S.W.A.T - D (หน่วยสืบคดีโหด) *Yaoi * ตอนที่ 14

# 14  คดีแทรก เหยื่อรายที่ 4




แสงจากไฟหรี่สีส้มที่ปลายเตียง กระตุ้นให้ผู้หมวดหนุ่มลืมตาตื่น 

นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นดูด้วยความเคยชิน เกือบหกโมงแล้ว ??

สายตาหยุดลงที่หน้าตู้เสื้อผ้า  เมื่อมองเห็นคู่หูของตนกำลังสวมเสื้อด้วยความรีบร้อน ซาโต้หยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ยัดลงในกระเป๋ากางเกงลายพรางทหารสีดำ 

“นอนต่อก็ได้ครับยังไม่หกโมงเลย เดี๋ยวผมกลับมา ออกไปธุระเดี๋ยว” ชายหนุ่มเดินมาพูดที่ข้างเตียงเหน็บบลูทูธไว้ที่ใบหู และเสียบปืนพกเข้าที่ด้านหลัง

คริสตินงัวเงียลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตาเรียกสติ “มึงจะไปไหน”

“งานด่วน  เดี๋ยวผมกลับมา ไม่เกิน 11 โมง วันนี้เราเข้าบาร์ตอนเย็นเลยก็ได้ คริสรออยู่ที่โรงแรมนะครับห้ามไปไหนทั้งนั้น เข้าใจนะ”  ซาโต้พูดจบคว้าแจ็คเก็ตสีดำที่ถูกพาดไว้ก่อนหน้า สวมรองเท้ากีฬาสีเดียวกันเข้าชุด  แล้วเปิดประตูออกไปทันที

“อะไรของมัน รีบไปไหนแต่เช้า” ชายหนุ่มบ่นงึมงำแต่ก็ล้มตัวลงนอนหลับต่ออย่างสบายใจ
.
.
.
.
.
....SPECIAL PART [S.W.D  Mission].......(อ่านที่ตอนพิเศษ)..... 
.
.
.
.
.
นาฬิกาบนจอโทรศัพท์มือถือ บอกเวลา 11โมง 20 นาที

“ซาโต้!! นานไปแล้วนะมึง อาบน้ำอะไรนานขนาดนี้เนี่ย”  ผู้หมวดหนุ่มลุกจากเตียงได้ก็รัวกำปั้นใส่ประตูห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าคู่หูของตนตั้งแต่กลับมาถึงห้องก็หายเข้าไปนานมากแล้ว

“ครับ ๆ เสร็จแล้ว ๆ ” ซาโต้พูดพร้อมเปิดประตูออกมา มีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดคลุมลงที่หัวเปียกหมาด หยดน้ำพราวเกาะแผงอกแกร่งเป็นเม็ด เป็นเม็ด

คริสตินปรายตามอง จู่ ๆ ใจเต้นโครมคราม ผู้หมวดหนุ่มส่ายหน้าขยี้หัวไล่ความคิดอุบาทว์ของตัวเอง แล้วแกล้งโวยวายกลบเกลื่อน

“นานวะ มึงจะขัดถูอะไรกันนักกันหนาสกปรกขนาดนั้นเชียว??  กูหิวแล้วด้วยจะเที่ยงแล้วเนี่ยข้าวเช้ายังไม่ได้กินสักแอะ ” 

ซาโต้นิ่งเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไร ปล่อยให้คนขี้โวยวายเดินบ่นเข้าห้องน้ำไป ชายหนุ่มยืนเลือกเสื้อผ้าที่หน้าตู้อย่างเงียบ ๆ 
.
.
.
.
.
.
กลิ่นกับข้าวลอยตลบอบอวลไปทั่วร้านร้านอาหารตามสั่ง ตอนนี้สองหนุ่มคริสกับซาโต้กำลังนั่งกินอาหารง่าย ๆ แถวตลาดเล็ก ๆ ข้างเทศบาลเมืองพัทยา

ด้วยอากาศที่ร้อนมากและรสชาดแสนจัดจ้านจากออเดอร์ของคู่หูสุดกวน ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของคริสตินนั้นแดงแจ๋เป็นลูกตำลึง เหงื่อเม็ดเป้งผุดออกมาจากใบหน้าละอ่อนนั่น ผิวตามเนื้อตัวเริ่มแดงเป็นปูนึ่ง

