S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * บทที่ 6

# 6


แสงที่ส่องจากม่านหน้าต่างบานกว้างเรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพรมหน้าทีวีพยายามเบิกตาตื่น 

เสียงเคาะกระทะดังมาจากห้องครัวที่อยู่ใกล้ ๆ กัน 

เช้าแล้ว??   

คริสงัวเงียลุกขึ้นนั่ง สองมือเสยผมที่เริ่มยาวระใบหน้าให้เข้าที่ นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นดูด้วยความเคยชิน 

สมองค่อย ๆ ประมวลผลอย่างช้า ๆ สภาพรอบตัวที่ก่อนนอนมีแต่กองรูปภาพทุกช็อตทุกมุมของผู้เสียชีวิตทั้งสามราย       

เอกสารต่าง ๆ ที่ถูกปริ๊นเพิ่มเติมออกมาตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากกลับมาถึงบ้าน 

เครื่องโน้ตบุ๊คที่ถ้าจำไม่ผิดยังไม่ได้ปิดเลยด้วยซ้ำ เอสเพ็น โทรศัพท์ ขนม พวงกุญแจ 

ทุกอย่างที่เคยกระจัดกระจายอยู่รอบตัว ตอนนี้ถูกรวบและวางไว้อย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะหน้าทีวีเรียบร้อย  


ต้องขอบคุณพี่เคน.....แสนดี


“ตื่นได้สักทีนะ”  เสียงหวาน ๆ ของเคนยะเรียกรอยยิ้มน้องชายคนนี้ได้เสมอ

“เมื่อคืนพี่กลับตอนไหนครับ” 

“เที่ยงคืนกว่าล่ะมั้ง จำไม่ได้เหมือนกัน” 

เคนยะว่าพลางหยิบผ้าห่มของน้องชายขึ้นมาพับ ทำเอาคริสเพิ่งนึกออก 

เออใช่   เมื่อคืนเขาหอบเอาหมอนเอาผ้าห่มออกมานอนเกลือกทำงานอยู่หน้าทีวีชั้นล่างจนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

“หิวไหม” รอยยิ้มของพี่นี่มันสวยจริง ๆ เหมาะกับแสงแดดยามเช้าเลย   

สารวัตรหนุ่มเดินไปเทน้ำเปล่าใส่แก้วก่อนจะเดินเอากลับมาให้น้องชายที่ตอนนี้กดเปิดโทรทัศน์เพื่อฟังรายงานข่าวเช้าเหมือนทุก ๆ วัน(ถ้าตื่นเร็วนะ)

“คริส” เคนยะนั่งลงบนพื้นข้าง ๆ  มือเรียวยาวเอื้อมไปหยิบกล่องอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆมาถือไว้ 

“เปิดดูสิ   พี่ให้ ไม่รู้นายจะชอบรึเปล่า” 

กล่องหนังสีดำแบน ๆ ใบขนาดเกือบเท่ากระดาษ A4  ถูกส่งให้กับคริส อย่างเบามือ  

คริสตินวางแก้วน้ำที่ดื่มจนหมดเกลี้ยงลงที่พื้นแล้วเปิดกล่อง ๆ นั้นออกดูอย่างระมัดระวัง


อาจเป็นของมีค่า เพราะท่าทางของพี่เหมือนถนอมกล่องนั้นมาก



ปืน??  


