Special
“โก้
มาดูนี่..” เสียงทุ้มๆจากคนที่นั่งเล่นคอมอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างห้องพี่ชาย
คืนนี้ฟี่สวมชุดนอนขายาวลายกระต่ายบันนี่
เป็นชุดที่โก้สั่งซื้อมาใส่คู่กันจากเวปดิสนีย์ชื่อดัง
“อะไร”
คนถูกเรียกวางนิตยสารอ่านเล่นลงก่อนหยิบชมพู่ที่หั่นเป็นชิ้นๆเรียบร้อยลุกจากหน้าเตียงแล้วเดินมานั่งลงที่พนักวางแขนบนเก้าอี้ตัวเดียวกับน้องชายฝาแฝด
วงแขนใหญ่ของฟี่ตวัดกอดเอวเขาเอาไว้กันตก
ใบหน้าคมคายเงยหน้ามองดูโก้ซึ่งกำลังจดจ้องอยู่ที่หน้าจอเครื่อง
ปากเล็กๆเคี้ยวชมพู่ที่ชอบทานก่อนนอนอยู่เสมอ
“สวยว่ะ
ที่ไหนอ่ะ” โก้หันมาถาม
“มัลดีฟส์
ไปไหม”
“หืม?”
“ไปกันแค่สองคนนะ
เดี๋ยวช่วงปลายเดือนหน้าได้วันหยุดยาวมาอีกอาทิตย์นึง อยากพามึงไป”
“ก็อยากไปอยู่หรอก
แต่ห่วงลูกว่ะ คาปูจะอยู่กับเจ้าอาร์ได้ไงแค่สองคน เต้ก็ไม่อยู่ด้วย”
“เดี๋ยวกูให้เต้มันลาพักร้อนมา
ปีที่แล้วเห็นว่ายังไม่ได้ใช้เลยวันพัก ช่วงนั้นน่าจะลาได้อยู่นะ”
“เอาจริงดิมึงอ่ะ
พูดจริงเหรอ”
“กูเคยพูดเล่น?
ไม่เคยโกหกมึงด้วย”
“งั้นตามใจเถอะ
มึงหาวันที่ว่างมาก็แล้วกัน”
“ยอมไปด้วยจริงนะครับ”
ฟี่เงยหน้าอ้อน แสดงสีหน้าในแบบที่คนอื่นๆไม่มีวันจะได้เห็นเด็ดขาด
เขากระชับวงแขนให้แน่นขึ้นอีก รู้เลยว่าช่วงนี้โก้อ้วนขึ้นราวสองกิโลแน่ๆ เอวตันเชียว แต่เขาไม่ทักหรอก
กอดแบบมีเนื้อมีหนังช่วงหน้าหนาวมันอุ่นดี
“อืม
ตั้งแต่วุ่นอยู่กับงานที่ไร่กูไม่ค่อยได้ออกไปเสาะหาเมล็ดกาแฟสายพันธุ์ใหม่ๆมาสะสมเลย
บางทีที่ดัลดิฟส์อาจจะมีก็ได้ เพราะงั้นจะยอมไปด้วย”
“โห
ที่ยอมไปด้วยเพราะจะไปหากาแฟดีๆเหรอเนี่ย”
“เปล่านะ
นั่นน่ะไม่ใช่เหตุผลหลักหรอก กูอยากไปด้วยจริงๆ ไปกับมึง”
“ขอบคุณครับโก้”
ปลายจมูกโด่งยื่นขึ้นมาจะเฉียดเอาพวงแก้มนุ่ม
โก้ตีผั๊วะต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนึ่งทีพร้อมกับทำหน้าดุส่งเสียงปราม “อย่าเล่น”
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย”
“นี่แหละที่เรียกว่าเล่น
ปล่อยเอวกูเลย เดี๋ยวนี้นะฟี่”
น้องชายฝาแฝดยอมจำนน
อมยิ้มมองพี่ชายที่อยู่ในชุดนอนกระต่ายบันนี่เหมือนกันเป๊ะเดินทอดน่องไปนั่งลงข้างเตียง
จากนั้นหยิบหนังสือที่อ่านค้างอยู่มาอ่านต่อ
เวลาผ่านไปได้สักครู่