“ไอ้ซาโต้ มึงแกล้งกู” ปากก็บ่นแต่ยังตักต้มยำรสแซบซดเข้าปากอยู่ไม่ขาด

คำต่อคำ   คำแล้วคำเล่า 

ซาโต้กลั้นขำแทบสำลักน้ำดื่มที่เพิ่งยกขึ้นซด

“วันหลังจะสั่งอาหารก็หัดถามกันก่อนสิวะว่ากูกินรสไหน สั่งเผ็ดจัดขนาดนี้ มึงแกล้งกูชัด ๆ”

“ผมไม่ได้แกล้งนะ” ซาโต้พูดส่ายหัวทั้งปากยังคาบอยู่ที่แก้วพลาสติก 

“ไม่ไหวแล้วว่ะมึง สั่งมากินอีกสักถ้วยไหมถ้าหยุดตอนนี้มีหวังกูได้ร้องไห้แน่”  คริสตินเลื่อนถ้วยต้มยำเข้ามาใกล้ตัวแล้วจัดการยึดครองทั้งหมดคนเดียว ซาโต้เองก็เริ่มไม่เข้าใจถ้าทำแบบที่ชายหนุ่มบอกจริง วันนี้มิต้องนั่งกินอยู่แบบนี้ตลอดเลยรึไง

ขณะนั่งมองคนตรงหน้ากินอาหารด้วยความตลก  สายตาขี้สงสัยเริ่มสะดุดลงที่ด้านนอกร้าน ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหยุดพูดคุยกันเสียงดัง แม่บ้านที่หิ้วตะกร้ามาเพื่อซื้อกับข้าว  เด็กวัยรุ่นที่เดินผ่านมา แต่ละคนสีหน้าท่าทางไม่เป็นปกติ ขณะที่พูดแทรกไว้ด้วยอาการแตกตื่น บ้างใช้น้ำเสียงกระซิบกระซาบเหมือนพูดความลับอะไรสักอย่าง สักพักแม้กระทั่งเจ้าของร้านหญิงก็ยังเดินจ้ำอ้าวออกไปด้านนอก สายตาลูกจ้าง 2- 3 คนที่เดินเสิร์ฟอยู่เองก็ไม่ต่าง

ด้วยสัญชาตญาณบอกให้รู้ว่ามีบางอย่าง...ไม่ปกติ

ซาโต้รีบโบกไม้โบกมือให้พนักงานมาคิดเงินจากนั้นรีบลากคู่หูของตนออกจากร้านทันที

“อะไรของมึงซาโต้ กูว่าจะสั่งจ้ำบ๊ะมากินแก้เผ็ดอยู่แล้วเชียว รีบไรนักหนาเนี่ย” ออกมาได้ก็โวยวายใหญ่

“ซาโต้กูเผ็ดวะ” ปากแดง ๆ เจ่อ ๆ จากความเผ็ดยังพูดต่อไม่หยุด 

ซาโต้เริ่มเบนสายตาตามผู้คนจำนวนมากที่ทยอยเดินข้ามไปอพาร์ทเมนท์ที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน เขาเห็นความผิดปกติที่ว่านั้นแล้ว ชายหนุ่มรีบลากแขนคู่หูเดินตามผู้คนแถวนั้นไปทันที

บรรดาไทยมุงมากมายหลายสิบยืนจับกลุ่มพูดคุย บ้างกระซิบซาบด้วยความอยากรู้อยากเห็น สีหน้าแต่ละคนเคร่งเครียด รถตำรวจเปิดไฟวาบ ๆ จอดอยู่ด้านหน้าทางเข้ากับรถของหน่วยกู้ภัย แถบเทปสีเหลืองถูกตรึงขึ้นปิดกั้นทางเข้าเล็ก ๆ นั่นแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจ สน.พื้นที่สองสามคนยืนคุมอยู่แถวทางเข้านั้น

ซาโต้จูงแขนคริสแทรกตัวเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้นอีก 

“เกิดอะไรขึ้นวะซาโต้” คริสตินเริ่มสอดสายตาเข้าไปที่ทางเข้าเก่า ๆ มืด ๆ ของตึกนั่นอย่างร้อนรน 

