กวน T-E-E-N รัก (II Bad boys) # 6

[VI]

“ฮ้าววววววววว....” แคปอ้าปากกว้างหาวยาวอยู่หน้าเตา เขากำลังทอดไข่ดาวสำหรับอาหารมื้อเช้า ควันโขมงตลอบอวลไปหมดด้วยน้ำมันร้อนมากจนเกินไป ทำให้เต้ที่กำลังหลับหูหลับตาถูบ้านเพราะความง่วงเช่นกันรีบวิ่งเข้ามาดู เขากระชากแขนน้องชายให้ถอยออกมาเพราะน้ำมันที่กระเด็นกระดอนเลอะเทอะไปหมด

“ทำอะไรของมึง ไหนบอกว่าทำเป็นไง” เต้โวยแบบไม่สบอารมณ์นัก ความจริงแล้วหน้าที่ทำอาหารเขาเป็นคนรับผิดชอบแต่เมื่อเช้าตื่นมาแคปขอให้เปลี่ยนหน้าที่กันเพราะขี้เกียจถูบ้าน

“อะไรเล่า ทำเป็นเหอะ ถอยๆ” แคปบอกเต้ให้ถอยออกจากทาง เขาจะเข้าไปทอดต่อ ไข่แทบจะไหม้อยู่แล้วต้องรีบเอาขึ้น เต้มองดูคนที่กระโดดโหยง ๆ เพราะน้ำมันกำลังกระเด็นกระดอน ทั้งกำลังตักไข่ขึ้นใส่จานไว้

“เวลามึงเทไข่ลงไปอย่าเทสูงดิวะ กูบอกตั้งแต่เด็กแล้วไม่เคยจำเลยจริง ๆ นี่เวลาอยู่ห้องกับไอ้ปอถ้ากูทายไม่ผิด ปอมันต้องเป็นคนทำให้มึงกินทุกคาบเลยใช่ไหมเนี่ย”

“ใครสน? ถ้าจะทำผมก็ทำได้เพียงแต่ปอมันทำได้ดีกว่าก็แค่นั้น” แคปยักไหล่ตอบอย่างไม่ยี่หระ ดันเต้ให้ถอยออกจากทาง เขาเดินเอาจานไข่ดาวออกไปตั้งไว้บนโต๊ะ และกำลังจะเทอีกฟองลงกระทะ เต้กอดอกมองดูจนวางใจคราวนี้น้ำมันไม่แตกกระเด็นอีกแล้ว เขาเลยเดินออกมาถูพื้นของเขาต่อ กลับบ้านคราวนี้ เขากับแคปรับหน้าที่ทำความสะอาดกันบานเลย เฮียโก้ไปเวียดนามเพราะเรื่องเมล็ดกาแฟสายพันธุ์ใหม่ๆ เพราะอย่างนั้นคนที่อยู่บ้านจึงเหลือแค่อาฟี่คนเดียวซึ่งตอนนี้คาดว่าจะนอนขี้เซาอยู่ในห้อง บ้านสองชั้นของพวกเขาห้องนอนทุกคนอยู่ด้านบนหมดยกเว้นห้องอาฟี่อยู่ชั้นล่างเพราะเฮียแกทำงานไม่เป็นเวลาอย่างเมื่อคืนกลับเกือบสว่างกลิ่นน้ำหอมนี่เต็มตัวใส่เสื้อผ้าอย่างกับพวกนายแบบไม่ก็โฮสที่ทำงานตามผับตามบาร์ ไม่มีใครกล้าถามอะไรให้มากความเพราะอาฟี่ค่อนข้างดุแต่ถ้าจะให้เดาเขาคิดว่าอาฟี่กำลังสืบราชการลับเกี่ยวกับงานกลางคืนอยู่ที่ผับที่บาร์ไหนสักแห่ง

“เสียงดังน่ารำคาญจริง คนจะหลับจะนอน วุ่นวายชะมัด” เสียงทุ้มดังขึ้น  เต้ที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับอึ้งไปเลยไม่รู้ว่าอาฟี่ตื่นออกมาจากห้องออกมายืนหัวยุ่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ให้ตายเหอะ จะให้กินไข่ดาวดำๆกับขนมปังจืดๆ งั้นเหรอวะคาปู  ฮ้าวววววว” คนพูดดูหน้าตาราวกับเด็กอายุเพิ่งจะยี่สิบกว่าๆแต่ความจริงแล้วเขาเป็นถึงน้องชายฝาแฝดของเฮียโก้  ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นจากที่นอนเสื้อเชิ้ตราคาแพงตัวที่สวมใส่กลับมาเมื่อคืนดูยับย่นหมดราคา  ฟี่เดินไปพิงเคาน์เตอร์มองแคปทอดไข่

“หยุดเรียกผมว่าคาปูสักที อ่ะนี่ซอสพริกเทลงไปสิครับขนมปังกับไข่ดาวจะได้ไม่จืดแล้วก็นะ หน้าน่ะหัดล้างซะบ้าง จะเดินออกมากินข้าวเช้าทั้งทีหัวยุ่งฟันไม่แปรงแบบนี้แย่ที่สุดเลย”

“หึหึ ไหนขอดูหน้าชัดๆหน่อยดิ๊ ไปอยู่หอแค่ปีเดียว เดี๋ยวนี้กล้าเถียงกูแล้วเหรอห๊ะเจ้าแคป ไอ้เต้น้องมึงนี่ปากคอเราะร้ายขึ้นนะ ต้องสั่งสอนบ้างแล้วมั้ง” ฟี่ล็อคคอแคปที่กำลังจะล้างกระทะเข้ามาดูหน้าใกล้ ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว หลานเขาคนนี้รั้นที่สุด ดื้อที่สุด และขี้บ่นที่สุด  ที่จริงแล้วแคปกับลาเต้กลับบ้านบ่อยนะแต่ไม่เจอกันสักทีเพราะงานของเขาไม่เป็นเวลา วันนี้เขาเลยตั้งใจตื่นเช้าเป็นพิเศษทั้งที่เพิ่งกลับมาเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ก็เพราะอยากจะมากินไข่ดาวไหม้ ๆ ของเจ้าจอมรั้นนี่แหละ

“ปล่อยเลยอาฟี่  ถ้าหิวก็นั่งลงกินได้แล้ว” แคปมุดออกมาจากวงแขนใหญ่ ฟี่เอื้อมมือออกมาอีกครั้ง เขาคว้าหัวแคปไว้ได้อีกเลยโดนเจ้าตัวดีเตะขากลับมา คุณอาที่มือไวพอๆกับหน้าแข้งหลานจับกล่องกระดาษทิชชู่ฟาดลงใส่หัว แคปหลบไม่ทันหันมาตวัดตาเขียวใส่ ยกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บ

“ช้าไปนะ สู้แบบนี้มึงเสียเปรียบทั้งปี..” เขาเป็นคนสอนทักษะการต่อสู้ให้กับหลานสองคน วันนี้ได้เจอกันทั้งทีก็ขอลองมือกันสักตั้ง

“ผมแกล้งออมมือให้ต่าง” แคปยักไหล่ ฟี่เลยยื่นมือเข้ามาหาเขาอีกรอบคราวนี้แคปลุกเลยดิ ท่าทางฟี่เอาจริงแน่ ๆ แล้ว

“อย่าหนีดิ่วะ”

“ไม่เคยหนีอ่ะ” บอกไม่เคยหนีแต่ถอยห่างออกมาไกลมากจนฟี่นึกขำ เขากำลังจะหยิบเอาของอะไรสักอย่างแถว ๆ นั้นโยนใส่อีกแต่เต้เดินเข้ามาห้ามทัพเอาไว้ก่อน

“เอ้ากินๆๆ เล่นอะไรกันวู้ว ข้าวของเสียหาย” เต้เก็บกล่องกระดาษชำระที่ตกอยู่ที่พื้น ก่อนดึงแขนคุณอาของเขาและน้องชายมานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะ สองคนหยอกกันแรงๆจนติดเป็นนิสัย ฟี่ชอบแกล้งให้แคปลงไม้ลงมือก่อนที่ตัวเขาเองจะเข้าจัดการแล้วในที่สุดก็ชนะไปอย่างขาดลอย บางครั้งถึงขนาดข้าวของในบ้านเสียหาย เสียงหัวเราะระดับปิศาจของฟี่จะดังขึ้นก่อนที่แคปจะใช้ไม้ตายวิ่งเข้าไปฟ้องพ่อ แค่นั้นแหละฟี่ถึงจะหยุด

“ทำหน้าอะไรของมึง กูแค่หยอกเล่น..” มือใหญ่ยื่นมือไปผลักหัวเล็ก แคปรีบปัดออกแล้วเบ้หน้าใส่เจออีกคนตบกบาลกลับมา สองคนตั้งท่าจะทำสงครามกันอีกรอบจนเต้ทนไม่ไหวคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วบอกว่าจะกดถ่ายไว้ให้เฮียโก้ดูว่าอาฟี่รังแกแคป แค่นั้นแหละฟี่หยุดทุกอย่างแล้วบอกเต้กดถ่ายเลย ก่อนที่เขาจะนั่งลงสร้างภาพค่อยๆบรรจงบีบซอสมะเขือเทศใส่จานให้แคปแล้วยิ้มโบกมือใส่กล้อง ราวกับว่าเฮียโก้กำลังดูอยู่ แคปกับเต้ส่ายหัว  จริง ๆอย่ามาว่าเต้เป็นพี่ติดน้องเลยนะ เพราะอาฟี่นี่เป็นเด็กติดพี่พอกันกับเขานั่นแหละ

“เดี๋ยวพวกมึงต้องออกไปเปิดร้านนะ สายๆกูมีประชุมอีก จะนอนต่ออีกหน่อยแล้วจะออกไปเลย” ฟี่เลื่อนแก้วโกโก้ร้อนๆที่เต้เพิ่งวางลงให้ยกซด เห็นเขาเถื่อนๆแบบนี้แต่ไม่บริโภคกาแฟนะครับ เครื่องดื่มที่กินเป็นประจำและสั่งติดจนเป็นนิสัยและชินปากคือโกโก้เท่านั้น

“เย็นนี้อาฟี่กลับกี่โมง” แคปหยิบขนมปังในจานขึ้นมากัด แซนวิชที่เขาเดินออกไปเอามาจากที่ร้าน ร้านกาแฟของครอบครัวเดินออกไปจากที่นี่แค่ไม่กี่ก้าวก็ถึง มีพี่มิลค์ที่เป็นพ่อครัวเข้ามาทำอาหารเช้าง่าย ๆ รอไว้แล้ว

“กลับค่ำๆแต่ยังไม่แน่เดี๋ยวจะโทรมาบอกถ้าหากไม่ลืม” ฟี่ชี้ไปที่ชุดบาริสต้าของแคปกับเต้บอกไว้ว่าอย่าลืมเปลี่ยนชุดก่อนเข้าร้าน   แล้วตัวเขาก็เดินเข้าห้องเพื่อนอนต่อ ตื่นมาหยอกหลาน ๆ สองคนบ้างแค่นี้ก็หายคิดถึงกันไปได้หลายเดือนแน่ ๆ เขาอมยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงหน้าตางอๆของหลานคนเล็กอย่างเจ้าคาปู โดนเขาแกล้งทีไรหน้าตามันช่างตลกมาก คาปูเป็นเด็กที่หน้าตาเหมือนตุ๊กตามาตั้งแต่เด็กๆพอโตขึ้นมันพยายามจะทำให้ตัวเองดูแมนขึ้นบอกให้เขาสอนชกต่อยออกกำลังกายสร้างกล้ามเนื้อ ตัดผมให้สั้นลงเสื้อผ้าเลือกใส่แต่แนวหัวกะโหลกสีดำๆ ทึม ๆ นาฬิกาสร้อยแหวนเลือกแต่แบบดาร์กๆ ขนาดทำถึงขนาดนั้นเขาก็ยังเห็นว่ามันน่ารักน่าแกล้งอยู่ดี หึหึ

.

