S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * ตอนที่ 19

# 19   

“แน่ใจนะครับว่าจะไม่ไปรับเธอน่ะ”

หลังออกมาจากโรงแรมได้ทั้งคริสและซาโต้ก็มุ่งมาที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง จริง ๆ แล้ววันนี้คริสมีนัดที่จะต้องไปรับเพื่อน‘อัญชิสา’ เธอจะเดินทางกลับมาถึงไทยในช่วงสายแต่เพราะงานที่เร่งเข้ามาโดยไม่รู้กำหนด อีกทั้งหน่วย A(สุรชัยกับคอร์น) ก็แจ้งเข้ามาให้หน่วยของพวกเขา D-dog ไปดูห้องที่ถูกเซ็ทไว้รอเหยื่อสำหรับเช้าตรู่วันพรุ่งนี้ด้วย 

“ไม่เป็นไร กูคุยกับเขาเข้าใจแล้ว”

สองหนุ่มก้าวตามกันออกมาจากลิฟต์ตัวเล็ก ๆ ที่ค่อนข้างจะมืดเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ  คริสตินยกโทรศัพท์มือถือขึ้นดูขีดรับสัญญาณที่แทบจะสแกนหาไม่เจอ ดับแล้วดับอีก

“นั่นแฟนคริสเหรอ” 

เขาปรายตามองไปที่คนพูดทันทีที่ได้ยิน ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าลง 

“ทำไม” ไม่รู้จะถามเซ้าซี้อะไรนักหนา ตั้งแต่บนรถจนมาถึงที่นี่เจ้าซาโต้เฝ้าถามเขาเรื่องเลื่อนนัดอัญชิเป็นสิบรอบแล้ว

“เปล่า ก็ถามดู กลัวจะมีปัญหากัน ที่จริงวันนี้ก็ยังไม่มีอะไรมาก เผื่อว่า.....”  

“ซาโต้มึงเป็นไรเนี่ย  วันนี้มึงเซ้าซี้กู อารมณ์อย่างกับพวกสาวน้อยขี้สงสัยอย่างนั้นแหละ” คริสหันหน้ากลับไปคุย เขากอดอกเอียงคอมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“ก็...”  ซาโต้ขมวดคิ้ว เขาแค่อยากจะพูดว่าถ้าเผื่อคริสตินอยากจะไปรับเธอหรือจะไปหา  เขาก็พร้อมจะขับรถพาไปได้ ก็อุตสาห์ให้ลูกน้องเอารถมาเปลี่ยนให้แล้ว  สาเหตุก็เพราะจะได้พาคริสไปรับเธอที่สนามบินนั่นเอง

ไม่เข้าใจตัวเอง ดูเขาจะกังวลกับเรื่องนี้มากไปหน่อย

คริสใช้มือโยกหัวอีกฝ่ายเบา ๆ สองคนเดินต่อไปตามทางเดินแคบ ๆ นั้นอีกครั้ง “ไรว้า   คิดมากเรื่องกูเหรอเนี่ย บอกไว้ก่อนอัญชิน่ะเขาไม่ใช่คนขี้น้อยใจหรือคิดมากอะไรหรอกนะ กูคุยกับเขาเข้าใจแล้วมึงไม่ต้องห่วงหรอก”  

“ผมก็แค่กลัวแฟนคริสเข้าใจผิดไง เดี๋ยวก็หาว่าทำงานจนไม่มีเวลาให้อะไรแบบนั้นง่ะ” ซาโต้เหล่ตาพูดพร้อมทำหน้าปัญญาอ่อน 

หน้าตาแบบนี้มึงก็ทำเป็นเนอะซาโต้

“โฮ่  ยังมีหน้ามาห่วงกูนะมึง ตัวมึงน่ะเอาให้รอดเหอะ กูเห็นหมอเจด้าเขาโทรหามึงทีไรมึงคุยกับเขาไม่เคยเกิน 5 นาทีสักครั้ง” 

“อะไร ๆ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” ซาโต้ดึงแขนคริสไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินนำไปจนเกือบถึงห้องที่นัดหมายกันไว้ก่อนหน้า 

คริสหันกลับมามองด้วยท่าทีสงสัย มึงจะจริงจังไปไหนวะเนี่ย

“ทีเรื่องตัวเองหลีกเลี่ยงซะไวเลยนะครับ”

“แล้วมึงจะเอาไรล่ะ ซักไซ้กูแบบนี้” เออกูก็งงนะ

“บอกมาก่อน ที่คุยกันเมื่อกี้นี่.....แฟนใช่ไหม ”  สีหน้าจริงจังที่มาพร้อมกับคำถามโคตรไร้สาระ เป็นอะไรที่คริสคาดไม่ถึงจริง ๆ ทำอย่างกับเด็กอนุบาลขี้หึงไปได้

แล้วมันจะหึงเราเพื่อ?

