บทที่16
“....มันเป็นไปได้รึเปล่าวะ ? ที่กู.....จะรักคนสองคนในเวลาเดียวกัน ”
“ โน่!!! ”
“..............” ผมหลับตาลงแน่น อยากจะหลับจริง ๆ ซะตรงนั้นเลย เราต่างอยู่เงียบ ๆ กันสักพักมันก็ขับรถเคลื่อนออกไป
พอกลับถึงห้องมันรีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาเรียกผมเข้าไปอาบ ผมงอแงนิดหน่อยแต่ก็ยอมเข้าไปอาบโดยดี
พอออกมาเห็นมันนอนฟังเพลงอยู่บนเตียง
ไอ้โป้งมันติดนิสัยก่อนนอนมันจะเปิดเพลงเบา ๆ ฟังจนหลับไป ดึก ๆ ถึงจะลุกขึ้นมาปิด
ถ้ามันจะนอนผมจะรู้เลยทันที ตอนนี้ไฟในห้องถูกหรี่ลงจนสุดไม่ถึงกับมืดมากแต่ก็ไม่สว่างจนเกินไป
“ วันนี้ไม่อ่านหนังสือ ? ” ผมถามขึ้น
“ อืม ง่วงแล้ว ” มันตอบทั้ง ๆ ที่นอนหลับตาอยู่
“ ร้อนว่ะ! กูถอดเสื้อนอนละกัน ” ผมพูดจบถอดเสื้อที่ใส่อยู่โยนลงข้างเตียง
ติ๊ด
ติ๊ด !! มันลุกขึ้นกดรีโมทเร่งแอร์ให้ผม
“ โป้ง มึงลุกไปปิดไฟดิวะ
จะหรี่ไว้แบบนี้รึไง ”
“ อืม นอนแบบนี้แหละกูขี้เกียจว่ะ
เดี๋ยวดึก ๆ กูลุกมาปิดเอง ”
“............” ผมหลับตาลง
ไม่ปิดก็ไม่ปิด ผมก็ขี้เกียจลุกเหมือนกัน
“ โป้ง! ” ผมเรียกมัน
“ อืม ”
“ คำถามที่กูถามมึงบนรถเมื่อกี้
มึงยังไม่ได้ตอบกูเลยนะ ”
“.........” มันเงียบ
ผมเลยพลิกตัวนอนคว่ำเท้าแขนไปมองหน้ามันใกล้ ๆ
“ ตอบกูหน่อยดิ ”
“ มึงถามใหม่สิ มึงถามว่าอะไร ”
มันหลับตาพูด
“ มันจะเป็นไปได้ไหม
ไม่ใช่สิ! มึงจะรับได้ไหมถ้ากูจะรักทั้งมึงทั้งไอ้คิมพร้อมกัน
”
“ หึ มึงเห็นแก่ตัวว่ะโน่!
โคตรเจ้าชู้เลย มัน....เป็นไปไม่ได้หรอก”
ผมพลิกตัวกลับมานอนที่เดิม
“ กูก็ว่างั้น มึงคงคิดกับกูแค่เพื่อนจริง ๆ ทำไงได้ล่ะวะ
ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ซะด้วยโทษทีว่ะโป้ง คำถามกูงี่เง่าชะมัด”
ผมหลับตาลงคงจะนอนได้จริง ๆ สักที มันให้คำตอบกับผมแล้วนี่
“จุ๊บ” ผมลืมตาขึ้นทันที!
ไอ้โป้งจุ๊บที่มุมปากผมเบา ๆ
คราวนี้เป็นมันที่พลิกเข้ามามองหน้าผมใกล้ ๆ
“มึงชอบกูเหรอ?” มันถามผม
“ใช่มั้ง” ผมจ้องตามัน
“ไม่มีมั้งได้ไหม” ตามันหวานเชื่อมเลย
“ยังไม่รู้ว่าใช่จริงรึเปล่า”
“ทำยังไงถึงจะรู้”
“.............” ผมไม่ตอบแต่มองหน้ามันเป็นเชิงสงสัย
“.....ลองจูบกันดูไหม ”
ผมตกใจกับคำถามของมัน
“.........” มันโน้มริมฝีปากลงมาแล้วครับ
ใกล้...มาก
“โป้ง!” ผมเรียกมันดันหน้ามันไว้ มันชะงัก
“เมื่อกี้มึงจูบกับน้องเค้ามารึเปล่า”
“..........”
“ตอบดิ”
“จูบ”
“งั้นมึงถอยออกไป” ผมผลักมันแล้วหันหลังให้
“โน่”
“........”
“ โน่ครับ
กูอาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว” มันกอดผมครับกัดไหล่ผมเล่นเบา
ๆ
“........” ผมเงียบ แกล้งนอนหลับไปเลย
“มึงไม่อยากรู้รึไง ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง”
ผมพลิกตัวกลับมาทันที จ้องหน้ามันใกล้ ๆ
“รู้สึกยังไง”
“ มึงต้องค้นหาเอาเอง คำตอบ.....อยู่ที่นี่! ”
จูบที่แสนหวานประทับลงบนริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา
ริมฝีปากนุ่มขบเม้มแตะชิมหยอกเย้าอีกฝ่ายให้ลุ่มหลง ปลายลิ้นเรียวค่อย ๆ
แทรกตัวเข้ามาตวัดรับความหอมภายในริมฝีปากบาง มันดูดปลายลิ้นผมเล่นเบา ๆ แรงกดจากการดูดจูบเกาะเกี่ยวเรียวลิ้น
ช่างก่อให้เกิดแรงปรารถนามากมายเกินต้านทาน
เสียงหัวใจที่เต้นดังกว่าปกติชัด
จนกลบเสียงเพลงที่เปิดคลอไว้ก่อนหน้านั้น “อืออ..” ผมครางในลำคอสองสามทีขณะที่มันระดมจูบใส่ไม่ยั้ง สองแขนยกขึ้นคล้องรอบคอมันไว้อย่างลืมตัว
รสจูบที่มันส่งให้ช่างเป็นสัมผัสที่แสนวิเศษอะไรเช่นนี้ มันขบเม้มลงที่ริมฝีปากสองสามทีเป็นการปิดท้ายก่อนจะถอนจูบออกมา
“อื้ออ” ผมชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ใส่มันเหมือนคนถูกขัดใจ มองเห็นมันแอบหัวเราะออกมา
“รู้คำตอบของกูรึยัง” เสียงหัวใจมันเต้นดังจนผมรู้สึกได้
“มึงก็ชอบกู ?”
