[IX]
เต้เคยพูดอยู่ตลอดว่าน้องชายของเขาทั้งน่ารักทั้งขี้อ้อน
พูดง่ายเชื่อฟังน่ากอดยิ่งกว่าเด็กผู้หญิง
แต่ถ้าคุณได้มาเห็นว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
ในตอนที่คุยสายกับน้องชายสุดที่รัก
คุณจะต้องคิดว่าเรื่องที่เขาเคยพูดไว้ทั้งหมดนั้น มันไม่มีอะไรจริงเลยสักนิดเดียว
“กวนตีนกูจริงๆนะไอ้คาปู จะกลับไม่กลับแค่นั้นจบ
ทำตัวน่ารักเหมือนตอนเป็นเด็กอ้อนกูหน่อยไม่ได้หรือไงวะ ทีเมื่อก่อนล่ะก็ พี่เต้อุ้มๆ พี่เต้อุ้มคาปูหน่อยคาปูกลัวหมากัด
พี่เต้อุ้มผมนะฮะ แบบเนี๊ยะ มึงจะตายไหมห๊ะ ไอ้น้องเหี้ย..” เขาทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนประโยคเมื่อนานนมเป็นสิบๆปีมาแล้ว
ขนาดคนฟังอย่างแคปเองยังต้องลืมแล้วแน่ ๆ
(อะไรเนี่ย
ผมทำเย็นชาใส่หน่อยเดียวของขึ้นเลยอ่อ..)
“ก็มึงอ่ะแม่ง อ้อนกูหน่อยไม่ได้..” เขาวีนใส่น้องหน้ายุ่ง
(หึหึ
ขำว่ะ)
“แล้วตกลงเอาไงล่ะ กลับป่ะ กูไปรับหรือมึงกลับเอง”
(กลับดิ
พ่อบอกให้กลับทั้งที ผมยังไม่อยากกลับไปเป็นวุ้นด้วยฝีมืออาฟี่
โทษฐานไม่ฟังคำสั่งของเฮียโก้หรอกนะ..)
“แล้วเอาไง กูไปรับใช่ไหม..”
(เดี๋ยวให้ไอ้ปอไปส่ง)
“เออๆ ตามนั้น เย็นๆเจอกันกูจะกลับไปรอมึงที่บ้าน..”
(ครับ
เดี๋ยวจะแวะไปศูนย์หนังสือก่อน คงไปถึงเย็นๆนะ)
“เออ จะมาพูดเพราะอะไรตอนนี้กูด่ามึงไปสิรอบแล้วเหอะ”
(หึหึ
ผมวางแล้วนะ)
“เรื่องของมึง”
เต้กดวางสายลงไป
เพื่อนที่เดินลงบันไดมาด้วยกันอย่างรัฐหันมามองแล้วก็ขำ
“มึงอ่ะนะ คุยกับไอ้แคปทีไรหน้าตาเท่ๆเสียหายหมด
เดี๋ยวก็โมโหเดี๋ยวก็ยิ้ม
เมื่อกี้พวกรุ่นน้องเดินผ่านแม่งซุบซิบกันใหญ่คงไม่เคยได้เห็นมึงเวอร์ชั่นนี้”
“เวอร์ชั่นเหี้ยไรวะ” เต้หันมาถาม
พวกเขาเพิ่งออกมาจากห้องแลป กำลังจะกลับแต่มีโทรศัพท์จากอาฟี่
เต้คุยแล้วโทรไปบอกน้องชายตัวดีเสร็จแล้วเจอมันดักทางกวนตีนกลับมา
เต้คุยกับแคปทีไรด่ากันตลอด
“ก็เวอร์ชั่นพี่ติดน้องอ่ะดิ..”
“ติดบ้านมึงสิ มึงไม่ได้ยินกูด่ามัน? เมื่อก่อนน่ะใช่แต่เดี๋ยวนี้น้องกูไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย
ยิ่งนับวันยิ่งกวนประสาท ไม่เคยจะอ้อนกูเหมือนแต่ก่อนนั่นหรอก..”
“อะไรของมึงวะ
แคปมันโตแล้วจะให้มากระโดดกอดคอหอมแก้มแล้วเรียกพี่ฮะๆ เหมือนแต่ก่อนหรือไงเล่า..” รัฐผลักหัวเพื่อนสนิทเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเต้ทำหน้างอนแบบไม่ได้เรื่อง
“กูก็อยากให้เป็นอย่างนั้นอ่ะ
มีน้องแค่คนเดียวนี่หว่าไม่รักมันให้กูไปรักหมาเหรอ..” เขาตัดพ้อเล็กๆ
คนฟังๆแล้วอมยิ้มส่ายหัว ความจริงเต้รักแคปเอามากๆติดน้องแบบสุดๆ ทั้งหวงทั้งหลง
แต่ปากนี่บอกแต่ว่าไม่เคยจะสน
“คืนนี้กูคงจะกลับดึกนะ มึงไม่ต้องรอล่ะนอนไปก่อนเลยได้” เต้นึกถึงคำสั่งจากสายก่อนหน้านั้น
อาฟี่กำชับให้พาแคปกลับบ้าน เพราะวันนี้งานสำเร็จหรืออะไรสักอย่าง
อีกอย่างนึงคือเฮียโก้เองก็อยู่พร้อมหน้าเพราะอย่างนั้นเลยตกลงว่าจะไปทานข้าวนอกบ้านพร้อมกัน
แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นอาฟี่นึกยังไงไม่รู้บอกให้เขาชวนไอ้เอสน้องรหัสตัวดีที่เคยไปค้างที่บ้านไปกินด้วย
“กูจะรอมึงทำไมล่ะสัส
จะไปไหนก็ไปพูดจาอย่างกับกูเป็นเมียมึงงั้นแหละ” รัฐหันไปด่าเมื่อได้ยินเพื่อนพูดจาแบบนั้น
แต่แขนแกร่งของลาเต้คว้าลำคอขาวๆมาล๊อคเอาไว้
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ล่ะวะ มึงดูแลกูยิ่งกว่าเมียถึงกูจะเผลอคิดไปบ้างนั่นก็ต้องโทษมึงนะ
ความผิดมึง..” รัฐถึงกับหน้าขึ้นสีเมื่ออีกฝ่ายพูดจาทีเล่นทีจริง
เต้มองแล้วนึกขำ เขาชอบหยอกเอินเพื่อนสนิทแบบนี้เสมอ
รัฐกับเขาเป็นบัดดี้เป็นรูมเมทกันสนิทกันมานานอยู่ด้วยแล้วสบายใจ
บางทีระบุความสัมพันธ์ออกมาให้ชัดเจนแทบไม่ได้
มันยิ่งกว่าเพื่อนสนิทแต่คงไม่ถึงขั้นที่จะใช้คำว่าแฟน
เต้รู้แต่ว่ารัฐคือคนที่เขาคิดว่ารู้ใจเขามากที่สุดคนหนึ่ง
“ไอ้สัส”เสียงเล็กก่นด่า เขินแน่ ๆ เต้ก็รู้
“หึหึ หน้าแดงทำเหี้ยเหรอวะ อายยิ่งกว่าผู้หญิงนะมึงอ่ะ..”
“ไอ้เหี้ยปล่อยเลย เรื่องของกู..” รัฐเอาแขนเต้ออกจากคอของตัวเอง
สองคนกำลังจะเดินออกจากตึก เจอเอสกับกลุ่มเพื่อนตรงฝั่งทางออกพอดี
เลิกเรียนกันแล้วทั้งคู่
“หวัดดีครับเฮียๆๆๆแล้วก็เฮีย..” เมี่ยงเจอหน้าเต้กับรัฐแค่สองคน
แต่เขาทำท่าทะเล้นยกมือไหว้เรียงตัวราวกับเจอคนกลุ่มใหญ่ เต้เลยแจกมะเหงกเขกกะบาลเล็กนั้นไปหนึ่งทีแล้วหันไปหาเอส
“ไอ้เหี้ยเอสโผล่หัวมาก็ดีกูกำลังจะโทรหามึงเลย
เย็นนี้ว่างป่ะวะ..”
“เฮียมีไรอ่ะครับ ไอ้เอสมันไม่ว่างหรอกช่วงนี้ติดสัส
เอ๊ยติดสาว โอ๊ย! ตีผมทำไมอ่ะ ตีแต่หัวเดี๋ยวเยี่ยวรดที่นอนแหงๆเลยเนี่ย..” เมี่ยงโวยวายลูบหัวตัวเองป้อย ๆ
รัฐนี่ถึงกับขำดึงเมี่ยงออกมาก่อนเพราะรู้ว่าเต้จะคุยธุระกับเอส
ชิพกับบุ้งดูอะไรสักอย่างด้วยกันอยู่ในมือถือ
เจ้าเมี่ยงเลยว่างจัดเผือกไปทุกเรื่อง
“กูไม่ได้ถามมึงเงียบก่อนไอ้ลูกลิง” เต้หันมาตวัดตาเขียวใส่
เมี่ยงเบะปากยักไหล่
“ตกลงว่าไงมึงว่างป่ะ” หันไปถามเอสต่อ รายนั้นก็แค่พยักหน้าตอบ
“งั้นดีเลย อาฟี่โทรหากูบอกวันนี้ให้กลับบ้านจะพาไปกินข้าว
เขาบอกให้ชวนมึงไปด้วย เฮียโก้พ่อกูอยากรู้จัก..” เต้เข้าเรื่องเมี่ยงนี่หูผึ่ง
“อยากรู้จักผม?” เอสทวนคำ
“ก็เออ มึงไม่ใช่หรือไงไปค้างบ้านกูวันนั้น ฝาแฝดสองคนนั่นคงจะคุยกันนั่นแหละ
กำชับมาว่าให้พามึงไปให้ได้ ถึงไม่ว่างก็ทำตัวให้ว่างซะนะไอ้น้องรหัสเหี้ย”
“พรุ่งนี้ผมมีเรียนบ่าย..”เอสบอกเรียบ ๆ
กดมือถือดูตารางนัดหมายนิดหน่อย
“ดีแล้วกูก็บ่ายเหมือนกัน
ไอ้แคปรู้สึกจะมีตอนเช้าแต่ช่างเถอะมันคงจะลงแค่แปลงเกษตรอ่ะแหละเห็นว่าจะใส่ปุ๋ยฉีดยาอะไรของมัน เอาเป็นว่าตามนี้ละกัน
มึงจะไปกับกูไหมหรือจะขับรถตามไปเองก็ได้ เจอกันที่บ้านกูหกโมงเย็นนะ”
“แล้วน้องเฮียไปไงล่ะ..” เอสถาม
“เดี๋ยวไอ้ปอไปส่งมันเอง ไว้เจอกันนะ
มึงก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
“ครับ” เอสรับคำ เต้โบกมือให้ จากนั้นเดินเข้าไปลากรัฐออกไปจากไอ้เมี่ยง
สองคนนี้เริ่มเล่นอะไรกันสักอย่างหัวเราะคิกคัก
จนเต้เห็นนั่นแหละว่าไอ้เมี่ยงตัวดีเปิดคลิปวาบหวิวให้เพื่อนตัวเองดูอยู่
เขาเลยต้องรีบลากรัฐออกจากไอ้รุ่นน้องตัวแสบก่อน
“อะไรวะมึงไปสนิทกับบ้านเฮียเต้แกตั้งแต่เมื่อไหร่..” พอรุ่นพี่ทั้งสองคนเดินไปกันแล้วเมี่ยงเข้ามาถามเอสทันที
แต่รายนั้นก็แค่ส่ายหัวไม่ได้ตอบ พวกเขาทั้งหมดเดินออกจากตึก
“กูได้ยินข่าวมาว่าพ่อเฮียแกหล่อมากจริงป่ะวะมึงบอกกูที
เคยไปมาแล้วต้องเคยเห็นดิ ครอบครัวกาแฟหล่อกันทั้งตระกูลเหมือนที่เฮยแกเคยโม้ไว้ไง๊
หล่อจริงอ้ะ..”