“ไม่ใช่เว้ย!!!”  ไม่รู้ทำไมต้องไปแก้ตัวกับไอ้เจ้านี่ด้วย พอตอบออกไปก็รู้สึกกระดากชอบกล คริสจึงรีบเลี่ยงเดินดุ่ย ๆ นำหน้าไป

ซาโต้พ่นลมหายใจพร้อมผุดรอยยิ้มทะเล้นแป้นแล๊น 

ไม่เข้ากับหน้าหล่อ ๆ ของมันเลย  ให้ตาย!

.

ด้วยสภาพตัวตึกที่ค่อนข้างเก่าและยังตั้งอยู่ในมุมอับของซอย แต่เดิมห้องที่ถูกเซ็ทไว้ควรจะอยู่ที่ชั้น 2 แต่ต้องปรับแผนเล็กน้อยเมื่อทางเจ้าของอพาร์ทเม้นท์เคลียร์ห้องริมสุดได้ที่ชั้นนี้  ห้องใหม่ที่ได้จึงอยู่ที่ชั้น 5 เป็นห้องริมฝั่งขวาส่วนห้องที่อยู่ติดกันไปถูกเปิดไว้สำหรับให้ซาโต้คอร์นและสุรชัยใช้แสตนบายในช่วงที่คริสปฏิบัติภารกิจ  

ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปดูห้องที่ตนเองต้องใช้งานเพื่อสำรวจความเรียบร้อย  กล้องวงจรปิดและเครื่องดักฟังถูกติดตั้งไว้ 6 จุดสำคัญ รวมถึงภายในห้องน้ำ คริสเดินออกไปดูที่ระเบียงด้านหลัง เมื่อยื่นหน้าแหงนขึ้นไปมองที่ชั้นบนซึ่งเป็นดาดฟ้า ก็เจอสุรชัยที่กำลังก้มมองลงมาโบกมือยิ้มให้อย่างอารมรณ์ดี  ส่วนคอร์นนั้นกำลังติดตั้งและวางระบบอยู่ที่ห้องข้าง ๆ 

หลังจากคริสสำรวจจุดสำคัญภายในห้องเรียบร้อยชายหนุ่มก็เดินไปรวมตัวกับเพื่อน ๆ อีก 3 คนที่ห้องแสตนบาย อุปกรณ์ทุกอย่างพร้อม คนพร้อม โทรศัพท์ถูกคอร์นแฮกเพื่อตรวจจับคลื่นสัญญาณและดักฟังบทสนทนา 

ในที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างพร้อม  รอก็แต่เหยื่อเท่านั้น!

.
.

กลิ่นกาแฟลอยหอมตลบอบอวลไปทั่วร้าน

บริกรชายหญิงเดินเสิร์ฟลูกค้ากันให้วุ่น ตามปกติร้านกาแฟมักจะเงียบสงบ แต่ร้านนี้ไม่ใช่

“วันนี้เราจะค้างที่อพาร์ทเม้นท์นั่น  สุรชัยกับคอร์นก็จะอยู่ด้วย สองคนนั้นจะพักที่ห้องแสตนบาย” ซาโต้พูดพร้อมรับชุดกาแฟและขนมเค้กที่พนักงานเพิ่งเอามาส่งให้ที่โต๊ะ พวกเขาเลือกที่จะมานั่งร้านธรรมดา ๆ ที่ไม่ดูโดดเด่นอะไร

คริสตักขนมเค้กเข้าปากพร้อมดูดลาเต้เย็นอย่างเอร็ดอร่อย ท่าทางเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างอยู่โดยไม่ได้สนใจคำพูดของคู่หูที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเลยสักนิด 

“ซาโต้ งานก่อน ๆ ของมึงเคยทำอะไรแบบนี้บ้างรึเปล่า” จู่ ๆ คนตรงหน้าก็ถามขึ้น  นำให้ซาโต้เงยหน้าขึ้นจากเค้กนมสดสีกาแฟ

“ครับ  ก็....เหมือนจะเคยอยู่บ้าง”  ต้องปลอบใจไว้หน่อย  ผมจะไปเคยที่ไหนกันคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่มีผู้ต้องสงสัยเป็นเกย์แบบนี้ไม่ได้หาง่าย ๆ นะครับ   

เขาเองก็รู้ว่าคริสตินอาจจะค่อนข้างประหม่าเพราะนี่เป็นงานแรกคงจะอยากทำให้ดีที่สุดถึงขนาดเลื่อนนัดคนสำคัญแบบนี้จะบอกว่าไม่ทุ่มเทคงไม่ได้แล้ว