ปืนพก รุ่นเล็ก  


“พี่เคน!!!”  คริสตาโต


“ชอบใช่ไหมล่ะ รามี่เชียวนะ อัลลอยด์ดำ 100% อัดลูกได้ 10 นัดเชียวล่ะ”

“แต่ว่า...นี่มันของพี่ไม่ใช่เหรอครับ”   

คริสจำได้ว่าเคยเห็นเคนยะเอาออกมาขัดเมื่อไม่นานมานี้ เขาชอบปืนรุ่นนี้มาก มันเล็กกะทัดรัด เหมาะสำหรับพกซ่อนมากจริง ๆ  

ตัวเขาตอนนี้ใช้ .357 รุ่นลำกล้อง 4นิ้วอยู่(นี่ก็พี่เคนเลือกให้อีก)  คริสไม่ค่อยสนใจเรื่องรุ่นหรืออะไร ๆ ของปืนมากนัก 

เพราะไม่ว่าจะเป็นยี่ห้อไหนรุ่นใด เขาก็พิสูจน์มาแล้วว่ามันยิงเข้าเป้าทั้งหมดนั่นแหละ 

ขนาด .22 ที่ว่าชอบขัดลำกล้องบ่อย ๆ นั้น คริสยังจัดการมันซะลื่นไหลเชียว (ตอนเรียนนะ กับลูกซ้อม อิอิ ไม่ได้โม้)

“นายน่ะมีพรสวรรค์เรื่องโฟกัสของการยิง แต่งานของนายยังไม่ใช่อะไรแบบนั้นนี่นะ  เพราะงั้นตอนนี้พี่เลยเลือกปืนรุ่นนี้ให้นายไปก่อน” 

เคนยะพูดพร้อมลูบผมนิ่ม ๆ ของคริสไปด้วย

“ผมเริ่มยาวแล้วนะเรา”

“..พี่เคน..” 

“ไปทำงานคราวนี้อาจจะต้องได้ใช้”  สายตาที่อ่อนโยนของพี่

คริสมองดูลักษณะภายนอกของตัวปืนอย่างพิจารณา    อืม.....สีดำสนิท สวยจัง มองเพลิน ๆ จนเผลออมยิ้มออกมา

“คิคิ บอกสักคำสิว่านายชอบ” เคนยะยิ้มหวานชอบใจ 

ในขณะที่คริสใช้นิ้วลูบไปที่ด้ามปืนที่สลักสัญลักษณ์หัวกะโหลกไว้อย่างชัดเจน  


บ่งบอกได้ว่ามันเคยเป็นของ ๆ พี่มาก่อนจริง ๆ 


“ขอบคุณครับพี่” 

คริสบอกเบา ๆ พร้อมหยิบซองกระสุนสำรองมาถอดออกดู  แกร๊กก  อืม..สั้น ๆ แต่บรรจุลูกได้เยอะจริงแฮะ สมเป็นรุ่นลูกดก

“ถ้านายชอบน่ะพี่ให้ได้ทั้งหมดนั่นแหละ  เอ้อออ  ตัวด้ามต่อนายไปหาซื้อเอาเองละกัน อันเก่าพี่เอาไปดัดแปลงใช้กับรุ่นอื่นแล้ว   แถวพัทยามีร้านแบบนี้เยอะแยะ แต่อย่างนายอาจจะไม่ต้องใช้ล่ะมั้งไอ้ลำก้งลำกล้องอะไรนั่นน่ะนะ” 

เคนยะตบลงที่ไหล่น้องชายเบา ๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัวเพื่อทำอาหารต่อ 

พลันสายตาคริสก็เหลือบไปเห็นผู้ชายหัวยุ่ง ๆ มีผ้าเช็ดตัวคล้องคอ สวมกางเกงนอนกับเสื้อนอนของพี่ ยืนหาวหวอด ๆ บิดขี้เกียจอยู่หน้าห้องน้ำ 

ชายหนุ่มเบิกตากว้างเพื่อให้มองเห็นได้ชัด ๆ 


“เฮ้ยยยย!!!”  คริสอุทานดังลั่น  


จะไม่ให้เขาตกใจได้ยังไง จู่ ๆ ก็เห็นไอ้พี่ฟ็อกซ์ยืนเหมือนวิญญาณเร่ร่อนอยู่ในบ้านเขาแบบนั้น! 