“ไม่ใช่แค่ชอบ แต่กูรักเลย”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว”
“ คบกับกูไหม? ”
“คบไม่ได้ เพราะมึงมีเจ้าของแล้ว”
“กูชอบมึงและกูก็ชอบมัน
โทษทีวะโป้ง” มันไม่พูดอะไรลูบหัวผมแล้วซุกหน้าลงหอมที่ซอกคอเบา
ๆ
“ไม่ต้องขอโทษ มึงไม่เคยผิด”
“มึงเจ็บใช่ไหม เรื่องกูกับไอ้คิม”
“ที่สุด”
“.........” ผมไม่พูดอะไรต่อ
เราจ้องหน้ากันนิ่ง
“โน่....ไม่ว่าชีวิตมึงจะมีใครผ่านเข้ามาสักกี่คน
กูก็จะอยู่ตรงนี้ ที่ของกูข้าง ๆ มึงตลอดไป” มันจูบลงที่หน้าผากผมเบา ๆ
“ไม่ต้องกังวล! มึงคบกับคนของมึงไป ความสัมพันธ์จะเป็นแบบไหนกูไม่แคร์
กูพอใจที่จะยืนอยู่ตรงจุดนี้ มึงไม่ต้องคิดมาก”
“โป้ง!”
“กูไม่ได้รอมึง แต่กูจะคอยเดินไปพร้อมกับมึง คอยดูมึงกับคนของมึงเดินไปพร้อม ๆ กัน”
“...............” ผมหลับตาลงแน่น
“อย่าร้องนะครับ ไหนว่าอยากรู้ว่ากูรู้สึกยังไง กูบอกไปหมดแล้วนะ”
มันปาดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ
“ ......โป้งรักโน่นะ! ”
ผมร้องไห้โฮเลยครับ กอดมันไว้แน่นน้ำตาไหลลงมาจนตื้อไปหมด
พยายามข่มตาให้หลับแต่ทำยังไงก็หลับไม่ได้ นึกถึงสภาพจิตใจมันแล้วผมสับสนไปหมด
มันเจ็บปวดมานานแค่ไหน ผมลืมตามองเห็นมันเองก็ยังไม่หลับ
และก็คงสับสนไม่แพ้ผม
“โป้ง”
“ ยังไม่นอน ? ”
“ทำกับกูไหม!!”
“..........” มันไม่พูดอะไรหันมาจ้องผมตาโต
ผมพลิกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวมัน
“ทำกันตอนนี้เลย พรุ่งนี้ไอ้คิมมา
กูจะคุยกับมันเอง”
“โน่!!”
ผมโน้มตัวลงไปจะจูบมัน แต่มันดันตัวผมไว้
แล้วผลักผมออกเบา ๆ
“ทำไมวะ มึงไม่อยากทำกับกู ?” ผมงงเลย ไม่เข้าใจมัน
“นอนซะโน่ อย่าฟุ้งซ่าน” มันดันตัวผมให้นอนลงห่มผ้าให้แล้วตัวมันก็ลุกออกไป
“ทำไมไม่ทำ ทำอย่างที่มึงอยากทำ!” ผมตะคอกมันครับ
ผมยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี
“นอนนะครับโน่ นอนซะ อย่ามีปัญหากับคนของมึง เพราะกู!”
“โป้ง! ไหนมึงบอกว่า....”
“โน่ครับ! นอนซะ” มันเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินเปิดประตูออกไปที่ระเบียง
ผมไม่เข้าใจมันกำลังทำอะไร อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นหนีผมแถมยังออกไปโทรศัพท์ในขณะที่เรากำลังคุยเรื่องซีเรียสกันอยู่
จนสักพักมันก็ยังไม่เข้ามา ผมกะเดินออกไปเรียก
ได้ยินเสียงคุยหัวเราะเบา ๆ มันหันมามองนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปคุยต่อ
ผมเดินเข้าไปสวมกอดมันจากด้านหลัง แล้วพูดเบา ๆ กับมัน
“ เข้านอนเถอะง่วงแล้ว ”
มันหันมามองก่อนพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์
“ แค่นี้ก่อนนะครับเอมมี่
พี่โป้งง่วงแล้ว! ”
!!!!!!
ผมอึ้งเลย
สองมือที่กอดเอวมันไว้ถูกปล่อยลงมาทันที ผมเดินถอยหลังออกมาจากตัวมันแบบไม่รู้ตัว
มันยืนนิ่งยังไม่ยอมหันกลับมา ผมเองที่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปนอนลงบนเตียง
เอาหมอนข้างมากั้นไว้ตรงกลาง สักพักมันเดินกลับมานอนลงข้าง
ๆ เราเงียบกันสักพักจนกระทั่ง..