“เช่นงานอะไร  ลองเล่าให้กูฟังบ้างสิ” ตั้งแต่ทำงานร่วมกับซาโต้มาก็ยังไม่เคยรู้ประวัติความเป็นมาของคู่หูคนนี้เลย เคยได้ยินฟ็อกซ์บอกมาว่าซาโต้ทำงานมาตั้งแต่เด็กถึงแม้จะอายุมากกว่าเขาแค่ปีเดียวแต่ประสบการณ์ทำงานมากกว่าเยอะ   แต่เขากลับยังไม่เคยเห็นฝีมืออะไรของเจ้านี่เลยนอกจากชอบกลั่นแกล้งเขาซะเป็นส่วนใหญ่

“อะไรครับ ประหม่าเหรอ” 

“ก็แน่สิวะ กูก็ไม่เคยเรื่องอะไรแบบนี้ซะด้วยแถมไอ้หมอหื่นนี่ก็เป็นผู้ชายซะอีก คิดแล้วกลุ้มฉิบหายเลย” คริสตินทำหน้าเซ็งสุดขีดแต่ก็ยังตักครีมเค้กสีขาวเข้าปากคำเบ้อเริ่มซาโต้มองแล้วก็อดขำในความน่ารักของคนตรงหน้าไม่ได้เมื่อคริสใช้ลิ้นเลียครีมที่มุมปาก  

แล้วจู่ ๆ ความคิดชั่วร้ายก็แล่นจี๊ดเข้ามาในหัวเมื่อได้เห็นท่าทางแบบนั้นของคู่หู ซาโต้ขยับแว่นเล็กน้อย

“เอิ่ม.....อันที่จริง....ผมเองก็เคยเจอคดีพวกเกย์ลักษณะนี้อยู่บ้าง   แต่ก็...นานมาแล้วล่ะนะ”  ท่าทีในคำพูดคงจะเต็มไปด้วยพิรุธ แต่บังเอิญอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าก้มตาสนใจอยู่กับขนมตรงหน้าจึงไม่ทันได้สังเกต

“หืออ”  พอได้ฟังก็หูผึ่ง  “เหรอวะ  แล้วไง มึงเป็นตัวล่อเองเลยรึเปล่า” 

โป๊ะเชะ! คำตอบเข้าเป้าเผง! ซาโต้รีบหันหน้าไปนอกร้าน ทำทีเป็นดูนี่ดูนั่น  เมื่อควบคุมสีหน้าตัวเองได้แล้วจึงหันกลับมา

“คริสว่าไงนะครับ” ลองแกล้งถามซ้ำอีกครั้ง ต้องทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจเท่าไหร่

“กูถามว่า คดีนั้นมึงเป็นตัวล่อเองเลยรึเปล่า” คริสค่อนข้างคาดหวังคำตอบพอสมควรดังนั้นจึงได้เน้นแต่ละคำของคำถามอย่างชัดเจน

“อ๋อ  อื้อ ๆ ใช่ครับ” 

“เฮ้ย! จริงน่ะ?!  แล้วคดีเป็นไงมั่งปิดสวยสมบูรณ์แบบไหม จับฆาตกรตัวจริงได้รึเปล่า ไอ้ฆาตกรมันทำอะไรมึงบ้างแล้วมึงตอบโต้กลับไปยังไง” คนถามร่ายคำถามอย่างยาวไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรนักหนา ยังดีที่พอพูดประโยคหลังคริสตินเบาเสียงตัวเองลงมาหน่อย

ซาโต้ได้แต่หันซ้ายหันขวากลัวข้อมูลสำคัญ(?)เล็ดลอด

“ปิดได้สิครับดูด้วยใคร จบสวยงาม จับคนร้ายง่ายแค่พลิกฝ่ามือ ”   ซาโต้แกล้งโม้ไปเรื่อยเปื่อย คนเราพอได้โกหกแล้วก็จำต้องโกหกต่อไป คิดแล้วตลกตัวเองเป็นบ้า เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนที่จะมาทำอะไรแบบนี้ ตั้งแต่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคน ๆ นี้ดูเหมือนท่าทีในการใช้ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะทำอะไรการได้แกล้งคนตรงหน้ามันช่างเป็นเรื่องที่น่ารื่นรมย์เป็นที่สุด
  

ผมสัญญาครับคริสถ้าแกล้งจนพอใจเมื่อไหร่ผมจะบอกความจริงนะ หึหึ^^

ข้างฝ่ายคริสติน ที่กำลังเอียงศีรษะครุ่นคิด หลังจากได้ฟังคำตอบนั้นของซาโต้ และแล้วชายหนุ่มก็คิดได้