ฟี่ปิดเครื่อง พร้อมชาร์ตแบตโทรศัพท์อะไรเสร็จเรียบร้อย
เขาเดินเข้าไปดึงมือโก้ให้ลุกขึ้น คนนั่งอยู่ที่พื้นเพียงแค่เงยหน้ามองก็รู้แล้วว่าถึงเวลาต้องเข้าไปแปรงฟันพร้อมกัน
“ขยับเข้าไปดิ
กูนอนด้วย” หลังจากดับไฟเสร็จเรียบก็มีปัญหากันอีก
“ทำไมไม่รู้จักนอนห้องตัวเองล่ะเนี่ย”
โก้ขยับเข้าไปด้านใน ฟี่เอนตัวลงนอนข้าง ๆ ผ้าห่มนวมผืนหนาถูกเขาดึงขึ้นมาจนชิดหน้าอกของโก้
“หนาวไหม”
โก้ส่ายหัวบอกไม่หนาว
เขาหลับตาลง มือใหญ่ของฟี่เสยผมที่หน้าผากขึ้นไปให้ “อื้อออ ไม่ให้ทำ”
โก้ครางงึมงำแต่ไม่ยอมหลบ ฟี่จึงหัวเราะแบบไร้เสียง ก่อนจะขยับชิดเข้าไปนอนดีๆแล้วกอดเอวพี่ชายไว้แบบทุกครั้งที่เคยทำ
เช้าวันต่อมาฟี่โดนปลุกตั้งแต่เช้า
หัวยุ่งลุกขึ้นมานั่งทำหน้างอแง โก้โยนผ้าเช็ดตัวส่งให้แล้วไล่ให้ไปอาบน้ำ
เดี๋ยวกินข้าวเสร็จจะให้ขับรถพาเข้าเมือง
“เข้าไปทำไมวะ”
โก้มองหน้าคนหลับตาถามงัวเงีย เขาเดินไปผลักหน้าต่างให้เปิดกว้างขึ้นไปอีก
ลมเย็นๆพัดโกรกชายผ้าม่านสีครีมผ่านเข้ามาถึงด้านใน
อากาศหอมสดชื่นจากดินชื้นๆในไร่ชวนให้ใจเย็น
“ไปธนาคาร
เจ้าแคปไม่อยู่ต้องเอาเงินเข้าไปฝากให้ลูก แล้วจะไปต่ออายุสลากด้วยครบกำหนดแล้ว” ฟี่พยักหน้าพลางลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังหลับตา
โดนโซซัดโซเซเข้าไปสวมกอดเอวด้านหลังพี่ชายฝาแฝดไว้ตรงหน้าต่าง เขาวางคางลงที่ลาดไหล่ของโก้
ปากก็ขยับบ่นพึมพำ “กูยังง่วงอยู่นี่”
“เอองั้นมึงอยู่บ้านนะ
กูจะออกไปกับพายเดี๋ยวปิดร้านเอาไว้”
“ไม่เอาเหอะ”
พอบอกว่าจะออกไปกับพายเอง
ฟี่เสียงแข็งขึ้นมารีบลืมตาตื่น พุ่งออกไปที่ห้องอาบน้ำแบบที่ไม่ต้องไล่ โก้ได้แต่ยืนส่ายหัวเก็บเตียงพับผ้าห่มไว้ให้
ใช้เวลาไม่นานสองพี่น้องมานั่งทานข้าวเช้าด้วยกัน
“กูชอบข้าวผัดห่อไข่”
ฟี่ว่าพลางรวบช้อนลง เขาทานอิ่มก่อน โก้เองก็กำลังจะหมดจานเช่นกัน
“ก็รู้ว่าชอบเลยทำไว้ให้น่ะสิ
อ่ะนี่น้ำ”
“ไม่ใช่ข้าวผัดห่อไข่ของใครก็ได้แต่ต้องเป็นไข่ของมึงคนเดียว”
“มึงนี่น้าฟี่
นิสัยแก้ไม่หาย” ไข่ของกูอะไรกัน พูดจา
“นิสัยดีใช่มะ”
โก้มองหน้าหล่อๆนั่นสุดจะระอารู้ว่าน้องชายยึดติดกับตัวเขาเองจนน่าหมั่นไส้
ฟี่น่ะถ้าให้เลือกอะไรสุดท้ายแล้วจะยอมทำเพื่อเขาเสมอตั้งแต่เด็กๆ รู้ว่ารักมาก