“พรุ่งนี้คิมมันจะกลับมากี่โมง”
“ไม่รู้สิ มันยังไม่บอกเวลา”
“โน่ คิมมันรักมึงนะ”
“อืม กูรู้”
“รู้ก็ดีแล้ว อย่าทำอะไรแบบเมื่อกี้อีก...........ไม่ว่ากับใครก็ตาม”
“โป้ง! มึงคิดอะไร”
ผมลุกขึ้นถามมัน
มันพูดอะไรออกมามันคิดว่าผมเป็นคนยังไงถ้าไม่ใช่พวกมันผมจะทำแบบนั้นทำไม
“มึงคิดว่ากูจะทำอะไรแบบเมื่อกี้กับใคร
กูเป็นคนแบบนั้น?” ผมเสียใจสุด
ๆ เลย มันพูดอะไรออกมา ผมพลิกตัวนอนหันหลังให้มัน น้ำตาไหลลงมาด้วยความน้อยใจ
มันเป็นห่าอะไรของมันทำไมต้องพูดกับผมแบบนี้
ไม่ยอมทำกับผมเหตุผลอะไรผมก็ไม่ว่าหรอกแต่เสือกออกไปยืนหัวเราะยืนคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงหน้าตาแม่งโคตรมีความสุข
มันเป็นคนเดียวกันกับที่บอกว่ารักผมรึเปล่า
มันเอื้อมมือมากอดผมไว้จากด้านหลัง ผมไม่ยอมหันไป
มันยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก ซุกปลายจมูกลงที่ไหล่ผมเบา ๆ
“ขอโทษครับ ทุกอย่าง ทั้งวันนี้ และ.......พรุ่งนี้ก็ด้วย”
ผมได้ยินไม่ค่อยชัดหรอกกำลังจะหลับอยู่มะรอมมะร่อแล้ว
มันพูดจาอะไรเบามาก แต่ช่างมันเถอะพรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ....
.
.
.
“คิมมึงทุเรศว่ะไหนมึงบอกจะกลับเช้า กูกะชวนมึงกับไอ้โป้งไปช็อปกัน กูจะไปซื้อการ์ตูน”
“คิมมึงทุเรศว่ะไหนมึงบอกจะกลับเช้า กูกะชวนมึงกับไอ้โป้งไปช็อปกัน กูจะไปซื้อการ์ตูน”
< ขอโทษจริงครับโน่
ไม่ได้จริง ๆ นะ พรุ่งนี้ทันเรียนบ่ายแน่กูสัญญา
เดี๋ยวตอนเย็นกูพาไปเที่ยวด้วยนะ>
“แล้ววันนี้กูจะไปกับใครมึงก็ไม่อยู่”
< ไอ้โป้งล่ะ >
“มันนัดสาวมันไว้น้องเค้ามาหามันน่ะ”
ผมมองเข้าไปด้านในตอนนี้น้องเอ็มมี่กับมันนั่งคุยกันอยู่หน้าทีวี
< ที่ไหน ห้องเหรอ ? >
“อืม”
< แล้วมึงอยู่ไหน >
“ก็ห้อง คุยที่ระเบียง”
< ..................>
“ เงียบทำไมอ่ะ? วันนี้มันคงไม่ว่างแล้วเดี๋ยวกูไปเองก็ได้ จะไปหาซื้อการ์ตูนกับซื้อแผ่น”
<โทรหาไอ้ดิวดิ>
“ไม่อ่ะ ไม่อยากกวนมัน
เออคิม! แล้วพลอยล่ะเค้ายังอยู่ห้องมึงรึเปล่า”
<อืมเห็นบอกว่าจะกลับในอาทิตย์นี้แหละแต่ไม่รู้วันไหน
โรงเรียนทางโน้นจะเปิดว่างั้น ทำไม? มึงอยากไปนอนห้องกูรึไง>
“ไม่ใช่เว้ย ห่าคิมกูแค่ถามดู แค่นี้ก่อนกูหิวแล้วเดี๋ยวรีบออกไป”
ผมคุยเสร็จเดินเข้ามาด้านใน
ไอ้โป้งยังนั่งดูTV อยู่กับน้องเอ็มมี่คุยกันไปหัวเราะกันไปท่าทางคงมีความสุขน่าดู
เธอยิ้มให้ผมนิดหน่อยก่อนผมจะเดินผ่านไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากห้อง
ไม่มีแม้แต่เสียงที่ถามผมว่าผมจะออกไปที่ไหน
ผมขับรถไปตระเวนดูร้านการ์ตูนหลาย ๆ
ที่เลย แวะทานข้าวดูหนังสือดูแผ่นหนังแผ่นเกมส์อะไรไปเรื่อย ดูเวลาอีกที 5 โมงเย็น
แวะซื้อขนมปังบันบันของโปรดไอ้โป้งไปฝากมันครับ มันชอบกินมากโดยเฉพาะไส้วนิลา
ผมซื้อ 12 ลูกเลย คิดว่าป่านนี้น้องเอ็มมี่คงจะกลับแล้ว
ผมไขกุญแจเปิดเข้าไปครับ อ้าว! รองเท้ายังอยู่ยังไม่กลับแต่ทำไมห้องเงียบจังทีวีก็ไม่เปิด
แต่เดี๋ยวก่อน เฮ้ย! หรือว่า?! ผมเปิดเข้าไปทันทีครับไม่ต้องรอห่าอะไรแล้ว
ความเย็นของแอร์ปะทะใบหน้าอย่างแรงทันทีที่ประตูถูกเปิด
“ !!!!!!!!!!” ผมถอยหลังเดินออกมาช้า
ๆ หัวใจเจ็บปวดไปหมด สองมือผมสั่น ขาก็สั่นด้วย นี่มันอะไรกัน
ภาพที่เห็นไอ้โป้งนอนหลับอยู่ตรงที่มัน ส่วนเอ็มมี่นอนอยู่ตรงที่นอนผม
หันหน้าไปกอดมันไว้ เผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่โผล่ออกมาพ้นขอบผ้าห่ม
ผมโยนถุงขนมปังที่ซื้อมาฝากมันลงที่โต๊ะหน้าทีวีทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง จุกและตื้อไปหมด เมื่อคืนมันสารภาพรักกับผม แต่วันนี้สิ่งที่มันทำกลับตรงกันข้าม
มันเกิดอะไรขึ้น?