“เออนั่นสิ อันนี้กูก็อยากรู้นะ” ชิพเดินเข้ามาเผือกคู่กับเมี่ยง
สองคนจ้องเอสตาเป็นมันรอคำตอบ
“ไม่รู้ กูยังไม่เคยเห็น” เอสบอกเรียบๆ
เปิดรถโยนกระเป๋าพร้อมหนังสือหนังหาใส่ที่เบาะหลัง
“อ้าว แล้วมึงเห็นใครล่ะวะ ใครที่เฮียบอกว่าให้ชวนมึงไปด้วยน่ะ”
“นี่มึงแอบฟังเหรอวะไอ้เตี้ย” เอสหันมาจิ้มหน้าผากเมี่ยงหนึ่งที
พร้อมทำตาเขียวใส่ชิพ บุ้งนี่ถึงกับขำ
เวลาที่เมี่ยงกับชิพเผือกคู่นี่ยุ่งยากที่สุดแล้ว
“ก็เออ บอกก่อนดิ ใครชวนมึงไป”เมี่ยงยังถามต่อ
คาดคั้นน่าดูแต่วิธีแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ของเอสยังคงเหมือนเดิมเสมอ
คือปฏิเสธแบบดื้อๆ
“ไม่บอก” เอสเอาแว่นกันแดดขึ้นมาสวม ล๊อคคอเมี่ยงแล้วลากไปยัดเข้ารถ
บอกชิพกับบุ้งว่าพรุ่งนี้เจอกัน เขาไม่ยอมพูดยอมตอบคำถามอะไรเกี่ยวกับบ้านแคปอีก
ถึงแม้เมี่ยงจอมเผือกจะถามโน่นนี่นั่นมาตลอดทางจนกระทั่งรถมาจอดส่งถึงหน้าหอ
“ลงไปได้แล้วไป”
“ไอ้เพื่อนใช้ไม่ได้ ทิ้งกูตลอดเดี๋ยวนี้อ่ะ” เมี่ยงคว้าเอากระเป๋าแล้วทำหน้างอ
“อะไรของมึงทำเป็นบ่น” เอสยกมือขึ้นมาขยี้หัวเล็ก
แล้วใช้สายตาเชิญลง เมี่ยงยิ่งงอนหนัก
“นี่
กินแล้วมึงกลับกี่โมงอ่ะ คืนนี้กูไปค้างกับมึงได้ป่ะ”
“ไม่รู้เว้ย อาจจะยาวไว้วันหลังละกัน”
“เออๆ หาเวลาให้เพื่อนอย่างกูบ้าง
เห็นกูงี้กูก็น้อยใจเป็นรู้ไว้ด้วย”
“รีบลงไปได้แล้ว” เอสถอนหายใจยาวเหยียดแล้วผลักๆให้เมี่ยงลง
รายนั้นหันมาทำปากมุบมิบด่า เอสส่ายหัวอ่อนใจแต่ในที่สุดก็แยกเขี้ยวยิ้มให้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับก็ได้
ชดเชยที่ไม่มีเวลาให้มึงมาหลายวันแล้วดีไหมล่ะ”
“มึงพูดจริงนะ” เมี่ยงก้มลงมาถามในทันที
เขาลงไปยืนอยู่นอกรถแล้ว อีกฝ่ายจึงพยักหน้าตอบตกลง
เมี่ยงมองตามหลังรถที่เลี้ยวออกไป บางครั้งเขาคิดว่าตัวเองเข้าใจเอส
แต่บ่อยครั้งที่ความน้อยใจมักถาโถมเข้ามาด้วยความรู้สึกแปลกๆในยามที่เพื่อนไม่มีเวลาให้เขามากนัก
.
.
“เป็นไรของมึง ดูทำหน้าดิ๊..” เมื่อแคปวางสายลงจากพี่ชาย
เขาทำหน้างอนิดๆ คิ้วคมขมวดมุ่นคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรอย่างหนัก
ปอที่สังเกตเห็นยื่นมืออกไปผลักหัวก่อนส่งถุงปุ๋ยอินทรีให้อาร์โรยใส่ให้แทน ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับงานที่แปลงองุ่น
“เออเป็นไรของมึงวะ เมื่อกี้ยังกวนตีนเฮียเต้อยู่ดีๆเลย
พอวางสายเอาแระ หน้าบูดอย่างกับตูดลิง” อาร์แซวเพื่อน
“ยิ่งกว่าลิงแล้วนั่น ตูดอะไรสักอย่างเดี๋ยวกูขอนึกแปป..” ปอเงยหน้ามองฟ้าทำท่าคิด
แสบตาเพราะแดดร้อนแต่พวกเขาสวมหมวกที่คล้ายๆของชาวนาอยู่บนหัวกันทุกคน
เหงื่อไคลไหลเต็มแผ่นหลัง เสื้อช็อปสีเขียวเข้มเปื้อนไปด้วยดินด้วยวัชพืช
“พูดมากน่าไอ้ปอ ถางหญ้าของมึงต่อไป
เดี๋ยวเย็นนี้มึงไปส่งกูที่บ้านด้วยล่ะ”
“ทำไมวะ เฮียบอกให้กลับ?” ปอเงยหน้าขึ้นมาถามขณะที่แคปสอดกรรไกรตัดแต่งกิ่งเข้าไปตัดเถาวัลย์ไม้เลื้อยที่อยู่ด้านใน
รกชะมัด
“อือ อาฟี่โทรบอกเห็นว่าจะพาไปกินข้าว” เขาเอาเศษกิ่งไม้เลื้อยแปลกปลอมแยกๆกองไว้ด้วยกัน
“กินข้าว?” ปอถามทวนคำ แปลกใจนิดๆ
“ก็ตั้งแต่เฮียโก้กลับมาพวกกูก็หายหัวยังไม่ได้เวลคัมโฮมคุณพ่อเลยยังไงล่ะวะ”
“อ้อ แล้วมึงจะกลุ้มอะไรล่ะ
แค่นี้เองเดี๋ยวกูไปส่งมึงได้อยู่แล้ว..” ปอยักคิ้วส่งให้ แคปก็เออออตอบ
ในตอนนั้นเองที่ปอนึกอยากแกล้งยื่นมือที่เปื้อนปุ๋ยคอกมาตบๆหลังแคป
อีกฝ่ายรีบผลักเขาออก
อาร์เองก็มาร่วมแกล้งแคปด้วยคนกองวัชพืชที่อุตส่าห์ตั้งใจแยกไว้แตกกระเจิง เสียงทั้งสามคนหัวเราะดังลั่นจนเพื่อนๆที่อยู่บริเวณใกล้เคียงต้องร้องด่า
โดยเฉพาะพวกผู้หญิงขี้บ่นทั้งทำทั้งด่า
เป็นแบบนี้เสมอเวลานัดกันมาทำงานนอกตารางเรียน แปลงเกษตรของมหาลัย
ค่อนข้างร่มรื่นใหญ่และกว้างขวางมาก ในส่วนที่พวกเขารับผิดชอบกันในเทอมนี้ก็คือแปลงองุ่นเสาวรสกับแปลงมะละกอ
แต่ช่วงบ่ายของวันนี้นัดกันมาดูแลแปลงองุ่นที่กำลังออกผลออกผลเป็นพวงงดงาม
“ไอ้แคปไอ้ปอไอ้อาร์
เป็ปซี่โว๊ยพวกมึง” เสียงเพื่อนคนหนึ่งที่มันเพิ่งจอดมอไซด์ลงแล้วโยนน้ำอัดลมกระป่องแจกจ่าย
แคปรับมาแล้วเปิดยกดื่มเย็นซ่าดับร้อนได้ดีมากๆ พอกินเสร็จเอากระป๋องไปวางทาบที่หลังคอ เขานั่งลงที่ดินทอดสายตามองไปจนสุด ไร่องุ่น
แปลงข้าวโพด รวมถึงบรรดาต้นมะละกอที่อยู่พื้นที่ใกล้เคียงกำลังออกผลงดงาม ความจริงเรื่องที่พี่ชายโทรหาบอกให้กลับบ้านวันนี้เขาไม่ได้กลุ้มใจเลยสักนิด
ดีใจมากกว่าล่ะสิไม่ว่า พอนึกถึงเรื่องที่ไอ้เหี้ยเอสมันพูด ‘ห้าทุ่ม’ แล้วยังขนลุกไม่หาย
กลับบ้านไปแบบนี้ก็ดีเพราะเกิดมันไปหาเขาจริงๆที่ห้องจ้างให้ก็ไม่มีทางเจอ
แต่ที่นั่งเครียดอยู่ไม่ใช่อะไรนะ
ไอ้แบบที่เขากำลังทำอยู่จะเรียกว่าหนีมันใช่รึเปล่า?? คืนนี้หนีได้แล้วพรุ่งนี้ล่ะ? ถ้าคืนต่อๆไปอีกล่ะ? คิดแล้วเครียดดดดดด
เมื่อยังไม่รู้เลยว่าจะหาวิธีไหนมาแก้ปัญหานี้ให้มันเด็ดขาด
“ทำหน้าอะไรของมึง คิดถึงผัวมึงเรอะ..” แคปสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ ๆ
อาร์แซวเขาด้วยคำพูดจัดจ้านแบบนั้น กำลังจะอ้าปากร้องด่า
ไอ้เพื่อนสองตัวกอดคอกันหัวเราะแล้วทำท่าโชว์โทรศัพท์ให้เขาดู หน้าจอที่อาร์เคยเห็น
‘สามีสุดหล่อ’ นั่น
เขาว่าแล้วจะต้องโดนแซวไม่เลิกแหง ๆ
.
.
“ขอบใจเว้ย พวกมึงก็ลงกับกูด้วยสิวะ” เมื่อปอจอดรถลงที่หน้าร้านกาแฟบรรยากาศสวย
แสงสีส้มสุดท้ายจากอาทิตย์ดวงโตที่กำลังจะตกแตะลงผืนแผ่นดิน
ทอประกายสาดทาบไปทั่วทั้งเมือง มุมมองจากร้านเนินตรงนี้
คิดว่าน่าจะเป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งใจกลางเมืองใหญ่
“ไม่เข้าไปจริงอ่ะ..” แคปคว้าเอากระเป๋าพาดขึ้นบนบ่า
ก้าวลงจากรถแล้วก้มลงไปถามเพื่อนสองคนอีกครั้งอาร์ที่ปีนจากด้านหลังมานั่งแทนที่แคปเรียบร้อยยิ้มแห้งๆส่งให้
ทั้งปอทั้งอาร์ต่างยกมือขึ้นมาโบกบอกบ๊ายบายไว้คราวหลังละกัน
วันนี้ไม่เข้าไปท่าจะดีกว่า
แคปจึงพยักหน้าแล้วปิดประตูรถให้จนเรียบร้อย
รถคันเล็กสีตะกั่วของปอก็ขับเลี้ยวหายออกไป
เขายังจำได้ดีเสมอถึงวันสุดท้ายที่ปอกับอาร์แวะมาเล่นที่บ้านเขาแล้วหลังจากนั้นไม่ยอมเหยียบย่างมาอีกเลย
ตอนนั้น...ทั้งสองคนกำลังช่วยพ่อของเขาทำขนมอบอะไรสักอย่างอยู่ที่ครัวของร้าน
แล้วบังเอิญว่าตอนที่เฮียโก้เปิดเตาอบแล้วล้วงเข้าไปเอาขนมในนั้นออกมา
ข้อมือดันถูกผนังเตาร้อนๆดาด
ปอกับอาร์ตกใจมากวิ่งเข้ามาจับมือพ่อดูแล้วช่วยกุลีกุจอหายามาทางให้
อาร์เองก็ตัวสั่นไปหมดแผลค่อนข้างใหญ่พวกเขาวิ่งหาบัวหิมะในตู้เย็นมาโปะๆมือเฮียแกไว้
ไอ้อาร์มันรับหน้าที่ทาและพันแผล ในตอนนั้นเองที่เกิดเรื่องขึ้นมา
อาฟี่เดินเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้กระชากคอเสื้ออาร์เหวี่ยงทีเดียวตัวแทบทะลุผนัง
ปอที่กำลังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นพอเห็นเพื่อนตัวเองกองอยู่ข้างผนังแบบนั้น
มือใหญ่ที่รวดเร็วกว่ามากของอาฟี่ก็ผลักเขาให้ถอยออกห่างจากเฮียโก้
จนปอกระเด็นไปถูกตู้เย็น ของด้านบนจากชั้นวางใกล้ ๆ หล่นระเนระนาด
จากนั้นอาฟี่ก็เข้ามาจัดการแผลของพ่อทุกๆอย่างแทนพวกเราทั้งหมดและอาดูโกรธมากๆทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกับพวกเขาเลยสักนิด
“จ้างให้กูก็ไม่กล้าเข้าไปบ้านไอ้แคปอีกหรอก
ถ้าไม่ใช่ไปกินกาแฟที่ร้านมัน จ้างกูสักหมื่นกูยังไม่อยากเอาเลยเหอะ
ไปกินข้าวกับคุณอาโคตรโหดของมันกูนี่เข็ดจนตายอ่ะ ขอบอก..” บนรถของปอ พอออกมาจากส่งแคปลง
อาร์ก็เริ่มระบายความเครียดทันที เขาสามคนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยม พ่อของแคปใจดีมาก
พวกเขาไปเล่นที่ร้านทีไรได้กินข้าวกินขนมฟรีตลอด
ถ้าว่างก็จะเปิดการ์ตูนพาเล่นเกมส์ชวนอ่านหนังสือ
แต่กับอาฟี่ผู้ที่หน้าตาเหมือนกับเฮียโก้ทุกประการหากแต่เถื่อนกว่าร้อยเท่าและอัธยาศัยเลเวลต่ำสุด
บอกตรง ๆ ว่าคนแบบนั้นสนิทยากน่าดู เว้นระยะห่างกับทุกๆคน ดวงตาคมกริบของเขาราวกับว่าจะมีไว้เพื่อจ้องมองพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเท่านั้น
“ก็มึงตอนนั้นจับมือเฮียโก้อยู่ใช่ไหมล่ะ..” ปอละสายตาจากถนนหันมามอง
นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสามสี่ปีที่แล้ว
“ก็มึงจะให้กูทำไงล่ะ เฮียโก้แกโดนเตาอบดาดที่แขน
กูก็รีบเอายามาทาให้สิวะ กูอยู่ใกล้สุด
อาฟี่มาเจอทีเดียวลากคอกูเหวี่ยงออกกูเกือบตายมึงรู้ไหม เจ็บฉิบหาย อึ๋ยยย”อาร์พูดพร้อมกับทำสีหน้าเข็ดขยาด
“ก็ฝาแฝดเขาหวงกันมันก็ธรรมดา กูเคยอ่านเคสแบบนี้มีเยอะแยะ..” ปอเห็นหน้าอาร์แบบนั้นแล้วก็ขำ
ท่าทางจะกลัวและขยาดจริงอย่างที่ว่า อาร์บ่นโน่นบ่นนี่ต่อจากนั้นเขาก็หลับ
เดือดร้อนแต่คนขับอย่างปอต้องส่งให้ถึงหอเหมือนเคย
.