“ซาโต้มึงบอกว่าเคยเป็นตัวล่อทำคดีเกี่ยวกับพวกเกย์ แล้วคดีก็ถูกปิดลงอย่างสวยงามจับฆาตกรตัวจริงได้สำเร็จ อย่างนั้นใช่ไหม”

“อ่าฮะ ใช่ ๆ” ซาโตกระพริบตาปริบ ๆ พยักหน้าทั้งปากคาบหลอดกาแฟอยู่

“แล้ว...ตอนที่มึงล่อให้ฆาตกรมาติดกับนี่ มึงใช้อะไรล่อ หืออ ร่างกายมึงเหรอ?? ไม่น่าเชื่อ” 

“ ???!! ” 

คนถามแสดงสีหน้าจริงจังจนซาโต้เองก็ถึงกับอึ้ง ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึก ๆ 

ก็เออสิครับ ล่อฆาตกรคดีฆ่าข่มขืนน่ะ มันก็ต้องใช้ร่างกายล่ออยู่แล้วไม่ใช่รึไง ยังอุตสาห์ถามผมออกมาได้นะ ซาโต้นึกอย่างเจ็บใจที่โดนคริสสวนกลับอย่างซื่อ

แต่ก็ช่างเถอะ! เข้าวัตถุประสงค์การกลั่นแกล้งของเขาพอดี

“อื้อ ๆ  ตามนั้นแหละ คริสเข้าใจถูกต้องแล้ว ”

“เหรอวะ  ถ้างั้นมึงแนะนำกูบ้างสิ  คราวที่แล้วเจอไอ้หมอหื่นนั่นในห้องน้ำที่บาร์ กูเกือบตายแล้วไหมล่ะ ไม่รู้มันทำบ้าอะไรดีนะที่กูทนได้ถ้าความแตกขึ้นมาล่ะก็แย่เลย จบเห่” ใช่สิเขาโดนมันลวนลามทั้ง ๆ อย่างนั้นคิดแล้วก็เซ็งพรุ่งนี้ถ้าหากผิดพลาดก่อนจะจับมันได้คาหนังคาเขาล่ะก็แย่แน่ ถ้ามันเป็นฆาตกรตัวจริงงานคงเหลวไม่เป็นท่า ไอ้พี่ฟ้อกซ์เอาเขาตาย

นึกแล้วสยอง

คริสตินยิ่งคิดยิ่งกลุ้มไม่รู้ว่าต้องล่อไปถึงจุดไหนถึงจะเรียกว่า ‘พอ’ แล้วต้องหยุด ถ้าเกิดมันแก้ผ้าเขาขึ้นมาตัวเขาจะขัดขืนแบบไหนกัน เกิดมันจับเขาผูกเชือกมันมือมัดปากปิดตาอีกมิแย่รึไง  แถมยังเรื่องไวอากร้าแบบฉีดนั่นอีก 

ตลอดวันที่ผ่านมาเขาเฝ้าครุ่นคิดถึงแต่เรื่องนี้ยังไม่กล้าปรึกษาใครเลย ดีนะที่เจ้าซาโต้มันบอกมาว่าตัวเองมีประสบการณ์ 

ดีเลย งั้นต้องให้มันแนะนำดีที่สุด

“น่านะ ซาโต้กูขอร้องล่ะ มึงช่วยบอกกูทีว่ามันมีทริคยังไงบ้างที่ใช้ต้อนไอ้ฆาตกรโรคจิตแบบนี้ให้จนมุมได้ง่าย ๆ แล้วยอมรับออกมาเองน่ะ” 

ในที่สุดคริสก็ติดกับผมจนได้ ฮ่ะฮ่ะ ซาโต้ฝืนหน้านิ่งทั้งที่ใจอยากยิ้มใจจะขาด “ได้ครับ ไม่มีปัญหา”

ไหน ๆ ก็ไหน ๆแล้ว เพิ่มเงื่อนไขเข้าไปอีกสักหน่อยก็แล้วกัน  “แต่มีข้อแม้ด้วย ถ้าคริสรับปากได้ ผมจะสอนทริคให้โดยใช้สถานที่จริงเลย คริสจะได้ชิน ๆ ไว้ไม่ประหม่าเวลาเจอเข้ากับตัวเองวันพรุ่งนี้ไง  ดีไหมครับ”   เอิ้ก ๆ ซาโต้ทั้งตอบทั้งกลั้นหัวเราะอยู่ในใจ โถโถ ยิงนกนัดเดียวผมจะได้ถึงสองตัวเลย  