ผมออกจากห้องมันขับรถไปเรื่อยไม่มีจุดหมาย
ไม่รู้จะไปที่ไหนวนไปวนมาจนกระทั่ง จอดลงที่ริมร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมนั่งเงียบ ๆ
ในรถดูนาฬิกาที่หน้าปัด 2 ทุ่มกว่าแล้วยังไม่ได้กินอะไรเลยรู้สึกหิวเหมือนกันอยากกลับห้องตัวเอง
แต่....ไม่มีคีย์การ์ด ผมไม่ได้หยิบมามันวางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนไอ้โป้ง
ครืดดดดดด ครืดดดดดดด มือถือที่วางอยู่หน้ารถสั่นเลยยกขึ้นดู
ดาด้า! (ใครเม็มชื่อมันไว้วะ?)
“ครับ”
<โน่ครับ ผมด้านะ>
“อืมมีอะไร? มึงเม็มชื่อไว้ในเครื่องกู ?”
<ครับใช่
วันนั้นตอนที่โน่ฝากโทรศัพท์ไว้ไง>
“แล้วมึงโทรมาทำไม มีธุระ?”
<ว่างรึเปล่า มาเล่นบาสด้วยกันสิ>
“ไม่เอาอ่ะ กูกำลังจะกินข้าว”
<กินที่ไหนอยากไปกินด้วย>
“ที่(ผมมองป้ายด้านหน้าครับ)..............มึงมาดิ
ถ้ามาถูกนะ! (หึหึ ) กูรอแค่ 15 นาที
ถ้านานกว่านั้นกูไม่คอย” ผมตัดบทไปเลยกดวางทันที
ปิดเครื่องเลยดีกว่าเผื่อมันโทรมาถามอีก
มันจะรู้ได้ยังไงว่าร้านนี้อยู่ที่ไหนผมขับมามั่ว ๆ ถึงเจอ ถ้ามันจะรู้ก็โคตรประหลาดล่ะ
ผมรู้สึกเหนื่อยพิงหัวลงที่เบาะรถแล้วหลับตาลงตัดสินใจลองคอยมันเล่น
ๆ ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว แต่บอกตัวเองไว้ว่าแค่ 15 นาที.......สะดุ้งรู้สึกตัวอีกทีมีคนเคาะกระจกรถอย่างดัง!
ไอ้ด้า! ผมเปิดประตูออกมาเหลือบมองดูนาฬิกาที่หน้าปัด 3
ทุ่มครึ่ง! ผมหลับไปนานขนาดนั้น ?
“มึงมาได้ไง?”
“ ถ้าไม่มาโน่จะได้ตื่นไหมเนี่ย”
“.......งั้น...เข้าไปเหอะกูหิวแล้ว”
“เดี๋ยว!” มันดึงข้อมือผมไว้
“มีไร”
“ทำไมเศร้า ทำไมเหมือนคนร้องไห้” มันจ้องหน้าผม
“กินเหล้ากัน ป่ะ” ผมจูงมันเข้าไปในร้านหาที่นั่งด้านในหน่อยวันนี้กะเมาเต็มที่
ดื่มหนักเลยครับซัดแม่งทั้งเหล้าทั้งเบียร์กะเอาให้ลืมเรื่องกลุ้ม ๆ ให้หมดไปเลย
ไม่ต้องจำห่าอะไรได้สักอย่าง
เมาแล้วหลับไปเลยยิ่งดีจะได้ไม่ต้องคิดมากอะไรอีก.......
.
“เฮ้ยยยย เมิงพากูมาที่หนายว้า ทามมายม่ายคุ้นเรยยยย”
สงสัยผมจะเมาแล้ว
“โอ๊ย! โน่อย่าดื้อสิครับ ผมหนักนะ
เดี๋ยวถึงแล้ว”
“มานนนที่หนายยเนี่ยยย!
แคบ อารายเนี่ยย แคบบบบ”
“โน่ครับ ลิฟต์ครับเดี๋ยวถึงแล้ว
โอ๊ย! โน่อย่าตีสิครับ ผมเจ็บ”
“กูง่วงงงงงง กูจานอนนนนนน”
“ครับ ๆ นอนก็นอน ถึงแล้วครับ ”
“นอนนนน ถอดเสื้อให้หน่อยยยย
กูร้อนนนน ง่วงงงง กูร้อนนนนนน!”
“โน่ นั่งดี ๆ ครับ เดี๋ยว
อย่าเพิ่งนอนไปนอนที่เตียง ตรงนี้ไม่ได้ ครับ ๆ
เดี๋ยวผมถอดให้ โน่ อย่าเพิ่งโอ๊ย! อย่าตีครับโน่
ผมเจ็บ”
“กูร้อนนนนน อยากอาบน้ำ อาบน้ามมมม กูง่วงงง” โวยวายสักพักรู้สึกมีคนถอดเสื้อออกครับ มีผ้าเปียก ๆ ลูบไล้ไปตามเนื้อตัว ค่อยสบายตัวขึ้นมาหน่อย ใครวะใจดีกับกูจริง ๆ
“กูร้อนนนนน อยากอาบน้ำ อาบน้ามมมม กูง่วงงง” โวยวายสักพักรู้สึกมีคนถอดเสื้อออกครับ มีผ้าเปียก ๆ ลูบไล้ไปตามเนื้อตัว ค่อยสบายตัวขึ้นมาหน่อย ใครวะใจดีกับกูจริง ๆ
“อือ........เช็ดเร็วดิว้าาา
มึงเช็ดตรงนั้นนานแล้วนะกูเสียววว ฮะฮะฮะ” ผมพยายามปรือตาขึ้นมองครับ
แต่เปลือกตาหนักอึ้ง รู้สึกริมฝีปากผมทำไมมันเปียก ๆ นุ่ม ๆ ใครกำลังทำอะไร ยังไง
ผม...ไม่รู้สึกตัวแล้วครับ เหมือน? .....มี....โดน...จูบบบ
โอ๊ย! จักจี้....อย่ากัดดิวะ......555.....ง่วงงงงงงงงงงง
…….