.

“คาราเมลลาเต้ นอนแฟตแอดวิปครีม แกรนเด้ แก้วนึงค่ะ”  แคปมองน้องสาวผมทองคิวแรกที่เข้ามาออเดอร์กับแคชเชียร์อย่างพี่เต้  วันเสาร์สุดสัปดาห์ลูกค้าวัยเรียนจะเยอะมาก เพราะแถวนี้ติดโรงเรียกวดวิชาชื่อดังถึงสามแห่ง รวมทั้งมหาวิทยาลัยเอกชนขนาดใหญ่

“เอ่อ ให้พี่ลาเต้ชงให้ได้ป่ะคะ..” เสียงเธอถามขึ้นกล้า ๆ กลัว ๆรู้มานานแล้วว่าที่ร้านนี้เต็มไปด้วยชายหนุ่มหน้าตาดีมากถึงมากที่สุด ไม่น่าเชื่อว่ามาวันนี้เธอจะมีโอกาสได้เจอ โดยเฉพาะคนที่ยืนรับออเดอร์อยู่หลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ รูปถ่ายประดับติดผนังที่เธอนั่งมองมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นรูปพี่ชายกำลังอุ้มน้องสาวตัวเล็กตัดผมหัวเห็ดขึ้นมาแล้วหอมแก้ม อีกภาพที่น่ารักไม่แพ้กันก็คือพี่ชายตัวโตกำลังพาน้องนั่งชิงช้า สองคนยิ้มร่าโชว์แก้มกลม ๆ ความสุขฉายชัดออกมาจากใบหน้าและดวงตาแม้กระทั่งคนที่ดูยังพลอยอมยิ้มไปด้วย  ที่ใต้ภาพเขียนไว้ว่า ลาเต้&คาปูชิโน่ 

“วันนี้ให้แคปทำให้นะครับ เดี๋ยวผมจะกำชับว่าให้ทำสุดฝีมือเลย นี่ครับ ใบเสร็จและเงินทอน” เสียงหล่อ ๆ ของพี่เต้ แทบทำเอาเธอลืมหายใจ ยื่นตังค์จ่ายแบบไม่ได้ถามราคาด้วยซ้ำ ลืมคิดไปเลยว่าแคปกับคาปูชิโน่คือคนๆเดียวกันแน่ ๆ ขณะที่ลูกค้ารายต่อไปขยับเลื่อนเข้ามาแทนที่เธอก็เลื่อนตัวเองมารอรับสินค้าอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ยาว  คนอื่น ๆ กำลังทยอยเข้ามาสั่งเมนูกาแฟต่อไป

“ช๊อกโกแลตร้อน แอดวิปเยอะๆแก้วใหญ่สุดสองที่ค่ะ เอ๊ะ วันนี้พี่โก้ไม่อยู่เหรอคะ” เสียงใสอีกเสียงดังมาจากเคาน์เตอร์เก็บเงิน พี่สาวออฟฟิศไม่ไกลจากที่นี่เธอเป็นลูกค้าประจำของคุณพ่อยังหนุ่มที่ตอนนี้เดินทางท่องเที่ยว  สาวสวยเข้ามาสั่งเมนูร้อน แคชเชียร์อย่างลาเต้ยิ้มให้บอกเธอว่าเฮียไปเที่ยวเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับเธอฉีกยิ้มกลับมา  เต้ยื่นมือรับตังค์ก่อนส่งใบเสร็จให้เธอ แน่นอนว่าเมนูนี้แคปรับผิดชอบเพราะตัวหลักคือใช้เอสเพรสโซ่กับช็อคโกแล็ตซึ่งแคปถนัดมากและทำได้อร่อยสุด

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ลูกค้าก็ทยอยเข้ามาไม่ขาดสาย เสียงเพลงเบา ๆ ดังคลอเคลียไปทั่วทั้งร้านบรรยากาศปล่อยอารมณ์สบาย ๆ แบบนี้เป็นเอกลักษณ์ของที่นี่

Coffee&Happiness  นี่คือชื่อร้านของครอบครัวเรา น้อยคนนักที่จะรู้ว่าร้านกาแฟใจกลางเมืองที่มีวิวสวยที่สุดและบรรยากาศดีที่สุดเป็นของคุณพ่อยังหนุ่มลูกสองและตัวเองก็มีน้องชายฝาแฝดอยู่อีกหนึ่ง  ที่นี่ขึ้นชื่อจนมีรายการโทรทัศน์หลายรายการมาขอยืมใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำ ทั้งแบคกราวด์งานถ่ายแบบ แฟชั่น งานละครหรือแม้แต่รายการพิธีกรต่าง ๆ รวมไปถึงสกู๊ปเด็ดๆ และไม่ใช่มีดีอยู่แค่นั้น เฮียโก้พ่อของเต้และแคปถูกทาบทามเข้าวงการโฆษณาบ่อยมากเพราะร้านนี้คนในวงการมากินกันเยอะ แต่พอบอกอายุกับบอกว่ามีลูกสองคนแล้วพวกแมวมองทั้งหลายถึงกับเงิบ ผลเลยตกไปอยู่ที่คอฟฟี่น้องชายฝาแฝดผู้ที่มีหน้าตาเหมือนกันกับโก้ทุกอย่างยกเว้นไม่ใส่แว่นจึงทำให้ดูหล่อและเท่กว่า  ฟี่ไม่มีเรือพ่วงให้ปวดหัว หน้าตาดูราวกับเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ รูปร่างเพอร์เฟคจนแมวมองหลายเอเจนซี่แข่งกันเข้ามาคุย ทว่าก็ทุกคนอีกเช่นกันที่เงิบกลับไป เนื่องจากนิสัยไม่เอาใครเลยนอกจากพี่ชายฝาแฝดของตัวเองทำให้คนเข้าถึงตัวเขาได้ยากมากๆ และต่อให้เอาเงินเอาทองมากองล่อหรือพูดจนปากจะฉีกจนถึงรูหู ถ้าไม่ใช่โกโก้ที่เป็นคนบอกให้ทำฟี่ไม่เคยสนใจงานแบบนั้นเลย เขารักอาชีพตำรวจและเขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เต้กับแคปยังเด็กๆ

“คาราเมลเฟรบเป้แก้วเล็ก แล้วก็เอาชิ้นนี้ ชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนี้ค่ะ  ให้พี่แคปใส่กล่องรูปหัวใจให้น้องนะคะ” นี่คือออเดอร์จากสาวๆวัยมัธยมที่มาเรียนพิเศษแถว ๆ นี้ไม่รู้ทำไมถึงชอบมากินเค้กกินเมนูปั่นที่นี่นัก เต้ส่งซิกมองน้องชายนิดหน่อย

“ได้ครับเดี๋ยวพี่แคปเขาจัดการให้นะ ทั้งหมด 330 นี่เงินทอน น้องนั่งรอที่หน้าเคาน์เตอร์รอพี่แคปจัดการให้เลยนะครับ” เต้ยังทำหน้าที่แคชเชียร์ได้ดีไม่มีตกขณะที่แคปหันมาแจกยิ้มหวานๆส่งให้ลูกค้าสาว ๆ ตามมารยาท ในเมื่อเธอรีเควสเขาซะขนาดนี้จะใจร้ายกับผู้หญิงก็กะไรอยู่  เต้เดินเข้ามาช่วยแคปอีกแรงเมื่อเห็นว่าลูกค้าเริ่มรับกาแฟไม่ทัน สองพี่น้องในชุดบาริสต้าเชิ้ตขาวพับแขนมีผ้ากันเปื้อนสีดำผูกทับอยู่ที่เอว ดูไปแล้วเท่มากๆ ถึงจะเป็นตัวแทนของพ่อแต่ก็พอถูไถทำกันได้ เขาทั้งคู่โตมากับครอบครัวที่ทำอาชีพนี้เห็นเฮียโก้ทำมาตั้งแต่เด็ก อย่างน้อย ๆ ทั้งสองคนก็พอจะมีฝีไม้ฝีมืออยู่บ้าง แคปยกข้อมือดูนาฬิกากำหนดค่าความรวดเร็วในการชงอยู่ในใจ

“แคป สตรีมนมให้กูหน่อย” เต้หันมาบอกเบา ๆ แคปส่งแก้วที่จัดการเสร็จแล้ววางลงที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนหันไปช่วยเต้จัดการเรื่องครีมนม ตอนนี้พี่ชายของเขากำลังจะทำลาเต้อาร์ต

“อย่าให้เกินร้อยสี่สิบองศานะ” เต้ย้ำกับแคป ปกติแล้วถ้าร้อนมากไปโฟมนมจะทำให้ตัวกาแฟเสียรสชาติเพราะงั้นพ่อของพวกเขาจึงติดป้ายไว้ให้ลูกๆดูอย่างชัดเจนว่าควรใช้อุณหภูมิกี่องศาฟาเรนไฮน์และต้องทำอะไรก่อนหน้าหลังรวมถึงระยะเวลาในการชงเพื่อรสชาติที่ยังคงอยู่ของกาแฟ  แคปจ้องมองที่แก้วกาแฟขณะที่เต้กำลังบรรจงเทฟองนมเนียนนุ่มลงไป

