เพื่อนแบบนี้ก็มีอยู่ครับ(My friends) *Yaoi* บทที่ 7

บทที่ 7

……………….ฝนตก…….....เสียงเชียร์.............เสียงตะโกนโหวกเหวกแหกปากด่า..........ดังก้องภายในโถงหอประชุมของคณะฯ มองเห็นรุ่นน้องบางคนนั่งนิ่งหน้างอ ที่คอคล้องป้ายชื่อเล่นของตัวเองไว้  ตอนนี้มี 5-6 คน ลุกขึ้นเดินออกมาด้านหน้า เนื่องจากโดนรุ่นพี่เรียกทำโทษ ท่าเต้นตลก ๆ กับเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่ดังขึ้นในเวลาต่อมา

ใช่ครับ ตอนนี้พวกผมขึ้นปี 2 แล้ว เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกใช่ไหม.....แต่เรื่องจริงครับ....ไอ้โป้งมันเป็นพี่ว๊าคร่วมกับรุ่นพี่ปี 3  เดินทำหน้าเข้มคุมน้องอยู่อยู่ด้านล่างของเวที 

ใกล้ถึงเวลาปล่อยเชียร์แล้ว มองออกไปด้านนอกฝนซาลงมาก  จนเกือบจะหยุด เนื่องจากวันนี้เป็นวันศุกร์ เราจึงปล่อยเลทได้  ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เกือบจะทุ่มแล้ว อีกเดี๋ยวคงปล่อยแล้ว

สักพักเสียงปรบมือเสียงเฮดังลั่น เป็นสัญลักษณ์สิ้นสุดของการซ้อม ทุกคนทยอยแยกย้าย ผมยิ้มทักทายรุ่นน้องบางคนนิดหน่อย ก่อนจะเดินไปหาไอ้โป้ง ที่ตอนนี้ก็กำลังเดินเข้ามาหาผมเช่นกัน

“หิวมั๊ย”  มันถามขึ้นพร้อมรับเสื้อคลุมและกระเป๋าที่ผมส่งคืนไปให้

“หิวดิ”

“มันจะมารับมึงกี่โมง” มันพูดพร้อมพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นอีกเล็กน้อย ยกกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าเอาเสื้อคลุมพาดไว้บนกระเป๋า

“ 6 โมงครึ่ง”  มันพยักหน้าเล็กน้อย เราสองคนเดินปะปนกับรุ่นน้องออกไปด้านหน้าหอประชุม ฝนหยุดแล้วครับแต่ท้องฟ้าครึ้มมาก อากาศค่อนข้างเย็น

“มึงใส่ไว้ดิ อากาศเย็น ๆ” มันพูดพร้อมยื่นเสื้อคลุมตัวนั้นส่งมาให้ผมครับ   ผมมองหน้ามัน

“ แล้วมึง? ”

“กูไม่หนาว บนรถมีอีกตัว”   .......โกหกคำโต..........

“ขอบใจว่ะ” ผมรับมาใส่ครับ ถึงไม่เอามันก็จับผมใส่อยู่ดีนั่นแหล่ะ

“วันนี้มันประชุมอีกเหรอวะ” ไอ้โป้งถามถึงไอ้คนที่จะต้องมารับผม

“อืม  เห็นว่าอาจารย์จะให้มันเข้าไปช่วยเรื่องการวางระบบของภาคเกษตรฯน่ะ”

“แล้วเรื่องงานวิจัยที่มันช่วย ผช. ผุสดี  อยู่ล่ะ”

“โอ้ย  อันนั้นเค้าเรียบร้อยไปแล้ว มึงไปอยู่ที่ไหนมา”

“อ้าวเหรอ  กูไม่รู้นี่หว่า…..”  

เราสองคนยืนคุยโน่นนี่กันได้สักพัก รถแอคคอร์ดสีดำคันเดิมก็จอดเทียบลงตรงหน้าผมกับมัน

“ไปได้แล้ว  รถกูจอดอยู่ใกล้ ๆ เดี๋ยวกูเดินไปเอง”ไอ้โป้งพูดพร้อมเปิดประตูรถให้ผมครับ มันก้มลงมามองที่คนขับ “อย่าดึกนะมึง วันนี้อากาศเย็น ”  คนในรถพยักหน้าให้มันเบา ๆ 

ประตูรถถูกปิดลงโดยคนที่ยืนอยู่ด้านนอกยังไม่ยอมเขยื้นไปไหน.... ผมมองจากกระจกข้างขณะรถเคลื่อนตัวออกไป มันก็ยังยืนมองอยู่ที่เดิม

“มึงหนาว ? ” เสียงไอ้คิม คนขับ

“เปล่า”

“มึงใส่เสื้อกันหนาว”

“อืม  ของไอ้โป้งน่ะ  มันฝากไว้”

รถถูกจอดลงด้านข้างอย่างช้า ๆทันที มันเอื้อมมือไปที่เบาะหลัง หยิบเสื้ออีกตัวแล้วส่งมาให้ผม  ผมรับมาแต่ทำหน้างง ๆ (ที่จริงผมรู้นะครับว่ามันหมายความว่ายังไง)