ห่วงมาก รวมถึงหวงมากนั่นก็ด้วย เขาถอนหายใจเบาๆหนึ่งครั้งก่อนถอดแว่นสายตากรอบบางออกแล้วยื่นหน้าเข้าไปจ้องใกล้ๆ
แกล้งทำตาโตใส่ ฟี่หัวเราะแล้วบีบแก้มกลมเล่น
“อย่าบีบแรงกูเจ็บ”
“ชอบหน้ามึงเวลาเจ็บอ่ะ”
“โรคจิตใช่ไหมมึงน่ะ”
“อืมคิดว่านิดๆนั่นแหละ”
คนฟังค้อนปะหลับปะเหลือก
ก่อนที่โก้จะชวนให้เขาลุกขึ้นถึงเวลาต้องออกไปทำธุระกันได้แล้ว
ธนาคารเช้าวันศุกร์แบบนี้ทำไมคนยังเยอะเหมือนวันจันทร์
ฟี่ไม่อยากเข้าไปนั่งรอด้านในเขาจึงยืนสูบบุหรี่รออยู่ข้างๆรถแทน
มองนั่นมองนี่เพลินจนเวลาผ่านไปได้สักพักโก้ก็ยังไม่ออกมาเขาจึงค่อยเดินขึ้นไปตาม
“เสร็จยัง”
อารมณ์เสียสุดๆเมื่อเห็นว่าโก้กำลังยืนคุยอยู่กับใคร ผู้หญิงคนที่เขาเห็นแทบทุกครั้งที่กลับไร่
จำหน้าได้แม่นเชียวล่ะ ลูกค้าประจำที่ร้านของโก้
ถามว่าสวยไหมเหรอ?
ไม่รู้สิ
เขาไม่นิยามคำว่าสวยในหัวสมองเลยสักครั้ง ผู้หญิงก็งั้นๆ สวยสุดก็แม่เขาล่ะมั้งนะ
นอกนั้นเฉยๆ
“ผมไปก่อนนะครับ”
โก้หันไปโค้งบอกลาเธอ เธอส่งยิ้มหวานฉ่ำให้ทั้งพี่ทั้งน้อง แต่คนอย่างฟี่ไม่สนใจตอบรับอะไรด้วยหรอก
เขาก็แค่คว้าแขนเล็กของโก้ไว้แล้วดึงให้ออกไปจากธนาคารเลยในทันที
“อะไรเล่ามันเจ็บเนี่ย
รอนานจนอารมณ์เสียหรือไง”
“เออ
ปล่อยกูรอนานแต่มึงยังไปยืนยิ้มคุยกับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ”
“นั่นลูกค้ากูอ่ะ
เขานิสัยดีนะไปอุดหนุนบ่อยเลย เจอกันเลยต้องทัก”
“เขาเล็งมึงรู้บ้างหรือเปล่า”
“บ้าหรือไงใครจะไปเล็ง
กูน่ะพ่อหม้ายเรือพ่วงตั้งสองลำ แถมโตๆกันไปหมดแล้ว มึงคิดว่าใครเขาจะมาคิดแบบนั้นกับกูอยู่หรือไงวะ”
“แค่มองหน้าก็รู้แล้ว”
ฟี่หงุดหงิดสุด ขับรถวันนี้ทำไมรู้สึกร้อน
บ้าจริงๆรถก็เยอะถนนอะไรไม่รู้วู๊วว
เริ่มคิดไปคิดมาชักพาลไปหมด
“เขาชอบมึงน่ะสิยังไม่รู้ตัวอีก
ที่มาซื้อกาแฟที่ร้านเกือบทุกวันเพราะหวังจะได้เห็นหน้ามึง
แล้วเมื่อกี้ที่คุยกันก็ถามถึงแต่มึงเหอะ กูก็แค่กลัวเขาจะเสียใจ
เลยตอบๆไปเท่านั้นล่ะ”
“ชอบกูจริงเหรอ
ไม่ได้ชอบมึงนะ”
“เออสิวะ
กูจะไปโกหกมึงทำเพื่อ”
“ค่อยยังชั่วหน่อย”
ถนนเริ่มดีขึ้นแล้ว รถติดก็ชั่งมัน ชิลลลล
“อะไรของมึง”
โก้ส่ายหัวกับความเจ้าอารมณ์ของน้องชาย
ฟี่จึงยื่นมือเข้ามาขยี้ลงที่หัวเล็กแล้วโยกเบา ๆเป็นการบอกขอโทษกลาย ๆ
