกรจริง มันคงไม่ลงมือติด ๆ กันวันต่อวันแน่

เพราะงั้น.....

“แล้วเราจะเจอกันที่ไหนฮะ บ้านพี่ดีไหม”  ลองใจมันสักหน่อย ถ้ามันใช่ มันต้องไม่พาเขาไปเชือดที่บ้านเด็ดขาด เหยื่อ 4 รายที่ผ่านมาเสียชีวิตนอกสถานที่ทั้งสิ้น   3 คนแรกทิ้งศพที่อื่น มีแต่รายล่าสุดคือ ‘น้องหนึ่ง’ เท่านั้นที่เสียชีวิตภายในที่พักของตัวเอง

“ห้องคิตเลยดีไหมครับ”  ใกล้เข้าไปทุกที

“ก็ดีฮะ แต่พี่รู้จักห้องผมเหรอ” ลองถามดูหน่อย

“ไม่รู้จักเลย คิตต้องบอกทางไปนะครับ”

“ไปโรงแรมก็ได้นี่ฮะ ทำไมต้องไปห้องผมด้วย”  ลองเชิงอีกครั้งเพื่อย้ำความมั่นใจ

“โรงแรมไม่เอา ไม่ชอบคนเยอะ พี่ไม่ชอบให้ใครรู้ คิตตี้อย่าบอกใครเรื่องของเรานะครับ ตื่นเต้นดีนะให้ทุกอย่างเป็นความลับ มาเล่นกัน”

“ฮะก็ได้ฮะ งั้นเดี๋ยววันจันทร์ผมโทรเรียกพี่แล้วกัน” สบตามันสักหน่อยให้มันคิดว่าเขาจริงจัง

“ไม่ต้องโทร  เดี๋ยวพี่ไปหาเอง สักตี 5 เป็นไง อพาร์ทเมนท์ไหนบอกสิครับ” โห...เวลาใช่เป๊ะเลย ฆาตกรรมช่วงเช้าสนุกสนานถึงที่สุด พวกโรคจิตชัด ๆ 

“โห  ทำไมเช้าจังฮะ ผมยังไม่ตื่นเลย”

“หืม  ทำกันเช้ามืดน่ะ  มันสุขสุดยอดเลย คิตตี้ไม่รู้เหรอครับ เดี๋ยวพี่หมอสอนให้ หึหึ” รอยยิ้มวิปริตชัด ๆ 

“อา...เอางั้นก็ได้ฮะ พี่เอาเบอร์ผมไป จะมาหาตอนไหนโทรเลยนะฮะ ผมจำชื่ออพาร์ทเม้นท์ไม่ได้ ตื่นเต้นจนลืม ๆน่ะฮะ แฮ่แฮ่” ต้องบอกปัด ๆ ไปก่อนยังหาอพาร์ทเมนท์ที่ว่าไม่ได้เลย  
ศิริชัยล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมมเบอร์ทันที  เมื่อคริสเห็นว่าทุกอย่างลงตัวจึงขอตัวจะเดินเลี่ยงออกมา

“เดี๋ยวครับน้องคิต  จะไปง่าย ๆ แบบนี้น่ะเหรอ” ท่อนแขนแกร่งรั้งเอวผู้หมวดหนุ่มไว้ คริสตินตกใจสะดุ้งลืมตัว ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไร คุณหมอหนุ่มก็โน้มใบหน้าลงแถว ๆ ลำคอเขาแล้ว

แต่แล้ว

ผั๊ว!!!

กำปั้นเล็กชกเข้าที่ใบหน้าหมอหนุ่มทันทีดีนะไม่ปล่อยแรงออกมากมายเท่าไหร่ เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับอึ้งสนิทยกมือกุมแก้ม  คริสเองก็นึกได้ทันทีว่าลืมตัวไป ชายหนุ่มรีบอ้ำๆอึ้ง ๆ แก้ตัว

“อะ....เอ่อ  ผะ...ผมชอบความรุนแรงน่ะฮะ เขินทีไรมือไม้ไปเองทุกที”  แย่แล้วกู คริสนึก

“คราบ ไม่เป็นไรหรอกพี่เองก็ชอบแบบรุนแรงเหมือนกันเดี๋ยวเก็บไว้เล่นกันวันนั้นนะ  ตอนนี้ยังไม่ได้ก็ไม่เป็นไรแต่ขอจูบมัดจำไว้ก่อนได้รึเปล่า” จมูกซุกซนของไอ้หมอโรคจิตพยายามจะเข้ามาชอนไชคริสตินซะให้ได้

สองคนปล้ำจะจูบกันไปมาอย่างดุเดือด คนหนึ่งบุกไม่หยุด ส่วนอีกคนก็ต้านไว้อย่างสุดแรงที่มี เดือดร้อนคนที่ยืนพิงผนังอยู่หน้าห้องน้ำมานานแล้วอย่างซาโต้ส่ายหน้าถอนใจยกโทรศัพท์ขึ้นกดโทรเรียก เมื่อดูแล้วว่าท่าทางคริสตินคงจะดิ้นหลุดยาก

เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ คริสตินรีบถือโอกาสตอนคุณหมอชะงักผละออกมากดรับสาย

“ มาม่าซังโทรตามน่ะฮะ” เสียงโทรศัพท์จากสวรรค์ส่งมาโปรดเขาแท้ ๆ ผู้หมวดหนุ่มนึกขอบใจคู่หูอยู่เหมือนกัน เขาถึงกับถอนใจโล่งเมื่อคุณหมอรูปหล่อเต็มใจปล่อยเขาออกมาแต่โดยดี

“เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ ถึงเวลาน้องคิตห้ามงอแงนะ”

คริสพยักหน้าโบกมือแสร้งส่งยิ้มให้หมอหนุ่มก่อนเดินเลี่ยงออกไปทางด้านหลังร้าน ทำทีว่าไปพบมาม่าซังตามที่บอกไปเมื่อสักครู่  ศิริชัยเองก็เดินแยกไปที่บาร์เหล้าทันทีเหมือนกัน

.

.

“กลับกันเลยนะครับ วันนี้งานคงจบแล้ว” ซาโต้พูดขึ้นขณะเดินตามหลังคริสมาถึงบริเวณห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทั้งคู่เดินลัดเลาะเลี่ยงออกไปทางด้านหลังร้าน

“มึงทิ้งกู จำไว้เลยนะซาโต้” ใบหน้าบูดบึ้งเป็นเด็ก ๆ ฉายชัดจมูกรั้นเชิดออกไปอีกทาง 

“ไม่ได้ทิ้งนะครับ ผมยืนดูอยู่ตลอดนะ” 

หืออออ  มันบอกว่ายืนดูอยู่ตลอดงั้นหรือ?? แสดงว่าเมื่อกี้มันก็เห็นหมดน่ะสิว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง ก็แล้วทำไมไม่เข้ามาตอนที่เขาโดนไอ้หมอนั่นมันลวนลามตั้งแต่แรกเล่า ไอ้บ้าซาโต้แกล้งกันชัดๆ คริสติน เม้มปากคิด


“ไม่เห็นหรอกครับ ได้ยินแต่เสียงนะ ‘ไม่เอาฮะไม่ใช่ที่นี่’ ซาโต้แสร้งดัดเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนประโยคที่คริสตินพูดกับเจ้าคุณหมอนั่น แถมยังทำหน้าตาทะเล้นขำเขาอีกต่างหาก


โหยยย ไอ้ห่า!มึงคิดว่ากูอยากพูดแบบนั้นนักรึไง   เพี๊ยะ!!!!! นี่แน่  โบกหัวมันไปสักทีโทษฐานหัวเราะเยาะเย้ยเขา ซาโต้โดนเข้าไปหนึ่งดอกเต็ม ๆ ถึงกับอึ้งกิมกี่ หันมาหรี่ตามองคนมือหนักด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“อะไร ๆ ๆ ไม่ต้องมามองกูแบบนั้นเลย มึงแหละผิด”  คริสรีบโบ้ย  เขาสองคนเดินมาถึงรถพอดี ซาโต้โยนหมวกกันน็อคส่งให้อีกฝ่าย

“เดี๋ยวคืนนี้ทำโทษอีกคอยดู จะเอาให้หนักกว่าทุกครั้งเลย ” พูดจบปุ๊บก็สวมหมวกกันน็อคของตัวเองแล้วก้าวขึ้นคร่อมรถไว้ทันที 

คริสตินเบ้ปากยักไหล่ไม่สนใจกระโดดขึ้นรถเกาะด้านหลังซาโต้ไว้อย่างเร็ว

รถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่เคลื่อนตัวออกไป เลี้ยวซ้ายเรียบชายหาดไปตามถนนที่ตอนนี้ค่อนข้างเงียบลงมากแล้ว

ฝ่ามือขาวจู่ ๆ ฟาดลงที่กลางแผ่นหลังกว้างของคนขับอย่างแรง  ผั๊วะ!!  ซาโต้สะดุ้งนิด ๆ หันหน้ามาดูนิดหน่อยจากนั้นหัวเราะออกมาเบา ๆ ขณะที่คนตีทำสีหน้าแทบไม่ถูก เมื่อเพิ่งคิดได้ว่า ‘แกล้ง’ ในความหมายของซาโต้นั้นคืออะไร.....

โถ โถ ความรู้สึกช้าจริงนะครับคริส หึหึ   “คืนนี้โดน!” ซาโต้เปิดหมวกหันกลับมาพูด

“มึงแหละโดน” คริสสวนกลับทันที

“อะไรครับ ผมจะโดนอะไร”

“ก.......ก็โดน...อะไรที่มึงคิดจะทำกับกูน่ะ มึงแหละจะโดนเอง” คริสไม่ยอมแพ้ ตอบตะกุกตะกักไปเรื่อย

“อ้าวววว งั้นก็แย่สิครับ”

“อะไร?? ทำไมแย่ นี่มึงคิดจะทำอะไรแย่ ๆ กับกูรึไงห๊ะ” สีหน้าคนบางคนเริ่มเปลี่ยน เขาเกาะเอวซาโต้จนแน่นชะเง้อคอไปถาม

“ หึหึหึ” ซาโต้หันกลับมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมหัวเราะในลำคอ “ ขับไปอย่าพูดมาก มึงนี่น้าคิดแต่เรื่องอุบาท”

“อะไร รู้เหรอผมคิดเรื่องอะไรน่ะ” 

“ทำไมกูจะไม่รู้ ถ้าคืนนี้กูสึกหรอนะ คืนพรุ่งนี้มึงต้องโดนแบบเดียวกัน”

“หยึยยย แบบนี้แสดงว่า.....”