“ใส่ซะ”

“คิม  มึงเอาแต่ใจว่ะ”

“อืม  กูไม่ใช่คนดีหรอก”   ผมส่ายหัวอย่างเอือมระอา ถอดเสื้อคลุมออกแล้วใส่ตัวใหม่เข้าไปแทน  มันเอื้อมมือมาหยิบตัวที่ถอดวางไว้บนตัก โยนไปเบาะหลังเบา ๆ 

ผมฟังเพลงไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวนี้บนรถมันมีแต่ CD เพลงที่ผมชอบทั้งนั้น ไม่รู้มันไปซื้อมาตอนไหน รู้แต่ว่าเดี๋ยวนี้เพลงฝรั่งหนัก ๆ ที่มันชอบเปิดเมื่อก่อนหายไปหมดเลยครับ

ตอนนี้เราน่าจะกำลังไปกินข้าวกันที่ไหนสักแห่ง  ขี้เกียจถาม......ตลอด 1 ปีที่ผ่านมามันไปรับไปส่งผมเกือบทุกวัน จะเรียกว่าไปรับไปส่งก็คงไม่ใช่ทั้งหมดหรอก เพราะมันทำตัวติดกับผมมาก  ไม่มันก็ผมต้องไปนอนค้างที่ห้องกันและกันเสมอ จนตอนนี้ติดเป็นนิสัยแล้ว

ถ้าถามว่าพวกเราคบกันอยู่รึเปล่า ? ….ก็คงจะใช่มั้งครับ เพราะตั้งแต่วันนั้นผมก็ให้โอกาสมันแล้วนี่  ผมเคยปรึกษาเรื่องนี้กับไอ้โป้งนะ  มันก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ เห็นบอกว่าจะคอยดูอยู่ห่าง ๆ แค่นั้นเอง 

ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันสองคนคุยอะไรกันบ้าง รู้แต่ว่าไอ้โป้งมันยังดูแลผมดีเหมือนเดิม ไม่ว่าที่ตรงนั้นจะมีไอ้คิมอยู่หรือไม่อยู่ก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยน....ไอ้โป้งมันเป็นคาสโนว่าครับ ควงไปเรื่อยแต่ไม่เห็นมีเป็นตัวเป็นตนสักที ล่าสุดเห็นมันควงเด็กนิเทศฯน่ารักมากมายอ่ะ  แล้วตอนนี้มันเปลี่ยนสีผมกลับมาเป็นสีเดิมแล้วนะครับ แต่แอบไปไถรูปดาว 5 แฉก ด้านข้างมา เวลามันเซทผมตั้งขึ้นนะ เท่โคตร!  น้อง ๆ เฟรชชี่งี้มองกันตรึมอ่ะ

“โน่ครับ ป่ะ ถึงแล้ว”  คิดโน่นนี่จนเพลินเลยครับ   อ้าว !  Drift นี่หว่า(ร้านที่ผมชอบมา) ไหนวันนี้มันบอกว่าจะไปห้องมัน แล้วทำไมถึงพามากินแถวคอนโดผมเนี่ย

“วันนี้มึงนอนไหน” ผมถามขึ้นครับ

“ห้องกู  ทำไม” พวกเรากำลังเดินเข้าไปในร้านครับ หาที่นั่งได้พนักงานก็ยื่นเมนูให้

“งั้นมึงส่งกูที่ห้องก่อน ไหน ๆ ก็มาถึงแล้ว กูขี้เกียจนั่งรถกลับไปอีก”

“ไม่เอาอ่ะ  กูนอนไม่หลับถ้ามึงไม่อยู่” สายตามันกวาดไปทั่วเมนูเลยครับ

“งั้นมึงก็ค้างที่นี่” ผมชี้ ๆ สั่งไปครับ อาหารร้านนี้อร่อยมาก พนักงานยิ้มแปลก ๆ ให้พวกผมนิดหน่อย

"ไม่ได้   งานกูอยู่ที่ห้อง หลาย ๆ เรื่องเลย ช่วงนี้กูยุ่งมากเลยว่ะ... อีกอย่าง  พรุ่งนี้พ่อกับแม่กูเค้าจะกลับมากูต้องกลับบ้าน มึงก็ต้องไปกับกูด้วย”

นาน ๆ ทีครับที่มันจะปล่อยประโยคยาว ๆ แบบนี้ออกมา พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ผมกะว่าจะนอนยาว ๆ สักหน่อย อะไรของมันก็ไม่รู้เพิ่งจะมาบอกตอนนี้

“ไม่เอาอ่ะ  มึงไปคนเดียวดิ”

“ค้างแค่คืนเดียวกูบอกที่บ้านไว้แล้ว....นะ”   หน้าแม่ง  อ้อน

“แต่....”

“ที่บ้านกูมีกีตาร์”  แมร่งจ้อง

“แต่....”