มันมาตอนไหน! มันมาได้ยังไง!  แถมยืนอยู่หน้าห้องพี่อีกต่างหาก 

“เดี๋ยวซาโต้จะมารับนะคริส วันนี้นายต้องเริ่มทำคดีแล้ว อย่าลืมเอารามี่(ปืน)ติดตัวไปด้วย ส่วน .357ของนายให้หยุดใช้ไปก่อน เอาไปวางไว้ที่ห้องพี่ เดี๋ยวจะเช็ดให้ พอดีมีปืนที่จะต้องทำความสะอาดเหมือนกัน” เสียงตะโกนดังออกมาจากในครัว 

คริสหันมาตั้งใจดูข่าวหลังจากเห็นว่าวิญญาณเร่ร่อนตนนั้นเดินเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อย 

‘เมื่อคืนฟ็อกส์กับพี่เคนคงจะไปดื่มกันมาล่ะมั้ง  อะไรกันถึงขนาดขับรถกลับไม่ไหวต้องค้างที่นี่เลยเหรอเนี่ย’ 

ชายหนุ่มนึกในใจ แต่สายตาและประสาทสัมผัสทางหูกลับไปโฟกัสอยู่ที่จอโทรทัศน์ ซึ่งตอนนี้กำลังเข้าสู่รายงานข่าวด่วน

รายงานคดีฆาตกรรมยกครัวของเศรษฐีนีชื่อดังเจ้าของบริษัทรถทัวร์ยักษ์ใหญ่ทางภาคเหนือเคลียร์เสร็จเรียบร้อย ได้ยินมาเหมือนกันว่าเป็นผลงานของหน่วย T แต่คริสไม่กล้าถามอะไรให้มากความ เพราะยังไงหลังจาก S.W.A.T-D  เคลียร์ทุกอย่างได้เรียบร้อย ก็จะต้องยกผลประโยชน์ให้กับทาง สน.พื้นที่อยู่ดี  เพราะฉะนั้นไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องรู้สิ่งที่เกินเลยจากหน้าที่  


‘มีรายงานความคืบหน้าคดีลอบสังหาร เสธ. ทหารคนดัง หน้ากระทรวงกลาโหม .... เมื่อคืนนี้ เวลาประมาณ 22 นาฬิกา พล.ท. XXX   XXXX  ถูกลอบสังหารโดยการซุ่มยิงระยะไกล วิถีกระสุนเจาะทะลุกลางศีรษะอย่างอุกอาต  เป็นเหตุให้ท่านล้มลงเสียชีวิตในทันที ขณะนี้กำลังควานหาตัวคนร้ายกันจ้าละหวั่น รายงานความคืบหน้าล่าสุด มีพลเมืองดีเห็นรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่น่าสงสัยขับวนออกมาจากโรงแรมชื่อดังใกล้กับสถานที่เกิดเหตุในเวลาดังกล่าว    ทั้งคนขับและคนซ้อนสวมเสื้อผ้าสีดำสนิทโดยเฉพาะคนซ้อน เห็นได้ชัดว่าแจ็คเก็ตที่สวมใส่ ปักลายหัวกะโหลกขนาดใหญ่ไว้ชัดเจน เหตุการณ์ล่าสุดเราจะรายงานต่อไปในข่าวภาคเที่ยงของวันนี้..........’


อ้าววว   ตายแล้วเหรอเนี่ย  เสธ. คนนี้กำลังมีข่าวเรื่องค้าขายยาเสพติดข้ามชาติอยู่เลย ทำไมจู่ ๆ โดนเก็บไวอย่างนี้นะ สงสัยโดนพวกเดียวกันเก็บล่ะมั้ง  

ขณะกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยฟ็อกซ์ที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมานั่งลงที่โซฟาด้านหลังผู้หมวดหนุ่ม

“วู้ววว  มึงดูอะไรไร้สาระ”  คริสหันมามองคนพูดตาเขียว  เอ๊า  ก็คนดูข่าวอยู่มีปัญหาอะไรอีกล่ะเนี่ย   