“ไอ้ซาโต้ นี่มึงคิดเรื่องอุบาทจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย”

“ก็คริส......”

“ไม่ต้องมาเถียง เถียงยังไงมึงก็แพ้อยู่วันยังค่ำ”

“ครับ ครับ ผู้ชายเถียงแพ้ผู้หญิงอยู่แล้ว”

“นี่มึงว่ากูเป็นผู้หญิงเหรอ” คริสบิดลงที่เอวซาโต้แรง ๆ หนึ่งที “โอ๊ยยย  เปล่านะ พอ ๆ เลิกเล่นๆ”

“ไอ้ซาโต้ มึงแกล้งกูมากแบบนี้ระวังกูจะเอามึงเป็นเมียเข้าสักวัน ต่อไปจะได้ไม่กล้าแกล้งกูอีก”

เอี๊ยดดดดด!!! ซาโต้เบรกรถจนหัวทิ่มหันมามองคริสตินอย่างหวาดกลัว ขณะที่อีกฝ่ายแสร้งหันมองที่อื่นไปทั่วไม่สนใจอะไร

“คริสครับ” รถจอดเบี่ยงลงที่ข้างทาง

“อะไร” 

“คริสครับ”

“อะไรเล่า” น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยน 

“มาเล่นกันไหม”

“เล่นอะไร”

“มวยปล้ำ”

“อะไรของมึง”

“คืนนี้  ใครกดใครได้ก่อนคนนั้นชนะ”

หือออ  คริสตินกลอกตาคิด ‘อะไรของมันจู่ ๆ ชวนเล่นมวยปล้ำ’

“ใครชนะได้ 1 จูบ”

“ห๋าาา!!!”

“ก็ใช่ไง ถ้าผมแพ้ผมยอมเสียจูบแรกให้คริสเลยเอา”

“แล้วถ้ากูแพ้??”

“คริสก็ได้จูบแรกจากผมไปไง”

คริสตินกลอกตานึก ๆ แต่ยังประมวลผลไม่ทัน “เห็นไหม คริสมีแต่ได้กับได้นะครับ ผมน่ะมีแต่เสียกับเสียนะ”

“อะไร นี่มึงยังไม่เคยจูบกับใครเหรอเนี่ย” ผู้หมวดหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่อยากเชื่อ

“อื้อ”

“จริงน่ะ”

“อื้อ ๆ”  ซาโต้พยายามเกร็งหนังหน้าตัวเองสุดฤทธิ์ไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา คริสนี่ซื่อสุด ๆ ไปเลยครับ

“......อืมม.......เอางั้นก็ได้ ยังไงกูก็มีแต่ได้กับได้ ส่วนมึงมีแต่เสียกับเสียนี่หว่า งั้นรีบกลับเหอะ กว่าจะไปเล่นกันอีกกว่าจะได้นอน” ชายหนุ่มพูดไปเรื่อยแบบไม่ได้คิดอะไร ซาโต้ตาโตรีบหันหน้ากลับไปตั้งหลักกลืนน้ำลายอึก ๆ ลงคอ ไม่คิดว่าจะหลอกได้ง่ายดายปานนี้ 

รถมอเตอร์ไซด์เคลื่อนตัวต่อไปอีกครั้ง

แต่....ซาโต้ยังไม่เคลียร์  “คริสจะเล่นคืนนี้เลยเหรอครับ” ลองถามดูอีกที เผื่ออีกฝ่ายจะนึกเอะใจอะไรขึ้นมาบ้าง เขาเองก็หวั่น ๆ อยู่เหมือนกันตอนแรกกะจะแค่แกล้งเล่นเท่านั้นไม่คิดว่าจะเอาจริง


“อืมม ก็คืนนี้สิวะ หรือมึงจะเล่นวันหลังล่ะ” ลมเย็น ๆ ปะทะใบหน้าขาว คริสตินสูดอากาศอย่างสบายอกสบายใจไม่ได้นึกเอะใจอะไรเล้ย

“.......ป่าวววว  เล่นวันนี้แหละ อยากลองดูอยู่เหมือนกัน” พูดไปลอย ๆ ไม่รู้ว่าคนซ้อนจะได้ยินหรือไม่

จูบครั้งแรก  กับผู้ชายนะ!  ส่วนผู้หญิงน่ะจูบมาเยอะแล้วครับคริส หึหึ^^ 

เป็นไงเป็นกัน  เดี๋ยวได้รู้......

Tbc.