“ที่บ้านกูมีชาขาวเก็กฮวยที่มึงชอบ”

“คิม”

“ที่บ้านกูมีขนม”

“ไอ้คิม ! ”

“แล้วที่บ้านกูก็มีไอติมด้วย   ถึงกูทำเองไม่เป็น แต่พรุ่งนี้กูจะซื้อไปเยอะ ๆ เลย”

ผมยิ้มเลยครับ ส่ายหน้ากับความเป็นเด็กของมันจริง ๆ  มันเสกของพวกนี้ไว้ในห้องมันยังไม่พอ ยังจะไปเสกไว้ที่บ้านมันอีก เชื่อไหมครับว่า ตอนไปที่ห้องมันครั้งแรกนะ ไม่มีของอะไรจุกจิกแบบนี้หรอกครับ เรียบมาก แมนมาก ขนมของกินอะไรก็ไม่มี  เดี๋ยวนี้เหรอครับ เต็มตู้อ่ะ มีแต่ของโปรดผมทั้งนั้น ฮ่าฮ่า (มันเองนะที่ตามใจผมอ่ะ)

“กลับกับกูนะครับ โน่” มันพูดพลางตักปลาหมึกผัดไข่เค็มมาให้ผมครับ สายตาแม่งโคตรอ้อน

ผมไม่ตอบครับแต่ส่งยิ้มให้มันแทน เราทานข้าวกันต่อสักพักก็ขับรถกลับไปที่คอนโดของมันทันที

......

......

......

ตอนนี้ผมกำลังง่วนอยู่กับการรื้อตู้เสื้อผ้ามันครับ  ผมหาเสื้อกล้ามผมไม่เจอ ผมจำได้ว่าเอาติดมาไว้ 2 ตัวนะ แต่หายังไงก็ไม่เจอ อารมณ์เริ่มเสียแล้ว

“คิมมึงเห็นเสื้อกูมั๊ยวะ  คิม! ”  ผมตะโกนถามมันครับเห็นมันชะโยกหัวออกมาจากห้องน้ำทำหน้าเหรอหรา

“มึงเอาเสื้อกูส่งซักรึเปล่า  หาไม่เจอเลยเนี่ย”  มันเดินออกมาแล้วครับ

“อะไรเนี่ยโน่  เสื้อผ้ากูเลอะเทอะหมดแล้ว”  ดูมัน ทำปากเชิด ๆ ขึ้นอีกแล้ว  ผมไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาหาของผมต่อไป

“ไม่ต้องหาแล้วครับ  ไป  กูเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว ไปอาบน้ำ”  

“แล้วเสื้ออ่ะ” 

“เดี๋ยวหาให้เอง ไปอาบเลย”

“น้ำอุ่นพอดีรึเปล่า  วันนี้กูจะแช่นาน”  ผมเงยหน้าขึ้นมาถามมัน  มือก็จับเสื้อผ้ายัดกลับเข้าตู้

“ไป ไป ไม่ต้องเก็บแล้วเดี๋ยวกูพับเอง”  มันนั่งลงหน้าตู้ครับ ส่วนผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ....แต่....ก็ต้องเดินออกมาอีกครั้งเมื่อไม่เห็นผ้าเช็ดตัวพาดไว้ที่ราว

“ผ้าเช็ดตัวกูล่ะ”

“พับไว้ให้ที่ปลายอ่างแล้ว ..........อย่าเล่นฟองนะครับโน่ กูจะอาบต่อด้วย”

ฮ่าฮ่า มันคิดว่าผมจะเชื่อหรือยังไง  ผมใช้ bubble gel เทลง แล้วตีฟองเต็มอ่างเลยครับ ชอบมากกลิ่นเมลอน(อันนี้เฮียซื้อมาฝากจากเกาหลีเชียวนะ) กำลังนอนหลับตาแช่อย่างมีความสุขประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกครับ ผมรีบยกขาข้างที่พาดไว้ขอบอ่างลงทันที 

“วันนี้โกนหนวดด้วยนะครับโน่  เวลาจูบแล้วมันแข็ง  กูเจ็บปาก”  มันเดินมาถึงริมอ่างเลยครับ

“เชี่ยคิม!  ออกไปเลย ! ”    ห่าแม่งงงง !  ดันเข้ามาพูดเรื่องบ้า ๆแบบนี้ ผมพูดด่าไปแล้วก็อดยิ้มอาย ๆ ไม่ได้ครับ มันเองก็ยิ้มเหมือนกัน

“สระผมไหม เดี๋ยวกูทำให้”  มันถอดเสื้อออกแล้วพาดเอาไว้ครับ

“เฮ้ย !  มึงทำอะไรอ่ะ  ไม่สระ!  กูจะแช่ตัว”  ถอดแล้วครับบ็อคเซอร์มัน

“ไอ้คิม  มึงจะทำอะไรกูอาบน้ำอยู่”   ก้าวลงมาแล้วครับขาข้างนึงของมัน

“ขยับไปครับโน่  อย่าดื้อ”   แมร่งเต็มหน้ากูเลย

“คิม..........มึง”

“จะมองอีกนานไหมครับ ตรงนั้นน่ะ ถ้าไม่ขยับจะนั่งบนตัวมึงนะครับ”   ผมรีบขยับเลยครับ ตอนนี้มันนั่งลงตรงข้ามกับผมแล้ว