แต่แล้วจู่ ๆ ช่องข่าวด่วนก็ถูกเปลี่ยนไปเป็นรายการการ์ตูนยามเช้าซะงั้น

“กูจะดูรีบอร์น กูชอบดีโน่ กูอยากมีรอยสักสวย ๆ เหมือนท่านดีโน่” จู่ ๆ มันเพ้ออะไรขึ้นมาอีกล่ะ ไอ้หัวหน้าวิปริต  ผีเข้าผีออก  

คริสมองฟ็อกซ์ที่ตอนนี้กำลังตั้งตาคอยตอนที่ดีโน่กำลังจะต้องปรากฏตัวออกมา(แต่ผมว่าฮิบาริหล่อกว่า อิอิ )


เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (อย่างดังอ่ะ ขอบอก)

“โอ๊ยยย!!! ไรเนี่ย เคนเป็นไรครับตบหน้าผมทำไม”  ฟ็อกซ์กุมแก้มแล้วหันไปมองเคนยะที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้วยสายตาที่หวาดกลัวอย่างที่สุด 

“ป๊าววว  เหมือนว่ามียุงเกาะที่แก้มไง เลยจัดการให้” 

คนมือหนักโปรยยิ้มแสนหวานให้อย่างงดงาม ประหนึ่งว่าเพิ่งยื่นดอกกุหลาบช่อโตให้พี่ฟ็อกซ์ยังไงยังงั้น 

‘เอาไปเลยครับพี่ รอยยิ้มนางงามแบบนั้น’ คริสนึกตาลอย 

“เคนอ่ะ  ฟ็อกซ์เจ็บนะครับ” 

เสียงอ้อน(-)ของท่านหัวหน้าคนเก่งเรียกให้คริสหันมามองด้านหลังอีกครั้งอย่างเหวอออออ  พร้อมกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“เอ๊ะ  พี่เคน เมื่อวานพี่ไปที่กระทรวงฯ มาไม่ใช่เหรอ แล้วไม่รู้ข่าวอะไรเรื่องลอบยิงเลยเหรอครับ” 

คริสถามขณะดูรีบอร์นไปด้วย เหลือบมองฟ็อกซ์แวบหนึ่ง ตอนนี้มันเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เพราะท่านดีโน่ออกมาแล้ว เลยจดจ้องอยู่กับทีวีเป็นพิเศษ 

“อ๋อ ไม่นี่   ไม่รู้เรื่องเลย สงสัยพี่คงออกมาก่อนล่ะมั้ง ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ตลกจริง ๆ เจ้าฮิบารินี่ทั้งหล่อทั้งโหดเลยเนอะ”  

เคนยะตอบน้องชายแบบไม่ใส่ใจอะไร แถมยังพูดเรื่องการ์ตูนออกมาอีก 

ปิ้น  ปิ้นนนน

เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน  สารวัตรหนุ่มเดินไปชะโงกมองนอกหน้าต่าง  เพียงครู่เดียวคนมาใหม่ก็ก้าวเข้ามาในบ้านเรียบร้อย

“ไง ซาโต้” หนุ่มหน้าหวานกอดอกทักทายรุ่นน้อง ซาโต้มองไปหน้าทีวีเห็นเด็กโข่งไม่รู้จักโตสองคนกำลังนั่งหัวเราะการ์ตูนกันอย่างเมามันส์

กร๊ากกกกกกกกกกก   กร๊ากกกกกกกกกกก  กร๊ากกกกกกกกกกก  กร๊ากกกกกกกกกกก

เอาเข้าไป หัวเราะกันจนตัวหงิกตัวงอได้ขนาดนั้น.....