คนถูกทำจึงคว้ามือใหญ่ลงมาแล้วทำท่าจะกัด ฟี่ยัดเข้าปากบอกให้กัดเลยตอนนั้นโก้เหวี่ยงออกทันที
ไม่ตื่นเต้นเลยให้ตาย
“แวะที่ไหนอีกไหมวะ”
คนขับหันมาถาม
“อยากกินอะไรหรือเปล่าตอนเย็นน่ะ
แวะตลาดกันมะ”
“เดินตลาดเหรอ”
ตลาดสดเนี่ยนะ
“อืม
ผิดเหรอวะ” โก้หันไปถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นน้องชายทำหน้าผิดสีติดแววกังวล
“ไม่ค่อยอยากไปอ่ะ”
“เออๆๆกูเข้าใจโทษที
งั้นเราไปซุปเปอร์แทน” เขาลืมนึกไป ฟี่ไม่ค่อยชอบไปในสถานที่ๆคนเยอะๆ
ชีวิตค่อนข้างลึกลับและเป็นส่วนตัว
ผู้คนจะเจอได้ก็ต่อเมื่อฟี่ทำงานพลางตัวเป็นบุคคลในอาชีพอื่นๆ
หากแต่ในชีวิตจริงแล้ว น้องชายเขาแทบจะไม่เคยโผล่หน้าไปที่ไหนอีกเลย
อันที่จริงส่วนหนึ่งเป็นเพราะหน้าตาแบบนั้นของพวกเขาด้วย
“ที่ไหน
ท็อปนะ” ฟี่หันมาถาม โก้พยักหน้ารัวๆ รถเลี้ยวเข้าชั้นใต้ดินห้างใหญ่สุดในเมืองระยอง
สองหนุ่มหล่อที่ใบหน้าต่างกับอายุลิบลับเดินตามกันเข้าไปที่ซุปเปอร์
โก้มองเห็นตัวเองในกระจกหลังจากเดินผ่านประตูกันมา
“มึงว่าพวกเราเหมือนปิศาจหรือเปล่าวะฟี่”
“ปิศาจอะไรของมึง”
“ก็อายุของพวกเรากับใบหน้ารูปร่างของพวกเราอ่ะ”
“ไม่เหมือนหรอก
ไม่มีปิศาจที่ไหนหล่อได้ขนาดนี้” ฟี่กดเสียงให้หล่อ โก้ถึงขนาดอยากจะโก่งคออ้วก
“อย่ามาทำเก็กหน่อยเลย”
เห็นหน้าตัวเองจนเบื่อจะแย่แล้ว ไม่รู้แบบนี้เรียกหล่อตรงไหน
“พูดจริงนะนั่น”
ฟี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นเขาเดินไปเอารถเข็น เข็นตามพี่ชายที่เลือกหยิบของใช้ไปเรื่อย
ๆ
“กินอันนี้ไหม
มึงไม่ค่อยกินผักเลย ลองกินผักชนิดนี้ดู
ถ้าชอบเดี๋ยวกูจะปลูกไว้ที่ไร่วันหลังจะได้ตัดจากต้นสดๆไปเลย
ของเราเองไม่ต้องกลัวเพราะกูไม่ฉีดยาแน่นอน”
“เอาสิ”
“กินแน่ๆนะ”
โก้หยิบผักขึ้นมาแล้วหันถาม ฟี่พยักหน้า
“ถ้ามึงปลูกกูก็กิน”
“ให้คาปูปลูก
รายนั้นมือเย็นปลูกผักปลูกหญ้าเก่ง”
“คาปูปลูกกูไม่กิน
ต้องโกโก้ปลูกกูถึงจะกิน”
“ทั้งปีว่ะมึงอ่ะ”
“ก็แล้วทำไมอ่ะ”
พูดจบแล้วก็อมยิ้ม โก้มองตาเขียวปั๊ด เขาเกลียดคำนี้ของฟี่ที่สุด คำๆนี้มักจะถูกฟี่พูดขึ้นมาทุกครั้งที่ดื้อดึงจะเอาหรือจะทำในสิ่งที่โก้กำลังจะตำหนิ
ว่าไม่ได้ด้วยนะ เพราะถ้าขัดใจก็จะพูดต่ออีกว่า ก็แล้วทำไม???