.
แคปเดินผิวปากอารมณ์ดีตัดด้านข้างของร้านเพื่อเข้าบ้าน
เขามองเห็นหน้าร้านพลิกป้ายว่าปิดโชว์เอาไว้ก็รู้ว่าวันนี้พ่อกับอาฟี่เตรียมตัวพาออกไปเลี้ยงกันจริง
ๆ นี่แค่หกโมงกว่าๆปกติร้านพวกเขาจะปิดสองทุ่มโน่นแน่ะ
แคปกระชับเป้ขึ้นไหล่เมื่อล้วงเอาพวงกุญแจห้องขึ้นมาควงใส่นิ้วเล่นๆ
วันนี้อารมณ์ดีชะมัด วู้วววววว~ ถึงขนาดเดินร้องเพลงลูกทุ่งที่แสนโปรดปราน
สังเกตเห็นว่ามีรถสีขาวของใครสักคนจอดอยู่ใกล้ ๆ แต่เขาก็แค่หันมอง
มันดูคุ้นตาบอกไม่ถูก แต่งได้สวยมากโดยเฉพาะช่วงล้อและรูปแบบของสเกิ๊ตรอบคัน
“แต่งเจ๋งว่ะ รถใครวะ..” เขาบ่นพึมพำ คงหลายตังค์อยู่เหมือนกันสินะ มองตามจนต้องเหลียวหลังดูกันเลย
คงเป็นรถใครสักคนแถวนี้ล่ะน่า จะว่าไปรถเขาเมื่อไหร่จะเสร็จวะ
ไม่รู้ว่าอาฟี่เอาไปแต่งเพิ่มให้ถึงไหน
ซ่าาา!!! เสียงรดน้ำต้นไม้ดังมาจากสวนหน้าบ้านเขาเอง แคปกระดิกหู
พอไล่มองไปที่ต้นเสียงเขาตกใจจนตาแทบเหลือก
“เหี้ย!! ใครวะ!?” ถลาเข้าไปเกาะรั้วบ้านในทันที ราวกับกำลังจ้องใครสักคนผ่านลูกกรงใหญ่
ใครคนนั้นที่ยืนโชว์แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าในกางเกงยีนส์ยี่ห้อดังอวดขอบบ๊อคเซอร์สีสวย มันกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สนามหน้าบ้าน
แผ่นหลังแบบนั้น!? รูปร่างเหี้ยๆแบบนั้น!?
แคปกัดฟันกรอดดดดดดด
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงง
เขาแนบหน้าเข้ากับลูกกรงรั้วแทบจะทะลุเข้าไปซะเดี๋ยวนั้น
เอสที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่จู่ๆหันมาพอดี๊พอดี
แคบเอามือลอดรั้วเข้าไปชี้หน้า เขาอ้าปากกำลังจะด่า
แต่เอสที่เร็วกว่ามากและมีอาวุธพร้อมอยู่ในมือ
แค่ขยับองศาของสายยางเอียงขึ้นอีกนิด น้ำทั้งสายฉีดเข้าเต็มหน้าเต็มปาก
แคปสำลักหัวเหอเปียกโชกไปหมด
“หึหึหึ” เอสขำ นั่นยิ่งทำให้แคปโกรธจนตัวสั่น
ฟาดเป้ข้ามรั้วแล้วกระโดดปีนเข้าไปไม่รีรอเห้ไรแล้ว
รั้วบ้านเขาเองปีนมาตั้งแต่เด็กเรื่องแค่นี้มีหรือจะรอช้า
ใช้เวลาไม่ถึงสามวินาทีด้วยซ้ำเขาก้าวพรวดพราดเข้ามายืนประจันหน้า
“ไอ้เหี้ยเอส มึงเข้ามาทำบ้าอะไรในบ้านกูวะห๊ะ..”แคปโวยวายชี้หน้าด่าดังลั่น
แต่เอสกลับไม่สนใจอมยิ้มแล้วหันไปรดน้ำต้นไม้ใบหญ้าของเขาต่อ
ภาพแคปเหมือนลูกหมาตกน้ำจอมโวยวายนี่น่าขำเป็นบ้า
“อย่ามาทำเป็นเฉย มึงไม่มีสิทธิ์เข้าบ้านกู
ออกไปเดี๋ยวนี้เลยไอ้เหี้ย..” แคปก้าวไปดักหน้าชี้นิ้วไล่
ทั้งหน้าตาทั้งน้ำเสียงจริงจังสุดๆแต่เมื่อเห็นว่าเอสไม่ได้สนใจคำพูดเขาเลยกลับหันไปอีกทางรดน้ำใส่กล้วยไม้สีม่วงต่อ
เขาจึงคว้าไหล่หนากระชากให้หันมาพูดกันให้รู้เรื่อง
“มึงมาทำไมวะห๊ะบอกกูมาเดี๋ยวนี้”
“.........” เอสใช้ความเงียบสยบความเคลื่อนไหวฉุนเฉียว
เขาแค่แสยะยิ้มยั่วมองดู หากแต่แคปนี่เดือดจนไม่รู้ว่าจะเดือดยังไง
หันซ้ายหันขวาในที่สุดนึกคำด่าออก
“มึงรู้ไหมว่าหน้ามึงน่ะ เหมือนอะไร”
“.......” เอสส่ายหัวกับความไร้สาระของอีกคน
จะหาเรื่องมาก่นด่าหรือจะมาทายปัญหาไร้สาระกันแน่
“หน้ามึงน่ะ โคตรสี่เหลี่ยมจัตุรัสเลยว่ะ” เขาโพล่งด่าออกมาจนได้ขณะที่เอสขมวดคิ้วขึ้นนิดๆยังไม่เข้าใจสิ่งที่แคปกำลังพูด
“ทำไม” เขาถาม
“ก็เพราะมึงมันด้านคูณด้านยังไงล่ะวะ หึหึ..” แคปเลิกคิ้วสูงตั้งใจตอบแบบเน้น ๆ
แล้วยกมุมปากยั่ว คิดว่าครั้งนี้ต้องเหนือกว่าไอ้เห้นี่แล้วแน่ ๆ
ไล่ไม่ไปงั้นขอด่ามันให้สะใจสักหน่อย
“หื้ม?” เอสหรี่ตาร้องหื้มเสียงเหี้ยมจนน่าสะท้าน เขาสาวเท้าก้าวเข้าหาทันที
เสียงน้ำในสายยางตกลงอย่างต่อเนื่อง แคปก้าวถอยหลังแทบไม่รู้ตัว
“มะ...มึงจะทำอะไร”
“ปากมึงดีแบบนี้สินะ มิน่ากูถึงชอบดูดนัก” จบคำพูดยั่วประสาทเอสยกสายยางขึ้นฉีดแคปแบบเต็ม
ๆ สองคนที่อยู่ระยะใกล้ชิดกันมากถึงกับเปียกโชกกันไปหมด แคปเดือดจนสุดกระโดดเข้าใส่เอสทันทีโถมแม่งลงไปทั้งตัว
ตายเป็นตายแล้วไอ้เหี้ย
แต่แทนที่เอสจะโกรธเขากลับหัวเราะทิ้งสายยางในมือลงแล้วรับคนที่ตัวเล็กกว่าไว้แทบไม่ทัน
จุกจนตัวงอแต่ก็ยังขำอยู่
“ไอ้สัส มึงห้ามหัวเราะนะ หยุดหัวเราะ!” แคปทั้งทุบทั้งตีแข้งขาที่เกี่ยวคนตัวโตเตะต่อยเป็นพัลวัล
ดูไปดูมาตอนนี้ช่างเหมือนลูกลิงลูกค่างที่กำลังขี่หลังคู่แข่งแล้วดิ้นขลุกๆขลักๆอยู่บนแผ่นหลังกว้าง
ๆเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแข็งแกร่งนั่น
“กูบอกให้มึงหยุดหัวเราะได้แล้วไอ้เหี้ย
กูไม่ได้รู้สึกสนุกกับมึงสักนิด กล้าฉีดน้ำใส่กูเรอะ มึงกับกูมาเปียกไปด้วยกันเลย
สัสเอ๊ย!!” แคปทั้งทุบทั้งร้องด่า
ท่อนแขนเล็กล๊อคลำคอแกร่งแน่นจนเอสหายใจแทบไม่ออก
เขาไอโขลกออกมาก่อนที่จะเหวี่ยงแคปไปอีกด้านแต่รายนั้นกลับเกาะไว้จนแน่นไม่ยอมหลุดออกจากร่างกายอีกคน
“กูจะต้องฆ่ามึงวันนี้ให้ได้ ทนมานานแระ
กูหมดความอดทนของกูแล้วววววววฮื้มมมม..”