เหตุผลเจ้าเล่ห์ของเขาช่างเข้าท่าอะไรเช่นนี้ 

“ข้อแม้อะไรของมึง” คริสตินขมวดคิ้ว วางช้อนตักขนมลง แล้วหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดูด

ซาโต้ยักไหล่ “ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ต่อไปคริสห้ามพูดมึงกูกับผมอีก พูดเพราะ ๆ ให้เหมือนกับที่พูดกับเคนยะกับฟ็อกซ์ แค่นั้นทำได้รึเปล่าครับ"  

อ๋อ นึกว่าอะไร   มึงนี่น้าชอบบังคับกูอยู่เรื่อย พูดกันแบบนี้ก็สนิทดีอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่ชอบกันนะ  “ทำไมวะ กูว่าแบบนี้สนิทกันดีออก มึงแหละพูดครับ ๆ อยู่ได้ ทีกับคนอื่นไม่เห็นจะสุภาพเหมือนพูดกับกูเลย”

“อ้าว แล้วไม่ชอบรึไงครับ”

“ก็....ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ” คริสตินเริ่มอึกอักเถียงไม่ออก มันก็ดีอยู่หรอกมีคนมาพูดเพราะ ๆ ด้วย แต่ว่า...

“งั้นจะทำตามที่ขอได้รึเปล่าล่ะ ถ้าแลกกันได้ผมจะสอนให้ทุกกระบวนท่าเลยนะ พรุ่งนี้จะได้เอาไว้รับมือได้ง่าย ๆ ไง”  ซาโต้แสร้งทำทีไม่ใส่ใจเท่าไหร่  พูดไปตักเค้กกินไปเรื่อย

“อือ ๆ  เอางั้นก็ได้ จะพยายามละกัน มึงเหอะ รับปากจะสอนให้แน่นะ”

“ครับ ๆ ได้ ๆ สอนให้แน่นอนอยู่แล้ว”  

ซาโต้มองซ้ายมองขวาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ๆ พร้อมขยับแว่นเล็กน้อย  “เอิ่ม.....ทุกทริคเลยดีไหม ” ชายหนุ่มทั้งพูดทั้งยิ้ม แต่คริสตินหารู้ไม่ว่า รอยยิ้มนั่นมันแฝงไปด้วยความร้ายกาจขนาดไหน  หึหึ ผมไม่เบี้ยวหรอกครับคริส ทุกทริคของผมมันได้กำไรกันอยู่เห็น ๆ คราวนี้จะแกล้งให้หน้าแดงหูแดงไปเลยคอยดูนะ 5555  ซาโต้ลำพองใจอย่างเจ้าเล่ห์

ต่างกับอีกคนที่รีบพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มแสนซื่อบริสุทธิ์ “อื้อ ๆ ซาโต้มึง เอ้ย! นายใจดีจริง ๆ”  

ชายหนุ่มโล่งใจขึ้นมากเมื่อได้ยินคำสัญญานั้นจากคู่หู ยังไงซะ เชื่อคนที่เคยผ่านอะไร ๆ มาก่อนน่าจะดีและปลอดภัยกว่า  ขณะที่ฝ่ายซาโต้ก็ยกแก้วกาแฟที่จวนจะหมดขึ้นดูด ชายหนุ่มอมยิ้มแล้วเบนสายตาออกไปที่นอกกระจกร้านบานใหญ่ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีชาหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์  ในใจกำลังบวกลบคูณหารถึงแผนการณ์ที่จะได้กลั่นแกล้งคนตรงหน้าอีกครั้ง

ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกมีความสุขนักที่จะได้แกล้งคน ๆ นี้  ด้วยหน้าตาที่ค่อนไปทางน่ารักแบบแปลก ๆ  เวลาทำหน้าเอ๋อ ๆ เบิกตาโต เม้มปาก แกล้งทำจมูกย่น มันทำให้เขาอยากมองเป็นที่สุด อีกทั้งเวลาโกรธไม่ได้ดั่งใจแล้วทุบตีด่าทอเขานั่นยิ่งทำให้เขามีความสุขไปกันใหญ่

นี่เขากลายเป็นไอ้โรคจิตไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ! 