“ฟองเยอะชิบหาย เทจนหมดขวดรึยังเนี่ย”  มันพูดแล้วหลับตาลงครับ  ผมไม่ตอบอะไร เราสองคนนอนแช่อยู่เงียบ ๆ สักพักมันก็พูดขึ้น

“โน่ครับ  เดี๋ยววันอาทิตย์ กูพาไปตัดผมนะ”  ผมลืมตาเลยครับ

“ทำไม”

“กูไม่ชอบให้มึงผมยาว  หน้าเหมือนผู้หญิงว่ะ”  ทำไมใจผมแปล็บ ๆ ขึ้นมาก็ไม่รู้ครับ นานเกือบปีแล้วที่มันไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้อีกเลย  

“เอาสั้น ๆ หน่อยจะได้ไม่ร้อนด้วย  ดีมะ”  มันยังหลับตาพูดต่อครับ

“ไม่ดีรึไง  เห็นแล้วจะได้นึกถึงพลอยของมึงไงล่ะ”  ผมประชด พูดออกไปได้ไงก็ไม่รู้   มันลืมตาขึ้นทันทีจ้องผมใหญ่เลยครับ ดูเหมือนกำลังโกรธอีกต่างหาก

“ไหนเราเคยพูดกันรู้เรื่องแล้งไงครับโน่  โน่บอกจะไม่พูดเรื่องนี้อีกใช่ไหม อย่าพูดอะไรที่ทำให้ตัวเองเสียใจ”

“........”

“ทำไมไม่เชื่อใจ  ยังไม่เชื่อกูอีกเหรอ  กูไม่ได้รักเค้าแล้ว...มึงคิดอะไรเนี่ย”  ผมลุกเลยครับ  ผมไม่ไหว  รู้สึกใจโหวงๆชอบกล  เดินเข้าห้องกระจกเปิดฝักบัวอาบน้ำทันที ปล่อยให้สายน้ำเย็นๆราดรดลงมา ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ แค่คำพูดแค่นั้นของมันก็ทำให้ผมอ่อนไหวขนาดนี้

มันสวมกอดผมจากด้านหลังครับ ผมไม่หันไป  เราสองคนอายน้ำด้วยกันโดยไม่พูดอะไรเลย.....

พออาบน้ำเสร็จผมก็มานอนเล่นอยู่บนเตียงครับ ใส่เสื้อกล้ามของมันนั่นแหละ สวมเฮดโฟนไว้ ดู DVD ที่เลือกมาเมื่อกี้หนังแอคชั่นมันส์โคตร ไฟในห้องถูกปิดลงแล้ว ไอ้คิมนั่งหันหลังให้ มันทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของมัน  งานมันเยอะมากครับ ทั้งงานส่วนตัวและงานที่คณะด้วย อาจารย์หลายคนชอบให้มันไปช่วยเรื่องงานวิจัยเพราะมัน research design เก่งมาก แป็บเดียวเสร็จ  แป็บเดียวเสร็จ  สวย และตรงตามวัตถุประสงค์ คล้าย ๆ กับคนมีพรสวรรค์เลยอ่ะ  ผมเคยแอบดูมันทำครับ แป็บเดียวจริง ๆ ในส่วนของโปรแกรมนะ (ไม่รวมการตั้งคำถามสร้างทางเลือก เพราะส่วนนี้ยากที่สุดน่ะสิ อิอิ)


เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกที TV ถูกปิดไปแล้วครับ มีผ้าห่มมาห่มให้เรียบร้อย มองเห็นแต่แสงไฟจากโต๊ะหนังสือและหน้าจอคอมฯ เท่านั้นที่ยังเปิดอยู่

ใช่ครับมันยังคงนั่งทำงานอยู่ หน้าจอถูกเลื่อนขึ้นลง ขณะที่มือซ้ายกดแป้นพิมพ์อย่างชำนาญ ผมมองดูนาฬิกาตอนนี้ตี 3 กว่าแล้วครับ จริง ๆ ไม่ดึกนะสำหรับพวกผม    สักพักเห็นมันเอนหลังเข้ากับพนักพิงสองมือหยุดเคลื่อนไหวถอนหายใจเบา ๆ .......ผมเดินเข้าไปหาครับ….

“คิม  นอนเถอะว่ะ  ดึกแล้ว....นะ”

“เติมพลังหน่อยสิ” มันหันมามองทำตาอ้อน ๆ ครับ

“ไปนอนก่อน  ลุกเร็ว”  ผมปิดเครื่องเลยครับ ปิดโคมไฟ ดึงแขนมันให้ลุกมาที่เตียง

“คิม”

“ครับ”

“ .....กูขอโทษนะ เรื่อง......นั้นน่ะ....เมื่อตอนอาบน้ำ...กู..ฉุนเฉียวไปหน่อยว่ะ...ไม่รู้เป็นอะไร” ผมเห็นมันยิ้มครับ ยิ้มมาก ๆ เลยด้วย  มันรวบตัวผมไปกอดเอาไว้แน่น

“ไม่รู้จริง ๆเหรอว่าเป็นอะไร หืม”

“......”