ตึกนี้มีสภาพค่อนข้างเก่า ตัวตึกด้านนอกมีร่องรอยสีดำจากคราบน้ำฝนชะเป็นริ้ว ๆ ลากยาวลงมาตามระเบียงของแต่ละห้อง เสื้อผ้าตากแขวนสะเปะสะปะกระถางต้นไม้เล็ก ๆ โผล่ยื่นจากนอกระเบียงทำให้ดูเหมือนเป็นตึกที่เก่ามากยิ่งขึ้นไปอีก

ตัวตึกมีทั้งหมด 5 ชั้น แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเหตุเกิดที่ชั้นไหน เจ้าหน้าที่คนหนึ่งยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอกของตัวตึกที่ชั้น 3 ห้องที่ 2 นับจากด้านซ้ายมือ

เสียงจอแจรอบตัวทำให้ผู้หมวดหนุ่มพอจับใจความได้อย่างหนึ่ง ‘มีคนตาย ถูกฆ่าหรือฆ่าตัวตายก็ไม่รู้’

“เข้าไปดูกันเถอะ” คริสตินพูดพร้อมเบี่ยงตัวจะเดินแทรกลึกเข้าไป

แต่ถูกมือแกร่งของซาโต้ดึงรั้งเอาไว้ก่อน “ไม่ได้นะครับ ไม่มีใครรู้จักเรา  ฐานะของเราตอนนี้แสดงตัวไม่ได้เด็ดขาด” 

“แต่ว่า....”  คริสอ้าปากจะเถียง  ซาโต้จึงส่ายหน้าจริงจังให้รู้ว่าไม่ได้อย่างที่พูดจริง ๆ 

เสียงโทรศัพท์ของซาโต้ดังขึ้นเจ้าของเครื่องกดรับพยักหน้าตอบรับเป็นจังหวะเบา ๆ สักครู่ก็กดวางแล้วยัดเครื่องลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม

“สุชัยโทรมา กำลังเดินทางมาที่นี่ แจ้งสถานที่มาเรียบร้อย”

“ที่นี่ ??” 


ซาโต้พยักหน้าตอบรับ  นั่นทำให้ผู้ผู้หมวดคริสรู้ได้ทันทีว่าคดีนี้ไม่ธรรมดาซะแล้วลอง S.W.A.T-D เข้ามาเกี่ยวข้องแบบนี้ 

แต่เอ๊ะ!  ฉุกใจนึกขึ้นมาได้

“เกี่ยวกับคดีของเรารึเปล่าวะซาโต้” พอพูดจบปุ๊บ ชายหนุ่มก็อยากจะตบปากตัวเองแรง ๆ สักที เพราะรู้ว่าตัวเองพลาดไปซะแล้วอย่างแรง คริสรีบหลบสายตาเชือดเฉือนของคนข้าง ๆ ที่กำลังแผดเผาเขาอยู่ขณะนี้

เล็คซัสสีตะกั่วแทรกตัวจอดลง ชายสองคนก้าวเดินลงมาอย่างรวดเร็ว หนึ่งในนั้นท่าทางเหมือนเด็กนักศึกษามหาวิทยาลัยเสื้อคลุมสีดำลายหัวกะโหลกไขว้ถูกเปลี่ยนเป็นเชิ๊ตสีขาวสะอาดตาพับแขนขึ้นเล็กน้อยแถมด้วยแว่นสายตาใสที่ไม่รู้ว่าไปเอาจากไหนมาใส่ เขารับถุงมือพร้อมผ้าคาดปากจากเจ้าหน้าที่แล้วเลิกแถบเทปสีเหลืองขึ้นพร้อมก้าวฉับ ๆ เข้าไปด้านในตัวตึก ขณะที่อีกคนท่าทางเหมือนเด็กมัธยมปลายไม่มีผิด ด้วยทรงผมและหน้าตาที่อ่อนกว่าวัยอีกทั้งการแต่งตัวที่ดูเหมือนนายแบบวัยรุ่นตามปกนิตยสาร เขายืนทักทายอยู่กับเจ้าหน้าที่ ๆ ด้านหน้าไม่ได้เดินตามชายคนแรกเข้าไปด้วย