นั่นล่ะ
“โอเคกูปลูก”
“ปลูกเยอะๆ
ปลูกเมลอนด้วย”
“เมลอนจะปลูกเป็นได้ยังไง
เดี๋ยวให้คาปูลองปลูกดูก็แล้วกัน”
“เอาเมลอนเขียวนะ
ไม่เอาสีเหลือง”
“เรื่องมากว่ะฟี่ไหนว่าไม่ชอบหวาน
รู้หรือเปล่าเมลอนเขียวหวานกว่าเมลอนสีทองนะ” หวานจนปวดหัวเลย
“เหรอ
ไม่รู้อ่ะ กูชอบกินสีเขียว สีเสื้อทหาร”
บ้าไปแล้ว! โก้ถลึงตาใส่
คนถูกมองก็แค่ยักไหล่ เข็นรถไปยืนยิ้มอยู่แถว ๆ เชลฟ์เมลอน
เขาผายมือทำหน้าตาหล่อๆบอกให้พี่ชายมาเลือก ขนาดพนักงานสาวยังอดอมยิ้มไม่ได้ ช้อปปิ้งกันเสร็จโก้ยืนรอจ่ายตังค์ขณะที่ฟี่แยกไปดูหนังสือที่ชั้นด้านหน้าเคาน์เตอร์
สักพักก็เข็นรถออกมา
“ได้ยัง
มึงซื้อหนังสือ?”
ฟี่เอารถมาเข็นให้เอง
เขาพยักหน้าแล้วโยนถุงหนังสือที่ซื้อมาเข้าใส่ในรถ “ซื้อให้หมา”
“หมาไหนของมึง”
โก้แอบเปิดถุงออกดูถึงกับยิ้มหวานฉ่ำแล้วพยักหน้าหงึกๆ
หนังสือนางสาวดอกไม้กับนายกล้วยไข่เป็นอะไรที่แคปชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ลูกชายเขาถึงขั้นคลั่งและสะสม ขณะที่อีกเล่มเป็นหนังสือหนูหิ่นอินเตอร์
อันนี้เต้เองก็สะสมแข่งกับน้องชายเช่นกัน ในห้องแต่ละคนมีชั้นการ์ตูนพวกนี้อยู่คนล่ะสองชั้นเลยทีเดียว
ไม่อยากจะเชื่อ
ฟี่มันจะใจดีซื้อของไร้สาระให้หลาน
“กูซื้อบ่อยเหอะ
อย่ามาล้อน่า”
“ครับๆพี่โก้ไม่ล้อน้องฟี่ครับผม”
เขาสองคนเดินออกมาถึงรถ ฟี่ล็อคคอโก้เข้ามาแล้วกดหัวเล็กจนจมอกกว้าง ๆ ของเขา
จากนั้นแกล้งขยี้เล่น โก้ดิ้นจนแว่นเกือบหลุด “อื้อออ อย่าทำกูฟี่”
“อยากมาล้อกูดีนักคอยดูนะคืนนี้จะกอดให้หายใจไม่ออกไปเลย”
“กูไม่ให้มึงเข้าห้องหรอก
ไปนอนห้องตัวเองเลย” โก้ย่นจมูก
“คิดว่าจะรอดไหมล่ะครับโก้
หื้ม....”
บนรถขากลับโทรศัพท์ฟี่สั่นดังขึ้นมา
คนขับหยิบเอามาดูก่อนตัดสินใจกดตัดสายทิ้ง
“ใคร?”
พี่ชายหันถาม
“ผู้หญิง”
“อ้าวแล้วทำไม...”