“แต่นแต๊น...” เขาทำเสียงทะเล้นเมื่อเห็นว่าฝีมือศิลปะบนแก้วกาแฟวันนี้ของเต้เป็นรูปหัวใจตามที่ลูกค้ารีเควสเข้ามาจริง ๆ พี่ชายเขายังฝีมือดีไม่มีตกถึงแม้พักหลังจะไม่ค่อยได้เข้ามาช่วย แคปเองก็อยากทำบ้าง แก้วต่อมาเขาเลยจัดการ เต้ยืนอมยิ้มเพราะหัวใจดวงที่แคปเทมันช่างบิดๆเบี้ยว ๆ

“เดี๋ยวกูทำเองดีกว่า มึงเข้าไปดูในครัวไปพี่มิลล์ไม่รู้อยากได้อะไรเพิ่มอีกรึเปล่า”

เขาสองคนเคลียร์ลูกค้าช่วงเช้าออกไปจนโล่ง สลับกันเข้าไปทานข้าวโดยมีข้าวผัดไข่สมุนไพรฝีมือพี่มิลล์พ่อครัวอาหารเพื่อสุขภาพของที่นี่เป็นคนจัดเตรียมไว้ให้ แคปเดินเข้ามาที่หลังร้านล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู ไลน์เข้าเป็นร้อย ๆ แต่เขาไม่อยากอ่านเลือกกดดูมิสคอลว่ามีใครบ้างที่น่าสน ทั้งปอทั้งอาร์กระหน่ำโทรมาตั้งแต่เช้าแล้ว สองคนนั้นพอรู้ว่าเขาจะกลับบ้านมันก็กลับกันมั่ง

“ไงวะไอ้อาร์ โทรหากูตั้งห้าหกสาย คิดถึงรึไงจ๊ะคนสวย” แคปกดสายโทรหาอาร์ กวนตีนไปนิดๆหน่อยๆ

(สวยพ่อง) เจออาร์แจกคำหวานกลับมาเต็มๆจนแคปต้องเอามือถือออกห่างจากหู

“แล้วมีไรอ่ะ โทรมาทำเห้ไร”

(โหยไอ้แคปกว่ามึงจะโทรกลับสามชั่วโมงเลยนะครับเพื่อน นี่ถ้ากูโดนผู้หญิงฉุดไม่กลายเป็นหมูย่างไปแล้วหรือไง คงทันมาช่วยกูหรอก)

“ผู้หญิงบ้าที่ไหนจะมาฉุดมึงวะ ถ้าเป็นผู้ชายเออว่าไปอย่างหัดดูหน้าตัวเองมั่ง”

(โหยยยยไอ้หน้าหล่อ ไอ้สุดเท่ ทำเป็นเถื่อน ว่าแต่กูแล้วหน้ามึงอ่ะ อย่ามาทำเป็นเก็กทำตัวเท่หน่อยเลยหน้าตาน่ารักกว่ากูอีกแท้ ๆ เพื่อนให้โทรหานิดหาหน่อยนี่ทำเป็นรมณ์เสียนะไอ้แคปมึงอ่ะ)

“ปากหมานะมึง อย่ามาใช้คำว่าน่ารักกับกูเข้าใจ๊  ว่าแต่มึงโทรหามีไรกันแน่อ่ะ อย่าบอกนะว่าเรื่องไร้สาระอีก”

(โอเคๆ บอกแล้ว.....บลาๆๆๆๆ..) เขาสองคนคุยกันต่อสักพักก็วาง ไม่มีแก่นสารอะไรที่สำคัญเม้าท์มอยอย่างเดียวจนแคปด่ากลับไปว่าอาร์ช่างไร้สาระมากมายจริง ๆ  และพอวางสายจากอาร์เสร็จแคปกดต่อถึงปอทันที

“ไง ไอ้รูมเมท มึงทำเหี้ยไรอยู่”

(เอ่อขอโทษนะคะ นี่แพรเองค่ะแคป ปอเขาเข้าห้องน้ำอยู่)

“อ้าว โทษทีครับแพร ไว้แคปโทรมาใหม่ละกันบอกไอ้ปอมันให้ด้วยนะครับ” แคปรีบขอโทษแทบไม่ทัน ไม่รู้มาก่อนเลยว่าปอพาแพรกลับบ้านด้วยแบบนี้มันกะเอาจริงจังเลยนี่หว่า แคปกำลังจะวางแต่ได้ยินเหมือนเสียงเพื่อนตัวเองในสายถามแพรว่าใครโทรมาจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงทุ้มของปอกรอกลงมาทันที

(แคป กูเอง)

“โหหหห พาสาวสวยกลับบ้านด้วยแบบนี้อารมณ์ดีสิมึงอ่ะ”

(อย่ามาแซว โทรมามีไร)

“อ้าวไอ้ห่า ก็มึงไม่ใช่ไงโทรหากูก่อน นี่อุตส่าห์โทรกลับยังมีหน้ามาถามว่ากูโทรไปทำไม ใครเขาอยากจะขัดความสุขมึงไม่ทราบ ถ้ารู้ว่ากำลังกุ๊กกู๋อยู่กับแพรกูจะบ้าโทรไปเรอะ”

(กุ๊กกู๋อะไรของมึง แพรเขาเพิ่งแวะเข้ามาเมื่อเช้านี่เอง พ่อกับแม่ยังถามกูอยู่เลยเนี่ย..)

“อ้าว กูจะรู้ไหมล่ะ แล้วมึงโทรหามีไร”

(เปล่าไม่มี  แค่จะบอกมึงเรื่องแพรมาบ้านนี่ล่ะ)

“เออๆๆ โทษทีกูเฝ้าร้านอยู่กับพี่โคตรยุ่งเลย...”  จากนั้นเขากับปอคุยกันต่อสักพักก็โดนเต้เดินเข้ามาตาม สองพี่น้องดูแลหน้าร้านกวนกันไปกวนกันมา สุดท้ายเต้บอกให้แคปไปเอารายงานมานั่งทำก็ได้ลูกค้าเริ่มห่าง ๆ ช่วงบ่ายแบบนี้คนส่วนใหญ่เข้ามานั่งทำงานส่วนตัวใช้เนตฟรีฟังดนตรีเบา ๆ จิปกาแฟหอมกรุ่น เล่นไลน์บ้างก็คุยโทรศัพท์ คนจะยุ่งจริง ๆ คงเป็นช่วงเย็นเพราะบรรยากาศของที่นี่ค่อนข้างมีเอกลักษณ์ เด็กๆที่มาเรียนพิเศษแถวๆนี้จะชอบกันมาก

.

.

ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียงกดกริ่งที่หน้าประตูดังรัวๆ เอสเบ้หน้าอย่างเสียอารมณ์เอาผ้าห่มปิดหน้าก็แล้ว ตะแคงซ้ายตะแคงขวาก็แล้ว แต่เสียงกริ่งยังดังลั่น เขาขยี้หัวแล้วลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิดก่อนสะบัดผ้าห่มผืนใหญ่ออกจากตัวก้าวฉับๆออกจากห้องนอนทั้งๆที่ใส่บ๊อคเซอร์รัดรูปก้นแค่ตัวเดียวเท่านั้น พอเปิดดูแล้วเห็นว่าเป็นใครยิ่งอารมณ์เสียกว่าเก่า

“มีเหี้ยไร มาทำไมแต่เช้า” เขาสบถอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าเป็นเมี่ยง ไอ้เพื่อนตัวดียืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตู เอสส่ายหัวเดินมาทิ้งตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟา

“เช้าอะไรของมึง เที่ยงกว่าแล้วเหี้ยดูเวลามั่ง แล้วใส่อะไรของมึงแบบนั้นวะ เข้าไปแต่งตัวดีๆสิโว๊ย ออกไปแดกข้าวด้วยกัน..” เมี่ยงจับหมอนฟาดใส่คนที่นั่งหลับตาโชว์ของสงวนรัดรูปอันเบ่อเริ่ม กองหนังสือหนังหาที่วางอยู่บอกให้รู้ว่าเมื่อคืนเอสคงนั่งทำงานทำการบ้านแบบโต้รุ่ง

“ไปอาบน้ำเร็วๆแล้วไปแดกข้าวด้วยกัน” เมี่ยงทำหน้าทำตาออกคำสั่ง ขณะที่เอสส่ายหัวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ง่วงแค่ไหนก็คงต้องลุก เขาเข้าไปจัดการตัวเองต่อในห้อง ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานออกมาอีกทีเจอเมี่ยงหอบอะไรสักอย่างอยู่ในมือพร้อม ๆ กับกำลังปิดประตูหน้าห้องลง

“ทำอะไรของมึง..” เอสถามอย่างสงสัย 

“เสื้อผ้ามึงอ่ะ ป้าเขาเอาขึ้นมาส่ง ให้กูวางไว้ไหน..” เสื้อผ้าส่งซักของเอส ป้าแม่บ้านนำขึ้นมาส่ง แต่เมี่ยงรับไว้ให้ทำไมเอสก็ไม่เข้าใจ เพราะปกติพอเปิดประตูให้ป้าแกจะเอาเข้ามาจัดให้เองจนเสร็จสรรพวันนี้คงเห็นว่าเขาอยู่กับเพื่อนเลยไม่กล้าเข้ามา

“อ่อ...วางไว้แถวนี้แหละเดี๋ยวกลับมากูจัดการเองได้” เมี่ยงวางกองผ้าลงไปที่โซฟา ขณะที่เอสเดินไปสวมรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง แต่เมี่ยงนี่ยังคงยุ่งกับกองผ้าของเขาไม่เลิก

“ไอ้เอส นี่เสื้อใครวะ  เสื้อแบบนี้มึงมีด้วยเหรอ..” เมี่ยงช่างตาดีจริงจริ๊ง เสื้อแคปที่ถอดไว้เพราะเปียกตั้งแต่วันก่อนถูกเขาส่งซักให้จนเรียบร้อย เอสรีบเดินเข้าไปดึงออกมาจากมือเพื่อนตัวเล็ก เขาจะหอบผ้ากองนั้นเข้าห้องแต่เมี่ยงที่เร็วกว่ามากกลับดึงกางเกงยีนส์สีดำเดฟรัดรูปแบบสุดๆออกมากางดูอีกตัว ช่วยไม่ได้จริง ๆ เพราะมันดันวางอยู่ด้านบนสุด