.......
.....
.......
.....
“เฮ้ย!” ตกใจเลยครับไอ้ด้ามันนั่งจ้องหน้าผม
“มึงมาได้ไงวะด้า” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วถามมัน
“นี่มันห้องผมนะครับโน่”
มันหัวเราะออกมาเบา ๆ ผมมองดูรอบ ๆ
“แล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“เมื่อคืนโน่เมามาก
ผมไม่รู้จักห้องโน่ เลยพามานอนที่นี่” ผมก้มดูตัวเอง
มันเปลี่ยนชุดให้ผมแล้ว มีกะละมังชุบน้ำวางอยู่ข้างเตียง
“โทษทีว่ะ กูกวนมึงมากรึเปล่า”
ผมทุบกำปั้นลงบนท้ายทอยตัวเองเบา ๆ รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย
“ไม่เลย หิวมั๊ยครับโน่”
“กี่โมงแล้ว” ผมพูดแล้วลุกขึ้นจะเดินเข้าห้องน้ำ
“บ่าย 2”
“บ่าย 2 !!!” ตะโกนออกมาอย่างดังเลยครับผมน่ะ
“ทำไมมึงไม่ปลุกกูแต่เช้า
วันนี้กูมีเรียนบ่าย ไม่ทันแล้ว ฉิบหายเลย! ” ผมอารมณ์เสียแล้วคว้าเสื้อผ้าที่พาดอยู่เดินเข้าห้องน้ำทันที
แต่ทันทีที่ผมถอดเสื้อออก
“ไอ้ด้า!” ผมวิ่งหน้าตั้งออกมาหามัน
มันเองก็ทำหน้าเหรอหราตกใจไม่แพ้ผม
“ รอยอะไรอยู่ที่หน้าอกกู ?
” ผมตะคอกมันแล้วชี้ให้มันดูรอยแดง ๆ เต็มไปหมดเลย มันอมยิ้มแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“มึงทำอะไร?!” ผมเข้าไปกระชากคอเสื้อมันอย่างแรง
“ไม่ได้ทำอะไรแค่ลองจูบดู
เมื่อคืนตัวโน่แดงน่ารักดี ผมก็เลย....”
ผั๊ว!!!!!
ผมซัดเข้าทีปากมันไปเต็ม ๆ
“ขอโทษครับโน่” ผมโมโหกำหมัดแน่นพยายามไม่ให้มีหมัดที่สอง
“ได้ทำอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า”
“เปล่า” ที่จริงผมก็พอรู้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติไปมากกว่านั้น
แต่ก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจกันเอาไว้ก่อน
“.....อย่าทำแบบนี้อีกนะมึง
ครั้งนี้กูยกโทษให้ เอากุญแจรถกูมา”
“เดี๋ยวผมขับให้
โน่ยังแฮงค์อยู่เดี๋ยวเจอด่าน”
“งั้นก็รีบหน่อย มึงไปแต่งตัวสิ”
“กินข้าวก่อนนะผมอุ่นโจ๊กไว้ให้แล้ว”
มันยกชามโจ๊กที่หัวเตียงส่งให้ผม ผมกำลังหิวพอดีเลยซัดหมดชามเลย
ไหน ๆ ก็ไปเรียนไม่ทันแล้ว
“แล้วมึง กินยัง ? ” ผมถามมันพร้อมวางชามลงที่โต๊ะเห็นมันน่าจ๋อย ๆ นั่งมองผมอยู่ตลอด
“ยัง”
“อ้าว! แล้วทำไมไม่กิน”
“จะให้โน่พาไปกินข้างนอก”
“อ้าว! ไอ้ห่าด้า
แล้วมึงให้กูกินโจ๊กทำไมเนี่ย”
“ก็อยากนั่งดูโน่กินนี่”
“ด้า! มึงเป็นไรมากป่ะวะ!”
ผมล่ะจะบ้ากับมัน มันคลั่งผมห่าอะไรนักหนาไม่รู้
“ โน่ครับ”
“ไรอ่ะ” ผมกินน้ำเสร็จพอดีหันไปมองหน้ามัน
“เป็นแฟนผมไหม” !! ผมตกใจสิครับ ผลักหัวมันเบา ๆ
“รีบไปแต่งตัว มึงจะบ้าไปถึงไหน!
เร็วเข้าเดี๋ยวกูพาไปกินข้าว” ผมเริ่มมองหาโทรศัพท์
“ ด้า มือถือกูล่ะ
มึงเห็นไหม ? ”
“ไม่รู้สิ ผมไม่เห็นนะ”
“เออ เสร็จแล้วก็ไปกันเถอะว่ะ
ไปกินหลัง ม. ละกันเดี๋ยวกูจะแวะเอาชีตกับเพื่อนด้วย” หลังจากนั้นผมกับไอ้ด้าเราก็ตรงไปที่มหาลัย
ผมหามือถือไม่เจอเลยครับไม่รู้ว่าทำตกไว้ที่ไหน
ยืมมือถือไอ้ด้าโทรหาไอ้แบงค์ว่าจะยืมแล็คเชอร์มัน ปรากฏว่าเจอมันด่าชุดใหญ่
สั่งให้ผมโทรหาไอ้คิมด่วน แต่ผมยังไม่โทรหรอกเดี๋ยวเจอด่ายาว นัดเจอไอ้แบงค์เอางานก่อน
ไอ้ด้าจอดรถลงหน้าซุ้มถ่ายเอกสารเห็นไอ้แบงค์กับไอ้ดิวยืนรออยู่ก่อนแล้ว
พวกมันมองไอ้ด้ากันใหญ่
ผั๊วะ!!!!