ซาโต้เดินไปนั่งลงบนพื้นพรมข้าง ๆ คริสตินผู้เป็นคู่หู   อีกฝ่ายหันมามองเล็กน้อยแต่ไม่ได้สนอะไรแล้วยังหันไปดูการ์ตูนต่อ   

แต่แล้วก็ต้องหันมาใหม่อีกครั้ง

“เฮ้ยยยย!!!!!  มึงมาตอนไหน”  ขวัญมา ขวัญมา ขวัญลูกช้างกลับมา  ตกใจหมดเลย ห่า!!!  มาก็ไม่ให้ซุ้มให้เสียง

“ทำไมยังไม่อาบน้ำ แล้วเก็บของรึยังครับเนี่ย” 

“เก็บแล้วววววว    แล้วรู้ได้ไงเนี่ยว่ากูยังไม่อาบ”

“พูดเพราะ ๆ สิครับคริส” ซาโต้แย้งคิ้วขมวด  

“มันจะพูดเพราะได้ยังไงก้านนนนมันยังไม่ได้แปรงฟัน  หมาเน่าเลยเข้าไปอยู่ในปากมันทั้งตัว มึงเหม็นไหมล่ะนั่งใกล้ขนาดนั้นน่ะ ” 

ฟ็อกส์พูดขึ้น พร้อมใช้เท้าเขี่ย ๆ คริสให้ออกห่างไปอีก     ชิ่ว ๆ ๆ

“พี่ฟ็อกซ์!!!!”  คริสหน้าบึ้งลุกขึ้นตะโกนสุดเสียงอย่างอาย พร้อมจับหมอนแข็ง ๆ ที่กอดอยู่บนตักฟาดใส่ฟ็อกซ์เข้าอย่างจัง

อีกฝ่ายเองก็เร็วไม่แพ้กันคว้าโทรศัพท์บ้านที่วางอยู่ขึ้นมากันเอาไว้ 

คริสเห็นหูโทรศัพท์หล่นลงมาสายระโยงระยาง  ได้โอกาสพยายามเอาสายพันรอบคอฟ็อกซ์ให้ได้

“ตายซะเถอะมึง ไอ้พี่ฟ็อกซ์”  คริสคำรามเสียงโหดกระโจนใส่ฟ็อกซ์จนล้มลงไปนอนทับกันอยู่ที่โซฟาทั้งคู่

“หึหึ มึงทำได้ก็ลองดู๊”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!”  

ผู้หมวดหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อถูกอีกฝ่ายดึงกางเกงบอลหัวยืดที่สวมอยู่ลงมากองอยู่ที่หน้าขา แล้วฟาดฝ่ามือลงที่ก้นขาว ๆ ดัง ป๊าปปปปป!!!!!!! 

“อ้ายยยยยยยยเหี้ยยยยยยยฟ็อกส์!!!!!!!!!!!!”  คริสร้องลั่น ลืมเรื่องสายโทรศัพท์ที่กำลังตั้งอกตั้งใจรัดคออีกฝ่ายไปซะสนิท 

ชายหนุ่มรีบดึงกางเกงขึ้นมาที่เดิมอย่างเร็วรวด  พร้อมยืนกำหมัดกัดฟันกรอดดด กรอดดด

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ คริสเอ้ยยยย วันนี้กูรู้แล้ว มึงน่ะสู้ยังไงก็ไม่ชนะกูหรอก พะโล้เล็กว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ฟ็อกซ์ทั้งหัวเราะทั้งกระชากสายโทรศัพท์ที่พันกันยุ่งเหยิงออกลำคอ จนหัวแจ๊คของอีกฝั่งหักหลุดออกมาจากข้างผนัง 

โทรศัพท์สีดำหล่นลงกระจัดกระจาย 

ซาโต้ถดตัวถอยหลังนั่งมองด้วยสีหน้าเหยเกเหวอแตกจนแทบอธิบายไม่ถูก 


บ้านนี้มันอะไรกัน !!!???