“มึงนี่น้า....รักกูแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”    ปลายจมูกโด่งกดลงมาที่แก้มผมครับ มันขบใบหูผมเล่นเบา ๆ แล้วเราสองคนก็หลับกันไปในสภาพนั้นน่ะแหละ

.

.

หลังจากเสียงแตรรถดังอยู่ 2 ครั้งบานประตูใหญ่ก็ถูกเลื่อนออกโดยอัตโนมัติ  รถเคลื่อนตัวเข้าไปจอดลงอย่างช้า ๆ 

“ล้างให้ด้วย” พูดจบมันโยนกุญแจรถส่งให้คนที่ยืนรอรับรถอยู่หน้าโรงรถ

“ครับคุณคิม”

“คุณพ่อมาถึงตอนไหน”

“เมื่อคืนครับ 5 ทุ่มกว่า”


บ้านโล่งสวย  แต่เงียบ !  อาจเป็นเพราะกว้าง  เฟอนิเจอร์ทุกอย่างล้วนทำจากไม้แกะสลักงดงามและมีสีทองแม้กระทั่งผ้าม่าน 

ผมเดินตามมันเข้าไปผ่านห้องโถงใหญ่ ผ่านห้องหนังสือ ห้องโล่ง ๆ ที่มีเปียโนตัวใหญ่วางอยู่ ผ่านพื้นยกระดับเลี้ยวขวาตัดเข้าไปเจอกับห้องรับแขกเล็กอีกห้อง ซึ่งตอนนี้มีคนกำลังนั่งดู TV อยู่

“หวัดดีครับพ่อ  สวัสดีครับ...คุณแม่”  พ่อมันหล่อครับแต่ยิ่งกว่านั้น แม่มันทำไมโคตรของความสวยเลย อายุน่าจะไม่เกิน 40 ปีด้วยซ้ำ

“ผมพาเพื่อนมาด้วย โน่นี่พ่อกับแม่กู”

“สวัสดีครับ” ผมพูดพร้อมยกมือไหว้ท่านทั้งสองคน

“พ่อรอแกอยู่พอดี กินข้าวด้วยกันเลย  ไปคุณ” พ่อมันหันไปเรียกคุณแม่มันครับ เธอยิ้มสวยมากมาที่พวกผม ท่าทางใจดีมากมาย

พวกเราเดินตามกันออกไปที่ห้องทานอาหารครับ มันหันมามองผมนิดหน่อย

 “เดี๋ยวกินข้าวเสร็จมึงขึ้นไปเล่นที่ห้องกูก่อนจะได้ไม่เบื่อ พ่อกูคงมีเรื่องคุยกับกู”  ผมพยักหน้ารับรู้

อาหารก็อร่อยอยู่หรอกครับ แต่บรรยากาศมันแปลก ๆมันมีคำว่าห่างเหินเข้ามาแจมบนโต๊ะด้วยอ่ะ เรื่องที่มันคุยกับพ่อมันส่วนใหญ่เป็นเรื่องธุรกิจแหละครับ

 ผมไม่ได้สนใจฟังอะไรมากมาย ทานของผมไปเรื่อย นาน ๆทีมันก็ตักกับข้าวมาใส่ในจานผมบ้าง แต่เราสองคนไม่ได้คุยกันเลยนะครับ

หลังจากทานอาหารเสร็จผมขึ้นมารอมันข้างบนครับ ห้องมันเรียบมาก ไม่มีของจุกจิกอะไรให้รกตา แต่...มันแปลก....แปลกที่ทุกอย่างเป็นสีดำ  ดำสนิท  ดำจนน่ากลัว.....

ผมแปลกใจมากขึ้นไปอีกที่โต๊ะข้างเตียงมีดอกกุหลาบสีแดงสด 1 ดอกวางอยู่ข้าง ๆ รูปถ่ายที่อัดกรอบไว้อย่างดี.....มัน..พ่อมัน...ผู้หญิง ?......แม่มัน ?....แต่ไม่ใช้ผู้หญิงที่เห็นข้างล่าง.......

ช่างเถอะ !  ผมคิดแล้วหยิบกีตาร์ที่พิงอยู่ข้างโต๊ะหนังสือออกมาเกาเล่นครับ  โห...มันใช้Takamine ด้วย ของผมแค่ Yamaha เอง

ไม่มีสมุดเพลง......ดีดเปล่า....เกาสด...อืม.....จำคอร์ดไม่ค่อยได้ด้วย....ดำน้ำไปเรื่อย......สมุดเพลงก็ไม่มี

Trrrrrr ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา ทำให้แววตาฉันเห็นความสดใส  Trrrrrrr   ไอ้โป้งโทรมาครับ

“ว่าไงมึง”

< อยู่ไหนวะ กูมาหาที่ห้องไม่เจอ >

“อยู่บ้านไอ้คิม มันพามา...เอาของ  มึงมีอะไร”  ผิดรึเปล่าครับที่โกหกไปแบบนี้......