“เฮ้ยไอ้เอส นี่มันของกูป่ะวะเนี่ยทำไมมันตัวเล็กแบบนี้อย่าบอกนะว่ากางเกงมึงอ่ะ  ไหนว่าไม่มีรสนิยมใส่แบบรัดๆไข่ไง แล้วนี่มันตัวเล็กขนาดนี้ไซด์มึงคงจะใส่ลงไปได้หรอก ของใครอ่ะ..” เอสจัดการหอบเสื้อผ้าทั้งกองเข้าไปโยนไว้ในห้องนอน ปล่อยให้เมี่ยงนั่งงงนั่งคิดไปคนเดียวก่อนเดินไปดึงแขนเล็กของเมี่ยงให้ตามออกไปด้วยกัน

“เดี๋ยวก่อนๆอะไรของมึงเนี่ย บทจะรีบก็รีบฉิบหาย แล้วตกลงจะบอกกูได้ยังนั่นเสื้อผ้าใครอ่ะ ไม่ใช่ของมึงแน่ ๆ กูรู้นะ”

“อย่ามาถามมาก จะกินไหมข้าวไหนว่ามึงหิว” พอเมี่ยงอ้าปากจะถามขึ้นอีก เจอเอสหันมาทำท่าดุ เขาจึงรีบหุบปากอย่างเร็ว

สองคนนั่งกินข้าวที่ร้านใกล้ ๆ พอกินกันเสร็จเอสบอกให้เมี่ยงกลับไปได้แล้วเขามีธุระต้องไปทำต่อ ยื้อยักกันอยู่นานเพราะเมี่ยงซักไซ้มากความแต่เอสก็ไม่ยอมบอกว่าจะไปไหน

“อะไรวะ กินเสร็จแล้วไล่กูเลยเนี่ยนะ ใจร้ายสัส  รู้งี้ไม่มาหาหรอกไปนอนเล่นหอไอ้ชิพยังจะดีกว่า”

“กูมีธุระ..” เอสบอกสั้นๆ

“นัดกับน้องเมย์เหรอวะ?”

เอสนิ่งไปนิด จะว่านัดกับเมย์ก็คงใช่แต่ธุระที่เขาบอกเมี่ยงไปในตอนแรกไม่ได้เกี่ยวกับเมย์เลยสักนิด

“เออๆ งั้นไว้ค่อยเจอกันก็ได้เดี๋ยวคืนนี้กูโทรหามึง” เมี่ยงโบกไม้โบกมือบอกลาก่อนสตาร์ทมอไซด์คู่ใจแล้วขับเลี้ยวออกจากคอนโด

.

.

“คาปู...”

“......”

“คาปู๊ววว..”

“........”

“น้องคาปูคร้าบบบบบ”

“......”

“ไอ้คาปูโว๊ยยยย พี่มึงเรียกนี่ไม่ได้ยินเหรอห๊ะ  ผั๊วะ..โอ๊ย!!!!” 

แคปหงุดหงิดสุดๆ เมื่อโดนเต้แกล้งเรียกคาปูๆไม่รู้ต่อกี่รอบ เขาจบมันด้วยการเขวี้ยงปากกาที่อยู่ในมือเข้าใส่หัวพี่ชายจอมกวน ดีนะที่ลูกค้าเหลืออยู่แค่สองโต๊ะถึงพวกเขาตีกันก็คงไม่มีใครสังเกต

“มึงอย่าดุมากได้ไหมวะ หน้าตาน่ารักเสียหายหมดเพราะมึงโหดเหี้ยแบบนี้นี่แหละ..” เต้เดินเข้ามานั่งลงด้วยกันวางปากกาที่เพิ่งถูกหัวเขาแบบจัง ๆ คืนให้  แคปกำลังนั่งพิมพ์รายงานเขียนการบ้านอะไรสักอย่างอยู่ที่โต๊ะมุมๆนึงของร้าน

“ก็แล้วใครใช้ให้พี่เรียกผมคาปู บอกไม่รู้กี่หนห้ามเรียกว่าคาปูห้ามพูดว่าน่ารัก นั่นมันเรื่องตั้งแต่เมื่อสิบยี่สิบปีก่อนยังจะพูดอยู่ได้ หัดมองหน้าผมตอนนี้แล้วแหกตาดูความเป็นจริง คำว่าน่ารักมันไม่มีหลงเหลืออยู่แล้วบอกเลย!!” แคปหันไปพูดเสียงเหี้ยมใส่ เขามั่นใจตัวเองว่าเขาไม่ใช่คนน่ารัก สาวๆบอกเขาเท่จะตาย หล่อฉิบหายเลยด้วย  เต้เห็นหน้าตาแบบนั้นของน้องตัวเองเลยยิ่งนึกขำ แจกมะเหงกลงหัวเล็กไปแรง ๆ หนึ่งที

“มึงไปเอาความมั่นใจมาจากไหนวะ..”

“เรื่องของผมเหอะ”

“หึหึ เอ๊ออออ กูไม่เรียกมึงว่าน่ารัก งั้นให้กูเรียกมึงว่าคนสวยเลยดีป่ะวะ..” เต้พูดจบลุกขึ้นด่วนเลย เขาไม่รอโดนมือโดนตีนไอ้น้องโหดอยู่หรอก แคปจะขว้างของใส่พี่ชายอีกครั้งแต่เจอสายตาจากลูกค้าสาวสวยที่โต๊ะด้านหน้าเขาจึงค่อยเก็บอาการพร้อมส่งรอยยิ้มการค้า  ขณะที่เต้หัวเราะร่าที่ได้แกล้งน้อง เขาเดินเลี่ยงเข้าไปนั่งเปิดเพลงอยู่ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์พอเห็ว่าว่าง ๆ ไม่มีอะไรจึงเดินเข้าไปดูความเรียบร้อยในครัว แคปตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์รายงาน เรียวนิ้วที่สัมผัสบนแป้นคีย์บอร์ดอย่างอ่อนโยนคลอเคลียไปกับเสียงพลิกหน้าหนังสือดังเบา ๆ มาจากลูกค้าโต๊ะใกล้ ๆ เสียงดนตรียามบ่ายแก่ ๆ ร้านกาแฟใจกลางเมืองบรรยากาศน่านั่ง ที่ล้อมรอบไปด้วยกระจกใสสะท้อนเข้ากับกับแสงไฟสีส้มอ่อนที่เตรียมเปิดขึ้นมาทักทายสายันต์สวัสดิ์ที่กำลังจะมาเยือน

เสียงผลักบานประตูเข้ามาทำให้แคปเงยหน้าขึ้นดู เขาลุกขึ้นเตรียมเดินเข้าไปต้อนรับ แต่แล้ว..ดวงตาสวยเฉี่ยวถึงกับเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่ยืนค้างอยู่หน้าประตูจ้องมาที่เขา

ไอ้เหี้ยเอส!!!!

แคปลุกพรวดขึ้นทันที ลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ในชุดอะไรแบบไหน เขาก้าวฉับๆเข้าหาเอสขณะที่ฝ่ายนั้นใจกล้าไม่เบาก้าวเข้าหาเขาเช่นกัน เอสยกมุมปากขึ้นนิดๆทันทีที่เห็นว่าแคปดูหงุดหงิดสุดๆเมื่อพบว่าเป็นเขาที่เดินเข้ามา

“ไอ้สัส มึงมาทำไม”

“โอ้โห ทักทายลูกค้าแบบนี้??” เอสเลิกคิ้วกวนตีนใส่ แคปนี่อยากจะฟาดหน้ามันสักเปรี้ยงเมื่อได้เห็นและได้ยินคำพูดที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเย้ย ๆ โชว์ฟันสวยๆแบบนั้นของมัน

“มึงหุบปาก ไม่ต้องพูด ไม่ต้องยิ้ม กูต้อนรับเฉพาะลูกค้าดีๆ สำหรับคนเหี้ยๆอย่างมึงต่อให้ขอน้ำเปล่าแก้วเดียวกูก็ไม่มีให้”

“ใจร้ายจังนะ คำก็เหี้ยสองคำก็เหี้ยไม่น่ารักเลยจริงๆ”

“เรื่องของกู มึงเข้าทางไหนออกไปทางนั้นเลย..” แคปโบ้ยหัวไล่ให้เอสออกไปทางเดิม แต่คนตัวโตกว่าไม่ก้าวออกไปยังไม่พอ เอสกลับก้าวเข้าใกล้แคปยิ่งขึ้นไปอีก เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด เหยียดยิ้มใส่คนตัวเล็ก

“เมื่อกี้มึงทักกูด้วยคำว่าไอ้สัสสินะ หึ..” แคปตาเบิกกว้างขึ้นทันที คำๆนี้ทำเอาเขาสยองแถมความรู้สึกยังฝังอยู่ปลายลิ้นไม่หาย วิธีการคว้าต้นคอแล้วคว้าเอาปากเขาไปดูดโดยไม่เลือกที่เลือกทางมันเห้ที่สุด แคปถอยหนึ่งก้าวไม่รู้ตัว  ขณะที่เอสนึกขำคนตรงหน้าเขายื่นถุงกระดาษในมือส่งให้แต่แคปไม่ยอมรับไว้จนเอสต้องโยนแล้วยัดให้แบบแรง ๆ นั่นแหละแคปถึงได้อุ้มเอาไว้ทั้งถุงเกือบจะตก

“อะไรของมึง” พอเปิดออกดูถึงได้รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าที่ตัวเองทิ้งไว้ที่ห้องเอสเมื่อวันก่อนถูกซักรีดมาอย่างดี แคปรีบปิดๆปากมันไว้มองซ้ายมองขวากลัวว่าเต้จะออกมาแล้วเห็น เอสยิ่งขำเมื่อเห็นท่าทางตลกๆของอีกฝ่าย เขาก้าวเข้าหาแล้วก้มลงกระซิบใกล้ ๆ อีกครั้ง

“หัดขอบใจกูซะบ้างนะเมีย  ผัวดีๆแบบนี้หายากนะรู้ยัง” แคบยกถุงฟาดผั๊วะลงแทนคำขอบคุณ พร้อม ๆ กับที่ขาเล็กยกขึ้นดักจนอีกฝ่ายที่ไม่ทันระวังสะดุดเซไปชนถูกเก้าอี้แถวนั้นเกิดเสียงดังโครมคราม เต้รีบเดินออกมาดู ลูกค้าอีกสองโต๊ะต่างก็หันมองมาเป็นตาเดียว เอสชี้หน้าแคปอย่างคาดโทษขณะที่อีกคนได้แต่ยักไหล่ ใครจะสนล่ะสมน้ำหน้ามันแล้ว แคปเหยียดยิ้ม  สงครามคล้ายกำลังจะเกิดแต่ดีที่เต้ยังแก้สถานการณ์ได้ทัน เขาแจกยิ้มหวานให้ลูกค้าแล้วบอกสองคนนั้นสนิทกันหยอกกันรุนแรงจนเขาชิน ไม่มีอะไร ให้นั่งกินต่อได้เลย จากนั้นพี่ใหญ่อย่างเต้ก็เดินเข้ามาคั่นกลาง

“ลมอะไรพัดน้องรหัสกูมาถึงที่นี่ได้วะเนี่ย..” เต้มองที่มือแคปหิ้วถุงอะไรสักอย่างขณะที่เอสยืนส่ายหัวคล้ายคนกำลังหงุดหงิด

“เอาของมาคื -......