“โอ๊ย! ไอ้ห่าดิวมึงตบหัวกูทำไมวะ”
พวกมันจ้องผมกันใหญ่
“หาเรื่องนะมึงอ่ะ
ไอ้คิมกับไอ้โป้งทะเลาะกันใหญ่ มึงทำเหี้ยอะไรของมึงโน่!” ดิวมันโวยวายใส่ผม
“พวกมึงอย่าเพิ่งพูด
เดี๋ยวกูซื้อชีตก่อน” ผมวิ่งเข้าไปซื้อเอกสารที่ซุ้มสักพักเดินออกมา
มันสองตัวยังจ้องหน้าผมไม่หยุด
“เดี๋ยวกูไปส่งน้องเค้าก่อน พวกมึงบอกมันไปรอกูที่ห้องเลย”
“เดี๋ยวกูไปส่งน้องเค้าก่อน พวกมึงบอกมันไปรอกูที่ห้องเลย”
“ไปไม่ได้ครับโน่!” คราวนี้ไอ้แบงค์จ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ถ้ามึงยังไม่อยากเห็นไอ้โป้งโดนกระทืบ
มึงต้องรอไอ้คิมมันอยู่ที่นี่ ไอ้น้องด้าของมึงให้มันกลับเอง ถ้ามึงไม่กล้าพูดเดี๋ยวกูบอกให้”
“ทำไมไอ้โป้งต้องโดนกระทืบ
มันมีเรื่องอะไรกัน แค่กูไม่ได้รับโทรศัพท์มันไม่เกี่ยวอะไรกับไอ้โป้ง
โทรศัพท์กูหาย”
“...........” เงียบทั้งคู่ครับ
มันมองหน้ากันไปมาแล้วหลบตาผม ผมเดินไปขึ้นรถไม่สนใจใครบอกไอ้ด้าขับรถไปส่งผมที่ห้อง
จากนั้นยืมโทรศัพท์มันโทรหาไอ้คิม
แปลกมากครับมันไม่ว่าอะไรเลย แต่บอกจะไปรออยู่ที่ห้องมันแทน ผมเลยให้ไอ้ด้าไปส่งที่ห้องไอ้คิม หลังจากส่งผมเรียบร้อยมันก็ขึ้นแท็กซี่กลับไป
ผมขึ้นไปบนห้องมันนั่งหน้าเครียดรออยู่หน้าทีวี แต่ไม่เห็นพลอยเลยครับสงสัยเธอจะไม่อยู่หรือไม่ก็อาจกลับไปแล้ว
“กินอะไรยัง” มันถามขึ้นแต่ตายังจ้องอยู่ที่ทีวี
“กินแล้ว”
“ไปอาบน้ำสิ
เสื้อมึงมีแต่กลิ่นเหล้า” มันพูดไม่ยิ้มเลยแม้แต่หน้าผมยังไม่หันมามอง
“อืม” ผมถอดเสื้อออกกำลังจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
“ คิม กูเข้าห้องไม่ได้
กุญแจอยู่ห้องไอ้โป้ง ”
“โน่! มึงหันมาใหม่ซิ!”
“อะไร” ผมถามจบก็นึกได้ครับ
ตามันจ้องที่หน้าอกผมนิ่งเลย ตายแน่! ผมเห็นมันกำหมัดกัดฟันแน่น
“ใครทำ!” มันเดินเข้ามาแล้วครับถามเสียงแม่งเย็น ห่าเอ๊ย!
ไอ้ด้าบ้ามึงมากัดกูทำพ่อมึงทำไมวะ! หาเรื่องให้กูจริง ๆ
“โน่!”
“ ก....กู แค่เล่นกับเพื่อน”
มันจ้องผมนิ่งเดินตรงไปเปิดตู้หยิบเสื้อที่แขวนไว้โยนให้ผม
“ใส่ซะ!” มันลากแขนผมออกไปนอกห้องทันที
มันกำลังขับรถพาผมไปไหนก็ไม่รู้แต่เส้นทางคุ้นมาก
สักพักรถจอดลงที่คอนโดไอ้โป้ง ผมเดินตามมันเข้าไป
เราเงียบกันตลอดแม้กระทั่งในลิฟต์
ภาพไอ้โป้งนอนกอดอยู่กับน้องเอ็มมี่ยังติดอยู่ในหัวผมอยู่เลย
ผมชะงักนิดหน่อยขณะจะก้าวเข้าไป เห็นไอ้คิมหันออกมามามองสายตาโคตรรโหดเลยครับ
เดินเข้าไปด้านในไอ้โป้งนั่งถอดเสื้อกินเหล้าอยู่ มันจ้องผมนิ่ง ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหยิบกุญแจห้องกับโน้ตบุ๊คที่วางอยู่ในห้องมัน
กำลังจะเดินออกมาได้ยินเสียงตึงตังด้านนอก ผมรีบวิ่งออกไปดู ไอ้โป้งล้มลงอยู่ที่พื้น โต๊ะหน้าทีวีเอียงไปถึงมุมห้องกระป๋องเบียร์ตก
ระเนระนาด มันจ้องมาที่ผมนิ่งแววตามีแต่ความเศร้ายกมือขึ้นมาเช็ดที่มุมปาก
“มึงหมดสิทธิ์แล้วโป้ง!