< โทรมาถามดู ก็ไม่เห็นมึงที่ห้อง กูกำลังจะพาพี่เก๋ไปดูหนังว่ะ > พี่เก๋เด็กซิ่วนิเทศน์เด็กใหม่มันครับ

“เออ  แล้วไง”

< กูก็โทรมาบอกมึงไง >

“ทำไม”

< มึงอาบน้ำรึยัง >

“มึงบ้ารึเปล่านี่มันบ่ายนะเว้ย”

<คืนนี้กลับมานอนห้องนะ เดี๋ยวกูเตรียมทุกอย่างไว้ให้ >  เสียงมันเศร้า ๆ

“โป้ง  อะไรของมึง”

< ….ได้ไหม >

“.......”

< ขอโทษครับ กูลืม >  แม่งเสียงมันสั่นทำไมวะ 

ไม่อยากโกหก......

“.....โป้ง ! มึงฟังนะ  เมื่อกี้กูโกหก..ที่จริงวันนี้กูจะมาค้างที่บ้านมัน พ่อแม่มันกลัมมามันไม่มีเพื่อนเลยชวนกูมาด้วย   เอางี้...พรุ่งนี้กูกลับแต่เช้าเลย  มึงนอนอยู่ที่คอนโดกูก็ได้..อย่างงี้ดีมั๊ยวะ” 

< ........ >

“.....กูขอโทษ......มึง เหงาใช่ไหม” 

< ........ >

“มึงถือสายไว้งี้แหละ  ไหนบอกกูมาซิ มึงนัดพี่เค้ากี่โมง”

< ......บ่าย 3 >

“พวกมึงจะดูหนังเรื่องอะไรกัน”

< ยังไม่รู้เลย แล้วแต่เค้า >

“ทำไมไม่ดู 30 กำลังแจ๋ว วะ พี่เค้าจะได้รู้ว่ามึงชอบคนแก่ ฮ่าฮ่าฮ่า” ผมพยายามเต็มที่ครับยิ่งผมหัวเราะดังเท่าไหร่ผมยิ่งรู้ว่าตัวเองผิดมากเท่านั้น

< เชี่ยโน่  อั้มยังไม่แก่เว้ย แน่นอนกูชอบอั้มอยู่แล้ว น่ารักขนาดนั้นฮ่าฮ่า>

“มึงชอบคนแก่” 

< ไม่ได้ชอบ >

“มึงชอบ”

< ไม่ได้ชอบ >

“หึ  หายงอนแล้วนะมึงอ่ะ”

< เออ  เจอกันพรุ่งนี้ก็ได้ แล้วคืนนี้กูจะทำไอติมไว้ให้มึงอีก เมื่อกี้กูแอบไปดู  มึงแดกหมดแล้วไม่บอกกู >

“ก็กูติด ต้องกินก่อนนอนทุกวัน”

< มิน่า มึงอ้วน>

“มึงอย่า! กูหล่อออก ยีนส์กูยัง 32 เท่าเดิม”

< ครับ ๆ หล่อครับ >

“เจอกันพรุ่งนี้เว้ย” ผมกดวางสายไปครับ นั่งเกากีตาร์ต่อไป...รู้สึกผิดครับ.....อืม..ท่อนนี้จำคอร์ดไม่ได้แฮะ

.....ไม่มีสมาธิเลย.....ผมหลับตาลง....


“มึงเบื่อ?”  จู่ ๆ ไอ้คิมมันก็เปิดประตูเข้ามาครับ ผมหยุดมือแล้วมองหน้ามัน

“  เปล่า ไม่เบื่อหรอก  คิม ห้องมึงน่ากลัวว่ะ โคตร dark เลย”

“ขึ้นไปว่ายน้ำกัน”  มันเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยครับ

“ว่ายน้ำ ”

“ชั้นบน”

“ไม่เอา  กูว่ายน้ำไม่เป็น”

“งั้นทำอะไร มึงเบื่อไม่ใช่รึไง”

“ไม่เป็นไรปล่อยกูไว้งี้แหละ มึงไปคุยกับพ่อแม่มึงเหอะ”

“เค้าออกไปแล้ว  เห็นว่าไปหาญาติ ๆเมียเค้าแหละ”  แววตามันว่างเปล่ามากเลยครับ
 
“เมียเค้า ?  ไม่ใช่แม่มึงเหรอ” ผมถามออกไปแล้วครับ เรื่องที่ไม่น่าถามที่สุด

“......เมียใหม่  พ่อกู” สายตาที่ไม่มีจุดโฟกัส  คงเหมือนชีวิตของมันต่อบ้านหลังนี้

ผมไม่พูดอะไรต่อครับ เกากีตาร์ต่อไป  ทำท่าไม่สนใจ ทั้งที่มีคำพูดมากมายอยากจะถาม แต่จู่ ๆ มันก็พูดขึ้น

“กูชอบสีดำ  ชอบความมืด  กูเปลี่ยนห้องนี้ให้เป็นสีดำทั้งหมดตั้งแต่แม่กูเค้าไม่อยู่”

“..........”

“ภาพล่าสุดที่กูจำได้เกี่ยวกับแม่กู....เค้านอนกอดกูอยู่ในห้องนี้ ตอนนั้น..มืดมาก ทุกอย่างเป็นสีดำ มีอ้อมแขนของเค้ากอดกูอยู่ตลอดคืน...แต่พอเช้า  พอมันไม่มืด เค้าก็หายไป..กูไม่เคยเห็นเค้าอีกเลย”

“...คิม...”