คิดได้อย่างนั้นชายหนุ่มรีบดันแว่น ตั้งสติหันกลับมาเคาะโต๊ะเบา ๆ เป็นสัญญาณบอกให้อีกคนที่กำลังนั่งวาดอะไรบางอย่างเล่นบนโทรศัพท์มือถือต้องหยุดมือลงคริสเสียบปากกาเข้าที่เดิม  สองหนุ่มลุกออกจากโต๊ะขณะที่ซาโต้คว้าบิลที่เสียบไว้ด้านข้างเดินไปต่อคิวจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ ส่วนคริสเดินเลี่ยงไปยืนรอแถวหน้าร้าน

หลังจากกลับไปอาบน้ำทานข้าวพร้อมกับเปลี่ยนชุดที่โรงแรมเรียบร้อย ตกดึกทั้งสองก็เข้ามาพร้อมหน้ากันที่ห้องสแตนบายซึ่งอยู่ติดกับห้องที่จะใช้จับเหยื่อโดยมีสุรชัยกับคอร์นรออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว คริสมาในชุดนอนสบาย ๆ เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนกับกางเกงห้าส่วนหัวยืดธรรมดา ๆ ซาโต้เองก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ สุรชัยกับคอร์นต่างหากที่ดูเหมือนจะพร้อมกว่ามากนัก  เมื่อลองเทสอุปกรณ์ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเรียบร้อย คริสกับซาโต้ก็ขอแยกตัวไปที่ห้องพักทันที 

“ตุ้มหูกับเสื้อกล้าม ไม่จำเป็นต้องใช้นะครับคริส เพราะจากรายงานการชันสูตร เหยื่อ 2 รายล่าสุดที่ผ่านมา มีความเป็นไปได้มากที่หลักฐานสองสิ่งนี้จะเป็นของที่ฆาตกรสวมใส่ให้เหยื่อเองก่อนทำการฆาตกรรม”

“อือฮึ”   คริสพยักหน้าเข้าใจ รายงานนั่นเขาเองก็ได้อ่านมาบ้างแล้วเคนยะสรุปให้อย่างไร้ที่ติกันเลยทีเดียว  

แต่แล้วเขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ 

“ซาโต้ไหนมึงว่าจะแนะนำทริคให้กูไง อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว”  ซาโต้ที่กำลังเดินไปตรวจเช็คกล้องวงจรปิดและเครื่องดักฟังตัวที่ติดอยู่ใกล้กับเตียงที่สุด   หันกลับมามองเชิงดุ ๆ ทันทีที่ได้ยินอีกคนยังพูดจาพ่อขุนรามกับเขาอยู่ 

เมื่อคริสเห็นสายตาแบบนั้นเลยนึกขึ้นได้ ชายหนุ่มรีบแก้ตัวใหม่ทันที  “โทษที ๆ ว่าแต่นายจะสอนให้ได้รึยังล่ะ มันดึกแล้วนะหรือว่าลืมไปแล้ว”

“ครับ ๆ ไม่ลืมหรอก  แล้ว...คริสจะเริ่มเลยรึเปล่า”  ซาโต้เหล่ตาถามดู   ตอนนี้ตัวเขาเตรียมพร้อมอยู่ที่สวิทไฟเรียบร้อยพร้อมกับนึกบางอย่างขึ้นมาในใจ  ‘ผมน่ะพร้อมก่อนที่คริสจะถามอีกครับไม่งั้นผมจะเดินมาดึงหัวแจ็คเพื่อตัดสัญญาณกล้องวงจรปิดและสัญญาณไมค์ของจุดนี้ทำไม เผื่อเจ้าสองคนที่อยู่ห้องแสตนบายมันเห็นมันได้ยินอะไรขึ้นมา เคนยะไม่เอาผมตายเหรอ’ 

“ก็เริ่มเลยสิวะ  จะรออะไรอีก” 

สวิทไฟถูกปิดฉับลงทันทีหลังจบคำพูดของผู้หมวดหนุ่ม

แสงไฟหรี่สีส้มอ่อนจากระเบียงเริ่มเข้ามาแทนที่

“เฮ้ย! ต้องปิดไฟด้วยเหรอ” 

“อ้าว ก็พรุ่งนี้หมอนั่นมันจะมาแต่เช้ามืดไม่ใช่รึไงครับ ทุกสิ่งทุกอย่างจะได้สมจริงไง”   เอาล่ะ  ในที่สุดก็เริ่มได้สักที  แสงไฟรำไรแบบนี้พอจะซ่อนสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาได้บ้างล่ะนะ ซาโต้กำลังนึกถึงแผนการชั่ร้ายที่อยู่ในหัว  

พอไฟถูกปิดลงเรียบร้อย เขาก็เดินเข้ามาใกล้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง

“ผมจะสอนล่ะนะ” ชายหนุ่มถอดแว่นวางลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

คริสตินพยักหน้ารับทันที 

“คริสนอนลงเลยครับ ทำท่าเหมือนกำลังนอนรอมันอยู่นั่นแหละ”  

หืออ......คำพูดแปลก ๆ ของซาโต้ทำให้คิ้วเรียวของคริสตินขมวดเข้าหากันแทบจะทันที

มันแปลก ๆ.....รึเปล่า??