“งั้นมานี่!!!!เข้าไปด้วยกัน”  คริสตินโกรธถึงขีดสุดกระชากแขนฟ็อกซ์ให้ลุกขึ้นยืนแล้วพยายามจะลากไปที่ไหนสักแห่ง

“ไปไหนจ๊าาาาาาาา  พะโล้น้อยยยย  หึหึหึ”  หัวหน้าหนุ่มยังส่งเสียงยั่วอีกฝ่ายไม่ยอมหยุด

“เงียบนะ!!! ไปห้องน้ำด้วยกันเลย   เดี๋ยวจะทำให้ดู๊   ถ้ามันขยายตัวเต็มที่แล้วผมไม่มีวันแพ้พี่เว้ยยยยย ”  ของๆกูสาว ๆ ที่ไหนก็ชมทั้งนั้น  ยอมตายไม่ยอมโดนสบประมาทแบบนี้แน่  

“เฮ้ย ๆๆๆ มึงบ้ารึเปล่า  ใครจะไปกับมึ้งงงง  เคนครับช่วยฟ็อกซ์ด้วย ฟ็อกซ์โดนน้องเล็ก ๆ ของเคนรังแก กร๊ากกกกกกๆๆๆ”   

ฟ็อกซ์ตั้งใจเน้นคำว่า เล็ก ๆ เต็มที่ จนคนที่ฉุดกระชากอยู่ เกินขีดจำกัดความอดทน พยายามจะเหวี่ยงแขนผู้มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้ากะว่าจะให้อัดกระแทกผนัง เอาให้จุกกันไปเลย  

แต่ก็ยังไม่เร็วเท่าอีกฝ่ายที่ใช้มืออีกข้างจับได้เก้าอี้พลาสติกแล้วเหวี่ยงฟาดเข้ากลางหลังคริสอย่างจัง  ชายหนุ่มใช้แขนปัดออกจนเก้าอี้กระเด็นไปกระแทกราวบันได เสียงดังโครมคราม

แต่ยังไม่หมดแค่นั้น.....สองคนยิ้มเหี้ยมจ้องหน้าเดินเข้าหากันแล้ว

เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมากคราวนี้ซาโต้ถึงกับต้องลุกขึ้นยืนแล้วถอยห่างออกไปจนติดเคาเตอร์ครัว 

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อมองดูหน้าเคนยะผู้กำลังยืนยิ้มอ่อนหวานกับการทำอาหารอย่างมีความสุข 

เหมือนไม่เห็นว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดอยู่เป็นเรื่องสลักสำคัญอะไร 

แถมยังฮัมเพลงเบา ๆ ในลำคอ  ‘ยิ่งเธอวางใจ ยิ่งสนิทกันมากเพียงใด ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนไกลออกไป ทั้งที่อยู่ใกล้ ๆ เธอ........’


บ้านนี้มันอะไร??? 


นี่เป็นรอบสองแล้วที่คิดแบบนี้ในช่วงเวลาไม่ถึง 15 นาทีตั้งแต่เข้ามานั่งที่นี่ ซาโต้ส่ายหัวอย่างระอา ตัดสินใจเดินเข้าไปช่วยสารวัตรหนุ่มปรุงอาหาร 

ปล่อยเด็กไม่รู้จักโตสองคนทะเลาะกันต่อไป ทีวงทีวีอะไรไม่ต้องดูกันแล้ว


และแล้ว...


“โอ๊ยยยยยยย  เจ็บ ๆๆๆๆๆ  พอแล้ว ๆๆ ยอมแล้วครับหัวหน้า ผมยอมแล้ว”  

ในที่สุดคริสตินก็ร้องขึ้น สองมือกุมท้องตัวงอ ฟ็อกซ์เดินยิ้มเผล่อย่างสบายอารมณ์หลังจากรังแกอีกคนหนึ่งได้   