“หึ......ป่ะ!  ไปขับรถเล่นกันมะ เดี๋ยวกูพาเที่ยว แดดร่มแล้ว” มันเปลี่ยนเรื่อง ปิดบังความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ครับ..

ที่ด้านข้างของโรงรถ มันเดินไปหยิบพวงกุญแจที่แขวนไว้ออกมา สวมหมวกกันน็อคของตัวเองแล้วพยักหน้าเรียกผมเข้าไปหา จากนั้นสวมอีกใบให้ผมครับ

“ได้ใช่มั๊ย  มอไซด์น่ะ”

“อยู่แล้ว”  พูดจบผมขึ้นคร่อมเลยครับ 

เราขับรถเล่นกันไปเรื่อย ๆ เข้าซอยนั้นทะลุซอยนี้ สนุกดีครับมันพาผมเซอร์เวย์ซะทั่ว  แต่...ผมไม่พอใจแค่นั้นน่ะสิ

“มึง จอดก่อน”  รถหยุดลงแล้วครับ มันหันมามองเป็นเชิงถาม

“เดี๋ยวกูขับเอง”

“ห๊ะ!”

“มึงลงมาดิ”  ผมรอพร้อมจะขึ้นขับแล้วครับ

“มึงขับเป็น?”

“เป็นดิวะ มึงลงมาเหอะ” มันก้าวลงมาครับ ผมรีบขึ้นไปนั่งเลย พยักหน้าให้มันขึ้นซ้อน ท่าทางมันตลกมากเลยครับ คล้าย ๆ กล้า ๆ กลัว ๆ 

“กูเคยขับแต่รถผู้ชายนะเว้ย!  เดี๋ยวกูลองรถแบบนี้ดู”

........................## ฉึก !!!! $@%&%$#  !!!!!!

 กระตุกครับ ! ผมงัดเกียร์ 2 ขึ้นมันกระตุกทันที

“มึงตบไปข้างหน้าดิวะ นี่มันรถผู้หญิงนะ!    มึงลงมาดีกว่าเดี๋ยวกูขับเอง”

“ไม่เอาอ่ะ  กูอยากขับ  กูไม่เคยขับรถแบบนี้   กูจะขับให้มันเป็นก่อน”  ผมดื้อครับ ผมอยากขับ

“ งั้นมึงตบเกียร์ลงแล้วขับไป  ต่อไปก็ตบลงอีก ห้ามงัดขึ้นเด็ดขาด OK !  ”

“.....เออ.........ขับง่ายว่ะ ฮะ ฮะ ฮะ คิม  ง่ายโคตรกูชอบ มึงอยากไปไหนเดี๋ยวกูพาไป............”

เราสองคนขับรถเล่นกันเรื่อยเปื่อยครับ แวะทานอาหารร้านเล็ก ๆ ข้างทาง ผมชอบชีวิตแบบนี้นะธรรมดาดี....

หลังจากกลับมาถึงบ้านพ่อแม่มันกลับมาจากข้างนอกแล้วครับ คิมแวะไปคุยกับพ่อมันสักพักก็ตามขึ้นมาบนห้อง

ผมคิดว่า...ผมรู้ครับ...เหตุผลที่มันไม่อยากอยู่บ้าน...ไม่มีใครคอยมันอยู่เลย......ถ้าเป็นผม ผมเองก็ไม่อยากอยู่ครับ

....ไม่มีใคร........ ความรักที่เหมือนเงาต้องถ่างตาแค่ไหนถึงจะมองเห็นได้

มีทุกอย่างจนเกินความจำเป็น....แต่สิ่งที่ต้องการที่สุดกลับหายากเหลือเกิน.....

ผมอาบน้ำเสร็จก็มานอนดู MV สาว ๆ เกาหลีอยู่บนเตียงครับ เปิดหนังสือ Software ดู ๆ ไปด้วย 


พอมันเดินออกมาจากห้องน้ำ มันก็ตรงไปปิด TV เลยครับ หยิบกีตาร์ที่วางอยู่ข้างเตียงแล้วเดินมานั่งลงข้าง ๆ ผม

“ทำไรของมึง”

“ปลูกต้นไม้มั้ง”  

เอาแล้วครับ มือมันเริ่มเกาคอร์ด G เบา ๆ  ผมเซอร์ไพรส์นะ คิดว่ามันเล่นไม่เป็นซะอีก 

“โน่ !  เพลงนี้เพราะดี  กูจะเล่นให้มึงฟัง”  เหมือนมันกำลังเข้าอินโทรเพลงแล้วครับ

สายตาแมร่งเชี่ย ! จ้องห่าอะไรนักหนา  ผมแอบยิ้มออกมาครับ



แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว   เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยว  ให้มีความหมาย

ไม่ว่าฉันและเธอ   ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไร       คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ .........ไม่ให้ไกลกัน

จากเป็นคนเย็นชา  ก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย    สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย  เธอบอกกันให้รู้

เปลี่ยนชีวิตฉันไป  อยากอยู่นาน ๆ เพื่อจะเฝ้าดู    วันพรุ่งนี้ รักเราจะเป็นอย่างไร

ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ว่าชีวิตมันดีเช่นไร  เมื่อได้มีบางคนข้างกาย   เมื่อได้มีเธออยู่ข้าง ๆ กัน

ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์  ทั้งหัวใจมีเธอเท่านั้น

รักของเรา.....จะอยู่จนวันตาย......