“คริสครับเพื่องาน ท่องไว้นะ นี่ผมจะสอนงานให้ไง  คริสตั้งใจฟังแล้วก็ทำตามอย่างว่าง่าย ๆ นะครับเสร็จแล้วจะได้รีบนอน”  ชายหนุ่มเดินมานั่งลงที่เตียงแล้ว ส่วนคริสตินหลักจากพยักหน้าเข้าใจเขาก็คลานขึ้นไปนอนอย่างว่าง่ายเช่นกัน

ซาโต้ท้าวแขนนอนลงข้าง ๆ  มือแกร่งค่อย ๆ ปัดเส้นผมนิ่มที่เคลียใบหน้าขาวออกอย่างอ่อนโยน “ฟังดี ๆ นะ” เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นใกล้ ๆ ในความมืด

“ถ้าเขา...ทำแบบนี้กับคริส” สายตาเจ้าเล่ห์ของซาโต้กลอกกลิ้ง    ก่อนจะแตะจูบลงไปที่แก้มนิ่มนั้นเบา ๆ  “คริสจะทำยังไง??” 

คริสตินตาโต ทันทีที่อีกฝ่ายจูบลงที่แก้มใสของตนเอง ชายหนุ่มเด้งตัวลุกขึ้นทันทีแต่ก็ถูกซาโต้ใช้ฝ่ามือดันหน้าอกไว้ให้นอนลงไปอย่างเดิม “จุ๊ จุ๊ อย่าดื้อสิครับ นี่ผมกำลังสอนภารกิจอยู่นะ ของจริงยิ่งกว่านี้อีกจะบอกให้”  หึหึ ต้องขู่ไว้หน่อย

คริสได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ คิดคำนวณอยู่ในใจ  “ล....แล้วกูต้องทำยังไง   ต...ต้องหอมแก้มมันเหมือนกันใช่รึเปล่า”

“อ่าฮะ  ไหนลองทำซิ ดูว่าน้ำหนักการสัมผัสจะเป็นยังไง ใช้ได้ไหม” 

ซาโต้ตอบด้วยสายตาหลุกหลิก แต่เพราะด้วยความมืดดวงตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นคริสจึงไม่อาจสังเกตเห็นได้   ปากนุ่ม ๆ จึงยื่นมาจูบลงที่แก้มซาโต้อย่างว่าง่ายพร้อมคำถามแสนซื่อ “กูลงน้ำหนักแบบนี้มันแรงไปรึเปล่าวะ” ซาโต้รีบส่ายหัวปฏิเสธทันควัน “พอดีแล้วครับแค่นี้กำลังดีเลย สีหน้าก็โอเคมาก ๆ” 

ผู้หมวดหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ  ซาโต้จึงย่ามใจดำเนินแผนการชั่วร้ายต่อ   “แล้วถ้าเขา...ทำอย่างนี้กับคริสล่ะ......คริสจะทำยังไง”  จูบเบา ๆ ถูกกดลงที่ซอกคอขาว คริสตินถึงกับตาโตขนลุกว๊าบ!  “ซ...ซาโต้!”

ดวงตาสองคู่สบกันในความมืด ซาโต้เอื้อมมือประคองแก้มนิ่มนั้นไว้อย่างแสนอ่อนโยน “คราวนี้ฟังดี ๆ นะครับ” คริสที่นอนตัวแข็งทื่อตั้งแต่โดนจูบลงที่ซอกคอ ตอนนี้หูบอดไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้นอีกแล้ว 

“แล้วถ้า....เจ้านั่นมันทำแบบนี้ด้วยล่ะ” มือหนาเลื่อนสอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวนิ่ม “......คริสจะทำยังไง?” เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ที่ข้างหู  ทำเอาขนที่ลุกชันอยู่แล้วของคริสยิ่งลุกชันขึ้นไปอีก ความรู้สึกชาวาบจากปลายเท้าพุ่งขึ้นมาสู่หัวใจ เขาได้ยินเสียงใจตัวเองเต้นดังมาก ๆ มือไม้ที่ลูบไล้คลอเคลียอยู่แถวหน้าท้องแบนราบ กับสายตาที่จ้องส่งลงมา

คริสรีบตะปบมือของผู้บุกรุกไว้ทันที  “ซ....ซาโต้กูว่ามัน.....”

“ยังครับ  ยังไม่หมด ผมเพิ่งจะแสดงให้ดูทีล่ะอย่างเอง  คราวนี้ผมจะทำสามอย่างพร้อม ๆ กันเลย คริสก็ลองนึกดูนะครับว่าจะตอบโต้ผมกลับมายังไง แต่!จำเอาไว้นะ นี่คืองาน!”   