ภาพเด็กผู้ชายสองคนกำลังตีกันด้วยว่าคนหนึ่งเกาะอยู่บนหลังส่วนอีกคนทั้งหลบทั้งตอบโต้กลับไปบ้าง
มันทำให้ทั้งโก้และฟี่ที่ได้ยินเสียงเอะอะเอ็ดตะโรออกมายืนดู
“กูบอกแล้วว่ามันสองคนสนิทกัน..” ฟี่พูดกับแฝดพี่
เขาคาบแท่งบุหรี่อยู่ที่ปากในมือถือหนังสือพิมพ์คาอยู่
ขณะที่โก้นั้นอยู่ในชุดกันเปื้อนสีดำสนิท
สวมถุงมือยางสีชมพูสดเพราะว่ากำลังล้างแก้วอยู่ในครัว ฟองเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“เข้าไปแยกดิ..”โก้บอก พร้อมถอดถุงมือออก
“เรื่องอะไร เดี๋ยวได้เปียกไปด้วย ขี้เกียจต้องเปลี่ยนชุดใหม่
จะออกไปกันอยู่แล้ว มันเล่นกันดูก็รู้..” ฟี่ทำท่าไม่ใส่ใจจะเดินเข้าบ้านลูกเดียว
แต่โก้ยกขาดักไว้แล้วบ่ายหน้าสั่งบอกให้ไปแยก สองคนจ้องหน้ากันวัดใจ
เป็นฟี่อีกเช่นเคยที่ขัดใจทุกคนได้แต่กลับขัดใจพี่ชายฝาแฝดตัวเองไม่เคยได้ นี่เขาจะต้องเข้าไปแยกไอ้ลูกลิงสองตัวที่มันกำลังตะลุมบอลจนกองลงกับพื้นทั้งคู่แบบนั้นเหรอวะ
เปียกเป็นบ้าเลย
ฟี่เอาแท่งบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ปากก่อนจะเดินดุ่มๆออกไปหาไอ้หมาสองตัว
กำลังจะหิ้วคอเสื้อหลานชายตัวเองออกมาจากเอส
แต่ลาเต้ที่วิ่งมาจากด้านในกลับแทรกผ่านตัวเขาไปก่อน ลากคอแคปออกมาแทน
“เล่นเหี้ยไรกันวะพวกมึงไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว
จะออกไปกินไหมข้าวน่ะ พ่อกับอาฟี่ยืนมองอยู่นั่นเล่นเหี้ยไรไม่รู้เรื่อง..” เต้เท้าสะเอวยืนโวยวาย
“เล่นกะผีสิ” แคปเถียงพี่
เขาผลักเต้ออกแล้ววิ่งเข้าไปหาโก้ พร้อมกับชี้มาที่เอส
“พ่อครับ แคปไม่รู้จักมันนะ มันเข้ามาบ้านเราได้ยังไงกันน่ะ” ทันทีที่แคปพูดจบ
เอสกับเต้หันมองหน้ากันแล้วต่างก็ขำ ขนาดฟี่กับโก้เองก็ยังแอบยิ้ม
มีแต่แคปที่ยังสงสัยว่าทั้งหมดที่เหลือจะขำจะยิ้มอะไรกัน
“มึงกลับไปดิวะ ยุ่งอะไรอยู่บ้านกูล่ะ” แคปถลึงตาใส่ โก้รีบปรามไว้
“คาปู ลูกพูดอะไรน่ะ” เขาทำหน้าดุลูกชายนิดหน่อย
ก่อนเอามือเสยผมที่เปียกโชกของแคปออกจากใบหน้าที่ เลอะเทอะไปหมด
“อาฟี่เป็นคนให้เต้ชวนเอสเขามาเอง
อย่าเสียมารยาทกับแขกของเราแบบนั้นเข้าใจใช่ไหม”
“อะไรนะครับพ่อ!” แคปทวนคำตกใจ
หันมองหน้าคุณอาสุดโหดของเขาแล้วไม่อยากจะเชื่อ
คนอย่างอาฟี่บอกให้พี่เต้ชวนไอ้เหี้ยเอสมาที่บ้าน
“เอสเขาเป็นน้องรหัสเจ้าเต้แล้วก็ยังเป็นเพื่อนสนิทของเราด้วยไม่ใช่หรือไง”
“ไม่สนิทเลย ไม่สนิทกันสักกะนิด
ผมกับมันไม่ใช่เพื่อนกันด้วยซ้ำ..”แคปเถียง
เขาเชิดปากใส่เอสแล้วทำท่าไล่อีกครั้ง
แต่รายนั้นกลับเสยๆผมที่เปียกแล้วสลัดหัวไล่หยดน้ำออกอย่างเท่ก่อนยกยิ้มร้ายส่งให้
แคปกัดฟันกรอดขณะที่ฟี่เอานิ้วมาจิ้มเข้าที่หัว
“เถียงอะไรของมึงค่างๆคูๆ
ไม่สนิทเหี้ยไรวันนั้นก็นั่งหลับหัวชนกัน
แล้ววันนี้กูเห็นมึงขี่หลังมันทั้งฟาดทั้งทุบ
นี่ถ้ามึงไม่สนิทกับมันป่านนี้ไม่โดนมันเตะโด่งออกนอกรั้วไปแล้วเรอะเจ้าแคป
เพื่อนมึงมารยาทดีขนาดนี้ยังพูดออกมาได้นะว่าไม่สนิท”
“อาฟี่เดี๋ยวก่อน....นั่นมัน...ไม่...” แคปจะอ้าปากก็เถียงไม่ออก
อาฟี่โดนภาพลักษณ์เด็กดีของไอ้เอสมันบังตาแน่ ๆ มันพูดยั่วโมโหเขาขนาดนั้น
ทำอะไรต่อมิอะไรที่เขาไม่สามารถฟ้องออกมาได้ แบบนี้ก็แย่สิ
ทุกคนพากันเข้าข้างมันกันไปหมด
“ดูทำหน้าเข้า โกรธอะไรนักหนา เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป
เปียกโชกอย่างกับลูกหมาตกน้ำเลยนะ เอสด้วยขึ้นไปเปลี่ยนพร้อมคาปูเลยก็แล้วกัน” ในที่สุดโก้เคลียร์สถานการณ์พร้อมสรุป เขาบอกให้เต้พาแคปกับเอสขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนบ้าน
แต่ลูกชายคนเล็กตัวดียังโวยวายอยู่จนฟี่ต้องดึงมายืนจ้องหน้านั่นแหละเจ้าแคปถึงยอมลง
“ว่าง่าย ๆ เดี๋ยวจะพาไปกินของอร่อยๆที่มึงชอบ..” ฟี่หลอกล่อหลาน
แคปจนใจเมื่อเห็นเอสเดินตามเต้ขึ้นไปอาบน้ำด้านบน
เขาเองเลยคว้าเอากระเป๋าพร้อมกับพวงกุญแจที่ตกไว้แถว ๆ
นั้นขึ้นมาแล้วเดินย่ำเท้าโครมๆขึ้นห้องตัวเองบ้าง
“เอาแต่ใจน่าดู ไม่รู้ว่าเลี้ยงมาแบบไหน..” โก้พึมพำบ่นกับตัวเอง
เขาเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนออกล้างมือแล้วเทน้ำเย็นๆออกจากเหยือกเพื่อดื่ม
“มึงเคยบอกนิสัยแบบมันน่ารักไม่ใช่หรือไง”
“ยิ่งโตยิ่งเอาแต่ใจ
จะหาเจ้าสาวนิสัยแบบไหนถึงจะทนความเจ้าอารมณ์ของมันได้กันนะ เจ้าคาปูนี่ใจร้อนจริง
ๆ เลยตั้งแต่เด็กแล้ว นิสัยเหมือนใครกันวะ..”โก้พึมพำต่อ กินน้ำไปมองฟี่ไป
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อนึกๆดูแล้วพบว่า
นิสัยคาปูกับตัวเองนี่คล้ายกันมากจริงๆนั่นแหละ เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์
เพียงแต่ว่าคนที่ทนได้และยอมเขามาตลอดก็คือไอ้แฝดน้องที่เหมือนเขาอย่างกับแกะ
“หึหึ นั่นสิ นิสัยเหมือนใครกันวะ..โอ๊ย!!
โกรธไรเล่ามือหนักเป็นบ้าเลย” หมอนอิงอันใหญ่ถูกฟาดออกมาใส่กลางหัว
ฟี่บ่นอุบ โก้เลยโยนกุญแจรถส่งให้แล้วบอกให้ออกไปสตาร์ทรถรอ
เด็กๆอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จจะได้ออกไป แต่ฟี่ดันเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
“แล้วนั่นน่ะ ไปตัดผมใหม่มารึไง”โก้เดินเข้ามานั่งลงข้างๆมองดูทรงผมเท่ๆของน้องชาย
รู้สึกจะไปไถข้างมาพร้อมกับทำรอยบากที่ฝั่งซ้ายสองขีด
พวกเขาสี่สิบแล้วก็จริงแต่หน้าตาใครๆก็ว่าเพิ่งยี่สิบปลายๆเท่านั้น
“งานน่ะ คราวนี้ต้องพรางตัวเป็นพวกโฮส เลยไปไถข้างออกหน่อยนึง” ฟี่ยกมือขึ้นมาเกลี่ยๆผมหน้าม้าของตัวเองยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่
ปกติจะเสยขึ้นไปแบบไม่สนใครอยู่แล้ว
“สีนี้สวยดีเหมือนกันนะ เดี๋ยวไว้กูไปทำบ้างดีกว่า
มึงทำร้านเดิมรึเปล่าวะ” โก้ยกมือขึ้นมาจับไอ้รอยบากด้านข้างดู แต่งได้สวยมากจริง ๆ
“หยุดคิดเลย อย่าให้กูเห็นนะบอกไว้ก่อน
ทรงเดิมนี่แหละน่ารักดีแล้ว”
ฟี่จับมือพี่ชายออกออกแล้วลุกขึ้นคว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะ
“อย่าพูดกับกูว่าน่ารัก บอกไม่รู้จักจำ”
.
.
“เสร็จแล้วเหรอ ช้านะคาปู
เดี๋ยวนี้หัดอาบน้ำนานตั้งแต่เมื่อไหร่” พอลงมาถึงแคปเจอโก้ยืนรออยู่แล้ว
เขาเดินตรงไปหยิบรองเท้ากีฬาคู่เก่งออกมาสวม กระโดดโหยงๆ
“หยุดเรียกผมว่าคาปูสักทีเถอะน่า เรียกแคปเหอะพ่อ
แล้วไหนอ่ะของฝากไปเที่ยวมาตั้งหลายวัน อย่าบอกนะว่าได้แต่เมล็ดกาแฟหายากอะไรนั่น” แคปทำท่ายื่นมือไปขอของฝาก
โก้เลยตีมือเล็กนั่นหนึ่งแปะ
“อ้อนพ่อยิ่งกว่านี้ซิเดี๋ยวจะเอาของฝากชิ้นใหญ่ๆมาให้เลย”
“ฝันเหอะ ผมไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก” โก้ตบหลังลูกชายแล้วบอกจะออกไปรอด้านนอก
ขณะที่เต้เดินออกมาจากครัวหยิบผ้าใบคู่ใจของเขาเช่นกัน
“ทำไมวันนี้จู่ ๆ พ่อกับอาฟี่ถึงนัดเราแบบนี้ล่ะพี่เต้”
“เห็นว่าอาฟี่เก็บงานชิ้นสำคัญเสร็จเรียบร้อยแล้วเลยจะพาไปฉลองไง
ตำรวจอะไรวะทำงานแปลกๆ พวกลายลับก็งี้แหละ”
“ไอ้งานที่ออกไปดึกๆดื่น ๆ นั่นน่ะเหรอ..” สองพี่น้องเดินออกมาพร้อมกัน
แคปมองเห็นแล้วว่าอาฟี่ยืนสูบบุหรี่รออยู่ข้างรถ มีเอสยืนกดโทรศัพท์อยู่ข้าง ๆ
ขณะที่โก้ดูอะไรสักอย่างอยู่ที่กระถางต้นไม้ใกล้ ๆ
“คิดว่าใช่นะ
เฮียโก้บอกว่าเดี๋ยวนี้อาฟี่อยู่บ้านตลอดไม่ออกดึกๆดื่นๆแล้ว
คงยังไม่เริ่มงานชิ้นใหม่”
“หรือว่าช่วงนั้นเร่งงานเพราะว่าพ่อไม่อยู่..”