“ไม่มีอะไรครับพี่เต้ ไอ้เอสมันบอกว่ามันจะมาสั่งกาแฟกินผ่านมาแถวนี้พอดีเลยแวะ” แคปไม่ยอมให้เอสพูดจนจบ เขาชิงแทรกขึ้นมากลางทาง จะให้พี่ชายเขารู้ได้ยังไงว่าไอ้เหี้ยเอสมันเอาเสื้อผ้าเขามาส่งคืน เดี๋ยวเกิดเจอพี่ถามยุ่งยากขึ้นมาความลับแตกเขามิซวยตายห่าไปเลยเรอะ 

“อ้าวแล้วเมื่อกี้เป็นเหี้ยไรกันเสียงดังโครมคราม จะมาซื้อกาแฟมึงต้องทำลายข้าวของร้านกูด้วยรึไงวะ”

“เปล่า เมื่อกี้สะดุดขาหมา ผมเลยชนเก้าอี้เข้านิดหน่อย..” เอสอมยิ้มกับคำตอบกวนตีนของตัวเองขณะที่แคปนั้นกำหมัดกัดฟันแน่น ท่องนะโมๆๆไม่รู้กี่สิบจบ เอสบอกเต้ว่าจะมาขอยืมหนังสืออะไรสักอย่างเพราะเมื่อคืนนั่งทำงานแล้วติดขัดอยู่ที่หัวข้อนั้น อยากจะได้ตัวอย่างจากเล่มที่รุ่นพี่เรียน เต้เลยบอกว่าเดี๋ยวจะเดินไปเอามาให้ ให้เอสรออยู่ที่นี่  แคปยืนจ้องหน้าไอ้แขกผู้มาเยือนอย่างไม่ไว้วางใจ ต้องเฝ้าเอาไว้ก่อนกลัวมันจะพูดอะไรให้พี่ชายเขาจับได้  พอรู้สึกตัวอีกทีคือเต้ตบเบา ๆ ลงที่บ่าแล้วบอกให้ไปชงกาแฟให้เอส  เต้จะเดินไปที่บ้านเอาหนังสือ จะฝากถุงกลับไปเก็บไหม แคปรีบส่ายหัวบอกไม่ๆ เขาดูท่าทางหวงถุงใบนั้นมากจนเต้อดที่จะสงสัยไม่ได้

พอเห็นว่าเต้เดินกลับไปที่บ้านโดยตัดทะลุด้านหลังของร้าน แคปขยับมายืนรอรับออเดอร์อยู่ที่แคชเชียร์ เพราะนึกอะไรเด็ดๆออก เขากวักมือเรียกให้เอสเดินเข้ามา

“มึงเป็นลูกค้า กูจะขายให้ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่ากาแฟที่นี่อ่ะ แพงมากกกกกกกก จะสั่งไหมล่ะ”  แคปเชิดหน้ายักคิ้วกะกวนตีนสุดขีด ขณะที่ลูกค้าอย่างเอสกลับชี้นิ้วไปที่กระดานรายการบนหัวแคป

“ขายเกินราคาผมฟ้องปวีณาได้นะครับ”

“ปวีณาบ้านมึงเหรอ คนล่ะเรื่องเลยห่า ตกลงจะสั่งไม่สั่ง”

“สั่งสิครับเมีย”

“ไอ้สั......” แคปอ้าปากกำลังจะด่าเจอเอสชี้หน้าบอกให้หยุด เขาเลยชูนิ้วกลางใส่พร้อมขยับริมฝีปากด่าคำว่าฟัคแทนไปแบบไร้เสียง แต่เอสทำท่าไม่สนใจเงยหน้ามองเมนูของร้านไปเรื่อย ๆ แคปยืนรอออเดอร์นานจนเบื่อเขายกมือขึ้นมากอดอก

“จะสั่งเหี้ยอะไรดีล่ะครับ คุณลูกค้า” แคปเน้นคำว่า ‘เหี้ย’ กับคำว่า ‘คุณลูกค้า’  ได้เสแสร้งแบบสุดๆ มันตลกจนเอสนึกขำ เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายปั้นหน้ารับออเดอร์เขาแบบนั้น

“หื้ม?  เพิ่งรู้นะว่าที่นี่ขายเหี้ย”

“อ้าวไอ้เวร พูดแบบนี้ก็สวยสิวะ ปากหมาอีกแล้วนะมึง” แคปเดือดขึ้นมาอีก เขาแทบกระโจนออกจากเคาน์เตอร์มาขย้ำคอเอส จนอีกคนต้องยกมือบอกโทษทีๆ นั่นแหละแคปจึงยอมถอย ลูกค้าสองสามรายที่นั่งอยู่ในร้านต่างหันมามอง แคปปั้นหน้ายิ้มโบกไม้โบกมือบอกไม่มีอะไรแค่หยอกกันเล่น จากนั้นหันมาจ้องหน้าเอสจนตาเขียวเส้นเลือดข้างขมับกระตุกปุ๊ดๆ

“จะแดกไหมกาแฟ ถ้าจะแดกก็ออเดอร์กับกูมา..” เขากัดฟันพูด พอมองเห็นว่าริมฝีปากมันขยับจิตใจดวงเล็กๆก็นึกไปถึงรสจูบเร่าร้อนของคืนนั้นขึ้นมาอีก บ้าเอ๊ย ตรง ๆ เลยนะว่าความรู้สึกยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเขาล้างแม่งเท่าไหร่ก็ไม่ออก เหี้ยที่สุด

“คาปูชิโน่ หนึ่งแก้ว” เอสตัดสินใจสั่งออกไป เขาเน้นคำว่าคาปูชิโน่ยิ้มๆ  ซึ่งกวนตีนแคปได้ดีมากจริง ๆ  แคปกดครื่องคิดเงินไปด้วย เหลือบตาขึ้นมองคนตรงหน้าแล้วเบะปากใส่

“จะเอาร้อนเหี้ยๆหรือเย็นสัสๆดีครับ คุณลูกค้า” เขาเน้นคำหยาบๆอีกครั้งแบบเต็มที่ สองคนจ้องหน้ากันและกันโดยไม่มีใครยอมลง จนกระทั่งเป็นเอสที่กลับส่ายหัวไม่ยอมตอบ เขารู้สึกว่าแคปพูดจาไม่เพราะเลยจริง ๆ อยากทำร้อนทำเย็นเขาก็ไม่สนแล้วกินได้หมด รอแค่พี่รหัสเขาเดินเอาหนังสือออกมาให้แค่นั้นจบ เอสนั่งลงที่โต๊ะดึงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋าเพราะมันสั่นเรียก พอเห็นว่าเป็นสายจากเมย์ที่เขาเพิ่งจะไปส่งเธอที่ห้อง เอสก็กดปิดเครื่องทิ้งทันที

“ถามว่าจะเอาร้อนหรือเย็น หูมึงหนวกหรือไงห๊ะ..” แคปเดินออกมาถามถึงโต๊ะ เอสยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกงก่อนเงยหน้าขึ้นมอง สองคนจ้องกันอีกจนเอสหมั่นเขี้ยวคนดื้อรั้นที่นัยน์ตากร้าวมาก เขาใช้ความเร็วคว้าคอมันลงมาด้วยมือเพียงข้างเดียว ปลายจมูกสองคนแทบจะชนกัน แคปตกใจจนตาโตรีบผลักเอสออก

“ไอ้สัสทำเหี้ยอะไรของมึง นี่มันในร้านกูนะ..” มองซ้ายมองขวาแทบอยากจะร้องไห้ ดีที่ไม่มีใครเห็นถ้าเผื่อเมื่อกี้พี่ชายเขาเดินมาเห็นมีหวังเขาไม่ได้ตายดีแน่ ๆ

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นอกร้านกูทำได้แบบนั้นใช่ไหมเมีย”

“ไอ้เหี้ยเอส มึงหยุดเรียกกูด้วยคำบ้าๆแบบนั้นได้ไหม เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้ากูเสียหายนะมึงรู้ไหม คนเขาได้เข้าใจผิดกันไปหมด” แคปตัดสินใจพูดร่ายยาวออกมาหงุดหงิดทุกครั้งที่โดนมันเรียกคำบ้า ๆ แบบนี้

“เข้าใจผิดอะไรกูพูดเรื่องจริง ก็มึงเป็นเมียกูแล้ว”

“กูไม่ใช่เมียมึง ไอ้ตัวเฮงซวย”

“ไม่ใช่ได้ยังไง มึงโดนกู ‘เอา’ ไปแล้ว คืนนั้น” แคปรีบเอามือปิดปากมันไว้แทบไม่ทันหันซ้ายหันขวาอีกหนกลัวใครจะมาได้ยิน เขาน่ะพูดกับมันแต่ละประโยคคือเบามากขณะที่ไอ้บ้าเอสพูดลอยหน้าลอยตาไม่ถนอมน้ำเสียงเลยสักนิด แคปงุ่นง่านแทบจะบ้า

“มึงใช้คำอื่นได้ไหมห๊ะ ‘เอา’ เหี้ยอะไรของมึง”

“พูดแบบไหนมันเหมือนเดิมนั่นแหละ มึงโดนกู ‘เสียบ’ไปแล้ว คืนนั้นแบบนี้อ่ะเหรอ”

“ไอ้เหี้ยเอส กูบอกว่าให้มึงพูดคำอื่น คำที่มันสุภาพกว่านี้ไอ้เลวไอ้ห่ารากไอ้สันดาน ไอ้ชั่ว..” แคปขู่ฟ่อด่าร่ายยาวทำเสียงลอดไรฟันเขาหวังว่าเอสจะกลัวและโกรธขึ้นเต็มที่แต่เปล่าเลยเมื่ออีกฝ่ายยังนั่งอมยิ้มส่ายหัว ทำหน้าเหมือนตลกท่าทางของเขาไปนั่น มันยิ่งทำให้แคปโมโห จะอ้าปากด่าอีกแต่เอสถอนหายใจยาวเหยียดออกมาก่อน