กูเคยเตือนมึงแล้ว มึงดูแลมันไม่ได้แล้ว!” เสียงไอ้คิมตะคอกใส่มัน
“..........” ไอ้โป้งไม่ตอบอะไร
ไอ้คิมเดินไปยืนอยู่ต่อหน้ามันแล้วพูดขึ้น
“มึงรู้มั๊ยเมื่อคืนไอ้โน่มันไปค้างที่ไหน”
“.........” มันเงียบ
ไม่ตอบเอาแต่จ้องหน้าผม
“กูถามมัน มันบอกว่ามันไปเล่นกับเพื่อนมา..........แล้วมึงรู้มั๊ย พวกมันเล่นเหี้ย!อะไรกัน”
“..........” มันยังเงียบอีก
ไอ้คิมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้นอีก
“หน้าอกมันแดงเป็นจ้ำไปหมด มันคงไปเล่นแบบเดียวกับที่เคยเล่นกับกูนั่นแหละ!”
ไอ้โป้งตาโตท่าทางตกใจสุดขีด มันผลักไอ้คิมออกอย่างแรง
ลุกขึ้นมากระชากเสื้อผมเปิดออก
........มันนิ่ง....... ผมปัดมือมันแล้วถอยออก ดวงตามันแดงก่ำ
“กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหม อย่าพาใครมานอนที่ห้องถ้าโน่มันยังอยู่กับมึง! กูรู้มานานแล้วว่ามันเองก็ชอบมึง คนอย่างมันถ้ามันไม่ชอบมันไม่มีทางให้มึงกอดแบบนั้น! แล้วมึงทำอะไรของมึง! กูให้โอกาสมึงขนาดนี้ กูยอมที่จะให้เราสามคนเดินไปพร้อม ๆ กัน เพราะถ้าเป็นมึงกูไม่เคยว่า แล้วมึงทำเหี้ยอะไร! ทำให้มันเสียใจทำไม! ” ไอ้คิมตะคอกเสียงร่ายยาวใส่ไอ้โป้ง
“........”
มันยังนิ่งไม่ตอบอะไรสักอย่าง
“คิม กูอยากกลับ ออกไปจากที่นี่” ผมพูดแล้วเดินออกไปกำลังจะถึงประตูอยู่แล้ว
ไอ้โป้งเดินมาสวมกอดไว้จากด้านหลัง
“อย่าไป” มันพูดเสียงสั่น
“..........” ผมก้าวขาไม่ออก
“ขอโทษ ขอโทษครับโน่”
“.........” ผมพูดอะไรไม่ออกได้ยินแต่เสียงของมันดังมาจากด้านหลังชิดอยู่ที่ใบหู
“กูคิดแต่ว่าจะทำยังไงถึงจะให้มึงตัดใจจากกูและกลับไปมีแค่ไอ้คิมคนเดียวได้
กูไม่อยากทำให้มึงกับมันมีปัญหากัน กูลืมคิดถึงความรู้สึกของมึง
กูมันเลวใช้เอมมี่เป็นเครื่องมือ ยกโทษให้กูนะ”
“แล้วมึงรักผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า”
ไอ้คิมถามขึ้นเดินเข้ามาหาพวกผม
“ไม่ได้รัก” มันยังกอดผมไว้ไม่ยอมปล่อย
“แต่มึงนอนกับเค้าแล้ว มึงจะทำยังไง?
” ไอ้คิมยังซักมันต่อ
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
กูเคลียร์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว”
“หมายความว่ายังไง” ไอ้คิมเดินเข้ามาจ้องหน้ามันใกล้ ๆ
“ความสัมพันธ์ชั่วคราว
ไม่มีข้อผูกมัด ครั้งเดียวจบ”
“แล้วมึงคิดว่าเค้าจะจบกับมึงไหม”
“จบไม่จบกูไม่รู้แต่สำหรับกูมันจบไปแล้ว”
“ถ้างั้น มึงเคลียร์กับมันเอาเอง
วันนี้กูจะกลับไปนอนห้องพวกมึงสองคนคุยกันให้รู้เรื่องโอกาสที่กูจะให้มึงมีแค่ครั้งเดียว
ถ้ามึงทำเรื่องเหี้ย ๆ อีกกูจะเอาไอ้โน่ออกไปจากชีวิตมึงตลอดไป”
“มึงหมายความว่ายังไงคิม!?” ผมถามมัน ตกใจกับสิ่งที่มันพูด
“โน่ครับ อะไรที่มึงสบายใจ
กูรับได้ทั้งนั้น” มันกอดผมไว้ครับลูบหัวผมเบา ๆ
“พรุ่งนี้กลับไปกอดกูเหมือนเดิมนะ วันนี้กูจะยอมไปก่อน
อย่าถามนะครับว่ารักมากแค่ไหน เคลียร์เรื่องของมึงกับมันให้รู้เรื่อง
ถ้ามึงจะจบก็จบ แต่ถ้ามึงจะรักกูก็ไม่ว่ากูรับได้ เราก็คบกันไปแบบนี้แหละ
3คน ก็ 3 คน มึงว่าไงวะโป้ง
มึงรับได้ไหม?” มันหันกลับไปถามไอ้โป้ง
“รักครับ ยอมได้ทุกอย่างเลย ขอโทษทุกอย่างด้วย” มันเดินมาสวมกอดผมจากด้านหลังจูบลงที่ต้นคอผมเบา ๆ
“โอ๊ย!! ไอ้คิมมึงมาผลักหัวกูทำไมวะ”
“พอแล้วมึงอย่าอ้อนมันมากนัก
กูยืนหัวโด่อยู่นี่หัดเกรงใจซะบ้าง” ไอ้คิมลากแขนมันออกจากตัวผม
“ไหนมึงว่าจะกลับทำไมยังไม่กลับอีก”
ไอ้โป้งย้อน
“เออ กลับเดี๋ยวนี้แหละ อย่ารุนแรงนะมึงพรุ่งนี้เมียกูเดินไม่ได้มึงตาย!”