“คิดว่างั้นแหละ พอเสร็จแล้วเลยพาเราไปฉลองไง”
“แล้วทำไมต้องมีไอ้ตัวแถมนั่นด้วยวะ พี่เต้ชวนมันมางั้นดิ” แคปโบ้ยหน้าไปที่หน้าบ้าน
“กูตั้งใจนักหรอก อาฟี่โทรหากูย้ำว่าให้พามันมาต่างหากล่ะ”
“เชื่อได้ป่ะเนี่ย
ไม่ใช่ว่าไอ้เหี้ยเอสมันอยู่ใกล้มือเลยหยิบมันมาด้วยหรอกนะ”แคปทำหน้าทำตาใส่พี่ชาย
เต้โบกหัวเล็กมาเบา ๆ
“พูดอะไรของมึงวะไอ้แคป หยิบเหยิบอะไรคนนะเว้ยไม่ใช่สิ่งของนึกจะหยิบก็หยิบมาได้ทุกที่หรือไงเล่า”
“จะไปรู้เรอะ..” ถึงรถกันพอดีแคปเลยหุบปาก
เขาสบสายตากับเอสแล้วรีบวิ่งไปนั่งอีกฝั่งบอกให้เต้นั่งคั่นกลางไว้
“กูรู้อยู่แล้วล่ะ
ปล่อยให้พวกมึงนั่งติดกันมีหวังไม่ต้องได้แดกหรอกข้าววันนี้ แดกตีนอาฟี่ก่อนแน่ ๆ”
ในที่สุดรถครอบครัวห้าประตูของฟี่
ก็บรรจุไปด้วยหนุ่มหล่อหน้าตาดีถึงห้าคน แน่นอนว่าเขาเป็นคนขับ
โก้นั่งหน้าขณะที่ด้านหลังมีเต้นั่งคั่นแคปกับเอสเอาไว้
สองคนเงียบกันมาตลอดทางจนรถมาจอดลงที่หน้าร้านอาหารบรรยากาศดี ๆ
ริมแม่น้ำเจ้าพระยา สองทุ่มกว่าแล้วแสงสีริมน้ำขับบรรยากาศให้ชิลมากยิ่งๆขึ้น
“สัส มึงไปเดินกับพี่เต้โน่น” แคปหันไปด่าเบา ๆ
เมื่อเห็นว่าเอสเดินอยู่ด้านหลัง
เขารีบเดินเข้าไปหาโก้แต่ฟี่คว้าคอเล็กมากอดไว้แล้วพาเดินไปด้วยกันแทน
แคปหันมองเอสอีกครั้งแล้วตีคิ้วเย้ยให้ประมาณว่ามึงไม่มีทางมาใกล้กูได้หรอกกูอยู่กับอากูแล้ว แต่เอสก็แค่ส่ายหัวแล้วขยับยิ้ม
“โต๊ะนี้ละกันนะเด็กๆ..” โก้เป็นคนจัดการเลือกที่นั่ง
ติดราวระเบียงด้านข้าง มีบันไดเล็กๆสามารถเดินลงไปนั่งเล่นที่ตลิ่งริมน้ำได้
บนโต๊ะกว้างจุดเทียนแก้วไว้สองอันพร้อมกุหลาบสีแดงดอกสวย
แสงสลัวสีส้มขับให้ใบหน้าหล่อเหลาของแต่ละคนยิ่งดูเด่น ฟี่นั่งลงที่หัวโต๊ะ
ฝั่งขวามือมีโก้กับแคปนั่งด้วยกัน ฝั่งตรงกันข้ามคือเอสและเต้
“อยากกินอะไรก็สั่ง วันนี้เต็มที่” ฟี่เลื่อนเมนูส่งให้พวกเด็กๆจัดการ
เขาออเดอร์เครื่องดื่มไปตามใจชอบ
คอกเทลสำหรับเด็กๆส่วนตัวเขามีไวน์กับบรั่นดีขวดเล็ก แคปมองไปยังอีกฝั่งของแม่น้ำ
คอนโดสูงและโรงแรมสวยเรียงราย แสงไฟสีส้มเป็นจุดๆประดับประดาเต็มไปหมด
เขาลองถามโก้ดูว่าไอ้ตึกสูงรูปร่างแปลกตานั่นมันคืออะไร
โก้บอกว่าไม่รู้น่าจะเป็นคอนโดในโครงการใหญ่ๆล่ะมั้ง
เอสหันไปดูบ้างกำลังจะอ้าปากบอกแต่เจอแคปเตะที่ขาเข้าให้ เขาเลยเอาส้อมขึ้นมาชี้ ฟี่เห็นสองคนเล่นกันแรง ๆ ก็ส่ายหัว
เลื่อนแก้วค๊อกเทลแจกส่งไปให้เด็กๆ เอสที่นั่งอยู่ข้างเขาหันมอง
“เป็นเด็กดีรึเปล่ามึงน่ะ..” คล้ายกับคำถามลองใจ ฟี่หรี่ตามองเอส
เขายื่นบุหรี่ส่งให้อีกหนึ่งอย่าง สองคนมองหน้าวัดใจในที่สุดเอสตัดสินใจรับมาแล้วเอาคาบไว้ที่ปากอย่างไม่แคร์
“แน่นอนอยู่แล้ว..” เสียงทุ้มพูดตอบเขาก้มลงต่อไฟขณะที่ฟี่ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดตบไล่เอสแล้วบอกว่าดีมาก
จริงใจกันหน่อยคิดจะสนิทกับครอบครัวกูขออย่างเดียวคืออย่าเฟค จนรวยกูไม่สนใจ
ว่าแต่มึงไม่โกหกว่าตัวเองเป็นยังไงพวกเราก็คบกันได้
“หึ ขนาดนั้นเลย..” เอสหัวเราะหึหึ
ฟี่เลยส่งแก้วบรั่นดียื่นให้ อีกฝ่ายก็แค่รับมาแล้ววางไว้บนโต๊ะ
ฟี่เอสและเต้นั่งพ่นควันขาวใส่กันเสียงเพลงดังคลอมาเบา ๆ แคปเองเห็นแบบนั้นก็เริ่มอยากสูบกับเขาบ้าง เสียแต่ว่านั่งอยู่ข้าง
ๆ โก้เขาขี้เกียจโดนบ่นให้หูชาเลยเลือกที่จะเอาโทรศัพท์ขึ้นมานั่งกดเชคไอจีตอบไลน์เชคอะไรไปตามเรื่อง
พวกไอ้อาร์กับไอ้ปอมันไปกินข้าวกันที่ไหนสักแห่งโพสไอจีหน้าตานี่แบบโคตรของความน่าเกลียดช่วงนี้ยิ่งกำลังฮิต
ไลน์ไปด่ามันสักหน่อยพอฝ่ายนั้นส่งรูปกลับมาแคปหัวเราะเสียงดังจนทุกคนในตะต่างหันมามอง
“คาปู อันนี้อร่อย..” โก้หันไปตักทอดมันกุ้งสมุนไพรใส่จานพร้อมเลื่อนน้ำจิ้มส่งให้ แต่แคปกลับชี้จะเอาขาหมูทอดราดครีมสลัดอันใหญ่
ๆ ฟี่เลยบอกให้เอสที่อยู่ใกล้ตักส่งไปให้มัน แคปเบะปากใส่ทันที
เต้รีบยื่นแก้วค็อกเทลส่งให้น้องเพื่อปิดปากก่อนที่มันจะพูดมากบ่นโน่นนี่นั่น
เอสเห็นแล้วก็ขำ
“แดกให้หมดนะมึง อยากกินนักไม่ใช่หรือไง..” เอสค่อยๆวางชิ้นขาหมูลงในจานอย่างสุภาพ
แต่คำพูดนี่แดกดันกันจนโก้แอบขำ
“ไอ้สัส..” แคปขยับปากด่าแบบไร้เสียงเอสเลยใช้ส้อมชี้หน้าแล้วชูเลขสอง
แคปถลึงตาใส่แล้วทำสีหน้าท้าทาย สองแล้วไงล่ะวะ?? วันนี้เอสทำอะไรไม่ได้แน่นอน
จะด่าสัสอีกสักกี่หน
คนอย่างมันก็ไม่กล้าคว้าคอเขาเข้าไปจูบทั้งที่นั่งอยู่แบบนี้หรอกน่า
“ไอ้สัส..” แคปยื่นหน้าไปด่าแบบไร้เสียงใส่อีกครั้ง
เอสที่กำลังเอานิ้วทาบบุหรี่ออกจากปากนี่งงเลย อยู่เฉยๆโดนด่า
เขาหรี่ตาใส่ขณะที่แคปกลับหัวเราะหึหึอย่างอารมณ์ดี
“ผมไปห้องน้ำเดี๋ยว” แคปลุกขึ้นหยิบเอาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะแล้วเดินไปทางห้องน้ำ
เสียงเพลงดังมาเบา ๆ พอๆกับสายลมยามดึกที่พัดโกรกอ่อน ๆ
เสียงลมจากลำน้ำดังลอดเข้ามาจนถึงด้านในคลอเคลียไปกับเสียงกรุ้งกริ๊งจากโมบายสวยรอบๆระเบียงไม้กว้าง
ฟังดูแล้วกลับผ่อนคลายอารมณ์ดื่มด่ำกับบรรยากาศขึ้นอีกมากโข
“เหี้ย!!” แคปสะดุ้งโหยงร้องเหี้ยดังลั่น
ไม่คิดว่าเอสจะเดินตามหลังมาในระยะประชิดแบบนั้น
พอเขาหยุดลงแผ่นหลังกลับชนกับแผงอกแกร่งเข้าแบบจัง ๆ
“ไลน์กับใครอยู่ไหนดูดิ๊..” เอสฉวยโอกาสที่เร็วกว่าคว้าโทรศัพท์มือถือของแคปมาไว้กับตัว
ข้อความหวานแหววในไลน์ที่กำลังเล่นกับปอทำเอาเอสนึกขำ ไอ้รูปสติกเกอร์เสี่ยว ๆ
แบบนั้นให้ตายเขาก็ไม่มีวันกดใช้
“อ่ะ ไอ้เหี้ยเอาของกูมา”
“ไม่ให้” เอสเอาโทรศัพท์หลบมือเล็กที่ทำท่าคว้า
“เอาของๆกูคืนมานะเว้ย” แคปขู่ฟ่อ แต่เอสยังไล่กดดูแบบไม่สนใจ
เมื่อเห็นว่าแคปเล่นอะไรบ้างอยู่ในโทรศัพท์ เขาเดินหน้าเข้าหาทันที
ยัดมือถือใส่ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง
“อย่าแรดต่อหน้ากูนะครับเมีย”เอสว่าเสียงน่ากลัว
แคปรีบหันซ้ายหันขวากลัวมีคนจะเข้ามาได้ยิน
“พูดบ้าอะไรของมึงห๊ะ..” แคปว่า
จะเดินหนีแต่เอสดึงแขนเขาทีเดียวเหวี่ยงจนหลังติดฝา จากนั้นเดินเข้ามาประกบ
“ ไอ้สัส มึงคิดจะทำอะไรในที่แบบนี้” แคปดันไหล่แข็งแรงนั่นไว้
“ที่แบบนี้แล้วจะทำไม”
“ไม่ อื้มม..” ริมฝีปากถูกปิดกั้นและคำพูดต่อจากนั้นถูกกลืนหายไปกับริมฝีปากหยักที่กดจูบบดเบียดลงมา
แคปจะยกเข่าขึ้นใส่กลับถูกอีกคนใช้หน้าขากดทับเอาไว้
เสียงอู้อี้ดังลอดมาจากลำคอขาว
เขากลัวมากว่าจะมีใครเดินเข้ามาเห็นเพราะว่าห้องน้ำเปิดโล่งมากไม่ได้ล๊อคอะไรไว้ทั้งนั้น
“ไอ้เชี่ยปล่อยกู..” แคปโวยลั่นเมื่อเอสผละจูบออกนิดหน่อยก่อนดันแคปเดินถอยหลังเข้าห้องน้ำเล็กฝั่งด้านใน
เพราะมันคับและแคบมากผู้ชายตัวโตสองคนมายืนจูบกันอยู่ในที่แบบนี้บ้าเอ๊ย บ้าที่สุด
“ปล่อยสิวะ อื้มม...” กลิ่นบรั่นดีจากริมฝีปากของเอสกับกลิ่นค๊อกเทลในปากของแคปมิกซ์ออกมาแล้วกลายเป็นรสชาติยากเกินบรรยาย
รู้แต่ว่ามันหวานลิ้นมากจนคนกดจูบดูดลิ้นเล็กๆวนแล้ววนอีก
“พอได้แล้วไอ้เหี้ย...มึงอื้ออ..บ้าไปแล้ว...โฮ้ยยย..อื้ออ..” แคปพูดทั้งที่ปากยังถูกดูด
เสียงเล็กอู้อี้จนเอสนึกขำ
มือที่ล็อคคอแคปไว้ขยับเลื่อนเข้ามาประคองลำคอเรียวทั้งสองฝั่ง เขาผละริมฝีปากออก
“คืนนี้กลับกับกูนะ” เสียงทุ้มว่าพร่าต่ำ
นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยแววแห่งความปรารถนาที่ชัดเจน
มันหวานเชื่อมจนคนมองมองแล้วยังต้องเขิน
หัวใจดวงเล็กสั่นนิดๆแต่แคปกลับบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้รู้สึกเขินเหี้ยไรทั้งนั้น
ความรู้สึกอย่างเดียวตอนนี้คืออยากจะชกไอ้คนตรงหน้าให้มันคว่ำลงเท่านั้น
“มึงฝันอยู่รึไง อึก ปล่อยกูได้แล้วสัส แค่กๆๆๆ” แคปด่ากราดไม่ทันใจจนสำลักน้ำลายตัวเองไอค่อกๆแค่กๆ
เอสเห็นแล้วก็ขำ อารมณ์กำลังมาดันหมดลงเพราะท่าทางตลกของคนตรงหน้า
เขาเลื่อนมือขยับเข้าไปลูบแก้มขาว แคปร้องฮื่อแล้วปัดออกเบี่ยงหน้าหนี
“จูบกูหนึ่งครั้งแล้วจะปล่อยออกไป”
“สัส! ใครจะไปทำวะ”
“จูบแบบวันนั้นที่เราจูบกัน..”