“ปากแบบมึงเนี่ย คงต้องพูดคำนี้ถึงจะดีสินะ...........มึงโดนกู ‘เย็-’ ไปแล้วคืนนั้น”

หน๊อยยยยยยยยยยยยยยยยย เข่าเล็กอ่อนลงจนแทบทรุดเมื่อฟังคำสุภาพจากคนที่นั่งกวนตีนอยู่ตรงหน้า แคปยืนกัดฟันไว้อาลัยให้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ เขาก้าวเข้าหามันพร้อมจิกหัวกระชากขึ้นมาแบบไม่เกรงใจเหี้ยอะไรใครอีกแล้ว เอสหลบทันหวุดหวิดคว้ากำปั้นเล็กไว้แล้วบิดแต่แคปไม่สนใจยกขาเตะเข้าที่ข้อพับเอสทันที สองคนกำลังสู้กันคล้ายๆว่าเอสจะเสียเปรียบ คนในร้านรีบลุกขึ้นก่อนพากันผลักบานประตูออกไป เอสหลบฝ่ามือแคปได้หวุดหวิดหลายทีมาก เขาคว้าเอวเล็กของอีกคนแล้วกอดไว้ไม่ให้ดิ้นได้ เสียงเก้าอี้ล้มโครมครามจนมิลล์พ่อครัวที่ง่วนอยู่กับอาหารรีบวิ่งออกมาดู แต่เจอเต้ที่เดินกลับจากบ้านมาทางด้านหลังแทรกตัวผ่านเขาเข้าไปก่อน

“ทำเหี้ยอะไรกันพวกมึง” เต้ตะคอกใส่ เขาเดินเข้าไปดึงน้องออกมาจากวงแขนแกร่งของเอส

“ตีกันอีกแล้วรึไง ดูซิลูกค้าหายหมด พวกมึงสองตัวนี่แย่จริง ๆ” พอแคปหลุดออกจากมือเอสได้ เขายืนรอจังหวะดี ๆ ที่เอสเผลอแล้วเตะเข้าที่หน้าขาหวังซ้ำแผลตอนที่ไปชกกันที่สนามมวยแล้วเอสพับลงไป แต่ครั้งนี้เอสไม่พลาดแล้วมือใหญ่คว้าขาแคปไว้ได้ทัน คนตัวเล็กกว่าจึงเซถลาจนต้องยึดลำตัวของเต้ไว้เพราะกลัวจะล้ม 

“อ่ะ  ไอ้เหี้ยกูจะล้ม” แคปหันไปด่าเอส แล้วร้องบอกให้ปล่อย เขาถีบขาออกไปจนเอสเหวี่ยงออก คนตัวเล้กแทบจะปลิวดีที่เต้ดึงเอาไว้ก่อน

“ไอ้แคป มึงไปหาเรื่องเขาเองใช่ไหมเนี่ย” เต้มองน้องชายอย่างต่อว่า เพราะครั้งนี่เขาเห็นกับตาว่าแคปเป็นฝ่ายยกขาขึ้นมาเตะก่อนจริง ๆ

“ก็มันอ่ะ มันพูดมากปากหมาอีกต่างหาก โดนจัดแค่นี้ยังน้อยไป พี่เต้ไปเข้าข้างมันทำไม”

“มันพูดอะไรไหนมึงบอกกูซิ ไอ้เอสมันพูดว่ามึงว่าอะไร” แคปหยุดชะงักอยู่แค่นั้น จะบ้ารึไงคำพูดเห้ๆแบบนั้นจะไปพูดให้พี่ชายฟังฆ่าให้ตายเขาไม่มีวันพูดออกมาแน่ ๆ มองไปที่เอสแล้วเห็นมันขยับยิ้มอีกแล้วเขายิ่งโมโหขึ้นมาอีก

“ตอบกูไม่ได้แสดงว่ามึงผิดจริง ๆ”

“พี่แม่ง...” แคปเซ็งจัดหน้างอไม่มีใครเข้าข้าง ไอ้เอสแม่งก็กวนตีนยั่วประสาท พี่เต้ก็อะไรก็ไม่รู้วู้... พอกำลังจะเดินเข้าไปที่หลังร้านเอสดันพูดขึ้นมาอีก

“อย่าลืมกาแฟกูนะ คาปูชิโน่ที่สั่งไปน่ะ” แคปหันมาเบะปากใส่พร้อมประเคนคำด่าแบบไร้เสียงร่ายยาว จนกระทั่งเต้โบกมือไล่ให้ไปชงกาแฟออกมาได้แล้วนั่นแหละถึงได้ยอมเดินเงียบเข้าไปที่หลังเคาน์เตอร์ เต้หันมาหาเอส เขาบอกให้อีกคนนั่งลงก่อนยื่นหนังสือเรียนส่งให้

“อ่ะนี่หนังสือแต่กูเองก็ต้องใช้คืนนี้เหมือนกัน มึงอ่านที่นี่ได้ป่ะล่ะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามกูได้”

“ผมต้องส่งรายงานวันจันทร์”

“ถ้างั้นก็มานั่งทำที่นี่ จะเอากลับไปคงไม่ได้กูคิดว่ามึงจะไม่เอากลับมาคืนกูวันนี้แน่ ๆ หอมึงกับที่นี่ไม่ใช่ใกล้ ๆ เพราะงั้นทำที่นี่แหละ มึงติดเครื่องมาป่ะ” เอสพยักหน้ารับ เขาเดินออกไปเอาอุปกรณ์ข้าวของในรถ หนังสือหนังหากองใหญ่กับโน๊ตบุคตัวเก่ง เลือกโต๊ะนั่งที่ติดกับปลั๊กไฟซึ่งมันบังเอิญมากจริง ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ โต๊ะที่แคปกางเครื่องเขาไว้ก่อนหน้านี้เช่นกัน เอสมองเห็นหน้าจอล๊อคสกรีนของเครือ่งข้างๆแล้วนึกขำ รูปแคปกับผู้หญิงในอ้อมกอด ทำหน้าตาท่าทางรักกันสุดขีด จะว่าไปเมียเขาแท้ ๆ ดันไปกอดกับผู้หญิงคนอื่นนี่มันตลกเป็นบ้า

“ยิ้มเหี้ยไรอยู่คนเดียวมึงบ้าไปแล้วรึไง..” แคปวางแก้วคาปูชิโน่เย็นแก้วใหญ่ลงให้ แรงจนจะกระฉอกออกมาด้านนอก เอสรีบหยิบกาแฟเย็นขึ้นดูด

“แดกให้อร่อยนะมึง กูทั้งชงทั้งแช่งนี่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะ อร่อยเหี้ยๆเลยใช่ไหมล่ะ”

“งั้นเหรอ ขอบคุณนะครับเมีย จะนั่งด้วยกันไหมล่ะ..”

“ไอ้สัส!” แคปด่าจบปุ๊ปเดินหนีเลย เรื่องอะไรจะรอให้ไอ้เห้นี่มันยิ้มแล้วคว้าคอเขาเข้าไปทำเรื่องทุเรศๆแบบนั้นอีก เอสได้แต่นั่งยิ้มส่ายหัว เขาตัดสินใจไม่กวนแคปอีกก้มลงสนใจกับหนังสือตรงหน้า  เวลาผ่านไปได้แค่ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำลูกค้ากลุ่มใหม่ๆเริ่มทยอยกันเข้ามาแล้ว มันเยอะมากๆจนเอสเริ่มรู้สึกตัวว่าตอนนี้แคปกับเต้ยุ่งวุ่นวายกันน่าดู  เอสลุกขึ้นเดินเข้าไปหาทันที

“กูช่วย” เขารออยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ รอจนแคปหันมาแล้ววางแก้วกาแฟลงกำลังจะร้องบอกให้เต้ที่ทั้งคิดเงินทั้งรับออเดอร์ทั้งช่วยชงสารพัดมารับเอากาแฟออกไปเสิร์ฟที่โต๊ะด้านนอก คือคนเยอะจนไม่มีที่ยืนรอ พวกเด็กๆมัธยมที่มารอเรียนรอบค่ำหรือรอบที่เพิ่งเลิก ก็ไปนั่งที่โซฟาหน้าร้านซึ่งเฮียโก้แกจัดที่จัดเอาไว้สำหรับเคลียร์คนและนั่งชมวิวเพื่อพักผ่อน

“โต๊ะไหน..” เอสถามขึ้น เขาหยิบเอาถาดมาวางทั้งสองแก้วลงแล้วยกขึ้นรอแคปบอก

“ข้างนอกน้องผู้หญิงเสื้อสีชมพูแก้วนี้ม๊อคค่าปั่น ส่วนน้องผู้หญิงผมสั้นเสื้อเขียวคนที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่น่ะเป็นแก้วนี้ช๊อโกแลตร้อนเพิ่มวิปครีม”

“เยี่ยม  ดูล่ะเอียดจริงนะเมียกู หึ..” เอสโน้มตัวเข้าไปกระซิบเสียงแผ่ว แคปคิ้วกระตุกขึ้นมาทันทีจะร้องด่า เอสก็เดินถือถาดออกไปไกลโขแล้ว ยังมีคิวยาวเหยียดที่รอให้เขาชง ขณะที่เต้พอว่างจากเก็บตังค์ทอนตังค์ก็เดินเข้ามาช่วยแคปชงด้วย สองพี่น้องช่วยกันโดยที่มีเอสเป็นพนักงานเสิร์ฟจำเป็นให้

“แก้วนี้ก็ข้างนอกอีก เดินเยอะหน่อยนะมึงของน้องผู้หญิงผมยาวเสื้อลายสก็อตน่ะ” เต้วางแก้วคาราเมลเฟรบไซส์ใหญ่ลงให้ เอสพยักหน้าแล้วเดินรับเอาไปช่วยส่งให้เธอ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นเบา ๆ ทั้งเต้ทั้งแคปหันไปมองเอสถูกสาว ๆ รุมกักหน้ากักหลังจนเดินเข้ามาไม่ได้ ท่าทางจะขอไลน์ขอเบอร์กันแล้วเอสไม่ยอมให้แน่ ๆ เดือดร้อนเต้ต้องไปเอาตัวน้องรหัสกลับเข้ามา

“ถ้าอยากเจอเขาบ่อย ๆ ก็มาที่นี่อีกนะครับ”