“เออ กลับเดี๋ยวนี้แหละ อย่ารุนแรงนะมึงพรุ่งนี้เมียกูเดินไม่ได้มึงตาย!”
“ห่าคิม! มึงพูดอะไร!!” ผมด่ามันพร้อมชกลงที่แขน
“ครับครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ จุ๊บ”
มันขโมยหอมแก้มผมก่อนเดินออกนอกห้องไปครับ
ตอนนี้หน้าผมคงแดงเป็นลูกตำลึงอยู่แน่ ๆ ไอ้โป้งเดินเข้ามากอดผมไว้
“ขอโทษนะครับ จะไม่ทำอีกนะ”
มันพูดพร้อมขบริมฝีปากผมเล่นไปมา ผมเบี่ยงศีรษะหลบ
“อย่าเล่น กูยังไม่หายโกรธ”
“ลงโทษกูสิ กูยอมทุกอย่าง”
มันทั้งกอดทั้งดันผมให้เดินถอยหลังไปเรื่อย ๆ
ผมหยุดเมื่อถึงหน้าห้องมัน
“ไม่เอา! กูไม่อยากใช้ห้องนี้แล้ว” ภาพมันกับเอ็มมี่ยังติดตาผมอยู่
“ไม่มีแล้ว ดูสิ
กูให้แม่บ้านเค้ามาทำความสะอาดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เปลี่ยนใหม่ทั้งหมดเลย”มันเปิดห้องให้ดูทุกอย่างถูกเปลี่ยนใหม่หมดจริง ๆ ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน
ผ้าห่ม แต่ยังคงใช้โทนสีน้ำตาลเหมือนเดิม มันดันผมเข้าไปด้านใน
“กูรู้สึกไม่ดี” ผมขืนตัวไว้ไม่ยอมเข้าไป
“ทำไม”
“ภาพมึงกับเค้า....” ผมหลับตาลง มันจูบที่เปลือกตาผมเบา ๆ
“ถ้างั้นยิ่งต้องทำที่นี่จะได้ลบภาพทุกอย่างออกไปให้หมด”
“โป้ง! มึงรับได้
? กับความสัมพันธ์แบบนี้ ใจมึงกว้างมากพอรึเปล่า”
ผมคิดว่าต้องคุยกันให้รู้เรื่องความสัมพันธ์แบบนี้มันค่อนข้างแปลก
ถ้าใจไม่กว้างพอจะไม่มีทางรับได้เลย
ผมไม่อยากให้มีปัญหาถ้าตัดสินใจทำลงไปแล้วจะ
ต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองได้
“กูอยากให้มึงถามตัวเองให้แน่ใจ
มึงทำใจได้แค่ไหน มึงยอมรับได้แค่ไหน
ถ้ามึงเห็นกูกับไอ้คิมนอนด้วยกันมึงคิดว่ามึงรับได้ไหม!”
“โน่ครับ กูทำใจได้นานแล้ว มึงน่าจะรู้ดีที่สุด”
“แน่ใจนะ” มันดันผมให้นั่งลงที่เตียง
กอดผมไว้แล้วโน้มตัวลงนอนด้วยกัน
“ทำกันเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว มึงถามเยอะ”
“อาบน้ำก่อน”
“ไม่ให้อาบแล้ว”
“จะเปลี่ยนชุดก่อน”
“เดี๋ยวก็ถอดจะเปลี่ยนทำไม”
มันเอื้อมมือไปหยิบรีโมท CD ที่หัวเตียง
“ฟังเพลงนะ” มันบอกผมครับ
“ทำไม”
“สไตล์กู! กูชอบฟังเพลงเวลามีเซ็กส์”
“..........” ผมจ้องหน้ามันแบบงง
ๆ
“เวลานอนด้วยกันมึงจะได้รู้ว่าเป็นกู”
“โป้ง!” ผมตกใจกับคำพูดของมันไม่คิดว่ามันจะคิดแทนผมขนาดนี้
“ กูรักมึงนะโน่” มันเกลี่ยหน้าผากผมเล่นเบา ๆ
“โป้ง”
“ครับ”
“โป้ง”
“ครับ”
“เลขคี่กูรับ เลขคู่มึงรับ!
นี่เป็นครั้งที่ 1” ผมตัดสินใจพูดออกมา
“เฮ้ย!” มันตกใจหน้าหราเลยครับ
“ เอาไง ? ”
“..........” มันไม่ตอบมองหน้าผมนิ่งเลย
“มึงไม่รักกูจริงนี่หว่า”
ผมแกล้งแหย่มัน
“ก....ก็ได้วะ ให้ผ่านครั้งนี้ไปก่อนละกัน” คำตอบแม่งกวนตีน
“อย่ารุนแรงนะเว้ย!”
“ไม่มีทาง! ” เหมือนมันจะแค้นกับข้อแม้ของผมเลยครับ
“หมายความว่าไง”
“ทำเบา ๆ ไม่เป็น”
“งั้นไม่ทำ”
“ไม่ทำไม่ได้”
“.........”
“จริงนะ! …..ไม่ว่ากับใครตอนสุดท้ายต้องบอกให้ทำแรง
ๆ ทุกคนเลย”
“มึงเห็นมั๊ยหน้ากูแดง”
ผมทุบลงที่หลังมัน
“หึ
น่ารักดี......ฟังเพลงนะครับคนเก่ง”
“ อืม ~ ~ ~ ~ ~ ~
Tbc.