“ไอ้สัส มึงกำลังฝันอยู่มึงรู้ไหม”
“มึงไม่ทำ กูไม่ปล่อยออกไปจริงๆด้วยนะเอ้า” ยังมีหน้ามาต่อรอง
แคปสูดลมหายใจยาวเหยียดตั้งสติ ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาพยักหน้าหงึกๆ
บอกเอสว่าให้หลับตาลงก่อนเพราะว่าเขาอาย
เอสมองอย่างชั่งใจสุดท้ายกระตุกรอยยิ้มออกมา
“ลีลานักนะมึง เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวคิดว่าจะใช้กับกูได้รึไง”
“ของแบบนี้มันก็ต้องลองเสี่ยง
มึงกล้าป่ะล่ะ..” แคปเลิกคิ้วท้า อย่างน้อยวัดใจ ไอ้เอสมันต้องลองเสี่ยงแน่ ๆ
แบบนั้นจะทำให้เขามีโอกาสถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์
สองคนจ้องตากันสุดท้ายเอสก็หลับตาลงจริง ๆ แคปแทบจะโห่ร้องไชโย เขาขยับตัวเบาๆ
ก่อนที่รอยยิ้มร้ายจะปรากฏขึ้นที่มุมปากอิ่ม
มือเล็กยกขึ้นมากระชากผมสีเข้มสุดแรง พร้อม ๆ
กับเข่าที่ยกสูงขึ้นตั้งใจกระแทกใส่ที่หน้าท้องเอสแบบเต็มเหนี่ยว
แต่เหตุการณ์ผิดพลาดดันเกิดขึ้นก่อนเมื่อเอสที่รู้ทันพลิกเกมส์โดยคว้าข้อมือเล็กแล้วบิด
ไขว้ใส่หลังดันแคปจนใบหน้าชิดผนังห้องน้ำเย็นเฉียบ
“เหี้ย กูเจ็บ!” แคปร้องลั่น เจ็บแขนแบบฉิบหาย
เขาบอกให้เอสปล่อยๆๆแต่คนข้างหลังกลับทำเฉยไม่ยอมพูดอะไรเลย จู่ ๆ
ความร้อนจากลมหายใจคืบคลานเข้ามาที่หลังลำคอ
แคปหลับตาลงทันทีเมื่อเห็นแล้วว่าปลายจมูกโด่งกำลังซุกลงมาที่ต้นคอของเขา
เรียวลิ้นร้อน ๆ ลากลงในตำแหน่งที่เปิดโล่ง แคปขนลุกชันไปทั้งร่าง
ไอ้เหี้ยเอสไอ้โรคจิต
ลิ้นสากหนานั่นยังลากต่อแล้วมาจบลงที่ริมหูเล็กแถมขบเม้มอย่างหยอกล้อ
พร้อมๆกับเสียงหัวเราะทุ้มต่ำซุกอยู่ที่ริมหัวไหล่
“เค็มฉิบหาย แน่ใจนะว่าอาบน้ำแล้ว หึหึหึ ” เอสจับตัวแคปพลิกกลับมาจ้องหน้า
พอถูกปล่อยให้เป็นอิสระแคปก็ใส่คำพูดกวนประสาทอีกคนทันที
“ออกไปเลยไอ้เหี้ย!” คว้าลูกบิดเปิดประตูแล้วผลักมันออกไปอย่างหงุดหงิด
โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ด้านนอก
ได้ยินเสียงบ่นอุบดังลอดออกมาเอสหัวเราะร่าแล้วเดินออกไปจุดบุหรี่รออย่างอารมณ์ดี มีความสุขที่ได้แกล้งคน ฟังเพลงคลอไปเบา ๆ
เสพบรรยากาศชิลๆริมน้ำยามดึก ไม่ได้มาในที่แบบนี้นานแล้วเหมือนกัน
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ขอต่อไฟหน่อยจะได้ไหม..” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น
เอสละสายตาจากบรรยากาศโดยรอบหันไปหาเธอ มือเรียวสวยตกแต่งเล็บด้วยสีดำสนิทขับกับสีผิวขาวผ่องคีบแท่งบุหรี่แล้วยกขึ้นโชว์
“รบกวนนิดนะคะ” เธอว่ายั่วยวนแล้วจรดบุหรี่เข้ากับริมฝีปากสีสด
เอียงใบหน้าที่ตกแต่งจนเข้มจัดพอๆกับความเซ็กซี่ของชุดที่สั้นมากๆเข้ามาใกล้ชิดอย่างเปิดเผย
กลิ่นน้ำหอมเชิญชวนแตะเข้าที่ปลายจมูกโด่ง ขณะที่เอสยังยืนนิ่งไร้ปฏิกิริยาถึงแม้ว่าสายตาจะจับจ้องกันอยู่
ปลายมวนเกือบจะแตะถูกกันแล้วแต่มือหนาของเขากลับแตะไหล่บางนั่นไว้แล้วยื่นไฟแชคส่งให้แทน
“ขอบคุณค่ะ” เธอชะงักไปนิดก่อนยิ้มแล้วรับไฟแช็คจากเขามา
บุหรี่ถูกจุดขึ้น ริมฝีปากสวยปล่อยควันขาวพ่นออกอย่างไม่แคร์สายตาใคร
“นาย... ชื่อเอสใช่รึเปล่า คนที่เรียนภาคโยธาอยู่ มอXXXน่ะ”
“.......” เชื่อไหมว่าเขาแทบไม่ได้ฟังเลยว่าเธอพูดอะไร
“แหมหยิ่งเหมือนกันนะ
ถามอะไรก็ไม่ตอบแบบนี้เสียมารยาทกับผู้หญิงใช่ไหมล่ะ..” เธอใช้สองนิ้วคีบบุหรี่แล้วพ่นควันมาที่เขา
เอสไม่หลบเขาแค่เลื่อนสายตามองเธอ
“แล้วผมเหมือนคนที่คุณคิดว่าใช่รึเปล่าล่ะครับคนสวย..” เธอยิ้มพลางล้วงเบอร์โทรศัพท์ออกมาจากที่เสียบแถวๆร่องอก
ยื่นส่งให้เขาพร้อมไฟแชค เอสเอามือข้างที่คีบแท่งบุหรี่รับมา
มันมืดมากไม่ได้สนใจดูหรอก เขาก็แค่รับมา
“เราชื่อเฟิร์นเรียนอยู่นิเทศ
เอสคงไม่รู้จักเราหรอกแต่เรารู้จักเอสนะ”
“ขอโทษนะ ผมไม่รู้จักจริงๆนั่นแหละ”
“เพื่อนเฟิร์นชอบเอสเยอะแยะเลยล่ะ
เฟิร์นขอแลกเบอร์กับเอสได้ป่ะคะ”
“.......”โดนรุกเข้าอีกแล้ว
“ไม่เป็นไรถ้าไงคืนนี้ค่อยโทรมาก็ได้
เฟิร์นว่างทั้งคืนแหละ
แล้ววันนี้เอสมากินข้าวกับที่บ้านเหรอคะ
บังเอิญจังเลยนะเฟิร์นก็มากับเพื่อนน่ะ โน่นแน่ะนั่งกันอยู่ที่โต๊ะโน้น..” เธอใช้สายตาบอกให้เอสดู
แต่คนฟังกลับทำท่าไม่ใส่ใจ
พอดีว่าโทรศัพท์มือถือเธอหล่นเอสเลยก้มลงไปหยิบขึ้นมาให้
ขาเรียวยาวขยับนิดๆอย่างเคอะเขิน เธอยิ้มหวานเชื่อมก่อนลากปลายนิ้วผ่านที่หลังมือเขาแล้วรับโทรศัพท์คืน
“คิคิ เอสนี่เหมือนที่เพื่อนเฟิร์นบอกจริงอ่ะ
เข้าหายากแต่ก็ใจดีด้วย เป็นแบบนี้ไม่โอเคเลยจริงๆ”
“ผมเป็นแบบนี้แหละ”
“แบบนี้ก็แย่น่ะสิ อันตรายต่อหัวใจสาวๆจริงน๊า เอสรู้ไหมผู้หญิงน่ะยิ่งยากก็ยิ่งชอบ
ถ้าคนไหนที่เฟิร์นสนใจแล้วได้มายากๆนะ เฟิร์นจะเอามาให้ได้เลยล่ะ” เธอเชิดหน้าพูดอย่างมั่นใจ
เอสครางหึอยู่ในลำคอ
ความจริงเธอสวยมากเลยนะ
แต่น่าเสียดายช่วงนี้ไม่ค่อยว่างจะเล่นกับใครเลยจริง ๆ
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมจะเอาคุณด้วยเหมือนกัน”
“เอ๊ะ?” เธออุทานขึ้นทันทีที่โดนเอสตอกกลับแบบไม่ไว้หน้า
คิ้วเรียวสวยขมวดแน่น ในตอนนั้นเองที่แคปเดินเลี้ยวออกมาจากห้องน้ำพอดี
เขามองเห็นชายหญิงสองคนยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างกัน
สายตาคมกริบสบกันนิดหน่อยแต่แคปไม่ได้สนใจเดินดุ่ม ๆ
จะกลับไปที่โต๊ะอย่างเดียว
เอสก็แค่ยกแท่งบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ปากก่อนจับเอานามบัตรที่เธอส่งให้ยัดคืนลงไปแถว
ๆ ขอบเกาะอกสีดำ คนที่เขายืนรอตอนนี้เดินออกมาแล้ว
และท่าทางไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเขากำลังถูกผู้หญิงหน้าไหนจีบอยู่
“โทษทีนะ แต่แบบคุณน่ะไม่ใช่สเป็คผมหรอก”
.
.
“แบดเกินไป
พูดแบบนั้นเดี๋ยวสาวๆได้ร้องไห้หรอกเจ้าเต้..” พอเดินมาถึงโต๊ะบทสนทนาของโก้กับเต้คล้ายกับว่าคุยอะไรกันค้างอยู่
เอสขยับเข้าที่ ขณะที่เต้เดินออกไปทางห้องน้ำบ้าง
“จะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหมเรา
กินนิดเดียวเองนี่มัวแต่คุยโทรศัพท์กับสาวๆอยู่รึไง” โก้หันมาถามลูกชายคนเล็ก
แคปนึกได้ว่าโทรศัพท์เขาอยู่กับเอส มองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังก้มหน้าก้มตาตักกับข้าวกิน
“หิวเหี้ยไรนักหนา เมื่อกี้ไม่เห็นมึงจะทำท่าอยากกิน
เอามือถือกูมา” แคปยื่นหน้าไปหาคนตรงข้ามพูดเสียงลอดไรฟันไม่อยากให้เฮียโก้ได้ยิน
มีแก้วเหล้าจากโต๊ะไหนไม่รู้ส่งมาให้อาเขาด้วย อาฟี่ฮึดฮัดใหญ่บอกรำคาญ
เป็นแบบนี้ประจำเวลาออกมาทานข้าวกันในสถานที่ที่ได้บรรยากาศ
อาฟี่ถูกจีบตั้งแต่พวกเขายังเด็กๆโน่นแล้ว
“เดี๋ยวผมรับแทนได้ไหม เอาตั้งไว้ตรงนี้เลยครับ” โก้กลัวว่าอีกฝ่ายจะเก้อ
น้องชายเขาถ้าบอกไม่สนคือไม่สนแบบนี้เสมอ เขามองไปตามมือที่พนักงานชี้ให้ดู
ถอดแว่นออกจากใบหน้าแล้วยกแก้วชูให้อย่างขอบคุณ
อีกฝ่ายถึงกับกรี๊ดกลับมาเสียงดังลั่น
ไม่ใช่อะไรนะ เฮียโก้น่ะถอดแว่นออกแล้วก็อาฟี่ดีๆนั่นแหละ
“ใส่แว่นเดี๋ยวนี้ถอดออกทำไมกันวะ” เสียงทุ้มน่ากลัวพูดหงุดหงิด
ฟี่คว้าแว่นสายตาของพี่ชายเสียบ ๆ ใส่คืนให้ โก้ผลักหัวน้องไปหนึ่งทีแล้วดุ “มึงก็อย่าเย็นชานักสิ สาว ๆ
กลัวกันหมดแบบนี้กูจะมีน้องสะใภ้กับเขาสักทีเหรอ”
“เงียบได้แล้วน่า..”