“ค่าาาาาา...” สาว ๆ พร้อมใจกันตอบรับก่อนที่เต้จะดึงเอสเข้าร้าน ช่วงเวลายากลำบากผ่านพ้นไปแล้ว สองทุ่มถึงเวลาร้านปิดกว่าจะเคลียร์ทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จปาเข้าไปเกือบ ๆ สามทุ่ม พ่อครัวอย่างมิลล์ขอตัวกลับไปก่อนแล้ว

“โฮ้ยยยยย เหนื่อยฉิบหายเลย..” เต้สไลด์ตัวเองเหมือนจะนอนลงที่เก้าอี้เขาเหนื่อยมากพอกันกับแคป รายนั้นนอนเกาพุงอ้าปากหวอ กรนเสียงดังสนั่นลั่นหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว อาหารเย็นก็เพิ่งได้กินกันหลังปิดร้านขณะที่น้องชายฝาแฝดของพ่อเขา อาฟี่โทรมาบอกว่าวันนี้จะกลับดึกไม่ต้องรอให้นอนกันไปเลยเต้ตอบรับไปฟี่เลยขอคุยกับแคป พอบอกว่าแคปนอนหลับไปแล้วทางนั้นหัวเราะร่ากลับมา แล้วกำชับให้เขาดูน้องให้ดีพากลับไปนอนที่บ้าน ๆ เต้ก็เออๆๆไปเรื่อยแล้วบอกจะวางคุณอาดุเขานิดหน่อยแต่ก็ยอมวางสายลงไป   เอสยืนมองสองพี่น้องที่หมดสภาพ เขาเดินเข้าไปนั่งทำงานที่ทำค้างไว้ตั้งแต่เย็นต่อ กำลังพลิกเปิดหน้าหนังสือแต่เต้เดินเข้ามาปิดหนังสือเล่มหนานั้นไว้ก่อน

“เดี๋ยวพวกกูต้องล๊อคร้านแล้ว มึงหอบข้าวของไปนั่งทำที่บ้านกูดีกว่าป่ะวะ..”

“ผมค้างได้?” เอสเงยหน้าถาม เต้เลยตบลงที่ไหล่เขาเบา ๆ  ก่อนเอ่ยขอบคุณ ยอมรับจริง ๆ วันนี้ถ้าหากไม่ได้เอสช่วย เขากับแคปคงจะเหนื่อยยิ่งกว่านี้เยอะ เพราะฉะนั้นให้ค้างคืนพักผ่อนที่นี่ไปเลยก็ไม่เลว มันจะดูใจร้ายเกินไปหน่อยถ้าจะให้ขับรถกลับไปอีกฟากของเมือง

“ตอบแทนที่มึงมาช่วยงานไง กูจะให้มึงค้างที่บ้านก็ได้หนึ่งคืน ทำรายงานของมึงให้เสร็จ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ  ไป ไปเก็บของกัน” เต้เดินเข้าไปหอบ ๆ หนังสืออีกกองของน้องชายใส่อก ฝากเอสถือเครื่องคอมของแคปแล้วเดินเข้าไปปลุกน้อง รายนั้นโวยวายแล้วพลิกตัวหนีเต้เลยจัดการดึงแขนขึ้นมาพาดใส่บ่าแคปเดินเซไปเซมาหลับตาแล้วเดินไปเรื่อยๆสามคนเดินตัดด้านหลังเข้ามาถึงตัวบ้าน

“ไอ้แคปมึงเดินดีๆสิวะ อ่ะ มึงรับมันไว้ซิ กูล๊อคบ้านก่อน” เต้โยนแคปส่งให้เอสโดยไม่ทันได้ดูเลยว่าสองมือของน้องรหัสตัวเองถือโน๊ตบุ๊คสองเครื่องและหนังสืออีกกองใหญ่ ๆ หอบอยู่ที่อก และเพราะเอสไม่ได้ยื่นมือออกมารับแคปจึงร่วงกองลงที่พื้นอย่างช่วยไม่ได้ เอสทั้งขำทั้งสมน้ำหน้าเมื่อเจ้าตัวตกใจตื่นขึ้นมาแล้วโรงโอดโอยว่า เจ็บๆๆๆ แคปขยี้ตาก่อนลุกขึ้นยืนจะเดินเข้าบ้านแต่พอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาตาโตวีนขึ้นทันที

“ไอ้เหี้ย มึงเข้ามาบ้านกูทำไมห๊ะ..”  พอตื่นถึงได้ก็โวยวาย เต้ล๊อครั้วเรียบร้อยเดินมาคว้าคอแล้วลากน้องตัวเองเดินเข้าไปข้างใน

“พี่เต้ให้มันเข้ามาทำไมอ่ะ รีบๆไล่กลับไปเลยเราจะได้พักผ่อนกัน เหนื่อยจะแย่ยังจะต้องมาเจอกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าอีกโคตรจะเซ็ง”

“น้อย ๆ หน่อยเจ้าแคป จะพูดอะไรดูหน้ากูด้วย วันนี้เอสมันจะนอนค้างที่นี่ กูชวนมันเอง”

“ค้างที่นี่!!!” แคปตาโตยิ่งกว่าเก่าร้องขึ้นดังลั่น

“ทำไม มึงมีปัญหาอะไรล่ะ”

“ไม่เอาผมไม่ยอม พี่ไล่มันกลับไปเดี๋ยวนี้เลย” แคปลุกขึ้นชี้ไล่ ขณะที่เอสกลับนั่งอมยิ้มเหมือนคนกลั้นขำ แคปจ้องอีกฝ่ายตาเขียว

“มึงยิ้มทำไม ห้ามยิ้ม ห้ามพูด ห้ามทุกๆอย่าง ทำได้อย่างเดียวคือกลับไปตอนนี้เลย”

“เรื่องดิ่  พี่รหัสกูบอกให้ค้างที่นี่ได้แล้วก็จะนอนค้างที่นี่แหละ เหนื่อยด้วยอยากจะอาบน้ำเสร็จแล้วจะได้นั่งทำงานต่อ” เอสขยับเสื้อทำท่าว่าร้อน แคปหมั่นไส้คว้าหมอนที่วางอยู่บนเก้าอี้ฟาดใส่เอสแบบแรงมากๆ จนเต้ตกใจ แต่เอสเร็วกว่าอยู่ดีเขาคว้าเอาหมอนใบนั้นเข้ามากอดไว้เลย ยักคิ้วท้าทายส่งไปเย้ยอีกคนให้หงุดหงิดจะขาดใจ

“พวกมึงนี่ตีกันตลอดจริง ๆ ให้ตายเหอะ กูรำคาญฉิบหายนอนห้องเดียวกันไปเลยนะ” เต้โมโหหนักเขาหอบเอาหนังสือกับเครื่องคอมที่เต้วางไว้ใส่อก เดินขึ้นไปที่ห้องแคปเปิดประตูแล้วโยนของทุกอย่างลงที่เตียง ก่อนตะโกนกลับลงมาว่าให้สองคนขึ้นมาอาบน้ำได้แล้ว เอสรีบเดินตามขึ้นไปขณะที่แคปยืนตัวสั่นด้วยความโมโห

“ผม-ไม่-ให้-ไอ้-เหี้ย-นั่น-ค้าง-ที่-ห้อง-ผม-เด็ด-ขาด!!” หลังอาบน้ำเสร็จ(แน่นอนว่าแคปขนเสื้อผ้ามาอาบน้ำที่ห้องเต้) เขาพยายามพูดกับพี่ชายผู้ซึ่งกำลังกางหนังสือเอารายงานขึ้นมาทำ แคปขยับผ้าเช็ดตัวที่พาดคอไว้ พูดชัดถ้อยชัดคำกับเต้ แต่คนฟังกลับส่ายหัว ช้าไปแล้วถ้าจะต้องมาไล่กันกลับในตอนนี้ เต้ถอนหายใจยาวเหยียดมองหน้าน้องชาย

“จะอะไรนักหนาวะแคปก็แค่แบ่ง ๆ ที่ให้มันนอนด้วย พวกมึงตีกันแบบนี้ลองนอนค้างด้วยกันสักคืนสองคืนกูรับรองเดี๋ยวมึงก็ดีกันได้เอง แล้วไอ้เอสมันก็จะมาทำรายงานกับกูไม่รู้จะเสร็จตอนไหน มึงกลับห้องแล้ววางใจเถอะเผลอๆมันอาจจะหลับอยู่ที่ห้องกูนี่ก็ได้..”

“ก็แล้วทำไมพี่ไม่ให้มันนอนกับพี่ที่ห้องนี่ไปเลยล่ะ..”

“ไม่ได้ๆ เดี๋ยวดึกๆกูคุยโทรศัพท์กับสาวๆมันได้ยินหมดกันพอดี”

“คนที่ซวยเลยตกมาที่ผม”

“แคป”

“งั้นก็ให้มันลงไปนอนห้องอาฟี่ดิ่”

“แบบนั้นได้ตายกันทั้งกูทั้งมึงแน่ อาฟี่เอาพวกเราตายเลย”

“งั้นให้มันไปนอนห้องรับแขก”

“เฮ้ออออ มึงไปไล่มันเอาเองเหอะ กูไม่รู้กูพูดไปแล้ว”

“พี่มันแย่ที่สุด”

“งั้นมึงก็ไปนอนที่ห้องอาฟี่ ยกห้องมึงให้มันหนึ่งวัน”

“เรื่องดิ..”

“ก็นั่นไง คืนเดียวน่า ใจกว้าง ๆ ใจร่ม ๆ กลับห้องไปนอนไป ถ้ามึงไม่อยากพูดกับมันก็ไม่ต้องพูด มึงจะบ่นมึงจะว่าก็ทำไปว่าแต่อย่าลุกขึ้นมาตีกันกลางดึกเป็นพอ”

“พี่มันแย่ที่สุด” พูดเน้นๆจนเต้ตวัดสายตามอง แคปเองก็จ้องตอบไปอย่างไม่มีกลัวเช่นกัน

ก๊อกๆๆ แกร๊กกกก

เอสเปิดเข้ามาที่ห้องเต้ตามที่ชี้บอกกันไว้ก่อนแยกกันอาบน้ำ เขาหอบหนังสือในมือเข้ามากองลงที่โต๊ะญี่ปุ่นซึ่งเต้กางเตรียมไว้ให้ แคปลุกขึ้นยืนหน้าเหวี่ยงใส่คนเข้ามาใหม่ทันที เขาชี้ไม้ชี้มือออกคำสั่ง

“มึงทำที่นี่เสร็จแล้วก็นอนที่นี่แหละไม่ต้องเดินกลับไปที่ห้องกูนะ เพระว่ามึงจะเปิดเข้าไปไม่ได้แน่ ๆ กูจะล๊อคห้องไว้  อ้อ ไม่ต้องปลุกล่ะโซฟาข้างล่างก็มี เชิญนอนได้ตามสบาย” แคปเหยียดยิ้มเย้ยเหมือนคนเหนือกว่า  เรื่องอะไรจะให้คนอย่างมันเข้าไปนอนด้วยกันง่าย ๆ เรื่องคืนนั้นยิ่งลบออกยากเย็นจะตอกย้ำตัวเองให้นอนข้าง ๆ กันอีกเพื่อ?? แต่พอเห็นเอสแบบมือออกเพื่อโชว์อะไรบางอย่าให้ดู เขาแทบลมจับ

“ไม่เป็นไร กูเอานี่ออกมาแล้ว” พวงกุญแจห้องรูปปลาโลมาสีฟ้าของเขาถูกเอสยึดเอาไว้ แคปกระโจนเข้าใส่ทันที แต่เขาคว้าลมเอาไว้ได้แทน

“ไอ้สัส  เอาของกูคืนมา..”