ชายหนุ่มกลับมานั่งดูการ์ตูนต่อไม่สนใจอะไร สภาพรอบตัวตอนนี้เละเทะถึงที่สุด เก้าอี้ล้มระเนระนาด หมอนกระจาย ปริ้นเตอร์หล่นลงมาจากโต๊ะเรียบร้อย (คิดว่าคงพังไปแล้ว) โทรศัพท์บ้านกองแตกอยู่ที่พื้น


ถึงเวลาที่เคนยะต้องเข้ามาคุมสถานการณ์


“คริส ไปอาบน้ำได้แล้ว  รีบหน่อย เสร็จแล้วลงมาทานข้าวนะ” เคนส่งยิ้มหวานให้น้องชาย(แต่ไม่สนใจถามไถ่อาการ พี่น่ากลัวเป็นบ้า)

สารวัตรหนุ่มเดินเข้ามาเก็บของที่เกลื่อนอยู่ให้เข้าที่ ซาโต้เองก็เดินกลับมานั่งลงข้างๆฟ็อกซ์ 

คริสรีบถลาเข้ามาหยิบกล่องปืนที่วางไว้อยู่ที่พื้นข้างโซฟากำลังจะวิ่งขึ้นบันไดไป 

แต่เสียงขี้แกล้งของหัวหน้าหนุ่มก็ดังขึ้นมาอีก

“ตามขึ้นไปสิซาโต้  ไปพิสูจน์แทนกูซิว่าพะโล้ของมันตอนตื่นเต็มตัวจะใหญ่จริงอย่างที่มันว่าไว้รึเปล่า ฮ่าๆๆๆๆๆ” 

ซาโต้หน้าเหวอ ขณะที่คริสหน้าง้ำกำหมัดกัดฟันอย่างเจ็บแค้น

“ไปสิวะ มึงจะมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม กูกับเคนจะดูทีวีด้วยกัน” 

ฟ็อกซ์ใช้ข้อศอกสะกิดซาโต้เบา ๆ ให้ลุกขึ้น ชายหนุ่มก็ทำตามอย่างง่ายดาย แบบงง ๆ 

“ไม่ต้องลุกขึ้นมาเลยซาโต้ ใครจะยอมให้มึงดูกัน ไอ้คู่หูงี่เง่า ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลยนะมึงอ่ะ” 

เมื่อเห็นว่าด่าฟ็อกซ์ไม่ได้คริสจึงพาลใส่ซาโต้เสียงดัง ทำเอาคนกำลังจะก้าวเดินต้องชะงักขากลางครัน หน้าเหวอ จู่ ๆ โดนด่าซะงั้น

“ไรว้าาาา   ทีกับกูชวนเข้าห้องไปดูนั่นดูนี่  ทีกับคู่หูตัวเองล่ะก็ทำเป็นอาย หึหึหึ”

“คะ...ใครอายไม่ทราบ”  คริสตอบกลับหน้าแดง

“ไปเลยซาโต้ ขึ้นไปพิสูจน์แทนกู เสร็จแล้วก็ลงมาบอกกันด้วยล่ะ หึหึ  หึหึ”

คริสเหลืออดในที่สุดคริสก็กัดฟันตัดสินใจพูดออกมา  

“เอาก็เอาวะ ซาโต้ มึงเป็นคู่หูกูนี่นะ  จะเปิดให้มึงดูสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอก  

‘เหี้ยแล้วไหมล่ะกู’  ซาโต้ได้แต่คิดในใจ 

เขามองคนหน้าแดงก่ำที่อยู่ตรงทางขึ้นบันได หารู้ไม่ว่าหน้าตัวเองก็แดงไม่แพ้กัน  ทำเอาฟ็อกซ์ถึงกับกลั้นขำจนหน้าแดงตามไปด้วย

แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นเสียงสวรรค์ก็ส่งมาโปรดทั้งสามจริง ๆ 

“พอแล้วน่าฟ็อกซ์ แกล้งน้องเป็นเด็ก ๆไปได้ ดูสิแต่ละคนหน้าแดง ไปหมดแล้ว” เคนโปรยยิ้มหวาน ตบเบา ๆ ลงบนหน้าขาเพื่อนซี้ 

“ขึ้นไปอาบน้ำเถอะคริส  ซาโต้นายก็มาช่วยจัดโต๊ะได้แล้วเดี๋ยวจะได้ทานข้าวกันนะ” 



เป็นอันว่าทุกอย่างเคลียร์.......




คริสใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นาน ชายหนุ่มแบกเป้ลงมาโยนไว้บนโซฟาดัง ปั๊ก!!  

จากนั้นรีบตรงรี่เข้าไปที่ห้องครัวที่มีเหล่าชายหน้าตาดี 3 คนนั่งจับกลุ่มกันอยู่ก่อนแล้วท่าทางกำลังซีเรียสเหมือนปรึกษาเรื่องอะไรกันบางอย่าง 

พอเขาเดินเข้ามานั่งลงข้างเคนยะ  บทสนทนาก่อนหน้านั้นก็ถูกตัดจบลงในทันที

“ช้านะมึง”  ไอ้หัวหน้าฟ็อกซ์ตัวดีขี้แกล้งตัดบทขึ้น   

โถ่!! แค่สิบนาทีทำเป็นมาบ่นเหอะ 

“รีบกินเถอะครับ จะได้รีบไปทำงาน” ซาโต้พูดขึ้นขณะยัดขนมปังเข้าปาก    

ไอ้นี่ก็อีกคน ห่วงแต่งาน ๆๆ เพิ่งเป็นคู่หูกันได้วันเดียวสั่งหน้าสั่งหลัง เซ็งวะ

“คริส   ไปอยู่ที่นั่นอย่าดื้อนะ เชื่อฟังซาโต้หน่อยล่ะรู้ไหม อย่าทำให้พี่เป็นห่วงมากนัก ซาโต้จะคอยโทรมารายงานพฤติกรรมของนายกับพี่ทุกวันนะ” 

เคนยะส่งเสียงดุ ๆ ที่ไม่เข้ากับหน้าตาหวาน ๆ ให้กับผู้เป็นน้องชาย

“โหยยย ผมไม่ใช่เด็กซะหน่อย พี่เคนน่ะ” 

“เอาเถอะน่า ทำตามแผนที่พวกพี่วางไว้ให้ก็แล้วกัน เดี๋ยวซาโต้จะค่อย ๆ บอกเอง”

คริสหยิบแซนวิชชิ้นโต้ขึ้นมากัด สายตาเหลือบมองคู่หูคนใหม่อย่างพิจารณา  ‘พี่เคนคิดยังไงนะ ทำไมเขาต้องโดนคนแบบเจ้านี่คุมประพฤติด้วยก็ไม่รู้ อายุก็เท่ากันแท้ ๆ’

ผู้หมวดหนุ่มหน้ายู่ คิดโน่นคิดนี่ไปเพลิน ๆ ลืมฟังไปว่าสิ่งที่เคนยะพูดนั้นแฝงนัยยะอะไรไว้

สายตาซุกซนหยุดลงที่ดวงตาสีน้ำเงินนั่น 
 
ซาโต้หน้านิ่งทำตาดุ  พร้อมขยับปากพูดคำว่า ‘เร็ว’ แบบไม่มีเสียง
 
‘เอ้ออออออ  ไม่ต้องมาเร่งกูเลย รู้หรอกน่าว่ามึงรีบน่ะ’  คริสนึกในใจแลบลิ้นใส่คู่หูที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน 


นำให้มีแต่เสียงหัวเราะ หึหึ ในลำคอเบา ๆ จากคนตรงข้ามส่งกลับมาให้



วันนี้แล้วสินะ  คงต้องเข้าโหมดงานเต็มตัวสักที
.
.
.
.
.
.
.
.
บาร์เกย์ ????  
.
.
.
เฮ้อ!!  ไม่เคยไปวะ

Tbc.