ฟี่พูดหงุดหงิดก่อนยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มรวดเดียวจบ แคปแอบๆเหล่มอง เอาแล้วไง บรรยากาศเริ่มมาคุ
แต่โก้ไม่สนใจ กอดคอแคปนั่งฟังเพลงต่อไปเรื่อย ๆ ขณะที่เต้เดินกลับมาแล้วก็ออกไปยืนคุยโทรศัพท์อีกครั้ง
ฟี่กับเอสเลยต้องนั่งดื่มไปด้วยกันแค่สองคน
พอดึกหน่อยได้เวลาฟี่เลยสั่งเช็คบิล เขาเมานิดๆโก้ต้องรับหน้าที่ขับแทน
เด็กๆสามคนด้านหลังทั้งอิ่มทั้งมึน
แคปง่วงนอนสุดขีดแต่ก็ยังฝืนถ่างตาเอาไว้เป็นเพราะขากลับเขานั่งกลาง
พี่เต้ที่มัวแต่คุยโทรศัพท์ดันวิ่งมาขึ้นฝั่งเขาแทน
ช่วยไม่ได้เลยต้องนั่งไหล่ติดกันกับเอส
“ง่วงก็นอน พิงมาหากูก็ได้” เอสพูดเบา ๆ แคปรีบหันไปถลึงตาใส่
ดีหน่อยที่เต้หลับหัวเอนติดกระจกไปแล้ว
ตัวเองก็ง่วงสุดบรรยายยิ่งนั่งเบาะกลางเจอแอร์เย็นเฉียบยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ปากเล็กหาวหวอดๆจนโก้ต้องหันมาดู
“คาปูง่วงก็นอนเดี๋ยวถึงแล้วพ่อจะเรียก” เขาบอกลูกชาย
ฟี่เองก็หลับไปแล้วเสียงกรนดังขึ้นเบา ๆ
“ผมไม่ง่วงหรอก” แคปบอก โก้ส่ายหัวทันที
เพราะคำว่าผมไม่ง่วงของแคปนี่ยานคางยิ่งกว่าเสียงคนกำลังละเมอ
เขาปล่อยเด็กๆแล้วขับรถต่อไป เปลี่ยนเพลงบนรถเป็นดนตรีเบา ๆ
ในที่สุดแคปก็คอตกเข้าจนได้ แก้มแนบกระจกจนปากหว๋อ
เอสดึงหัวเล็กให้พิงลงมาที่ไหล่เขาแทน ไม่นานนักรถก็จอดลงที่หน้าบ้าน
ทุกคนตื่นกันหมดยกเว้นเจ้าแคปที่ขี้เซายิ่งกว่าใคร
ฟี่เดินตรงดิ่งเข้าบ้านไม่สนใจใครป่านนี้คงเปิดห้องแล้วถลาลงเตียง
โก้เลยต้องจัดการเรื่องลูกๆ
“เอายังไงดี จะกลับหรือว่าจะนอนค้างที่นี่ คาปูตื่นได้แล้ว” โก้ถามทุกคนไปพลางเขย่าเรียกแคป
“ฮ้าวววววววว” เต้หาวออกมายาว ๆ
พร้อมบิดขี้เกียจ “ผมจะกลับครับ
นัดกับเพื่อนไว้แล้วเดี๋ยวจะกลับเลยพรุ่งนี้มีเรียนอีก”
“แล้วเราล่ะเอส จะค้างที่นี่ก็ได้นะขับรถกลับไหวไหม
แคปปลุกไม่ตื่นแบบนี้คงจะให้ค้างแหละ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมกลับเลย
พรุ่งนี้แคปมีเรียนเช้าเดี๋ยวผมแวะส่งให้ก็ได้ครับ ปล่อยเขานอนเถอะ”
“เออใช่พรุ่งนี้คาปูมีเรียนเช้าครับพ่อ
ฝากไอ้เอสเอามันกลับไปโยนไว้ที่ห้องเหอะ ปลุกยากตั้งแต่เด็กแล้วปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ” เต้เห็นดีเห็นงามไปกับน้องรหัส
“คาปู นี่ตื่นเร็วเข้าตกลงไปกับเอสเขานะ
เต้เข้าไปเอากระเป๋าให้น้องไป เออแล้วทำไมเราไม่เอาน้องกลับไปด้วยล่ะ
ฝากเอสแบบนี้เกรงใจเขาแย่”
“โอ๊ยเฮียโก้ไม่ต้องไปเกรงใจหรอก
ไอ้เอสมันน้องรหัสผมใช้มันได้ตลอดเหอะทุกเรื่องแหละ ใช่ป่ะมึงบอกพ่อกูไปดิ” เต้เดินเข้าบ้านไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ของแคป
“คาปูตื่นได้แล้ว อาฟี่เรียกแน่ะ” โก้ใช้ไม้เด็ดสุดท้าย
พอพูดชื่อฟี่เหมือนแคปจะสะดุ้งตื่นได้ในทันที เต้เอากระเป๋าไปโยนเข้าในรถเอส แคปที่ตั้งสติได้โวยวายใหญ่
“ไม่เอาหรอกผมจะกลับกับพี่เต้ เรื่องอะไรให้ผมกลับกับมันล่ะ..” โก้ส่ายหัวแล้วบอกตกลงกันเอาเองง่วงแล้ว
จากนั้นเขาก็เดินเข้าบ้าน เดือดร้อนลาเต้ต้องกล่อมแคปอยู่นาน แต่ทำยังไงก็ไม่ยอม
จะเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองออกมาจากรถลูกเดียว
“กลับกับกูไม่ได้เดี๋ยวกูจะแวะไปซื้อโจ๊กหม้อดินอีกฝั่งนึงก่อนไอ้รัฐมันโทรมาสั่งขืนไม่ซื้อกลับไปกูได้หูชาไม่ต้องได้นอน
มึงก็กลับกับไอ้เอสมัน ทางเดียวกันอยู่แล้ว”
“ไม่เอา งั้นผมกลับแท็กซี่” แคปจะเดินออกท่าเดียว
เอสเลยคว้าแขนไว้แล้วลากขึ้นรถเลย บอกเต้ให้ขับออกไปทางนี้จัดการต่อเอง จากนั้นเขาคร่อมประตูไว้ก้มลงไปเสนอข้อแลกเปลี่ยน
“ถ้ามึงยอมนั่งดี ๆ กูจะให้มึงดูโทรศัพท์ของจริงก็ได้..” เขาล้วงเอามือถือเครื่องสีทองขึ้นมาโยนส่งให้แคป
อีกฝ่ายมัวแต่ดีใจรับไว้แทบไม่ทัน
แคปรีบกดเลื่อนค้นหาข้อมูลรูปของเขาทั้งหมดในไฟล์มือถือทันที
เอสเดินขึ้นมานั่งฝั่งคนขับก่อนสตาร์ทแล้วเหยียบรถออกไป
“มึงซ่อนไว้ที่ไหนอีกรึเปล่า..” พอจัดการลบเสร็จ แคปเงยหน้ามาถาม
เอสส่ายหัวบอกไม่ เขาเลยพลูลมหายใจทิ้งแล้วยิ้ม หึหึ สบายแล้วกูไม่ต้องกลัวมันอีกหร๊อก
มองไปด้านข้างรถเลี้ยวกลับยูเทิร์นตัดไปถนนอีกฝั่ง แคปหันซ้ายหันขวาทันที
“ไอ้เหี้ยเอส มึงส่งกูที่ห้องสิวะ” คิ้วเล็กขมวดมุ่นจำได้แล้วว่านี่มันทางไปห้องไอ้คนที่นั่งขับอยู่ข้าง
ๆ แคปคว้าเอาแขนเอสไว้แล้วเริ่มโวยวาย
“ทำอะไรของมึงอยากตายหรือไงกูขับรถอยู่นะ” เอสโวยกลับผลักแคปออก
เขาเหยียบรถให้เร็วขึ้นอีกเพราะกลัวใจคนข้าง ๆ จะกระโดดลง
“มึงก็จอดสิวะ กูไม่ไปกับมึงนะส่งกูที่ห้อง กลับรถคืนเดี๋ยวนี้เลย”
“เราคบกันแล้ว มึงไปค้างห้องกูไม่เห็นเป็นไร”
“กูไม่ได้คบกับมึง
จอดรถ!” แคปกระชากเสียงใส่ แต่เอสไม่สนรถขับมาถึงหน้าทางเข้าคอนโดพอดี พนักงานเปิดทางไว้คอย
“ห้าทุ่มแล้ว ค้างกับกูที่นี่แหละ ฟรึ่บ!” พวงมาลัยรถถูกหักเลี้ยวเข้าด้านในอย่างเร็ว
แคปเซจนต้องคว้าจับคอนโซนหน้าไว้
ในที่สุดรถแต่งสีขาวคันสวยกลับมาจอดลงที่ช่องจอดประจำ
“กูจะกลับห้อง!” พอปลดเบลท์ออกได้แคปกระชากที่เปิดๆๆๆบอกให้รู้ว่าจะลง
แต่รถดันปลดล๊อคไม่ออกกระชากยังไงประตูก็ไม่ยอมเปิด เขาทุบๆขอบประตูด้วยความโมโห เอสเท้าแขนกับพวงมาลัยนั่งจ้องหน้าเขา
“ไม่ดื้อกับกูสักวันนี่จะได้ไหมวะ”
“ไม่ได้! เปิดรถกูจะลง” แคปหันมาทำหน้าโหดยันขาถีบรถไปด้วย เอสส่ายหัวยอมใจเลย
“ก็ได้กูจะเปิดให้ แต่ลงดีๆห้ามหนีนะมึง” และทันทีที่เอสปลดล็อค
แคปใช้ความเร็วขั้นสุดคว้ากระเป๋าพร้อมกับกระชากประตูจะวิ่งลงจากรถทันที
แต่เอสคว้าแขนเล็กเอาไว้ได้หวุดหวิด เขาจับแล้วบีบแน่นจนอีกฝ่ายเบ้หน้าบอกว่าเจ็บ
“ปล่อยกู กูจะอยู่ให้โง่เหรอไอ้เหี้ย
ทำไมกูต้องเชื่อฟังมึงด้วยห๊ะ..”
“มาลงทางนี้เลยมา ดื้อแบบมึงต้องเจอกูนี่แหละ” เขาลากแคปออกมาผ่านเบาะฝั่งคนขับ
สองคนถูลู่ถูกังลากกันมาจนเกือบจะถึงลิฟต์ มีลุงยามวิ่งเข้ามาดู
“ดื้อเอาไม่อยู่ เหนื่อยเป็นบ้า แสบน่าดู” เอสบ่น
“เพื่อนคุณเอสเหรอครับ ให้ลุงช่วยอะไรไหม”
“ไม่ใช่ครับ
ผมไม่ใช่เพื่อนมันลุงช่วยผมด้วยผมถูกมันจับมามันกำลังจะเอาผมขึ้นไปเรียกค่าไถ่บนห้อง..” แคปกุเรื่องเป็นตุเป็นตะ
รู้แต่ว่าต้องร้องให้ลุงยามช่วยไว้ก่อน เขาไม่ได้คิดหน้าคิดหลังเลยจริง ๆ
“เข้าใจล้อเล่นนะครับ เพื่อนคุณเอสตลกจริง ๆ” ลุงยามไม่เชื่อไม่พอยังเดินไปกดลิฟต์ให้อีกต่างหาก
แคปดิ้นบอกไม่ใช่ๆ เอสเลยยกมือขึ้นปิดปากแล้วกอดไว้จนขาลอย
“ปล่อยกูสิวะไอ้เหี้ย อย่ามาจับนะอื้อกูจะกลับ..” เขาโดนยัดเข้าลิฟต์
พอประตูปิดเท่านั้นแหละ เอสกระชากแคปเหวี่ยงเข้ามุม
ริมฝีปากหยักกดจูบบดเบียดลงมาไม่ให้ได้ตั้งตัว
“อื้ออ..” แคปขบฟันลงสุดแรง
พลาดลิ้นร้อนของเอสไปแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่แค่นั้นก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดทำอะไร
เขารวบสองมือแคปไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว จากนั้นบีบคางเล็กให้อ้าออก
“อื้ออ...”
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหมห๊ะ
อยากลองดีกับกูก็เอา”
“อึกก..ไอ้เลว ไอ้ชั่ว อย่าทำ อื้อ ไอ้เหี้ยเอส พอปล่อยกู
ไม่เอานะ พอ อย่าทำ...” ริมฝีปากที่บดเบียดลงมาไม่ปราณีแม้แต่น้อย แคปเจ็บปากจนไม่รู้จะทำจะร้องบอกยังไง
เอสปล้ำจูบเขาเข้ามุม ซุกไซ้ลงมาแม้กระทั่งซอกคอขบเม้มจนเลือดจะซิบ
ยิ่งแคปดิ้นเขายิ่งโดนอีกฝ่ายรัดจนแน่น เสียงดูดเนื้อที่ต้นคอขาวดังลั่น
ติ๊ง…
ลิฟต์เปิดออกแล้ว
เอสผละริมฝีปากออก เขาลากแคปดึงให้เดินต่อไปอีกหน่อย ทาบการ์ดแล้วโยนเข้าไป
แต่มือเล็กกลับคว้ากรอบประตูเอาไว้ได้ทัน
ทำยังไงก็ไม่ยอมเข้าไปเด็ดขาดโวยวายตั้งแต่อยู่ระหว่างทางโน่นแล้ว
เอสจัดการคว้าเอวรวบเข้ามาแล้วกดจูบดูดลิ้นแม่งคาประตูห้องแบบนั้นแหละ
“อื้มม..ปล่อยกู ไม่เอา ไอ้สันดานมึงมันแย่ เลว ชั่ว
กูเกลียดมึงที่สุด ปล่อยนะ อื้ออ..”
“ร้องเข้าไป
ร้องให้ห้องอื่นรู้ไปเลยใช่ไหมว่ากูกับมึงกำลังจะทำเหี้ยไรกัน”
“ไอ้ชั่ว!”
แคปผลักเขาออกแล้วทุบๆๆ
ทั้งชกทั้งยกขาขึ้นมาถีบกลับโดนรวบไว้อีกแล้ว
เสียงประตูห้องปิดลงก่อนที่ร่างแคปจะโดนเหวี่ยงลงบนโซฟา
เอสถอดเสื้อนอกออกแล้วเหวี่ยงทิ้ง เขาก้าวเข้าหาจากนั้นดึงเสื้อยืดตัวในออกทางศีรษะเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่แคร์เช่นกัน
“ไอ้ชั่ว มึงคิดจะทำอะไรห๊ะ..”แคปตาโตเมื่ออีกฝ่ายเปลือยท่อนบนไปแล้ว
“มึงก็ถอดด้วยสิ”
“เรื่องสิไอ้เหี้ย!”
แคปวิ่งพรวดจะตัดออกไปเจอวงแขนแกร่งรวบตัวเขาเข้ามาได้อีก
เอสเหวี่ยงแคปไปโยนไว้ที่เดิม เข็มขัดกำลังจะถูกปลดออกแล้วเช่นกัน
แคปเริ่มทำอะไรไม่ถูก มองซ้ายมองขวา จะวิ่งหนีทางไหนเหมือนจะถูกดักไว้ได้ทั้งหมด
“ไม่เอานะไอ้เชี่ย กูบอกแล้วว่าไม่ให้ทำ
มึงพูดไม่เข้าใจหรือไงห๊ะ ปล่อยให้กูออกไป การบ้านกูยังไม่ได้ทำเลย
มีเรียนแต่เช้ามึงปล่อยกูกลับเดี๋ยวนี้” เขาร้องดังลั่น ตะโกนยาวจนเหนื่อย
เอสคว้าเอวเอาไว้ได้อีกครั้ง กดแคปนั่งลงที่ตักแล้วบังคับให้จ้องหน้า
มือแกร่งล๊อคเข้าที่ต้นคอสวย สองคนจ้องกันและกันจนเหมือนกับว่าไฟจะลุก
ดวงตาคมกริบมองเห็นนัยน์ตากลมโตของแคปสั่นนิดๆ และเหมือนกับว่าเอสกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่เสียงโทรศัพท์มือถือของแคปดังขึ้นก่อน
เขาจึงปล่อยมือออกเพื่ออีกฝ่ายจะเอาขึ้นมารับได้ถนัดแต่แคปกลับใช้โอกาสนี้วิ่งหนี
และทันทีที่แคปลุก มือที่เร็วกว่ามากกลับยื่นเข้าไปคว้าแขนไว้ได้ ก่อน เอสจับคนที่ตัวเล็กกว่าลากเข้าห้องนอนแล้วเหวี่ยงลงกลางเตียงกว้าง
“ปล่อยกูไอ้เหี้ย!!!!” แคปตะคอกใส่ดังลั่น
ใช้มือดันร่างเอสที่กำลังโถมทับเข้ามา เขาแทบอยากจะร้องไห้
โดนกอดไว้บนเตียงแบบนี้ร้อยทั้งร้อยรอดยากอยู่แล้ว
“ปล่อย อื้มม..” ปากหยักดูดดึง บดขยี้อย่างรุนแรง
ก่อนที่จะดุนดันลิ้นร้อนใส่เข้าไป เอสใช้ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึง
เขาทั้งดูดทั้งเม้มขณะที่ร่างกายกอดรัดแคปจนแน่นไปหมด
กึกก...