“อ้าวๆๆๆๆ ไอ้แคปมึงบ้าอะไรเนี่ยกลับห้องไปกูบอกแล้วอย่าทะเลาะกันวู้ว..” เต้เข้าห้ามทัพ แคปรีบลุกขึ้นชี้หน้าเอสแล้วเดินหนีออกไปปึงปัง ทั้งโกรธพี่ชายทั้งเกลียดมัน ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเขาสักอย่างให้ตายเหอะ จู่ ๆ ได้ยินเสียงเอสตะโกนไล่หลังตามมา

“วันนี้มึงด่ากูสัสสามทีกูไม่ลืมนะ...” แคปหันขวับกลับไปมองทันที เอสยืนกอดอกพิงประตูอยู่ คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นอย่างกวนตีนก่อนเติมคำว่า ‘เมีย’ แบบไร้เสียงที่ท้ายประโยค

“ไอ้สัส!” แคปจอมรั้นยังตะโกนกลับมาอีก แน่ล่ะพี่เต้นั่งอยู่มันไม่กล้าเข้ามาคว้าคอเขาเข้าไปจูบแน่ ๆ ได้ยินแต่เสียงเอสหัวเราะร่วนกลับมา แคปเลยชี้หน้ามันอย่างเอาเรื่อง เอสนึกสนุกจึงเดินเข้าหา ยิ้มแล้วพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน

“หึหึ สี่ครั้งจริงดิ?! เข้าไปแปรงฟันรอกูเลยไป..” พูดจบแม่งเลียริมฝีปากยั่ว แคปนี่สั่นเป็นเจ้าเข้า สันฝ่ามือฟาดผั๊วะลงที่หน้าเอสทันที ดีที่หลบทันได้หวุดหวิดแต่ถึงอย่างนั้นสันจมูกโด่งก็แทบจะร้าว แคปถอยห่างออกไปแล้วชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง

“ไอ้สันดานเข้าไปทำงานของมึงต่อเลย ชั่ว  ปัง!” เสียงประตูห้องแคปปิดลงแล้วดังมาก  เต้ส่ายหัวอย่างระอา ตัดสินใจลุกออกมาเรียกเอสให้เข้าไปทำรายงานต่อ

“มึงก็ไปแกล้งมัน ไอ้แคปมันเดือดง่ายดูไม่รู้หรือไง” เขาสองคนต้องใช้หนังสือเล่มเดียวกันจึงทำไปพร้อม ๆ กันเลย

“แค่หยอกเล่นน่า..” เอสว่าอย่างไม่ใส่ใจ กำลังตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์

“หยอกได้  ตีกันได้  จะด่ากันแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าทำให้มันร้องไห้ล่ะ ไม่งั้นกูเอามึงตายคาตีนแน่ ๆ บอกไว้ก่อน” 

“หึหึ”

คืนนั้นเอสไขกุญแจห้องตอนตีสองนิดๆ ไฟในห้องดับมืดไปหมด บนที่นอนกลับมีก้อนผ้าห่มชิ้นโตๆม้วนกลมๆอยู่กลางเตียง แต่ทันทีที่เขาก้าวขาเข้าไป..

“อ่ะ เฮ้ย!! โครมมมมม!!! ” เอสสะดุดอะไรสักอย่างล้มกองลงไม่เป็นท่า เสียงหัวเราะร่วนแสนสะใจจากคนที่ตวัดผ้าห่มก้อนใหญ่เปิดออกมาดู แน่นอนว่าแคปวางกับดักเขาไว้แน่ ๆ  คนตัวเล็กระโดดลุกจากเตียงไปกดเปิดไฟ ยืนตีคิ้วเย้ย

“555555555 ซุ่มซ่ามชะมัดเดินเหี้ยไรของมึง..” เอสส่ายหัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินผลักแคปให้หลีกทาง เขาทิ้งตัวนั่งลงที่เตียง

“เฮ้ยๆๆๆๆ ที่นอนมึงอยู่โน่น” แคปชี้ไปที่หน้าห้องน้ำ ฟูกผืนบางๆถูกปูวางไว้ให้ข้างๆพรมเช็ดเท้า แต่เอสมีเหรอจะสน เขามองหน้าแคปก่อนเอนตัวลงบนที่นอนหนานุ่ม แคปเดินเข้าไปจ้องหน้าทันที

“ลุก..”

“......” เอสเงียบไม่สนใจจะตอบหรือทำตาม เขาแค่ยกสองมือสอดรองใต้หัวแล้วหลับตาลง

“นี่มันที่นอนกู ลุกเลยไอ้เหี้ย ที่นอนมึงอยู่โน่นกูอุตส่าห์ปูไว้ให้หัดสำนึกบุญคุณซะบ้าง ลุกๆๆ” เสียงพ่นลมหายใจยาวเหยียดจากคนที่แกล้งหลับตานอนไปแล้ว เอสลืมตาขึ้นมาจ้องหน้าแคป

“ถ้ามึงยอมนอนลงเฉย ๆ กูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร แต่ถ้าหากมึงยังโวยวายไม่เลิก กูขึ้นๆมาจะมาโทษกันไม่ได้นะ”

“เหอะ มึงพูดอย่างกับเป็นเจ้าของห้องงั้นแหละ นี่มันห้องกูนะเว้ย แล้วนี่มันก็เตียงกูด้วย”

“ห้องเมียก็เหมือนห้องผัว ไว้วันหลังมึงไปนอนห้องกูบ้าง ห้องผัวจะได้เหมือนห้องเมีย แค่นี้ก็จบแล้ว”

“ไอ้สัส! มึงนี่มัน....” คำพูดถูกหยุดไว้แค่นั้นเมื่อแขนเล็กถูกกระชากอย่างแรงจนแคปเซถลาลงที่เตียง เอสสอดมือรับไว้ทั้งตัว

“อ่ะ....”

“ลิมิตกูมีแค่ห้าสัสมึงจำเอาไว้ด้วยก็ดี..” เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่า ก่อนที่เจ้าตัวจะคว้าต้นคอขาวเข้ามากดริมฝีปากบดเบียดลงไป แคปตกใจจนตาเหลือก

“อ่ะ....อื้อออ....ไอ้เอี้ยยยย อ่อยยยยยยยย..” เสียงเล็กพูดอู้อี้ไม่ได้ศัพท์ ทั้งดิ้นทั้งถีบแต่ก็วืดไปหมด กรามเล็กถูกบีบให้อ้าออกรับเรียวลิ้นร้อนที่สอดเข้าไปดูดดุน 

ครั้งนี้เอสตั้งใจดูดแรงมากๆ เสียงจ๊วบดังขึ้นอย่างน่าละอายตอนที่เขาถอนริมฝีปากออกมา

“หึหึ แปรงฟันรอกูจริงดิ..”   แคปเกลียดคำพูดและรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์แบบนี้ของมันที่สุด เสี้ยววินาทีของสายตาเขามองเห็นจังหวะ  คว้าเอานาฬิกาปลุกที่หัวเตียง กะฟาดลงไปที่กบาลมันแบบเต็ม ๆ แต่เอสกลับคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ได้แบบหวุดหวิดเช่นกัน นาฬิกาเจ้ากรรมกลิ้งหล่นลงที่พื้นขลุกๆๆ

“เล่นแรงเหี้ยๆเลยนะมึง ยอมง่ายๆแบบวันนั้นมันจะเป็นไรมากไหม..” เอสกัดฟันพูด  แคปเองก็ดิ้นจนหลุดลงมาเกือบทั้งตัว เอสเลยต้องปล่อยมือเพราะเจอลูกถีบแบบเน้น ๆ ถึงสองสามครั้ง

“เรื่องอะไรกูจะยอมมึงง่าย ๆ ไอ้สันดาน ไอ้คนชั่ว กูไม่ใช่ของตายเรื่องอะไรจะต้องยอมมึงด้วยห๊ะ!!” แคปไม่สนใจห่าเหี้ยอะไรแล้วเขาชี้หน้าแล้วร้องด่าเอสดังมาก ยกแขนขึ้นเช็ดๆถูๆริมฝีปากตัวเองอย่างรังเกียจ ก่อนเดินไปคว้าลูกบิดประตูแล้วกระชากเปิดออก แต่มือใหญ่และรวดเร็วมากของเอสกลับดึงแขนเล็กแล้วเหวี่ยงกลับเข้ามาอยู่ภายในอ้อมกอด เขากดจูบดูดดึงริมฝีปากประกบลงไปไม่ให้ทันได้ตั้งตัว แคปตกใจยกสองมือดันเข้าที่แผงอกกว้างขณะที่อีกฝ่ายกลับล๊อคต้นคอเขาไว้แล้วดูดลิ้นลงไปอย่างแรง

“ตายไหมทีนี้..” เอสถอนจูบออกแบบแรงมาก สองคนกัดฟันจ้องหน้ากันและกันชั่วขณะ ในที่สุดเป็นเอสที่ผละออก เขาเดินไปคว้าเอาหมอนแค่ใบเดียวเปิดประตูแล้วเดินลงบันไดไปนอนที่ด้านล่าง ทิ้งให้แคปยืนทำอะไรไม่ถูกกำหมัดนิ่งอยู่กลางห้องตัวเอง ริมฝีปากเล็กขบไว้จนเลือดจะซิบเพราะเสียงกระซิบบางอย่างในหัวใจที่เริ่มก่อกบฏ

Tbc.