“ขี้เกียจรับ”
โก้คว้าเอาเบอร์ขึ้นมาดู
เป็นเบอร์ที่ไม่ได้เม็มขนาดนั้นยังอุตส่าห์รู้อีกว่าเป็นผู้หญิง
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ฉิบหาย
มือถือเกือบหล่น กำลังดูอยู่เสือกร้องดังขึ้นมาโก้ตกใจรีบยื่นส่งให้เจ้าของเครื่องมัน
“ไม่เอาไม่รับ
กดตัดสายไป”
“ก็รับสักหน่อย
เบอร์นี้เขียนว่าหมวดครีม”
ฟี่หันไปมองหน้าก่อนคว้าเอามือถือตัวเองมากดรับสาย
น่าจะคุยเรื่องงานหรืออะไรสักอย่างแค่ครู่เดียวเท่านั้นฟี่ก็ขอตัวเลี่ยงวางสายลงไป
“ครีมเขาทำงานอยู่ที่กองอาวุธของค่ายฯ
กูเบิกของกับเขาบ่อย วันก่อนก็ยังเจอกัน”
“มึงชอบเขาเหรอ”
โก้ถามขึ้นเรียบๆ ฟี่หันขวับเอารถเข้าจอดข้างทางเลยทันที
“ชอบอะไร”
“ก็กูเพิ่งจะเคยเห็นมึงพูดถึงผู้หญิงนี่”
ผู้หญิงที่ทำงาน นี่เป็นครั้งแรกที่ฟี่พูดเรื่องแบบนี้ให้เขาฟังเลยก็ว่าได้
“จะไปชอบได้ยังไง
หมวดครีมเขามีลูกมีเต้าไปสามคนแล้ว นั่นเมียลูกน้องกู” ถึงไม่มีลูกใครจะไปชอบล่ะ คนอย่างเขาไม่เคยคิดชอบผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้นน่ะ
“อ้าวใครจะไปรู้
จู่ๆพูดถึงผู้หญิงขึ้นมา กูก็นึกว่าจะได้น้องสะใภ้แน่ๆแล้ว”
“น้องสะใภ้บ้าอะไร
กูไม่แต่งงานกูบอกมึงมากี่ปีแล้ว” บอกมาตั้งแต่จำความได้ บอกว่าจะแต่งงานกับมึงไง
ทำเป็นมาลืม
จู่ๆโก้หัวเราะขึ้นมา
เขาขำหนักมากจนเอามือกุมท้องหัวเราะตัวงอ ฟี่ค่อยเคลื่อนรถขับต่อไป
“ขำอะไรนักหนาเดี๋ยวก็หายใจไม่ทันหรอก
อยากให้กูผายปอดมึงบนรถหรือไง”
“เปล่าๆๆๆ”
โก้โบกมือบอกเปล่า เขาแก้มแดงปลั่งจนฟี่อดไม่ได้ต้องเอามือมาบิด
ดดนทุบไปแรงๆหนึ่งที
“เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
โก้ประท้วง
“ก็มึงหัวเราะอะไรล่ะ”
“กูกำลังนึกไง
เมื่อก่อนตอนเป็นเด็กกูยังจำได้เลยนะ มึงบอกกูว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น
เจ้าสาวของมึงมีแค่คนเดียวเท่านั้นก็คือกู ช่วงนั้นเราสองคนเพิ่งจะอยู่ปอสองเอง
มึงจำได้มะ”
“เออแล้วมันน่าขำตรงไหน”
“โหฟี่
ใครเขาเคยทำแบบมึงกันเล่า มึงไม่ขำเลยจริงดิ”
“ไม่เห็นจะขำ
กูออกจะจริงจัง”
“ตอนนั้นอ่ะน?”
“อืม
ตั้งแต่ตอนนั้นน่ะแหละ”
สองคนหันมองหน้ากันแล้วพ่นขำออกมา
กว่ารถจะขับถึงบ้านไม่รู้ว่าฟี่อ้อมไปทางชายหาดแล้วกมาออกตลาดผลไม้ได้อย่างไร
“กลับบ้านเลยมึง
วันนี้เที่ยวจนเจ้าอาร์บ่นกูแล้วแน่ๆ”
“เหอะ
ช่างมันดิ”
ไม่เคยใส่ใจแคร์เหี้ยไรใครทั้งสิ้น
คนที่มึงแคร์คงมีแต่กูคนเดียวเท่านั้นจริงๆสินะ...คอฟฟี่
…..Special Complete…..
#สมนาคุณพิเศษงับ!! เอาอาฟี่กับเฮียโก้มาส่งให้ ไม่มีอะไรมากแค่อยากให้อ่านแล้วก็ยิ้มๆไปค่ะ ขอบคุณมากที่แวะเข้ามาอ่านกัน
ไว้เจอกันตอนหน้านะก๊ะ