“พี่เคนกับหัวหน้าฟ็อกส์!!??” คริสตินพึมพำตาโต   กระตุกชายเสื้อคนข้าง ๆ ขณะที่ซาโต้เองก็เหลือบไปเห็นรถแจ๊สสีดำคันเล็กของสุรชัย เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานคนเก่งของหน่วยฯจอดลงแล้วเช่นกัน

สุรชัยสวมเสื้อกราวด์สีขาวทับชุดวอร์มกีฬา หอบแฟ้มพร้อมอุปกรณ์บันทึกข้อมูลบางอย่างมุ่งตรงดิ่งเข้าไปด้านในตัวตึกอย่างรวดเร็ว

ซาโต้เองก็นึกได้ในทันทีว่า คงต่อเนื่องจากภารกิจเมื่อเช้าที่ยังเคลียร์ไม่เสร็จ คดีนี้ก็แทรกเข้ามาซะก่อนทำให้ทั้งสามคนต้องเดินทางมาที่นี่ต่ออีก 

ชายหนุ่มคว้าเอาแขนของคู่หูแล้วพาลัดเลาะเดินไปที่ด้านข้างของตัวตึก กะว่าจะไปดูตรงบันไดหนีไฟ แต่จนใจมีเจ้าหน้าที่ยืนคุมพื้นที่อยู่ตรงส่วนนั้นก่อนแล้วเช่นกัน ซาโต้จึงพาคริสเดินวกกลับลงมาที่เดิมแต่ใกล้แถบเทปนั่นยิ่งกว่าเก่าพลันเสียง ๆ หนึ่งก็ดังขึ้นข้าง ๆตัว 

“กูจะไปรู้ได้ไงวะก็กูนัดกับน้องเขาไว้ตั้งแต่วันก่อน พอกูมาทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ก็ไม่รู้ กูกลัว ทำยังไงดี ตำรวจจะจับกูรึเปล่ากูไม่ได้ทำอะไรเลยนะมึงทำยังไงดี ฮือๆ” 

เสียงที่ฟังดูคุ้น ๆ หูพ่นประโยคยาวออกมาใส่เพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ตื่นกลัว

“พี่แป๋ว!” 

“อุ้ยย!  น้องคิต  ซาม่อนจัง”  แป๋วเบิกตาโตเมื่อเห็นคริสกับซาโต้มายืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

“เกิดอะไรขึ้นครับพี่แป๋ว”  ผู้หมวดหนุ่มถามเสียงเครียด สัญชาตญาณบางอย่างบอกให้เขารู้ว่าแป๋วน่าจะรู้รายละเอียดของเหตุการณ์  อีกอย่างคือมีเจ้าหน้าที่คอยยืนประกบเขาอยู่ใกล้ ๆ อีกด้วย  

เป็นเวลาเดียวกับที่ซาโต้แหงนมองขึ้นไปด้านบนของตัวตึกอีกครั้ง เขาเห็นเคนยะโผล่ออกมาดูโน่นดูนี่อยู่รอบ ๆ ระเบียงห้องที่เกิดเหตุ พอมองกลับลงมาด้านล่างฟ็อกซ์ซึ่งยืนอยู่แถวทางเข้าตึกพยักหน้าให้เขาเล็กน้อยก่อนเดินหายเข้าไปด้านใน

“น้องหนึ่ง น้องหนึ่งตายแล้ว” เสียงใหญ่ ๆ ร้อนรนของแป๋วดังขึ้น

 “ห๊า!!!!!!!  อะไรนะครับ”  คริสตินอุทานตาโต ซาโต้เองก็แทบไม่อยากเชื่อหู

“น....น้องหนึ่ง   ที่ร้านเราน่ะเหรอครับ” 