“มึงชอบมั๊ยวะ”  

“กูว่าเพลงนี้เหมาะกับเปียโนว่ะ”

“โน่ครับ  กูไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น”

“เอออออออ   กูรู้น่า.......แต่มึงยังร้องไม่จบนี่”  ผมแกล้งเปิดหนังสือไปเรื่อย ๆ

“วันนึงกูจะร้องให้มึงฟังจนจบเลย  มึงรอฟังนะ”

“ คิม  จริง ๆ มึงจำเนื้อร้องได้แค่นี้ใช่ป่ะ” 

 ผมถามยิ้ม ๆ กวนมันครับ เลยเจอมันดีดหน้าผากมา 1 ที วันนี้ผมมัดจุกโชว์เหม่งอีกต่างหาก (ทางสะดวกเลยสิมึง)

“ทำเป็นรู้ดี   ขอคำตอบกูด้วย” จ้องเอา ๆ แม่งขู่ฉิบ

“เอ้อออออออ  แล้วกูจะรอฟัง  มึงเองก็อย่าลืมซะล่ะ”  

รู้สึกตอนนี้หน้าร้อน ๆ ยังไงไม่รู้

“ อ่ะ! ”  มันส่งกีตาร์มาให้ผมครับ

“อะไร”  ผมรับมาแบบงง ๆ 

“เล่นดิ”

“.........” จ้องมันครับ  ไม่ตอบ

“ เล่นให้กูฟัง  เพลงที่มึงชอบ”

“ไม่เอา กูขี้เกียจ” ผมพูดแล้ววางกีตาร์ลงบนเตียง หยิบหนังสือมาดูต่อ

“โน่ครับ  กูอยากฟัง”

“กูก็เล่นให้มึงฟังออกบ่อย ที่ห้องไง”

“แต่ยังไม่เคยเล่นที่นี่.....นะ”  มันอ้อนอีกแล้วครับ 

“........” ผมยิ้มให้มัน  เริ่มใจอ่อนนิด ๆ แล้วครับ

“มึงดู  นี่ ‘ทาคามิเนะ’ เชียวนะ ได้ยินข่าวว่าของมึง ‘ยามาฮ่า’ ไม่ใช่เหรอ”

“ครับ  เล่นครับ  เล่นแล้วครับ มึงไม่ต้องมาเปรียบเทียบครับ” 

ผมหยิบกีตาร์ขึ้นมาเกาเสียงมั่ว ๆส่วนใหญ่เป็นอินโทรแต่งเองที่เกาประจำ......อืม...Touching แมร่งสุดยอดอ่ะ

“เอาเพลงนี้ละกัน ขอตีท่อนกลางเลยนะเว้ย”


ความปวดร้าวครั้งนี้ฉันยินดีจะรับ  ยอมเป็นคนที่เสียใจ

ในเมื่อความบังเอิญทำให้เธอเจอเขา  ฉันจะห้ามอย่างไร

ผิดที่ฉัน ไม่ใช่เธอ  ที่มันบังเอิญรักเธอมากเกินไป.......รักจนมันยอมเจ็บ....



“เพลงอะไรของมึง”  มันถามขึ้นมาทันทีเลยครับ แต่ทำหน้าแปลก ๆ 

“ไม่รู้  จำชื่อไม่ได้  ไอ้โป้งมันชอบเล่นให้กูฟัง  กูจำคอร์ดท่อนนี้ได้ขึ้นใจเลยว่ะ”

“พวกมึงไปเล่นกันตอนไหน”    เสียงเข้มฉิบหาย   มันเป็นไรขึ้นมาอีก

“....ไรวะคิม มึงเป็นไรเนี่ย กูเล่นไม่เก่งเหมือนพวกมึงนะ จำได้มากสุดก็เพลงเนี่ย”

“อยากฟังก็บอกกู  ให้มันเล่นให้ฟังทำไม”

“คิม  โป้งมันเพื่อนกู  เอาหนังสือเพลงมึงมาดิ  กูจะเล่นเพลงอื่นให้ฟัง”

“........”

“กูกำลังจะหมดความอดทนแล้วนะ ”

“...ไม่ต้องแล้ว นอนเถอะ กูง่วงแล้ว”  มันเดินเอากีตาร์ไปเก็บครับ หรี่ไฟลงจนเกือบจะมืด หยิบเฮดโฟนที่หัวเตียงขึ้นมาครอบหูให้ผม  ยัดรีโมทใส่ในมือผม

“กูชอบเพลงนี้....มึงต้องหัดเล่นให้กูฟัง”  มันจูบลงที่หน้าผากผมหนึ่งที 

“หวงนะครับโน่  มึงรู้ใช่มั๊ย”  

“กดเลยครับโน่  กดลงไปตรงปุ่ม Play นั่นแหละ”


Tbc.