ไม่รอให้คนฟังตกลงหรือไม่ตกลง ซาโต้เริ่มบรรเลงสามอย่างรวมเข้าด้วยกัน ตั้งแต่กดจูบเบา ๆ ลงที่แก้มใสแล้วลากไล้ลามลงมาถึงซอกคอขาวขณะที่มือหนาไม่อยู่สุขสอดขึ้นไปวนอยู่ที่รอบอกและหน้าท้องแบนราบของคนที่นอนอยู่ข้างกัน คริสตินหลับตาปี๋เขาแทบจะทนถึงกับทนไม่ไหวสองมือเรียวยกขึ้นมากอดคออีกฝ่ายไว้โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ซาโต้เองยิ่งแล้วใหญ่ตอนแรกกะแค่แกล้งสอนเล่น ๆ แต่ไหงไป ๆ มามันถึงไม่อยากหยุดก็ไม่รู้ 

แย่แล้ว!  ซาโต้นึก  ทำยังไงเราจะหยุดตัวเองลงได้!

แย่แล้ว! คริสตินเองก็นึก ชายหนุ่มตั้งสติพร้อมกำหนดลมหายใจ  นี่คืองาน ห้ามคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเจ้าซาโต้กำลังตั้งใจสอนเราอยู่ ถ้าเจอสถาณการณ์จริงพรุ่งนี้จะได้ไม่ตื่นเต้น  เราจะต้องตอบโต้ให้ดีที่สุดไอ้หมอบ้านั่นมันจะได้หลงกลแล้วรีบลงมือกับเราไว ๆ งานจะได้เสร็จสักที



ข้างฝ่ายซาโต้ที่ยังหยุดตัวเองลงไม่ได้  ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองเห็นสีหน้าของคนที่หลับตาพริ้มตอบรับจูบของเขาอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ 



ตายห่า!!!



ซาโต้นึกไปว่าคริสกำลังเตลิดและมีอารมณ์จริง ๆ  ตัวเขาเองก็เอาไม่อยู่แล้ว แย่ชะมัดควบคุมตัวเองไม่ได้  จนกระทั่ง!! จู่ ๆ คริสตินก็เบี่ยงขาออก เขารีบกระเถิบตามเข้าไปอีกตามสัญชาตญาณ แต่คริสก็ยังเบี่ยงขาออกอีก ขาเจ้ากรรมของเขาก็ดันกระเถิบเข้าใกล้อีกโดยอัตโนมัติ 



เอ๊ะ ยังไง   



“ไอ้ซาโต้!”  คริสถอนปากออกแล้วเรียกชื่อเขาอย่างดัง  



ซาโต้ตกใจหน้าหรา



“นี่มึงป็นบ้าไรเนี่ย!!!”  คริสผลักเขาออกอย่างแรงแล้วลุกขึ้นนั่ง 



“อ.....อะไรครับ”  ไม่รู้ใครแกล้งใครล่ะตอนนี้



คริสไม่ตอบแต่ใช้สายตามองลงไปที่เจ้าน้องชายของอีกฝ่ายอย่างแค้น ๆ ซาโต้ได้แต่ไล่สายตามองตาม พอเห็นของของตัวเอง จะ จะ ถึงกับตกใจรีบใช้มือกุมเอาไว้อย่างเร็วแม้จะปิดไม่ค่อยมิดก็ตาม สาเหตุเพราะมันเด้งออกมาชัดเหลือเกิน



คนเจ้าเล่ห์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนแก้ตัวออกไปแบบเขิน ๆ “ ม....มันอยากเล่นด้วยมั้งครับ (^_^')”  พูดจบไม่รอให้โดนด่ารีบวิ่งลงจากเตียงทันที 



“ขอเข้าห้องน้ำแป็บ เดี๋ยวออกมาสอนต่อ”



“บ้า!!!!!! ใครจะเรียนกับมึงกัน กูไม่น่าหลงกลมึงเล้ยยย ”  หมอนใบใหญ่ถูกเขวี้ยงเข้าใส่อย่างแรง ผู้หมวดหนุ่มหัวเสียนั่งหน้ายู่กอดผ้าห่มเม้มปากมือไม้สั่น 



“ไอ้ซาโต้ ไอ้เจ้าเล่ห์!!” 



ไหนพี่ฟ็อกซ์เคยบอกว่ามันแสนซื่อ แต่ทำไมเขาถึงโดนมันแกล้งตลอดก็ไม่รู้ แย่ชะมัดเลย


Tbc.