เสียงครางด้วยความเจ็บดังลอดออกมาเมื่อคราวนี้แคปกัดลงได้แบบเต็ม
ๆ เอสกระชากผมเขาออกพร้อมผละใบหน้าถอนจูบออกทันที เสียงทุ้มคำรามน่ากลัว
“พยศนักนะมึง!”
“ชั่ว!” แคปตะโกนใส่เสียงสั่น
จริงจังและดังมากจนอีกฝ่ายที่กำลังดุนดันลิ้นด้วยความเจ็บหยุดชะงัก
ในตากลมไหวระริกจนดูเหมือนว่าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รสเลือดฝาดแปร่งปร่าอยู่ในปาก
เขาถอนหายใจยาวเหยียดก่อนพลิกตัวลงนอนข้าง ๆ รั้งเอวเล็กกอดจนชิดอก แคปดิ้น
สองมือสองขาทุบตีพัลวัลมั่วไปหมด
“ฤทธิ์มากจริงๆนะเมียกู อยู่เฉย ๆ แล้วจะไม่ทำ”
“กูไม่ใช่เมียมึง ปล่อย!”
“อย่าต้องให้กูเตือนความจำมึงนะไอ้แคป อยู่นิ่ง ๆ
อย่าดิ้นแล้วจะปล่อย”
“กูเชื่อมึงเหรอไอ้เหี้ย เชื่อมึงก็ควายแล้ว”
“กูนับถึงสาม ถ้ายังดิ้นอยู่คืนนี้กูจะเสียบมึงให้ได้จริงๆ” เอสตวาดขึ้นอย่างรำคาญ
เมื่ออีกฝ่ายทั้งทุบทั้งตีเขาจนเจ็บระบมไปหมด เนื้อตัวทั้งเขียวทั้งแดงเป็นรอย
“กูเชื่อมึงเหรอห๊ะ!”
“นับหนึ่ง..”
“กูไม่เชื่อมึงไอ้สัส ปล่อย!!” เสื้อแคปถูกถกขึ้นมาแล้วกระชากออกทางหัว
มือเล็กดึงเสื้อตัวเองไว้จนผ้าแทบจะขาดแต่ในที่สุดเอสจัดการเหวี่ยงออกไปได้สำเร็จ
“นับสอง..” มือใหญ่เริ่มเข้ามาวุ่นวายกับขอบกางเกงเขา
กระดุมยีนส์ถูกปลดออกพร้อม ๆ กับมือหนาที่สอดเลื่อนลงไป
เอสจับใบหน้าเล็กให้หันมารับจูบ
“ไอ้ชั่ว สันดาน ปล่อยกู๊วววว ทำเหี้ยไรของมึง อื้อออ...”
“สะ.....”
“ไม่ต้องนับ! กูไม่หยุด!
กูไม่เชื่อมึง ปล่อยกูนะ ถอดเสื้อกูแล้วใครจะไปนอนนิ่งๆให้มึงกัน ปล่อยสิวะ
ปล่อยกู๊ววววว อื้อออ~” แคปถูกโจมตีทั้งบนทั้งล่าง เขาตัวสั่นแทบจะร้องไห้ ก่นด่าจนเสียงแหบแห้งไปหมด
เอสถอนริมฝีปากออกแล้วจ้องหน้า ก่อนที่เขาจะถอนใจเหนื่อยหน่ายกับคนขี้โวยวายทำอย่างกับว่าไม่เคยได้กัน
เขาโมโหสุดขีดจับตัวแคปพลิกขึ้นมาแล้วสลับตัวเองลงไปนอนอยู่ด้านล่าง
จากนั้นกอดคนฤทธิ์มากไว้จนจมอก
มือใหญ่กดหัวเล็กลงมารับจูบดุเดือดจนริมฝีปากอิ่มเจ็บร้าวไปหมด
กำปั้นเล็กทั้งทุบทั้งตี เอสใช้แรงเฮือกใหญ่เท่าที่มีกอดแคปทั้งตัวแล้วพลิกตะแคงอีกครั้งคราวนี้ใบหน้าเล็กจมลงไปกับอกเขาเรียบร้อย
“ไม่ทำแคป กูไม่ทำแล้ว มึงนอนนิ่ง ๆ กูไม่ทำแล้วจริง ๆ
อย่าดิ้นไม่เอาไม่ดิ้น หยุด!” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำเอาแคปที่กำลังโวยวายหยุดชะงักได้นิดหน่อย
จริง ๆ แล้วไม่ได้เชื่อเลยสักนิด แต่ด้วยความเหนื่อยและสู้มันไม่ได้เขาจึงหยุดพักตัวเองด้วย
“ทำยังไงมึงถึงจะยอมปล่อยกูไปไอ้เหี้ยเอส” แคปถามขึ้นจริงจัง
ดวงตากลมสั่นระริกยอมรับว่าทั้งโมโหทั้งกลัว
สภาพเขาตอนนี้เหมือนลูกไก่ในกำมือมันไม่ผิด
แคปจะหันไปหาแต่เอสกดหัวเขาไว้แนบอก
“มึงบอกกูซิ ทำยังไงมึงถึงจะยอมปล่อยกู”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่มีทางปล่อย..”
“ก็แล้วจะเอายังไงล่ะห๊ะ!
กูเองก็ไม่ยอมโดนมึงเสียบหรอกนะ”
“ไม่ทำหรอก วันนี้จะไม่ทำ..”
“วันไหนกูก็ไม่เอา กูเชื่อมึงเหรอสัส
ให้กูเสียบมึงแทนเอาไหมล่ะแบบนั้น” แคปกัดฟันทั้งด่าทั้งสบถทั้งตะคอก
ได้ยินเสียงเอสหัวเราะหึหึมาจากทางด้านหลัง เขาพยายามจะหันไปมองแต่ขยับเขยื้อนแทบจะไม่ได้เลย
“หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ” แคปตวาดลั่น
“อย่าเล่นถึงพ่อ กูไม่ชอบ”
“แล้วกูชอบเหรอวะมึงทำกูถึงขนาดนี้กูชอบเหรอ” แคปเค้นเสียงใส่
“ขนาดไหน”
“ไอ้สัส!” ถามออกมาได้นะมึง
“ก็แค่จูบมึง”
“แค่จูบ!?” แคปร้องขึ้นตาโตพยายามจะหันกลับมาด่า
แค่จูบเหี้ยมึงสิ พูดหมาๆออกมาได้บ้าเรอะ เอสอมยิ้มที่ยั่วคนขึ้นได้อีกครั้ง
เขาปล่อยวงแขนขยับออกเล็กน้อยพอให้อีกฝ่ายพลิกตัวหันมาหาเขาได้
“กล้าพูดนะมึง แค่จูบเหี้ยมึงสิ มึงกอดกู
ทำท่าจะเสียบอยู่ร่อมร่อ ถ้ากูไม่ดิ้นป่านนี้เสร็จมึงไปไม่รู้กี่รอบแล้ว ไอ้คนลามก
มึงมันทั้งชั่วทั้งลามกรู้ตัวบ้างป่ะ”
“ใช่ดิ่ กูทั้งลามกทั้งชั่วนั่นแหละ
ดาร์คมากนะหื่นด้วยอยากจะเอาแต่มึง”
“ไอ้สัส โรคจิต ฟัคยู! ” แคปหมดคำจะด่า
เขาพ่นคำว่าฟัคยูออกมาก่อนพยายามจะลุก
แต่เอสดึงไว้แล้วมองหน้าเขาด้วยสายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มสุดๆ
“บอกให้กู ฟัคมี มึงบ้างสิ แบบนั้นน่าฟังกว่านะ
โอ๊ย!!” เอสร้องลั่นกำลังยั่วคนอยู่ดี ๆ
เจอกำปั้นฟาดผั๊วะลงแสกหน้า เขาคว้าหมับแคปไว้แล้วกระชากลงในอ้อมกอดอีกครั้ง
รู้สึกเหมือนเลือดกำเดาตัวเองจะไหลมือแคปหนักมากจริง ๆ
“นิ่ง ๆ แล้วหลับตา กูรู้มึงง่วงจะตายอยู่แล้ว เดี๋ยวตอนเช้าพาไปส่งที่ห้อง
ค้างที่นี่แหละ”
“ไม่เอา กู....”
“นอนซะแคป ถ้าดิ้นอีกของกูขึ้นแน่ ๆ รู้ใช่ไหม”
“สัส”
“กี่สัสแล้ววะวันนี้ กูไม่ได้นับจริง ๆ นะ”
“มึงไม่ต้องนับดีสุด”
“กูด่ามึงสัสบ้างได้ป่ะล่ะ”
“มึงลองดิ่ไอ้เชี่ย”
“หึหึหึ”
“........”
“.......”
“.........”
“........”
พอต่างฝ่ายต่างเงียบกันไป
ห้องทั้งห้องในความมืดก็ตกอยู่ในความเงียบงัน
ลำแสงสีขาวนวลจากจันทร์ดวงโตทาบผ่านม่านหน้าต่างสีเข้มพาดเข้ามาถึงด้านใน
เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานแค่ไหน ปลายจมูกโด่งฝังลงที่กลุ่มผมนุ่มหอม
ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอย่างช้า ๆ
พอกับคนในอ้อมกอดที่สัปหงกสองทีแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมหลับ มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาลูบหัวแคปเบา ๆ
เขาสะดุ้งนิดหน่อยแต่พอรู้ว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นแคปเองก็เงียบ
จริงๆคือยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำใครจะไปหลับลงระแวงว่าจะโดนมันจับเสียบตอนที่เผลอหลับนั่นแหละ
“แคป..” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นราวกับเสียงกระซิบ แต่แคปทำเป็นไม่ได้ยิน
“.......”
“แคป..” เอสยังเรียกขึ้นอีก แคปถอนหายใจหงุดหงิด
เขาตวาดถามว่าอะไรเสียงดังลั่น เอสจึงบอกชู่ว
“ทำไมมึงถึงยอมให้กูนอนกอดล่ะ หื้ม?”
“มึงจะถามขึ้นมาทำเหี้ยเหรอวะ” แคปด่ากราดออกมาอีก
เอสหาเรื่องมากจริงๆ ให้กอดแล้วก็นอนเงียบๆไปไม่ได้หรือไง
ทนๆเอาไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว บ้าเอ๊ย
“มากกว่ากอดอีกนิดนึงได้รึเปล่าครับเมีย อย่างเช่นว่า...” มือใหญ่ที่กอดเขาอยู่สอดลงไปที่ขอบกางเกงอีกครั้ง
แคปรีบตะปปไว้ทันหันไปจ้องเอสจนตาเขียว
“อย่ามาฝันหวานกูยอมมึงแค่นี้ก็มากพอแล้ว จะกอดเฉย ๆ
หรือเราจะสู้กันจนเช้ามึงเลือกเอา”
“หึหึ
กูไม่เลือกอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะยังไงกูก็ต้องได้มากกว่านี้อยู่แล้ว”
“ไอ้สัส!”
“สิบสัสแล้วมั้งนะ ติดไว้วันหลังละกัน ง่วงแล้วว่ะ ฟอดดดดด”
“โฮ้ยกูรำค๊าญ เดี๋ยวหอมเดี๋ยวเลียไอ้โรคจิต
กอดอย่างเดียวมึงจะตายไหมห๊ะ!”
“อือๆนอนๆ เดี๋ยวอีกหน่อยมึงต้องขอบใจกูแน่ ๆ
วันไหนไม่มีกูให้กอดแล้วอย่ามาบ่นว่าเหงาละกันนะ”
“ไม่มีทางหรอกไอ้เหี้ย กูยิ่งจะดีใจล่ะมากกว่า”
“อ้าวเหรอ ฮ้าววว~ นอนๆ”
Tbc.