คำตอบนั้นของแป๋วทำเอาคริสถึงกับหน้าเปลี่ยนสี   แล้วหลังจากนั้นหล่อนก็พรั่งพรูสาธยายเหตุการณ์ที่เขามาหาหนึ่งในวันนี้ให้คนทั้งคู่ฟังโดยมีเพื่อนกระเทยสาวยืนกุมมือกันอยู่ข้าง ๆ พอจับใจความได้ว่าหนึ่งและแป๋วนัดกันว่าจะไปดูเครื่องสำอางค์ในช่วงสาย ๆ ของวัน พอเขามาถึงห้องน้อง  เคาะเรียกยังไงก็ไม่มีคนตอบ โทรเข้าก็ไม่รับสายไม่ว่ามือถือหรือเบอร์ภายใน ทั้งที่นัดกันไว้แล้วแท้ ๆ แป๋วรู้สึกผิดสังเกตเลยลองถามยามและเจ้าของอพาร์ทเมนท์ พอใช้กุญแจสำรองเปิดเข้ามาก็เจอน้องนอนตายอยู่บนเตียงซะแล้ว

หลังจากแจ้งไปที่สถานีฯ ไม่นานตำรวจพื้นที่ก็มาถึงแต่ยังไม่อนุญาตให้แป๋วกลับเนื่องจากถือว่าเขาเป็นผู้พบศพคนแรก

นั่นทำให้แป๋วถึงกับลมจะจับ  ยืนหายใจไม่ทั่วท้องอยู่แบบนี้

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือเครื่องใหญ่ของคริสดังขึ้น

Sender : เคนยะ....

ไฟล์รูปถ่ายผู้ตาย  7 – 8  ช็อตสำคัญ ถูกโหลดลงเครื่องเรียบร้อย เช่นเดียวกับเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์คู่หูคนข้าง ๆ ที่ดังตามกันขึ้นมาติด ๆ ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าเป็นรูปอะไรที่ถูกส่งมาให้

‘น้องหนึ่ง’  เหยื่อผู้โชคร้ายรายที่  4 ของคดีฆาตกรรมต่อเนื่องสุดสยอง

คริสตินกลืนน้ำลายอึก ๆ ขณะสายตาไล่มองขึ้นไปที่ตัวตึกสูง ด้วยใบหน้าที่เริ่มเหลืองซีด

ห้องที่เกิดเหตุอยู่แค่ชั้นสาม ช่วงเวลาที่เกิดเหตุแค่ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากแยกย้ายกันเมื่อคืน น้องหนึ่งยังโบกมือให้เขาตอนเขาขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์เจ้าซาโต้อยู่เลย

เขาเพิ่งคุยกับน้องหนึ่ง เด็กที่ทั้งน่ารัก กตัญญู คุยสนุก ลีลาการเต้นแสนเร้าใจ ขวัญใจชาวเกย์มากมายหลายสิบ

แต่นั่น...อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยก็ได้

ร่างไร้วิญญาณที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าคลุมสีขาวถูกมัดหามใส่เปลลงมาทางบันไดโดยเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยสองสามคน 

ด้วยสภาพทางเข้าออกของตึกที่ค่อนข้างแคบและมืด ยิ่งทำให้สภาพโดยรอบตอนนี้ดูน่ากลัวและหดหู่ขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว

คริสมองตามส่งร่างไร้วิญญาณนั้นจนศพถูกหามขึ้นรถหน่วยกู้ภัยเรียบร้อย รถเปิดสัญญาณหวอแล้วขับออกจากที่เกิดเหตุไป สายตาผู้หมวดหนุ่มดันไปสะดุดอยู่ที่ชายคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนก่อนถึงร้านอาหารที่พวกเขาเพิ่งเดินออกมาเมื่อสักครู่  ‘เม่น’ ยืนอยู่เพียงลำพัง สีหน้านั้นฉายชัดถึงความเศร้าใจอย่างที่สุด ไม่รู้ว่าเม่นสังเกตเห็นเขา ซาโต้ และพี่แป๋วรึเปล่า แต่เม่นหันหลังเดินจากไปทันทีที่รถของหน่วยกู้ภัยขับผ่านหน้าเขาไป

จู่ ๆ ฝ่ามือแกร่งของซาโต้กระตุกเข้าที่มือเรียวของเขาเบา ๆ ชายหนุ่มพยักหน้าให้คริสเป็นสัญญาณเตือนว่าถึงเวลาออกจากบริเวณนี้ได้แล้ว

คริสตินพยักหน้าเบา ๆ รับสายตาห่วงใยจากคนข้าง ๆ 

เขาเองก็อยากออกจากตรงนี้แล้วเหมือนกัน


Tbc.